Irma twijfelt over haar nieuwe relatie: “Ik heb iemand ontmoet en hij is lief, slim, zorgzaam en sociaal. Eigenlijk alles wat ik altijd wilde. Toch twijfel ik constant of hij wel de ware is. Ik denk dat ik niet genoeg voel. Moet ik ermee stoppen?”
Misschien herken je je in het verhaal van Irma. In onze coachingspraktijk hebben we vaak mensen die twijfelen over hun beginnende relatie. Ze willen graag weten of wij vinden dat zij het wel of niet moeten uitmaken. Helaas is er geen handboek waarin staat of jouw partner voldoet.
Wel bestaan er verschillende soorten van twijfel. De ene twijfel is meer gegrond dan de ander. In de afgelopen jaren hebben we goed scherp gekregen of twijfel over een (startende) relatie terecht is of niet. Deze inzichten willen we graag met je delen. Dat helpt je om een betere keuze te maken of je juist door moet gaan of beter kunt stoppen.
Wat voor twijfelaar ben jij en belangrijker nog: wat doe je ermee? Lees hieronder over de verschillende soorten twijfel en ons advies hierbij.
1. Twijfel omdat de relatie écht niet goed is
Misschien twijfel je terecht omdat je merkt dat de relatie écht niet goed voor je is. Omdat je er eigenlijk vooral ongelukkig van wordt. Veel mensen blijven desondanks in een ongelukkige relatie omdat ze bang zijn om alleen te zijn. Of omdat ze bang zijn dat er niets beters voor ze is weggelegd.
Ook in een beginnende relatie kan dit spelen. Sommige singles die lang alleen zijn geweest verlangen heel erg naar een relatie. Ze zijn dan enorm blij zijn dat ze weer iemand hebben die aandacht voor ze heeft. En waarmee ze weer leuke dingen kunnen ondernemen. Alle andere signalen negeren ze dan het liefst. Ook als hij of zij er heel andere wensen, interesses en normen en waarden op na blijkt te houden. En ook als hij of zij eigenlijk geen rekening wil houden met de behoeftes of gevoelens van zijn of haar partner. En erger nog, steeds egoïstischer of dominanter wordt, of na een tijdje blijkt vreemd te gaan. Logisch dat de twijfel over de (startende) relatie op een bepaald moment dan toch de kop op steekt.
Advies
Wees in dit geval eerlijk naar jezelf en geef toe als het echt niet werkt. Zorg dat je mensen om je heen hebt om je te steunen als je de stap maakt om weer alleen te zijn. Vertrouw erop dat het uiteindelijk beter wordt. Neem het advies van je omgeving serieus: als ze allemaal zeggen dat je jezelf tekort doet, dan is het misschien wel waar.
2. Twijfel over de relatie uit perfectionisme
Misschien ben je iemand die altijd vrij snel een paar eigenschappen ziet, die je niet leuk vindt aan de ander. Goed, de ander is weliswaar mooi, lief, slim, sociaal en zelfstandig, maar soms lacht hij of zij toch een beetje raar in gezelschap. En eigenlijk wil je toch liever iemand die net iets minder lief is. Herkenbaar? Misschien ben je in dat geval net wat te veeleisend. En zoek je teveel naar de perfecte partner.
Advies
Besef dat iedereen goede en minder goede eigenschappen heeft. Misschien vind je iemand die deze specifieke vervelende eigenschap niet heeft,. Maar dan is er wel weer iets anders wat niet goed genoeg is. Niemand is perfect. Formuleer eens de 5-7 zaken die je écht het meest belangrijk vindt in de ander. Gebruik daarbij eventueel het gratis ebook “hoe kies je jouw ideale partner”. En hou daar dan aan vast. Iemand die alles heeft wat je zou kunnen wensen bestaat nu eenmaal niet.
3. Twijfel over je (startende) relatie omdat je altijd twijfelt
Ben jij iemand die altijd twijfelt? Vind je keuzes maken altijd moeilijk en twijfel je ook over je werk, je vakantiebestemming en welke broek je moet kopen? Dan is er grote kans dat je ook in een (startende) relatie blijft twijfelen.
Het uitzoeken van het lekkerste potje jam uit 40 verschillende smaken levert vaak veel keuzestress op. Ook bij partners kan het verlammend werken om teveel keuze te hebben. Online staan zó veel singles met allerlei leuke profielen. Wie garandeert je dan dat er geen betere is dan degene met wie jij nu aan het daten bent?
Advies
Uit onderzoek blijkt dat maximisers (mensen die het beste uit alles willen halen) minder gelukkig zijn dan satisficers (mensen die goed “goed genoeg” vinden en tevreden zijn met wat ze hebben). Maximisers zoeken veel langer naar de beste optie, maar blijken achteraf toch ontevredener over hun keuze. En ja, dit geldt ook voor partners. Tijd dus om tevreden te zijn met wat je hebt en de paar minpunten te accepteren. En accepteer ook dat je af en toe twijfelt.
4. Twijfelen over je relatie omdat je niet alles overheersend verliefd bent
Je niet voldoende verliefd voelen, blijkt voor veel mensen een punt zijn om te gaan twijfelen. Zij verwachten dat de mate waarin ze verliefd zijn, alles zegt over hoe goed hun partner bij hun past. Dit is echter lang niet altijd waar. Het zegt vooral iets over chemische/fysieke aantrekkingskracht en over hoeveel jij open staat voor iemand.
Verliefd zijn is sowieso een moeilijk begrip. Soms wordt het verward met het passievolle gevoel dat je hebt als je verlangt naar iemand die (nog) niet bereikbaar is. Dit krijg je dan misschien ook als iemand er niet helemaal voor gaat. Misschien merkt je dat je vooral allesoverheersend verliefd bent geweest op partners die jou (na een tijdje) niet wilden. Dan is het goed je eigen verliefdheid kritisch onder de loep te nemen. Het is dan de vraag of je dit gevoel in even sterke mate kunt krijgen bij iemand die bereid is voor jou te gaan en die jou een veilige basis wil bieden.
Advies
Wees kritisch: ben je de afgelopen 5-10 jaar wel eens verliefd geweest op iemand die ook met jou een serieuze relatie wilde opbouwen? Als dat niet zo is verwar je verliefd zijn misschien met passie voor het onbereikbare. Iets minder verliefd kan jou dan wellicht juist helpen om op een rustige manier te kijken of de ander echt bij je past.
5. Twijfelen over je relatie omdat je niets voelt
Sommige twijfelaars voelen nauwelijks of helemaal geen verliefdheid. Twijfel kan in dat geval terecht zijn, behalve als je sowieso bijna nooit verliefd wordt. Was je laatste verliefdheid misschien je jeugdliefde en wacht je nog steeds op dat gevoel? Of ben je iemand die gevoelens sowieso niet goed toelaat? En probeer je vooral op rationele gronden te beslissen of de ander wel de ware is? Misschien sluit je je, om wat voor reden dan ook, af voor je gevoelens. Dan is het maar zeer de vraag of je überhaupt nog verliefdheid gaat voelen. Je kunt nu eenmaal niet het ene (ongewenste) gevoel wegstoppen en het andere (gewenste) gevoel vrij laten stromen.
Advies
Probeer in contact te komen met je gevoel. Dit is vaak een langduriger proces als je dat niet gewend bent en je gevoelens meestal wegstopt. Soms kun je er beter hulp bij zoeken. Tot die tijd: besef dat verliefdheid ook bij “emotionele grootmeesters” vaak na een half tot anderhalf jaar minder wordt en over gaat in houden van. Het is leuk, maar zeker niet een noodzaak om een leuke relatie te hebben.
6. Twijfelen over je relatie omdat je bindingsangst hebt
Twijfelaars met bindingangst herkennen wellicht al veel van bovenstaande categorieën. Zij twijfelen eigenlijk altijd over hun relatie als iemand (emotioneel) te dichtbij komt. Soms is dat in de datefase, soms later in de relatie, als er serieuze stappen genomen moeten worden. Kenmerk is vaak dat in zo’n situatie elke kleine oneffenheid reden kan geven voor serieuze twijfel om de relatie te stoppen. Twijfel is dan het mechanisme dat naar boven komt om je te beschermen tegen te veel emotionele nabijheid.
Advies
Mogelijk merkt dat je niet zomaar een keer twijfelt maar de twijfel een bekend patroon voor je is als het wat closer wordt. Ga dan eens eerlijk bij jezelf te rade. Misschien is het een beschermingsmechanisme en ga je vooral twijfelen als de ander te dichtbij komt. Het is goed om dan niet aan elke twijfel grote consequenties te verbinden. Blijf vooral communiceren. Ook kun je overwegen om begeleiding te zoeken om te leren omgaan met je bindingsangst of om deze te verminderen.
Conclusie: twijfel is goed, teveel twijfel werkt belemmerd
Kortom, twijfel is vaak goed en behoed je ervan om in zee te gaan met iemand die je ongelukkig maakt. Maar twijfel kan ook vaak de overhand nemen en je belemmeren in het vinden of behouden van een fijne relatie. In dat geval is het goed om er iets aan te doen.
Eerste hulp bij twijfels
Heb je vaak last van twijfels bij het daten of in een beginnende relatie en wil je daarvan af? Zeker als je merkt dat het een terugkerend patroon is en je je in bovenstaande herkent, is het goed om begeleiding te zoeken. Twijfels als gevolg van bindingsangst, perfectionisme of “nooit iets voelen” verdwijnen meestal niet vanzelf, zelfs al zit je in een goede relatie. Om effectief met deze twijfels aan de slag te gaan, hebben wij het coachingsprogramma “Laat de liefde werken” ontwikkeld. In dit coachingsprogramma gaan we samen aan de slag met jouw twijfels. Als er sprake is van een gezonde date- of relatiesituatie met iemand die goed bij je past, pakken we de onderliggende oorzaken aan. We zorgen samen dat je de twijfels de baas wordt. Daardoor wordt het mogelijk een vervullende fijne en duurzame relatie te krijgen. Zet de eerste stap om je twijfels los te laten en kom langs voor een gratis en vrijblijvend kennismakingsgesprek.
Schrijf je in voor de nieuwsbrief en krijg maandelijks nieuwe tips en artikelen in je mailbox.
Geef je reactie hieronder.
Helaas kunnen wij (Meinou en Hans) niet op alle vragen reageren. Wij nodigen jullie uit om elkaar een handje te helpen en hieronder op elkaar te reageren. Mocht je verder willen doorpraten over je vraag, dan ben je uiteraard van harte welkom voor een coachingsgesprek.
Beste,ik heb een relatie met een man het is nu 1 jaar en 5 maanden ik zie hem een keer per week die komt bij mij thuis na 2 uur of 3 u gaat hij weg die heef mij nooit gevraagd of we gaan ergers naar buiten. Of naar restaurant of cinema ik heb een groot twijfel en ik voel mij ongelukkig met deze relatie. Is dat normaal ?
Ik ben 22 jaar en 10 maanden samen geweest. Nu is het een kleine maand later en twijfel heel erg over mijn keuze. Omdat we ook heel veel leuke momenten hebben en ik mij heel fijn bij hem voel. Daarnaast zijn er ook dingen waar ik tegen aan loop.
De dingen die goed zijn zijn:
– lachen veel, zijn ons zelf bij elkaar, plannen elke maand een date, ben nog steeds erg verliefd, zien elkaar vaak, geen jaloezie, vinden tijd met onze vrienden ook heel belangrijk, luisteren naar elkaar wanneer iemand het moeilijk heeft, staan meestal voor elkaar klaar, ik wordt vaak uitgenodigd om mee te gaan naar zijn familie en zit de aantrekkingskracht ook zeker goed.
De dingen die ik lastig vind
– ik hecht meer waarde aan familie (hij gaat altijd tegen zijn zin in mee naar mijn familie) en elkaar betrekken in elkaars leven (vanuit hem kost dat heel veel moeite en vanuit mij niet “omdat ik het leuk vind” zoals hij dat zegt), hij kan mij erg kwetsen met zijn woorden (ook al bedoelt hij het niet kwetsend + ben ik heel gevoelig), daarnaast heb ik het gevoel dat ik mij meer/ makkelijk aanpas in de relatie.
Al deze dingen maakt de keuze heel moeilijk. Hij zegt ook dat hij nooit door heeft gehad dat hij mij veel verdriet heeft gedaan.
Ik twijfel om het nog een laatste kans te geven en denk als het hierna nog steeds niet werkt dan is het een bevestiging voor mezelf. Andere kant kan ik ook wel weer wat nieuws vinden (maar vraag ik mij af of het beter zal worden/ ben ik mo te kritisch).
Daarnaast denk ik ook wil ik bij hem terug om niet alleen te zijn of wil ik met hem zijn. Er gaan zoveel dingen door mijn hoofd wat de keuze onmogelijk maakt.
Wat kan ik doen om een juiste keuze te maken en zijn de dingen waar ik tegen aan loop reëel in vergelijking met de goeie dingen in de relatie?
Mijn partner en ik zijn bijna alweer 10 jaar bij elkaar. We hebben 2 kids van 8 en 6 jaar. Ik ben nu 47. Een aantal keer eerdere relaties gehad die vaak niet lang duurde. 1 keer wel wat langer, ca 6 jaar. De reden waarom ik altijd aan een relatie begon was omdat ik niet alleen wilde zijn, zo ook heb ik een keuze gemaakt toen ik mijn huidige partner ontmoette. Ik was niet verliefd maar zocht een uitweg in de situatie waarin ik op dat moment zat. Hij was heel verliefd, dat zag ik. Voor hem was en ben ik zijn eerste relatie en hij had met trots verteld aan zijn familie en vrienden dat hij iemand had ontmoet. De eerste tijd vond ik fijn dat hij helemaal dol op mij was en ik wilde hem niet kwetsen met te zeggen dat ik twijfelde. We deden leuke dingen en omdat ik ook ouder werd en met de gedachte speelde of ik nog kinderen zou willen en nu een relatie had. Het idee dat als ik niet met hem door zou gaan en weer alles alleen moest doen. Misschien was dit de man die mij een stabiel leven kon geven. Ik ging ervoor maar de twijfels zijn altijd gebleven. Nu heb ik alles wat ik maar kan wensen, alleen nog steeds die gemengde gevoelens en ik heb door de jaren heen ook gemerkt dat we erg verschillen. Het moeilijkste vind ik de schijn ophouden dat kost veel energie. En ik stel geregeld mezelf de vraag: is dit het beste wat ik mijn leven zou kunnen hebben en ligt het aan mij of moet ik voor mezelf kiezen en mijn eigen pad volgen?
Mijn vriend en ik zijn 6 jaar samen en hebben een huis gekocht. Ik twijfel ineens aan onze relatie. Of ik er wel klaar voor ben om met hem samen te gaan wonen. Of hij wel de ware voor me is. Of ik kinderen met hem wil en ga zo maar door.
Af en toe krijg ik echt het gevoel wat ik bij hem doe.
Ik irriteer me soms echt aan kleine stomme dingen en het ander moment ervaar ik wel echt een geluk gevoel.
Mijn vriend is niet romantisch of knuffelig en soms denk ik dat ik dat ook heel erg mis.
Ik ben nog jong (21) en ik heb het gevoel nu we samen een huis hebben gekocht dat ik enorm veel stress heb. En dan bedoel ik geen stress om het huis maar om onze relatie.
Hij neemt alles maar voor lief en laat nooit zien dat hij trots is op me, of zegt dat hij van me houd.
Ik weet echt niet wat ik met mezelf en mijn gevoel aan moet… er ligt enorm veel druk op mijn schouders en ik merk dat ik erg prikkelbaar ben.
Ik ga trouwens mijn ouders heel erg missen als ik uit huis ga. Wellicht heeft dat er ook iets mee te maken… iemand tips?
Beste,
Nadat ik me heb ingelezen over twijfels wil ik mijn verhaal kwijt. Ik ben nu ongeveer een halfjaar met mijn huisgenoot samen. Toen we voor het eerst zoende voelde ik een vonk overslaan en was ik erg blij. In het verleden heb ik vervelende dingen meegemaakt met een jongen in een relatie en dit was na 1,5 jaar geen man te hebben gezien best overweldigend (het zoenen en de aandacht). De eerste weken van de relatie waren ook erg fijn, maar op lange duur begin ik te twijfelen. Wij zien elkaar super veel, hij is wat jonger en ik twijfel of we een toekomst samen hebben. Wel is hij iemand die eigenschappen heeft wat ik zoek in een man en wil ik hem niet kwijt.
Ik heb heel erg het gevoel alsof ik niet verliefd ben, niet genoeg voel en daardoor komen de twijfels constant terug. ik word er zelf helemaal gek van.
Ik weet niet zo goed wat ik met de twijfels moet en hoop dat iemand me kan helpen.
Hallo! Ik ben Stefanie, 25 jaar oud, sinds zo’n 5 maanden single na een relatie van 6,5 jaar lang (waarvan 1,5 samenwonend). Ik ben eigenlijk snel in het datingbootje gestapt, omdat ik geen enkele twijfel had over de breuk met mijn ex. Ik heb na 3 weken me op Tinder, Badoo etc begeven. Meer om gewoon leuke gesprekken te hebben. Eens kijken wat de wereld nog te bieden had. Op enkele dates geweest maar er zat eerst niets tussen. De laatste date was wel een heel leuke jongen. Hij is 22 jaar, maar daar struikel ik niet over. We lachen er af en toe mee. Eerst leek er een klik te zijn en ik vind hem nog steeds een toffe gast, maar ik kan er niet overheen dat ik niets meer voel. Ik word namelijk heel snel verliefd. Eerst schreef ik het toe aan het feit dat ik volwassener ben dan de laatste keer dat ik verliefd werd (bij mijn ex), maar ik kan het niet loslaten dat het gewoon komt omdat er dingen zijn waar ik me aan stoor. Hij is namelijk nog student (ik ook terug sinds dit jaar) maar hij gaat nooit naar de les, is vrij rommelig en draagt ALTIJD een training. Ik kan er ook niet omheen dat hij altijd naar zweet lijkt te ruiken… ik heb hem al eens willen aanspreken op die training, maar ik wil hem zich ook niet slecht laten voelen over zijn eigen keuzes. Ik ben zelf in mijn vorige relatie heel erg veranderd voor mijn ex en ik wil dat niemand anders aan doen. Ik ben ook nog eens zijn eerste vriendin. Wat het voor mij niet echt makkelijker maakt om het gedaan te maken. Ook al ben ik er nog niet aan uit of ik dit echt wil. Maar nu komt het moeilijkste deel van het verhaal. Toen ik hem leerde kennen op Badoo, leerde ik nog een andere jongen kennen daarop. Met hem had ik ook een heel goede klik, misschien zelfs een betere. Maar hij wou me eerst helemaal leren kennen via chat en pas binnen een paar maanden afspreken. Maar ik leer liever mensen in het echt kennen… dus dat was nogal een struikelblok voor me. Ik heb het een paar keer laten vallen dat ik op date wou, maar hij zei elke keer dat hij er nog niet klaar voor was. Ik ben toen eerlijk tegen hem geweest en heb gezegd dat ik ook een goede klik had met die andere jongen en dat hij wel met me op date wou. Hij was een beetje jaloers, maar zei dat ik vooral voor mezelf moest een keuze maken. Ik zat nog steeds met twijfels en stuurde hen allebei en begin echt close met hen te worden. Maar opeens zei gast nummer 2 (die wat niet wou afspreken) dat hij met een zus van een vriend aan het chatten was en met haar een dag ging wandelen. Iets wat me even raakte, want ik voelde me echt aan de kant geschoven. Hij zei dat hij haar al langer kende, dus dat voor hem de drempel om met haar te gaan wandelen (aka een kleine date) veel lager lag dan met mij. We hebben toen nog wat gestuurd maar uiteindelijk ging het daten met gast nr 1 heel goed en hebben we gezegd dat we ons elk op onze date gingen concentreren. Nu zijn we al 2 maanden verder denk ik. Ik ben soort van samen met gast nr 1, maar voor mij voelt het niet zo. Ik heb het zelfs nog niet tegen mijn ouders durven zeggen. En vorige week stuurde gast nr 2 ineens dat hij mij mist en dat dat meisje bijlange niet kan tippen aan mij. Dat hij zijn best heeft gedaan om me met rust te laten, maar dat het niet meer lukt… maar ik kan er niet aan doen. Het komt over op mij alsof ik nu gewoon een soort van stok achter de deur ben voor als hij zich verveelt of als het niet lukt met iemand anders. Want om eerlijk te zijn, ik hoor niet super veel van hem. Als ik echt iemand wil leren kennen, kan ik niet wachten op een nieuw smsje van hem, maar bij deze jongen duurt het uren voordat ik antwoord krijg.
En dan nog de twijfel: is het met jongen 1 wel echt oprecht als ik nog evenzeer nieuwsgierig ben naar die andere? Ik kan me niet herinneren dat ik ooit bij een van mn exen geïnteresseerd was in iemand anders dan hun tijdens de relatie…
Beste,
Ik date op dit moment met een lieve man. Hij is 51 en ik 46. We hebben twee heel verschillende achtergronden. Hij is extravert, slim en durft risico’s te nemen. Ik ben ondernemend, spontaan, sportief maar hou van stabiliteit en ben minder veranderlijk. We,kunnen samen goed praten, hij ziet er leuk uit en er is zeker een klik maar het gevoel om te stoppen overheerst. En dat komt omdat hij een vreemde lichaamshouding heeft en heel raar loopt (schouders naar beneden gebogen en x benen en hypermobiel). Lopen gaat daardoor ook echt moeizaam. Ik heb echt geprobeerd om dit los te laten omdat hij zoveel andere dingen heeft die leuk zijn. Maar het lukt me niet. Als hij naast me loopt dan kijk ik km me heen of anderen hem erg nakijken.ik weet het, dit is best kortzichtig en mijn probleem maar ik kan het niet accepteren. Ik heb weleens,geprobeerd er met hem over te praten. Het is echt wel een handicap maar zo ziet hij het niet. Voor hem is het ook geen ding. Hij heeft genoeg zelfvertrouwen. Ik heb het echt een kans gegeven maar het lukt me niet. Ik zit daardoor steeds in mijn hoofd. Baal van mezelf want ik ben zelf ook niet perfect. En iedereen heeft wel wat….maar dit is voor mij toch te groots en zichtbaar. En hem zeggen dat ik om deze,reden niet verder wil, kan ik niet maken. Het knaagt aan me en ik baal van mezelf maar het gevoel gaat niet weg. Ik zit wat klem. Durf hem de reden waarom ik het uit wil maken niet te noemen maar ik weet ook dat dit voor mij niet werkt. Ik zou graag advies krijgen.
Beste LIsette,
Ik snap dat je het daar flink moeilijk mee hebt. Wat belangrijk is, is dat je bij jezelf nagaat of je vaker twijfels hebt gehad in een relatie t.a.v. zaken die niet vitaal zijn om het fijn met elkaar te hebben, maar wel een beetje irritant of een beetje hinderlijk. Als dat zo is, zou het één van de kenmerken van een niet geheel veilige hechting kunnen zijn (bindingsangst). Dit soort situaties zoals bij komen we vaak tegen in onze coachingspraktijk en vaak heeft het met bindingsangst te maken. In dat geval zou je eens een testje kunnen doen of je meer kenmerken van bindingsangst hebt. Het is in ieder geval goed om een gespecialiseerde coach of therapeut te zoeken die je kan ondersteunen bij dit proces. Heel veel sterkte ermee.
Hans Gierkink
Singlecoach
Hallo, ik heb eigenlijk altijd aan twijfelen of ik die genen leuk vind en word nooit verliefd dates dat doe ik dan ook wel want wil wel iedereen kans geven paar keer maar ik merk wel als het te dicht bij komt dan ben ik onzeker en voelt niet goed omdat ik niks voel. Niet weten wat ik ermee moet zeg maar.
Beste Sophie,
Ik kan me goed voorstellen dat je niet goed weet wat je met deze situatie moet. Zo kom je niet verder. Je noemt de volgende kenmerken:
– altijd aan het twijfelen,
– nooit verliefd worden,
– als het te dicht bij komt onzeker worden,
– het voelt niet goed omdat je niets voor de ander voelt.
Dit zijn allemaal kenmerken van een vermijdende hechting (bindingsangst). Dus ik adviseer je hierover meer te lezen zodat je kunt kijken of je nog meer zaken herkent. Als dat zo is, dan kun je hiermee aan de slag en dit oplossen. Op onze site vind je diverse artikelen hierover. Sterkte ermee!
Met vriendelijke groet,
Hans Gierkink
Singlecoach
Ik heb begin dit jaar een super fijne kerel leren kennen en we hadden van het begin af aan voorgenomen om alles rustig te doen maar ja rustig …
Hoe gaat dat, elke dag sliepen we samen, elk weekend samen op pad …
overal waar hij was was ik en omgekeerd.
In september hebben we dan beslist om ervoor te gaan en alles ging super. nooit 0,0 twijfels gehad.
maar afgelopen weekend hebben we een klein meningsverschil gehad op restaurant met een paar vrienden erbij en daarna gaf hij ook aan dat ik soms negatief kan zijn over hem in groep terwijl ik dat totaal niet ben als we op ons eentje zijn.
Dit heeft me zo geraakt.
het hele weekend gehuild en sindsdien zit ik met enorme twijfels, soms zelfs het gevoel van ermee te moeten ophouden.
Wat moet ik hier nu mee, ik voel me zo vervelend hierdoor!
ik wil terug kunnen genieten van hem, van ons, van wat wij waren.
Is het de liefde die ineens over is of is het een muur rondom mij die ik opgetrokken heb?
Hoi! Ik heb nu 4 maanden een relatie met een jongen uit spanje, ik heb hem ontmoet in nederland en ben 9 dagen Langs geweest in spanje en we hebben samen gereist, tussen door allemaal telefoon gesprekken en facetime, daarnaast appen. Hij is lief, sociaal en grappig en accepteert mij zoals ik ben en we kunnen goed communiceren. Maar ik twijfel ik herken mijzelf het meest in punt 2,3 en 4. Soms kwam het ook tijdens het facetimen opeens een twijfel aanval, maar heb het telkens opzij geschoven van wanneer ik hem zie weet ik het zeker. Nu heb ik hem gezien in Porto want we gingen weer samen reizen en eerst was ik tot over mijn over blij en gelukkig, maar toen kwam weer een twijfel aanval. Juist omdat mijn verwachting was dat ik het zeker zou weten als ik hem weer zou zien (dit was na 1,5 maand). Maar de twijfel neemt nu de gevoelens over en ik heb bijna een soort angst om hem dit weekend weer te zien want hij komt naar Nederland. Puur omdat ik bang ben dat ik weer niks zal voelen, wat ik eerst wel voelde en heel sterk ook voor afgelopen weekend porto. Hij zal gaan komen eten bij mn ouders en we gaan met mn vrienden afspreken, maar ik voel mij schuldig om dat allemaal samen mee te maken wetend dat ik zo twijfel. (Hij weet van de twijfel af en het doet hem natuurlijk pijn maar wil wel aan onze relatie werken, ik ook, ik heb dan ook geen idee waar de twijfel vandaan komt) kan iemand zijn of haar mening hierop schijnen?
Ik herken me eigenlijk in alle punten, behalve nummer 1. Ik ben nu ongeveer 2 maanden aan het daten met een jongen, die op papier echt de perfecte match is. Hij voldoet aan alle punten die ik het belangrijkst vind voor een jongen. Hij vindt mij al hartstikke leuk, maar ik twijfel. We zien elkaar door tijdgebrek niet zo heel vaak, appen ook niet veel. Ik heb in die tussentijd niet het gevoel dat ik hem mis en als we elkaar wel zien sta ik niet te springen zeg maar hoewel het wel gezellig is. Nou moet ik er bij zeggen dat ik nog nooit een echte relatie heb gehad en dit dus ook allemaal nieuw voor mij is, ik heb nog nooit echt verliefde gevoelens voor iemand gehad. Ik vind het lastig, want ik wil hem ook niet aan het lijntje gaan houden, maar ik twijfel ook of die gevoelens nog gaan komen. Het zou best kunnen dat ze wel nog komen, maar misschien ook niet. Ik twijfel dan ook hoelang ik het moet blijven proberen zeg maar..
Nooit gedacht dat ik iets op een site zou vragen. Maar jullie artikel maakt dit wel los. Want ik herken mij, buiten punt 1, in ieder punt.
Ik ben zo’n negen jaar (ben halverwege de 30) alleen geweest na een relatie zoals in punt 1. Erna weleens contacten, eveneens punt 1 gevallen.
Sinds enkele maanden date ik met een hartstikke lieve man. Daar gaan we.. Te lief voor mijn gevoel. Hij houdt rekening met mij, geeft geen enkele reden tot wantrouwen, komt afspraken na etc. Is heel aanrakerig en knuffelig. Gevolg: ik word hier lichtelijk panisch van en ga volledig in de weerstand. Fysiek en emotioneel. Spreek het uit. Krijg alle ruimte. Misschien teveel ruimte. Ik twijfel. Maar of ik twijfel aan hem of een relatie in het algemeen (als in single no worries en geen rekening houden) krijg ik niet helder voor mijzelf.
Soms twijfel ik ook over het fysieke punt. Hij is niet het type waar ik perse naar om zou kijken. Tegelijkertijd is het ook zeker niet zo dat ik hem helemaal niet aantrekkelijk vind. Vind het heel oppervlakkig klinken. Maar door de situatie trek ik alles in twijfel. Ook dat.
Ik heb de neiging om te stoppen met alles. Maar wellicht krijg ik daar gigantisch veel spijt van omdat ik mijzelf niet de ruimte en tijd geef. Ik ben het alles of niets type. Ben in mijn hoofd al vijf stappen verder en ik kan niet genieten van nu en wel zien hoe het gaat. Wat mij echt heerlijk lijkt om te kunnen…
Heel herkenbaar, alle punten. Heb zelfs hierdoor de relatie al 2x verbroken maar we bleven contact houden en zochten elkaar elke x weer op. Nu sta ik op kruispunt, en dan wordt de twijfel alleen maar groter, ik moet het nu zeker weten. Kan hem toch niet nòg een x verdriet doen. Voel jij je al iets beter?
Beste Rita,
Als je niet gewend bent veel aandacht te krijgen en het nieuw voor je is dat iemand lief en betrouwbaar is, kan dat heel onwennig voelen. Zelfs overweldigend. Zeker als je dat in een eerdere relatie lang niet gevoeld hebt. Het komt dan ineens heel dichtbij, en dat voelt ongemakkelijk. Voor dat ongemak wil je een verklaring vinden, en ga je snel denken dat de ander misschien niet de ware is.
Maar geef je zelf de tijd om te wennen aan iemand die echt voor je gaat en er voor je wil zijn. Laat het ongemak er een tijdje zijn, want waarschijnlijk gaat het steeds prettiger voelen als je je er eenmaal aan overgeeft. Lees eventueel ook eens het artikel “Tien voordelen van de saaie man”. Succes!
Ik kan mijzelf heel erg vinden in de punten 3,4 en 5. Ik ben 18 en heb nog nooit eerder een relatie gehad tot nu. Op vakantie heb ik een hele lieve en leuke jongen leren kennen, maar het is tussen ons allemaal best wel snel gegaan. Ik ken hem nu dus nog maar 3 weken. Volgens mij vind hij mij wel heel erg leuk, want hij vraagt steeds of we kunnen bellen en appt mij ook vaak. Maar hij woont best wel een stukje bij mij vandaan, dus ik zie hem ook niet regelmatig. We hebben nu een keer bij hem thuis afgesproken, maar ik twijfel echt heel erg. Hij wilde mij bijvoorbeeld de hele tijd zoenen en dat hoefde van mij niet. Ik wilde namelijk de film gewoon verder kijken. Nu hebben we over twee weken bij mij afgesproken, maar het is niet zo dat ik steeds zit van; o dan zie ik hem weer, yess! Ik heb ook het gevoel dat ik hem niet echt mis, terwijl hij eigenlijk aan zo’n beetje alle eisen voldoet die ik zoek in een jongen. Ik weet niet heel goed wat ik moet doen. En hij verdient het ook niet om aan het lijntje gehouden te worden. Dan hebben wij natuurlijk nog maar erg kort een relatie, maar hoelang moet ik hier mee rond blijven lopen?
Alvast bedankt,
Daphne
Hoi Rita, welke beslissing heb je uiteindelijk genomen. Ik ben heel benieuwd?
Groetjes
Ik ben 25 jaar en heb nu iets langer dan een jaar een relatie. We zijn net gaan samenwonen en rationeel gezien ben ik ervan overtuigd dat hij de beste man voor mij is. Waarom blijf ik dan toch twijfelen?
Punt twee en drie omschrijven mijn twijfel het beste. In het begin was de twijfel er al. Ik heb dat toen vooral afgeschoven op het feit dat ik nooit echt een persoon voor relaties ben geweest. Het verliefde gevoel is er ook nooit echt geweest. Wel voel ik enorm veel warme gevoelens voor hem. Ik heb ook alles voor hem over. De twijfel over onze relatie is altijd gebleven. Het ene moment is het er meer dan het andere moment en ik denk dat dat ook te maken heeft met andere stressvolle keuzes en momenten in mijn leven. Ik merk dat dan de twijfel over mijn relatie ook weer extra aanwakkert.
Ik wil hem niet kwijt. Dat is een ding wat ik zeker weet maar ik wil ook niet met deze twijfel blijven leven. Als ik alleen al denk aan het feit dat ik het uit zou maken barst ik in tranen uit. Waar komt mijn twijfel dan toch vandaan?
Punt 3 is zeker op mij van toepassing. Ik twijfel over mijn studie, over mijn werk en alles. Ik merk dat ik al langer uit weinig dingen plezier haal en schuif dit volgens mij ook af op mijn relatie. Ik heb dit alles ook met hem gedeeld. Als ik er al over begin barst hij ook in tranen uit omdat hij zoveel van me houdt. Hij zet totaal geen druk op me maar hij weet ook niet goed wat hij met mijn gevoel moet.
Rationeel gezien wil ik hem niet kwijt, door de gedachte dat ik het zou moeten uitmaken moet ik huilen en toch zegt een stemmetje in mij: is dit het wel? wil je dit wel? heb je niet meer nodig?
Wat moet ik nu doen om er volledig voor te kunnen gaan?
Alvast bedankt,
Antje
Beste Antje,
Heel vervelend voor je dat je niet optimaal van je relatie kunt genieten omdat je zo twijfelt. Je geeft aan dat punt 2 en 3 van het bovenstaande artikel het meest van toepassing zijn op jou. Als je over alle belangrijke dingen in je leven twijfelt doe je dat natuurlijk ook over je relatie. Ook al ben je ervan overtuigd dat dit de beste man is voor jou. Dan zit er niets anders op dan te accepteren dat twijfel bij jou hoort. En dat je dat nu eenmaal heel veel doet. Realiseer je ook dat mensen gewend zijn dat ze altijd op gevoelens moeten reageren. Als je bang bent ren je weg. Als je boos bent uit je dat en stel je grenzen. Maar als je van nature altijd twijfelt kun je er ook voor kiezen dat dit gevoel er gewoon mag zijn zonder dat je er iets mee hoeft. Net als je bijvoorbeeld bang bent voor een heel klein spinnetje, maar weet dat dit beestje je niets kan doen. En dus niet gillend wegrent maar in dezelfde kamer blijft. Als je het gevoel accepteert en er verder niets mee hoeft, wordt het vaak ook heel langzaam minder. Mogelijk moet je ook toch nog eens iets gaan lezen over bindingsangst. Het kan zijn dat je dat ook herkent en daar ook nog iets hebt zitten.
Heel veel sterkte en succes!
Hans Gierkink
Singlecoach
Hoi Antje,
Ik ben eigenlijk wel benieuw hoe het nu met je twijfel gaat? Ik heb zelf namelijk exact zo’n relatie (5 jaar) met die twijfel gehad als jij beschrijft en uiteindelijk heb ik het om die reden uitgemaakt. Dat is nu een ruime maand geleden, maar ik ben er nog zo intens verdrietig om en blijf me maar afvragen of het niet toch had kunnen werken – ook met de twijfel. Het liefst had ik ook door gewild maar het gevoel bleef zo erg knagen.. heel lastig allemaal.
Wauw, ik had niet verwacht dat ik op het internet zou kunnen vinden hoe ik me voel, maar punt 3 beschrijft dat perfect.
Ten eerste ben ik een enorme twijfelaar, altijd onzeker over keuzes die ik maak. Op mijn 18e heb ik mijn eerste serieuze relatie gehad. Die die uit ging na 2,5 jaar was ik daar enorm gebroken van. Daarna heb ik alleen maar scharrels gehad. Toen ik ging werken en verhuizen ontmoette ik steeds minder nieuwe mensen. Hoe makkelijke het is om nieuwe mensen te ontmoeten op je studie, hoe lastig het is om dit daarna te doen. Daarom ging ik op Happn (een soort Tinder). Verschillende dates gehad, en vaak gedacht: nou dit is echt iemand voor mij. Waarna de man niks meer van zich liet horen en ik toch wel een beetje verdrietig was. Nu heb ik weer een hele leuke man ontmoet, en zijn we ook al langer aan het daten. We maken zelfs al plannen die wat verder in de toekomst liggen, en dat geeft een goed gevoel. Maar toch blijft achterin een gevoel knagen die zegt: “Wat nou als het weer fout gaat, en je nu al je tijd verdoet. Is dit wel de ware? Voel je wel die verliefdheid?” En door die twijfel heb ik ook het idee dat ik heel erg ga focussen op wat ik precies voel waardoor ik ook het idee heb dat ik niet genoeg kan genieten. Ook de gedachten dat ik weer ”opnieuw” moet beginnen als dit toch niet te ware blijkt te zijn, en dat ik dan ”tijd verspild” heb gaan door mn hoofd. Ik probeer het los te laten, maar toch blijft het achter in mn hoofd spelen..
Dat is een herkenbaar verhaal. Misschien helpt het je om eens ons gratis e-book Hoe kies je jouw ideale partner te downloaden. Je krijgt dan een paar handvaten over hoe je een partner kan selecteren waar je gelukkig mee kan worden. Dat helpt mensen vaak om wat minder te gaan twijfelen.
Kortgezegd: Wij adviseren vaak om “Relatiewaarden” te formuleren: wat is echt belangrijk voor jou in een relatie. Als je beginnende relatie met die ander daaraan lijkt te voldoen en je voelt ook nog aantrekkingskracht, dan is dat goed genoeg. De andere minpunten moet je dan accepteren. Want zoals je bij een spijkerbroek nog lang kan doorzoeken en dan misschien het perfecte model kan vinden, is het niet bij relaties: de perfecte partner bestaat niet. Succes!
Dat is een herkenbaar verhaal. Misschien helpt het je om eens ons gratis e-book Hoe kies je jouw ideale partner (te vinden op onze homepage) te downloaden. Je krijgt dan een paar handvaten over hoe je een partner kan selecteren waar je gelukkig mee kan worden. Dat helpt mensen vaak om wat minder te gaan twijfelen.
Kortgezegd: Wij adviseren vaak om “Relatiewaarden” te formuleren: wat is echt belangrijk voor jou in een relatie. Als je beginnende relatie met die ander daaraan lijkt te voldoen en je voelt ook nog aantrekkingskracht, dan is dat goed genoeg. De andere minpunten moet je dan accepteren. Want zoals je bij een spijkerbroek nog lang kan doorzoeken en dan misschien het perfecte model kan vinden, is het niet bij relaties: de perfecte partner bestaat niet. Succes!
hallo
waar moet ik beginnen…36 jaar en mama van Finn…6 jaar bijna
Vroeger sprong ik altijd in relaties…veel vriendjes gehad..niet echt bedpartners maar sprong altijd dolverliefd in relatie zonder vaak na te denken…na x aantal jaar Frederik leren kennen, kende deze al van vroeger maar na een paar jaar terug tegengekomen en klikte wel, dacht ik..hij zelfstandig, en na 2 jaar besloten om te trouwen, hij was akkoord ook voor een kindje hij akkoord, ik was dolgelukkig, dacht ik..frederik werkte constant, na de trouw amper nog interesse in mij, maar wel in mijn spaarboekje, toen de nieuwe zaak af was en we gingen verhuizen was het opeens over…hij wou scheiden, had ook jongere vriendin…nooit geen uitleg of zo gekregen, wil tot op vandaag niet met me praten of me zien…ook niet voor Finn…
Moeilijke tijd gehad maar er bovenop gekomen dankzij mijn vrienden en familie..en collega s op het werk…Is nu ondertussen 4 jaar geleden..wel een vriendje gehad maar niets serieus…ik zocht meer een vlucht…Mijn leven was Finn grootbrengen, mijn vrienden en werk, ik heb het goed en ben best zelfstandig….ik zocht niet en had me bij dat leven neergelegd en was gelukkig…
Via via beginnen praten met een man…het klikte enorm..we praten honderduit, eerst via chat, dan via tel en ondertussen elkaar 3 keer gezien…klikt en hij heeft alles wat ik ooit verlangde…want vaak kon ik wegvluchten in mijn fantasie…hij is een fantasie die waarheid is geworden…ik ken hem nog niet zo lang maar praten kunnen we, uren lang over alles wat we voelen en denken..ik liep eerst in de wolken, kon weken amper eten…tot op een moment…de twijfels toesloegen, ik wil me zo niet voelen….ik wil niet bang zijn…HIj woont redelijk ver…en aangezien hij zelfstandig is kan hij niet naar ons komen …ik weet dat ik toekomst maar daar toch al over gepraat…en dan Finn, zal dat klikken met hem? met zijn zoontje? Ik twijfel, niet aan hem, om een of andere reden vertrouw ik hem echt 100%, ik kan op hem steunen, respecteer en bewonder hem….ik twijfel niet aan zijn bedoeling maar aan mezelf…ik kan ook niet zeggen waarom ik twijfel..ben ik niet verliefd? ben ik bang door wat ik meemaakte??Hij geeft me aandacht en een gevoel er te mogen zijn ,de moeite waard te zijn, iets wat mijn ex nooit deed….ik telde amper mee en cijferde mezelf weg…Ik wil af van dit gevoel en deze relatie echt wel een kans geven, meer nog ik wil er voor gaan zonder die twijfels, ik hoop dat iemand me kan helpen
Beste Mieke,
Zo te lezen heb je heel wat meegemaakt en moeten verwerken in je vorige relatie. Dat kan een enorme knauw opleveren. Waar je enerzijds weer toe bent aan een relatie, kan je anderzijds nog angstig zijn dat het je weer gaat gebeuren. Twijfel is vaak ook een teken van onderliggende angst. Je onderbewuste wil je in feite beschermen voor afwijzing. Dat zorgt ervoor dat je op bewust niveau allerlei twijfels krijgt, waardoor je de relatie gaat verbreken. Het helpt om je van dit mechanisme bewust te zijn: die twijfels zijn meer een symptoom van angst!
Daarnaast is mijn advies: doe het stapje voor stapje. Je hoeft nu nog niet te weten of het allemaal goed gaat in de toekomst. Spreek een keer met hem af en kijk hoe het op dat moment gaat: voelt het prettig en heb je het gevoel dat je hem kunt vertrouwen? Zoja, dan spreek je nog een keer af. Denk niet teveel vooruit over wat er allemaal mis kan gaan, dat zorgt ervoor dat je niet meer kan genieten van wat er wel is. Succes!
Hallo,
Een noodkreet, ik weet niet meer wat ik moet doen.
Ik heb nu bijna 10 maanden een relatie. Ik hou verschrikkelijk veel van hem, ik wil met hem trouwen wat ik niet met mijn ex wilde, ik heb nog nooit zoiets gevoeld voor een man. Ik heb 2 kinderen, ze kunnen goed met hem overweg en andersom ook. Als de kinderen bij mijn ex zijn, ben ik altijd bij mijn vriend en wordt ik chagrijnig als ik weer terug naar huis moet. We zien elkaar iedere dag. Hij is de man met wie ik oud wil worden.
We hebben een paar maanden geleden besloten na héél goed nadenken om samen te wonen. De kinderen willen dit niet, naar als ze bij hem thuis zijn spelen ze buiten met andere kinderen. Ze moeten een slaapkamer delen. De laatste paar weken had ik meer moeite om de kinderen mee te nemen omdat mijn gevoel zegt dat ze eigenlijk geen zin hebben om mee te gaan. Ik had mijn huur opgezegd. Ineens ging het heel snel en zouden we eerder mijn spullen verhuizen dan de bedoeling was. Ik besefte me ook dat als het niet goed zou gaan ik niet terug kan naar m’n huisje, en alles kwijt zou zijn.
Nu, plotseling, uit het niets kreeg ik angst en twijfel en paniekaanvallen over het samenwonen. Uiteindelijk hebben we besloten om niet samen te wonen, wat me rust geeft. Maar ik heb ook sinds die angstaanvallen twijfel over de relatie. Terwijl ik zielsveel van hem houd en helemaal niet uit elkaar wil… Als hij aan me vraagt waarom ik twijfel weet ik dat niet eens, ik heb er geen antwoord op. Als ik niet bij hem ben, ben ik verschrikkelijk zenuwachtig, ik heb hier zelfs medicijnen voor. Dan twijfel ik heel erg. Soms wordt ik direct ontspannen als hij mij appt. Maar ik wil dolgraag naar hem toe. Als ik naar hem toe rijd, dan wordt ik steeds rustiger, ook als ik bij hem ben voel ik geen twijfel. Mijn psycholoog denkt dat de twijfel kan voortkomen uit de angst voor de grote stap en doordat de kinderen er misschien wel tussen kwamen te staan. Ikzelf kan nog niet precies zeggen waarom ik twijfel. En ik begrijp ook niet waar dit zo ineens vandaan komt, ook omdat ik hem niet kwijt wil!
Hoe kan dit? En hoe kan ik die twijfel stoppen en weer genieten van mijn relatie?
Dank je wel!
Beste Roelie,
Als ik je verhaal zo lees, denk ik dat je psycholoog gelijk heeft, angst voor de grote stap. Wat daaronder zit is veelal een stukje bindingsangst. We krijgen wekelijks clienten met precies dezelfde problemen als jij, angst, benauwdheid en twijfel als er grote stappen gezet worden. Door samen te wonen kom je nog dichter bij elkaar en dat maakt dat je onbewust ook banger bent om afgewezen te worden. Het zou goed zijn om eens wat meer te gaan lezen over bindingsangst. Op onze site staan diverse artikelen daarover bij “Over relaties”. Je angst zegt dus hoogstwaarschijnlijk niets over de kwaliteit van je relatie. Als je je bindingsangst onder controle krijgt, ga je dus ook weer meer genieten van je relatie. Heel veel sterkte ermee.
Hans Gierkink
Singlecoach
Beste coach, ik heb op dit moment een relatie van bijna een half jaar. Hij is vijf jaar ouder dan ik, ik ben nog redelijk jong. Op deze leeftijd merk ik dit leeftijdsverschil best wel. Hij is echt een goede jongen en ik heb ook enorm fijne maanden gehad samen met hem. Maar de laatste tijd heb ik steeds meer het gevoel dat hij mijn ‘jong zijn’ in de weg zit. Dit kan ik hem niet kwalijk nemen, hij zit uiteraard in een andere fase en is al wat serieuzer aan het leven dan ik. Maar ik merk dat ik hier toch wel af en toe last van heb. Maar als ik dan denk aan alles wat ik weg zou gooien als ik onze relatie zou verbreken, kan ik het echt niet. Ik ben in het afgelopen jaar echt enorm gehecht geraakt en ik voel me heel erg veilig met hem.
Ik merk ook dat ik heel erg kan switchen. Ik was een paar weken terug op stage in een totaal andere stad. Ik zag hem toen een tijdje niet. Ik merk dat ik zo in die dagen, wanneer ik een leuke kan ontmoet echt wel een beetje verliefd kan worden. Vandaag ook weer, ik ben in Rotterdam geweest en ook hier heb ik echt de connectie gevoeld met die jongen. Ik voelde de spanning, wat me erg goed deed. Toen hij aan het eind van de dag mijn nummer vroeg heb ik hem af moeten wijzen. Maar hij spookt nog steeds door mijn hoofd. Ik heb bij hem de kriebels die ik op het begin ook heel erg voelde bij mijn huidige vriend. Ik weet niet goed wat ik nou wil en of ik dit met mijn vriend moet bespreken. Want ik wil ook niet onnodig roering scheppen.
Ik vraag me soms af of ik nog wel van mijn man hou. Zijn ruim 6 jaar samen. Is al t een en ander gebeurd. Waaronder verslaafd zijn geweest aan porno kijken en sex lijnen bellen..hierdoor is alles op.zijn kop komen te staan. Achter dit alles kwam ik nu bijna 2 jaar geleden achter en ik word er nog dagelijks mee geconfronteerd. Ik vind het lastig hen te vertrouwen. We hebben nadat ik alles wist ( nadat ik er zelf achter ben gekomen ) er veel over gepraat. En dat deed mij goed maarr… voor hem was t klaar want ik wist alles en.hij doet t niet meer. Voor mij was dat slechts n begin.
Ik begon me al.veel dingen te ergeren.. hij dronk vrij veel.. ermee geconfronteerd deed er niets mee Tot de maat voor mij vol was. Drinkt ni minder maar nog welke elke dag. Rookt veel vooral als hij stress heeft is alles behalve stress bestedig. Ik begon me ineens te irriteren aan y roken wat ik daarvoor nooit deed. Was me er ineens van bewust dat t roken ongeveer €1300 in yt jaar kost en daar schrok ik van. Hij wil zelf minder gaan roken gaat redelijk. Maar kan altijd beter. Hij blijft liegen omdat hij bang is hij eerlijk is ik boos wordt. Ik zit echt in een dillema. Ik wil in thearapie samen hij niet. Het is dat we kinderen hebben anders had ik al lang mijn besluit genomen….
Beste coaches,
Ongeveer 4 maanden geleden is mijn relatie uitgegaan. Ik had het totaal niet zien aankomen en het is dus ook niet mijn keuze geweest. Mijn ex gaf aan twijfels te hebben over zijn gevoel. Ik snapte er niks van, want we hadden het altijd zo leuk samen, op elk gebied. We zijn bijna 1 jaar samen geweest, niet eens zo heel lang dus. Maar wat kun je je hechten in 1 jaar aan iemand! ik ben er nog steeds elke dag zo verdrietig om. Voor mij is het mijn toekomst die wegvalt, omdat hij daarin voor kwam. Bij de bruiloft van zijn broer ging er ineens een knop om, want toen sloegen de twijfels toe. Het is dus niet zo gek als mensen zeggen dat het bindingsangst is. Maar dat is het niet. Er is niks mis met zijn hechting en we woonden half samen in zijn huis. De laatste keer dat ik hem zag en we elkaar toevallig tegenkwamen was er duidelijk te merken door alles wat hij zei dat zijn gevoel niet weg was. Hij heeft het ook gehad over kleine irritaties die hij had, maar deze heeft hij nooit benoemd toen het nog aan was tussen ons. Deels denk ik dus dat het perfectionisme is en dit heb ik ook gezegd tegen hem. Echter, hij ontkent dit. In de tijd dat het uit was en we elkaar af en toe spraken heeft hij regelmatig dingen gezegd die hij vervolgens weer terug nam. Dat waren dan kleine dingetjes waar hij zich aan stoorde, zoals dat ik raar op foto’s kan staan of geen hele nette hakken heb. Onzinnige kleine dingen. Het is allemaal zo vaag gegaan en niet logisch. Ik snap nog steeds niet hoe je elkaars beste maatjes en liefde kunt zijn en dat iemand dan plotseling zo kan omslaan. 2 maanden daarvoor moest ik nog per se mee om een nieuwe kast uit te kiezen voor ‘ons huis’. Ik merk aan mezelf dat ik het niet goed kan afsluiten (als het ooit af te sluiten valt) omdat ik het niet logisch vind. Ik geloof namelijk niet dat een gevoel ineens om kan slaan om vervolgens na een paar weken in die twijfels te blijven hangen en zeggen dat je niet meer verliefd bent. Toen we elkaar tegenkwamen laatst was het duidelijk dat zijn gevoel niet weg was.
Is het een idee om contact op te nemen en vragen om een ‘laatste’ gesprek ? ik ben bang dat hij hier niet op zal reageren en daarnaast zal ik toch geen duidelijke reden krijgen ben ik bang. Ik blijf maar analyseren in mijn hoofd en ik weet dat ik daar niks mee op schiet. Toch heb ik het idee dat hij mij van zich af geduwd heeft door in die twijfel te blijven hangen. Maar aan de andere kant zijn zulke twijfels niet goed, aangezien hij heeft aangegeven dat hij niet gelukkig is. Dat doet mij heel veel pijn. Want waarom kan hij niet gelukkig met mij zijn als zijn hoofd wel bij mij wil zijn maar zijn hart niet? hij heeft gezegd dat hij nog nooit zo zichzelf heeft kunnen zijn in een relatie en dat niemand zo lief voor hem is geweest. Ben ik dan toch maar zijn ‘maatje’ geweest op het laatst dan zijn geliefde? want ik weet heel zeker dat hij echt gek op mij was.
Hopelijk kunt u mij hierbij helpen.
Beste Lisa,
Wat naar dat het zo gegaan is! Het is moeilijk te zeggen wat er precies aan de hand is. Maar als er sprake is van een onverwachte breuk speelt er vaak één van deze redenen: 1. De ander had al langer twijfels maar heeft verzuimd hier over te praten. In zijn hoofd is het steeds groter geworden, mede doordat hij het niet deelde. 2. De ander heeft ineens zijn gevoel afgesloten. Met name mensen met een “vermijdende hechtingstijl” kunnen ineens hun gevoel afsluiten als de ander te dichtbij komt of de relatie te vaste vormen aanneemt. Er is sprake van angst, maar in plaats van dat te voelen gaan ze denken. Ze reageren rationeel en sluiten hun gevoel af. Ze gaan wel allerlei (soms kleine) redenen verzinnen om dat onprettige gevoel cq gebrek aan gevoel te verklaren: de ander is niet goed genoeg en heeft teveel minpunten, blijkbaar is deze relatie het niet etc. Dat kan heel pijnlijk zijn voor de ander.
Als je denkt dat het je helpt met de verwerking zou je nog een keer met hem kunnen praten. Als reden 1 speelt wordt je mogelijk wat wijzer, bij reden 2 is het de vraag of hij zichzelf hiervan bewust is. En zal je mogelijk alleen maar meer redenen horen waarom de relatie niet goed was. Bereid je daarop voor. Veel sterkte!
Hoi,
Ik herken mezelf in deze situatie maar dan andersom. Ik heb nu sinds 4 maanden aan relatie en de eerste drie maanden ging het perfect alles verliep goed tot er een turning point is gekomen.
en ik mij begon te irriteren aan zowat alles wat hij zei en deed. Ik ben nog steeds in de relatie maand 5 omdat ik denk misschien ligt het aan mij. ik wil nog observeren en kijken of het lukt, maar mijn verliefde gevoelens zijn eigenlijk zo goed als verdwenen terwijl die bij hem sterker worden en hoe sterker ze bij hem worden hoe meer ik mij verstikt voel.
Ik dnek wel dat ik weet dat de trigger was, hij begon te vertellen over zijn verleden (exen) en dat hij geen spaargeld had, op dat moment vond ik dat geen probleem maar blijkbaar heeft dat later wel iets met gevoel gedaan naar hem toe. Ook vond ik hem daardoor na een tijd zeg maar iets krenterig en alles begon me te irriteren, dingen die me in het begin niet opvielen. anyway ik geef het nog even tijd, wie weet komt de verliefdheid terug, ik heb hem dit verteld en hij doet wel erg hard zijn best om alles goed te laten verlopen. ik merk wel dat ik naar hem toe niet echt heeel erg lief ben.
Hallo,
Ook ik twijfel momenteel al een hele tijd aan mijn relatie. Ik heb 3 jaar een relatie met mijn vriend, en we wonen daarvan ongeveer 1,5 jaar samen. Hij is een hele lieve, zorgzame jongen, qua persoon past hij bij mij. Er zijn echter zaken daaromheen die niet zo goed bij mij passen. En nu moet ik allereerst zeggen dat ik weet dat iedere relatie zijn verschillen kent. Maar ik maak me toch een beetje zorgen om het aantal. Het gaat dan ook niet om de verschillen apart; daar valt een compromis in te sluiten, maar het is de som der dingen. Allereerst is mijn vriend erg ambitieus, waar ik een gezinsmens ben. Hij zou graag een of andere topfunctie krijgen, waar je veel in het buitenland zit. Dat is natuurlijk een mooie droom, maar ik ben een gezinsmens en heb het liever wat minder breed en een man toch wat vaker thuis dan dat ik hem meer vanachter een schermpje zou zien. Daar komt bij dat hij altijd een droom heeft gehad om in Amerika te gaan wonen, omdat de ICT sector daar bloeit en groeit. Hij zou zich daar het liefst permanent vestigen, ik ben daarentegen een huismus en wil het land niet uit. Hooguit een wereldreis van 6 mnd maar mijn stekkie is toch echt hier. Ook in Nederland speelt dit een beetje.. onze families wonen best een eind uit elkaar, en zijn ook best verschillend. Mijn familie is erg hecht en onderneemt graag dingen met ons. Zijn familie woont verspreid door het land, en zijn gezin is toch wat killer en directer. Op zich zou dat niet erg zijn, maar ik heb helaas de nodige dingen mogen ondergaan. Hij wil dán in het midden van het land gaan wonen. En dat is fair. Maar mijn gevoel schreeuwt dat ik dat niet wil. Ik wil dicht bij mijn familie zijn, onderdeel uitmaken van alle mooie dingen die daar gebeuren, niet 1,5 uur moeten rijden of zij naar ons. Daarnaast ben ik religieus, spiritueel, mijn vriend is dat totaal niet. We hebben dan ook erg verschillende ideeën over het opvoeden van kinderen.. ook mbt financiën omdat we uit een erg ander milieu komen. En dan botert het nog niet zo met zijn familie na 3 jaar, ik doe uiteraard mijn best, maar in chatgroepen mag ik er niet in, ze ondernemen graag dingen met vijven en de kinderen hoeven al helemaal niets van mij te weten.
Al deze problemen apart zijn op te lossen. Maar de som geeft mij twijfel. Kan het niet anders? En het maakt dat ik mijn verliefdheid totaal ben verloren. Seksueel gaat het dus ook niet goed. Mijn gevoel schreeuwt dat ik opnieuw moet beginnen en even alleen moet zijn, mezelf moet ontdekken. En een klein stemmetje roept daar ook dat ik dan spijt kan krijgen, bang voor wat er komen gaat en bang voor de definiviteit van zo’n keuze. Dat ik er op achteruit zou gaan. Qua persoon is mijn vriend dus echt een maatje, maar de verliefdheid is vrijwel helemaal verdwenen en maakt plaats voor houden van. En in dat proces slaat de twijfel toe, want is dit het dan?
Zo. Dat is een heel verhaal. Dit hele gebeuren loopt al 1 jaar. Ik ben benieuwd wat ik volgens jullie met mijn twijfel zou moeten doen..
Liefs,
Anonima
Beste coaches,
Ik zit met een dilemma. Ik heb half augustus een meisje leren kennen waarmee ik direct een geweldige klik had. De week erna spookte ze rond in mijn gedachten en heb na een paar dagen gevraagd of ze op vrijdag weer naar dezelfde kroeg ging. Van haar vriendinnen had ik al vernomen dat de interesse niet alleen van mijn kant zo groot was, en ja, ze kwam.
De klik was er nog steeds en al vrij snel kwamen we dichter bij elkaar. Beide ouders waren op vakantie dus dat weekend is ze zelfs blijven slapen, waarbij we uren gezellig in elkaars armen hebben liggen praten – geen seksuele handelingen – waarbij we ook beiden volledig op ons gemak waren. Het voelde perfect.
De week erna hebben we dinsdags iets gedaan samen na een korte introductie aan haar ouders. Na een tijdje sloeg echter de twijfel toe. Buiten het elkaar zien spreken we elkaar erg weinig, iets wat ik niet gewend ben. Al snel vertelde ze me face to face dat het voor haar kant helemaal goed zit, dat ze zich nog nooit zo bij een jongen gevoeld heeft. Goed nieuws natuurlijk, maar ik ben gewend om te moeten vechten voor een meisje.
Na gesproken te hebben met een goede vriend had ik me al snel over deze ergernis heen gezet. Maar nu, twee weken later, zit ik weer met een twijfel. Dit kwam na een nacht slecht geslapen te hebben, en gaat maar moeilijk weg. Voel ik nog iets voor haar? Ik weet het niet. Houd ik van haar? Dat zeker. Maar moet ik hier met mijn twijfels wel mee doorgaan, terwijl ik voor haar misschien wel de ware lijk? Een soort schuldgevoel bekruipt mij hierbij, doordat ik misschien wel de schijn ophoudt. Voorheen heb ik dit ook met een ander meisje gehad, maar toen ben ik al snel gekapt waarna we beiden heel veel verdriet hadden.
Ergens heb ik het idee dat ’t tijdelijk is en ik deze ‘periode’ moet doorstaan, maar ergens anders heb ik de angst dat de twijfel wel over moet gaan omdat ik het anders niet trek (wakker liggen, weinig focus). Ik twijfel niet aan het meisje, maar aan m’n gevoel voor haar. Hoe veel waarde moet ik aan deze twijfel hechten? Als ik met haar ben is het twijfelgevoel al snel verdwenen en voel ik me geweldig. Misschien is de angst voor deze twijfel wel de reden van de twijfel…
Hebben jullie advies voor me?
Beste Annoniem,
Als je dit soort situaties vaker gehad hebt is de kans groot dat je met bindingsangst te maken hebt. Het is goed om daar wat over te lezen zodat je bewust wordt van wat er precies met je aan de hand is. Op onze site staan meerdere artikelen hierover bij “Over relaties”. Ook het boek “Verbonden” van Levine gaat je veel inzicht geven. En het gaat helaas niet vanzelf over… Dus ga ervoor!
Veel succes en liefde toegewenst.
Hans Gierkink
Singlecoach
Ik ben door een hel gegaan. Tijdens de time out (adem, ruimte, veel minder spanning) in deze relatie kwam ik tot ’t besef dat bepaalde gebeurtenissen een slecht gevoel op roepen, wat mij deed twijfelen. Hierin ben ik, door ze onder andere op te schrijven, er achter gekomen dat ik inderdaad een patroon had. Ik kan mensen niet zomaar onvoorwaardelijk vertrouwen door gebeurtenissen in het verleden. Nu ik dat weet krijg ik de twijfel weg. En toen de twijfel weg was, kwam plots de verliefdheid (in vlagen) terug.
Ik wil jullie enorm bedanken voor de steun die ik gehad heb door jullie artikels. Ik ben er nog lang niet, maar ik doe erg graag zelfstudie en vandaar dat ik de overtuiging heb er overheen te komen. Zonder het vermogen tot zelfstudie raad ik zeker aan om je te laten verrijken door lui als Hans en Meinou aan want er is een oplossing! Wacht hier niet mee want je weet niet waar je van vlucht! Want dat is de neiging bij een aanhoudend gevoel van angst: vluchten! Houd vol en ga de strijd aan!
Hallo,
Ik denk dat ik wel wat advies kan gebruiken. Erg veel herkenning in alle punten, vooral het overal over twijfelen. Bolletjes ijs kiezen is al drama, haha.
Ik ben nu ruim een jaar samen met mijn vriend, toen ik hem ontmoette hebben anderen ons gekoppeld en in eerste instantie zag ik het helemaal niet zitten.
Daarvoor had ik 1,5 jaar een “relatie” gehad met iemand die in een relatie zat. Na 1,5 jaar affaire ging hij bij zijn vriendin weg en probeerde hij mij te claimen. Voor mij was het toen te laat, het had te lang geduurd, te veel verdriet en het beangstigde mij behoorlijk dat hij zoiets 1,5 vol heeft kunnen houden en nooit een woord hierover tegen zijn vriendin heeft gezegd.
Ik heb toen voor mezelf heel duidelijk de keuze gemaakt dat ik zo’n persoon niet in mijn leven wil hebben, daarbij deelden we vrij weinig samen. Hij sportief, uber gezond eten, familie mens, geen feestjes, niet dezelfde muziek smaak, interesses ga zo maar door. Daarnaast had ik altijd het gevoel niet mezelf te kunnen zijn dan wel niet goed genoeg te zijn.
Mijn huidige vriend kon ik mij in het begin best aan irriteren, hij trekt zich weinig aan van zijn omgeving en is wie hij is. Inmiddels irriteer ik me hier niet meer aan, ik kan alleen maar ontzettend blij voor hem zijn, het laat zien dat hij goed in zijn vel zit, gelukkig is en stiekem wilde ik dat ik zo in het leven stond.
We hebben dezelfde interesses, delen alles samen, hebben de grootste lol, houden van een hapje en een drankje en zitten bijna altijd op 1 lijn ;).
Maar toch die twijfel, het niet altijd even goed vertrouwen of alles wel klopt. Ohja ik ben suuper achterdochtig (heel vervelend). Terwijl hij zo trouw is als maar kan.
Tuurlijk is er wel eens iets, maar dat lijkt me best normaal.
Als ik aangeef bij mijn vriend dat ik twijfel praten we daar goed over maar hij geeft ook aan niet te weten wat er moet veranderen omdat alles eigenlijk perfect gaat tussen ons. En daar kan ik hem geen ongelijk in geven.
Samen een huis kopen? Maar wat als het mis gaat, ik ben al een keer eerder alles kwijtgeraakt. Dat bespaar ik mezelf liever. Soms denk ik wel, misschien ben ik geen relatie materiaal. Ik functioneer ook prima alleen , in mijn ogen zelfs beter want toen werd ik niet belemmerd door al die twijfel, keuzes en vragen.
Of had ik vorig jaar toch voor die ontrouwe man moeten kiezen? Had ik het leuker met hem? Pas ik toch beter bij hem? Ondanks dat dit ook tegen al mijn principes in gaat en ik zelf wel beter weet….. Ik zou zo graag die gedachten stroom blokkeren maar dat is makkelijker gezegd dan gedaan.
Iemand tips?
Allereerst bedankt voor het schrijven en delen van dit artikel. Het is erg interessant wat jullie bevindingen zijn zodat anderen zich in jullie geschetsten twijfels kunnen herkennen.
Ik merk dat ik het lastig vind om mijn twijfel in één van de geschetste hoekjes te stoppen. Mijn twijfel komt het dichtste bij de perfectionistische twijfel. Op zoek zijn naar de ideale wederhelft. Echter ben ik toch heel benieuwd naar jullie visie in mijn situatie.
Mijn relatie startte op mijn negentiende, zeven jaar geleden. 10 maanden geleden zijn we gaan samenwonen. Voordat we deze stap zette kon ik af en toe al twijfelen. Mijn twijfel zit zo; hij is grotendeels perfect. We kunnen enorm veel plezier maken samen, we hebben dezelfde vrienden, ik kan volledig mezelf zijn en ik houd enorm veel van hem. Toch is er één twijfel die de laatste tijd steeds groter wordt.
Het lijkt een enorm cliché; maar ik heb het gevoel dat we niet goed genoeg kunnen praten. We kunnen heel goed praten over koetjes en kalfjes. Voornamelijk over andere mensen, en hoe wij bepaalde dingen anders zouden aanpakken. En de afgelopen jaren was dit altijd voldoende. Maar nu ik ouder word, en richting eind 20 ga, merk ik dat ik het nodig heb om met meer diepgang te praten. Ik heb het nodig om te praten met een gelijkwaardige partner aan wie ik ook raad kan vragen, en met wie ik gesprekken kan hebben over onze verschillen in opvoeding en andere serieuzere zaken.
Hierbij is het niet dat hij me niet serieus neemt. In tegendeel. Maar ik geloof dat hij het gewoonweg nooit geleerd heeft dat hij een belangrijke rol heeft in het vormen van zo’n serieus gesprek. Het doorvragen op dingen die ik zeg, zijn mening geven etc. Vaak eindigt ons gesprek na 5 minuten met een dooddoender als “Tja, dat is lastig…” of “Ja, ik weet ook niet wat je kunt doen”. Dit zorgt er vaak voor dat ik maar gewoon mijn verhaal doe, maar me nooit echt geholpen voel.
Nu heb ik al geaccepteerd dat ik hem niet kan veranderen. Ik heb een tijdje gedacht dat ik dit soort gesprekken misschien helemaal niet in mijn relatie nodig heb, zolang ik maar vriendinnen en familie heb waarmee ik deze diepgaandere gesprekken kan voeren. Dit heb ik lang volgehouden, maar het blijkt me toch op te breken.
In mijn ogen is de meest optimistische situatie dat ik dit met hem bespreek en we samen ons best kunnen doen dit te verbeteren. Echter is dit juist het probleem. Ik weet niet goed hoe ik dit kan bespreken, als degene met wie ik wil praten niet goed over diepgaande problemen kan praten. Zie je de paradox? Ik ben bang dat ik hem alleen maar pijn ga doen, omdat ik niet meteen de juiste dingen kan zeggen, en ik maar één kans heb, omdat hij niet snel vragen zal stellen om mij beter te begrijpen. Dat resulteert in het gevoel dat ik dit gesprek voor ons tweeën moet voeren, tegelijkertijd. En daar ben ik nooit genoeg op voorbereid waardoor ik dit hele gesprek maar voor mezelf uit schuif.
Natuurlijk blijft vooral te twijfel of ik niet iets perfects zoek, terwijl dit al zo dicht bij perfectie zit. Ik zie hem enerzijds de vader van mijn kinderen worden (hij is ontzettend leuk met kinderen en altijd de clown van de klas), maar anderzijds zie ik ons later niet echt kunnen praten over de opvoeding en in verschil van meningen daarover, terwijl ik dat wel heel belangrijk vind. Ik vind dit zó lastig.
Beste Anna,
Dit is inderdaad een lastig dilemma dat je schetst. Goede diepgaande gesprekken voeren met elkaar en je daarbij gehoord en begrepen voelen inderdaad belangrijk in een relatie. Het lastige is dat hij waarschijnlijk nergens last van heeft en hij juist degene is die iets moet veranderen (voor jou). Wat je nog zou kunnen doen is bij hem aangeven dat het voor jou heel erg belangrijk is om goede gesprekken met elkaar te kunnen hebben waarbij jij je ook echt gehoord voelt. En dat je heel graag wilt dat jullie dat samen ook kunnen. Een EFT-relatietherapeut of coach is over het algemeen goed in staat om jullie te leren goed met elkaar te praten. Daarbij zal hij waarschijnlijk de meeste “aanwijzingen” krijgen, maar dat is natuurlijk niet erg. De kans is groot dat hij dit niet nodig vindt, maar dan kun je aangeven dat hij het dan voor jou en voor jullie relatie moet doen.
Veel succes.
Hans Gierkink
Singlecoach
beste mensen,
Ik word zo gek van mezelf! Ik heb nu al twee jaar een relatie met een man. En eigenlijk is hij perfect! We passen zo goed bij elkaar en ik ben echt gek op hem! Hij is lief mooi en slim! Maar ik heb altijd al last van twijfels gehad, maar daar leerde ik mee omgaan. Maar de laatste tijd is het heel erg geworden. Over twee weken ga ik met hem samenwonen en de twijfel wordt omhoog gedrukt als een vulkaan die uitbarst. Maar ik wil helemaal niet twijfelen, want ik wil met hem oud worden en kindjes met hem krijgen. Maar waarom is die twijfel er dan? Ik word er hopeloos van. Hoe meer ik niet wil twijfelen hoe meer het omhoog komt. Als ik er met mijn vriend over praat dan kalmeert hij mij, hij neemt het niet serieus omdat ie weet dat ik van hem houd. Dat stelt me dan even gerust, maa toch komt het weer. Help! Wat moet ik doen? Moet ik het nu uitmaken omdat ik twijfel? Maar wat als ik het niet wil uitmaken? Wanneer gaat die twijfel weg? Als ik een pilletje kon nemen tegen twijfel dan deed ik dat. Ik ben soms bang dat deze twijfel ontstaat uit een soort bindingsangst, ik merk ook dat ik bang ben van binnen om me aan hem te binden. Ben bang omdat ik af en toe twijfel en dat hij misschien niet de ware is en dat we over zoveel jaar elkaar ongelukkig gaan maken. Mijn ouders zijn daar een goed voorbeeld van. Ik wil niet zo eindigen. En het komt voort uit een gevoel dat het perfect moet zijn. Ik ben nu sinds een half jaar depressief en een poos daarvoor kreeg ik een psychose. Ik ben daar nog steeds onder behandeling voor met medicatie. Maar sindsdien heb ik ook geen zin meer in seks met mijn vriend. Ik heb wel seks met hem omdat ik de intimiteit wel heel fijn vindt. Dit speelt ook mee, het legt een druk op me: hoe moet het nou? Blijft het zo? Is de relatie aflopende? Ik twijfel om de twijfel zo lijkt het nu. En het wordt bijna een soort dwang om er constant aan te denken. De enige optie lijkt uitmaken. Maar als ik daar aan denk dan breekt mijn hart, ik wil niet zonder hem. Misschien twijfel ik wel omdat ik het idee heb dat mijn liefde voor hem niet genoeg is, dat het veel meer moet zijn. Dat hij beter verdient dan mij. Een vrouw die wel altijd seks wil en die niet twijfelt. Ik zoek ook steeds bevestiging bij mensen dat twijfel normaal is, om zo mijn twijfels te sussen, dit lukt dan maar even en dan komt het weer. Het teistert me echt, het knaagt en gaat niet weg. Morgen komt mijn vriend en ik ben zo bang dat ik dan weer twijfel. Het lijkt net alsof de enige optie uitmaken is, om van deze dwang en nare twijfel af te komen. Maak ik mijn twijfel te groot? Hoe kom ik hier vanaf? Of is de twijfel er niets voor niets en moet ik het uitmaken met mijn vriend? Ook al wil ik dat niet?
Ik hoop dat iemand mij kan helpen want ik ben echt radeloos!
Beste Anna,
Ik kan me voorstellen dat je je zo radeloos voelt en dat je gek wordt van deze twijfel. Je geeft zelf al een aantal zaken aan in je tekst die van belang zijn. Ik lees nergens een reden om te twijfelen aan de relatie of je vriendin. Als die reden er niet is, dan is het goed om naar jezelf te kijken. Naar je perfectionisme en mogelijke bindingsangst. Geen enkele relatie is perfect. Iedereen heeft wel eens twijfels. Elke relaties kent zijn ergernissen, ruzies, etc. Kijk of je dat kunt accepteren. Verder zorgt bindingsangst ook voor twijfel. Vooral als je grote stappen gaat zetten zoals samenwonen. Dan komt het allemaal nog dichterbij en wordt het nog intiemer. Dat wordt minder als je als weer een tijdje samenwoont. Het is goed om deze zaken ook met je arts of psycholoog te bespreken hij of zij kan je daarmee mogelijk ook helpen of je doorverwijzen. Heel veel sterkte.
Hans Gierkink
Singlecoach
Ik ben een vrouw van 44 jaar. 24 jaar samen en 19 jaar getrouwd met mijn man. Ik ben nu tijdelijk weg en zal moeten gaan beslissen. Ik twijfel over alles.
Hier mijn verhaal.
Ik heb Kleptomanie, borderline, afhankelijkheids en anti-sociale stoornissen. Hierdoor heb ik in het verleden veel problemen gehad. Drugsverslaving, problemen met justitie enz. Mijn man is altijd bij me gebleven. Nu heb ik in februarie mijn school mentor van 27 jaar geleden weer ontmoet. Hij heeft zijn vrouw verloren en ik ben gaan troosten. Deze man heeft vroeger van mijn 16e tot mijn 20e veel voor mij betekend.
Nu is het wat geworden tussen ons. Hij is 21 jaar ouder…
Mijn man is er achtergekomen op 05 mei. Sinds die tijd wilde ik mijn huwelijk nog een kans geven. Maar uiteindelijk staat veel me tegen. Ben bang envies van de sex. Irriteer me aan van alles. Voel (denk ik) niet veel meer.
Ik voelde me verliefd op de ander. Daar zit ik nu ook…maar ook hier begin ik nu te twijfelen of ik daar goed aan doe. Toch een groot leeftijdsverschil. Delen we genoeg om verder op te bouwen dan alleen de fantastische sex….
Ga ik mijn oude leven niet teveel missen? Wat ruil ik in waarvoor?
Ik weet het niet meer
Hallo,
Ik ben vier maanden samen met mijn vriendin en ben de eerste twee maanden erg intens verliefd geweest. We leerde elkaar kennen als Erasmus studenten in het buitenland en samen hebben we alles gedaan wat we wilde, van spontane stedentrips naar andere landen tot en met samen rondwandelen in de bergen. Nu zijn we beiden in ons eigen land en gaan we elkaar om de zes weken bezoeken, dit staat allemaal al vast en geboekt.
Voor mij is er na twee maanden veel veranderd toen we als tussen break even kort beide thuis waren. Ik zie dat mijn verliefde gevoel van mij af viel en daardoor een enorme twijfel bij mij is ontstaan, waar ik dus nu al zeker twee maanden mee zit. Ze weet hiervan en we hebben het er meerdere malen over gehad, wat haar voornamelijk onzeker maakt natuurlijk. Ik heb steeds meer het idee dat verliefdheid niet perse nodig is want dit duurt altijd maar maximaal een jaar en het gevoel overheerst dat het oke was als ik me zo voelde na meer dan een jaar relatie geleidelijk aan, maar niet zo vroeg en zo van de hak op de tak.
Ik ben er bewust van dat zij alles is wat ik verlang, ze is lief en gaat vol voor me, is passioneel, bescheiden enigzins verlegen maar ambitieus en serieus en ze speelt zelfs gitaar (iets wat ik zo geweldig vind als een meisje dit doet maar durf er niet om te wensen) en woont in mijn favoriete reisbestemming in Europa. Ze is ook zo prachtig, kan me niks meer wensen dat weet ik heel goed. Zelfs met haar moeder klikt het.
Toch twijfel ik sinds dat het verliefde gevoel van me afviel en het blijft toch maar terugkomen om de een of andere manier. Voel me er erg slecht door vaak, maar als ik zo over haar schrijf word ik weer blij in zekere zin. Toch voel ik dat ik wat afstandelijker word door de twijfel, iets wat ik dus eigenlijk niet wil. Het voelt vaak alsof ik haar wil maar ik haar gewoon niet kan hebben terwijl ze eindelijk mijn vriendin is.
Iemand advies!!?
Ten eerste moet ik zeggen dat jij echt geweldig over haar praat; een droom voor elke vrouw. Ik denk dat deze twijfel vooral komt, doordat jullie relatie erg snel is gegaan. In de eerste paar maanden hebben jullie al erg veel meegemaakt. Misschien moeten jullie het rustig aan doen, zodat je als het ware weer “opnieuw” verliefd kan worden. Hopelijk heeft dit advies je een beetje geholpen!
Hallo,
Ik ben een 34-jarige man, en heb ca. 2,5 jaar geleden op vakantie een buitenlandse dame ontmoet. Voor mij in eerste instantie een soort vakantieliefde, ik was na jaren single te zijn geweest erg toe aan wat liefde en aandacht. Toch heb ik haar sindsdien maandelijks opgezocht, en hoewel ik nooit stapelverliefd op haar (of iemand anders) ben geweest, voelde het wel erg fijn en vertrouwd. We hadden een erg fijne klik, en zijn aardig naar elkaar toe gegroeid, voor zover mogelijk op zo’n afstand (ca. 2500 km).
Vanaf het begin heb ik echter twijfels gehad, ik heb deze soms met haar gedeeld maar dat deed mij wel veel verdriet. Ik ben een erg gevoelig persoon, en vond het erg rot haar te kwetsen door haar te confronteren met mijn twijfels. Ik heb een aantal keren aangegeven dat ik zo niet verder kon, ik ging kapot aan de onzekerheid. Maar telkens kreeg ik spijt, miste ik haar enorm, besefte ik dat de klik die we hebben erg speciaal is. Ook zij gaf dan aan dat we samen mijn angst zouden kunnen overwinnen, dat ze enorm veel van mij houdt, en mij door dik en dun wil steunen.
In mei 2016 heb ik opnieuw besloten niet verder te willen. We hebben toen dik 5 maanden geen contact gehad, maar er is geen week geweest dat ik niet aan haar dacht. In september nam zij weer contact op, ze wilde graag dat ik mijn spullen op kwam halen, zodat zij het af kon sluiten. Begin december heb ik daar gehoor aan gegeven, en je raadt het al, vonken. Na het volgende bezoek jan. 2016 begon de twijfel echter weer zo hevig, voelde ik mij zo depressief, dat ik wederom aangegeven heb niet verder te willen met haar. En nu, een paar weken later, mis ik haar weer enorm..
Ik kan er maar niet uitkomen of ik nu bang ben om mij te binden, of juist bang ben nooit meer een ander te vinden die zoveel om mij geeft, en met wie het zo klikt. Mijn onzekerheid helpt daar absoluut niet bij.
Sommige dagen ben ik ervan overtuigd dat stoppen de juiste keuze is, andere dagen dat het juist een grote fout is, en ik nu eindelijk eens mijn angst moet overwinnen…
Wat fijn dit allemaal te lezen, heel herkenbaar.
DE vraag bij mij is dan, creëer je je twijfels, doordat je al een tijdje single bent, of IS het hem gewoon niet? Ik kom daar niet uit.
Ikzelf heb iemand 4 maanden geleden leren kennen na 3,5 jaar vrijgezel te zijn geweest. De eerste dates waren geweldig, maar nu we ‘iets’ hebben begint de twijfel toe te slaan. En niet zomaar twijfel, maar buikpijn ervan.
Hij is ontzettend lief, wil helemaal voor me gaan, kan mezelf zijn bij hem, hij leest me, hebben dezelfde normen, waarden en levensstijl, kunnen goed over diepgaande dingen met elkaar praten etc etc.
Maar ineens ben ik gaan letten en focussen op zijn minderen punten; ik mis wat pit, hij let totaal niet op kleding, hij is wat introvert en erg rustig. Ik denk nu telkens: is dit de man van mijn leven, wil ik met hem een relatie aangaan? Ineens zie ik alleen de minpunten en ben ik tegelijk boos op mezelf waarom ik dit gevoel weer de kop op laat steken.
Heb het idee dat ik het kapot denk. Want ook is mijn gevoel ineens ‘weg’. En mis ik hem niet heel erg als hij er niet is en heb ik ook niet de behoefte hem mee te nemen naar familie. Terwijl dit een tijdje geleden heel anders aanvoelde.
Maar….hij is zo lief en goed, voor een duurzame relatie zou hij perfect zijn, maar waar is mijn gevoel?? mijn gevoel om telkens bij hem te willen zijn? Of was ik te gewend alleen te zijn?
Ik word soms gek in mijn hoofd.
Daarbij komt ook een bepaalde druk: ik ben bijna 30, de rest is al getrouwd en maakt een gezin, voel me soms alleen daarin, het idee dit uit te maken en (weer) op Tinder enzo te gaan benauwd me verschrikkelijk. Ik val namelijk niet op oppervlakkige mannen en enkel een leuke babbel. En nu (dacht ik) de juiste te hebben gevonden.
Ik heb vaker dates gehad en meestal na 3 of 4x voelde ik de angst opkomen die ik nu ook (weer) heb en stopte ik ermee. Maar dat waren allemaal goede beslissingen achteraf gezien. Maar dit is anders misschien. Ik voel gewoon niks meer, alsof er een steen op mijn maag ligt en de energie totaal niet meer kan stromen.
Ik ben blij dat ik dit even kwijt kon hier:)
Gr. Mar
Ha Mar,
Jouw ervaringen, die ik hierboven lees, zijn exact hetzelfde als de mijne. Ik ben wel een stukje jonger dan jij, maar heb nu sinds kort voor het eerst een relatie. Vriendinnen om me heen hebben een relatie, gaan trouwen.
Tijdens het daten ging het anders dan alle andere keren. Meestal was ik zo bang dat ik óf niet ging daten, of er na 1 à 2 dates een punt achter zette. Deze keer was het anders, want ik was echt verliefd. Alles was leuk en goed en na 7 dates kregen we een relatie. Van mij had het al eerder gemogen en ik was super-ongeduldig tot hij me officieel vroeg. De eerste keer dat hij bij ons thuis kwam, was superleuk. Maar daarna kwam het. De twijfels, de onzekerheid, de irritaties om kleine dingen. Nu zijn we bijna twee maanden verder. Ik sta op het punt om te stoppen, want ik kan het niet meer. Ik weet niet eens waarom ik voor hem viel. Omdat alle dingen die ik leuk aan hem vond, nu irritatiepunten zijn. Hij is bijna 10 jaar ouder dan ik, we hebben bijna geen interesses die overeenkomen en zijn qua karakter tegenpolen. Al die dingen zag ik in eerste instantie niet als drempels, maar ik merk nu dat het me allemaal tegenstaat.
Ik zou graag weten welke beslissing je hebt genomen. Is het de juiste geweest? Is de steen van je maag af?
(Leestip: Liefdesbang van Hannah Cuppen)
Wow ik heb exact hetzelfde. Die man is perfect en ik sla ineens helemaal dicht. Hoe gaat het nu bij jou?
Hallo,
Mijn vriendin heeft uitgemaakt omdat ze twijfelt. Wij hadden 2 jaar een relatie, wat in het begin echt super super goed was voor beide.
We hebben drie dagen bij elkaar gewoont, totdat ze aan me begon te irriteren. Achteraf bleek dat ze een depresie had. Ik raakte helemaal in paniek, omdat ze me neegeerde zonder eerlijk wat erover te zeggen. Ik hou zoveel van haar, dat ik me er in ben gaan verdiepen. Ik ben gaan vechten heb haar gesteund. Gelukkig kwam het gevoel weer terug, omdat ik naar een maand of 4 aangaf dat ik de relatie wilde beeindigen. Ze voelde dat ze me voorgoed ging kwijt raken en begon toch weer te praten. We kregen dus weer een relatie, wat echt wel weer oke was.
Ruim een jaar later begon ze weer afstandelijk te doen, zonder weer te communiceren. Ik raakte weer onzeker, wat haar alleen maar weer afstoote naar mij.
Ze heeft altijd geleerd van haar vader, dat ze zelfstandig moet zijn, en zo wil ze ook leven.
Afgelopen zondag heb ik het uitgemaakt, omdat mijn energie op is.
Wij zijn dinsdag nog bij een therapeut geweest. De zelfde die haar toen ook behandelde. Ik gaf aan dat ik er wel voor wilde vechten omdat ik onzettend veel van haar hou.
Ze gaf aan dat het voor haar onvoldoende is om door te gaan.. dus ik moet verder zonder haar. Moeilijk maar moet.
nu zie ik enkele dagen ernaa dat ze over haar keuze twijfelt en tegen het randje van een depressie zit. Ze is een vrouw die alles voor haar dochter doet ( te veel) en alles intressant vind. Ze vind alles zo intressant dat ze ook veel doorslaat en er dagen lang bezig mee kan blijven met uitzoeken enz. Waar ze het leven om haar heen weleens vergeet.
Om dit te zien doet me echt veel pijn.
Ik repecteer haar keuze, ben niet boos op haar, maar acceptatie is moeilijk, omdat ze zichzelf ermee pijn doet.
Wat moet ik.
Hi,
Ik heb altijd onrustige relaties gehad waarin ik vaak bedrogen of mishandeld werd. Mijn voolaatste relatie was het ergst en ik ben dan ook gedumpt door hem. Echter hield ik van deze man het meest tot nu toe terwijl ik hem zou moeten haten.
Nu heb ik een relatie van bijnalle 2 jaar met een hele lieve en betrouwbare man die mij heel goed behandeld. Maar vrijwel na een half jaar sloegen twijfels toe over mijn gevoelens voor hem. Als ik hem zie voel ik geen vlinders of super warme gevoelens. Voel me we heel prettig en veilig bij hem. Ik heb niet veeel zin in intiem zijn maar als hij mij uiteindelijk verleidt komt wel mijn passie omhoog zoals ik in vorige relaties ook was. Anderzijds wil ik hem niet kwijt want hij ishet beste wat mij tot nu toe is overkomen, maar anderzijds hebben we heel weinig sex 1 x per maand en aandrang om te knuffelen of zoenen heb ik niet. Het komt altijd vanuit zijn kant! Graag jullie advies want zit hier zo erg mee!!
Hoi,
Gisteren heb ik met mijn vriend een heel emotioneel gesprek gevoerd. Ik ben 20 en hij 21 en we zijn nu 3 maanden samen. We draaiden al een jaar om elkaar heen, maar nu ben ik eindelijk met hem en nou komt er een heel naar onderbuiksgevoel opzetten. Ik heb dit nu 2/3 dagen en ik moet er van spugen en huilen. Ik wil hem niet kwijt maar tegelijkertijd wil ik hem niet zien omdat ik denk niet neer verliefd te zijn. We hebben nu afgesproken dat ik een tijdje voor mezelf neem en daarna een keuze maak. Hij is zo lief, heeft zo’n leuke stijl en hij doet zoveel voor me..
Wat moet ik…
Dit heb ik dus precies hetzelfde, ben stapelgek op dat persoon. Maar durf niet bij haar te zijn omdat ik denk dat ik niet verliefd meer ben
Hallo, mijn man en ik zijn 16 jaar samen en hebben inmiddels 2 dochters van 3 en 8 maanden. Sinds ik weer aan het werk ben gegaan, ben ik me voorbij gaan lopen door alle druk en stress met de kinderen in de ochtend en avond. Mijn man vroeg ook meerdere malen of het wel goed ging met tot een avond dat ik brak en in huilen uitbarstte. Ik kon niet meer en was op. Alleen vanaf het moment dat ik dat heb toegegeven blijft mijn hoofd maar over alles nadenken en twijfelen. Mijn werk, mijn leven, wie ben ik en wil ik dit alles. Hou ik jog van mijn man en wil ik nog bij hem zijn. Ik moet zeggen ik hoi zielsveel van mijn man en wil er alles aan doen om dit te laten slagen. Komen deze gedachtens door hoe ik me voel kn het algemeen of twijfel ik echt? Dit wil ik mijn kinderen en man helemaal noet aandoen. Ik begin niet voor niks een gezin met hem en als het even moeilijker word door de kinderen dan gaan we maar twijfelen.
Wat is jullie gedachten hierbij?
Beste
Ik heb 2 jaar een relatie gehad met mijn ex. Eind juli is deze relatie uit gegaan. Onze relatie was uitgegaan omdat zij niet meer de intense verliefdheid voelde net als eerst. Sinds het uit is, zijn we elkaar blijven zien. Tot halverwege oktober toen heb ik gezegd dat ik haar niet meer wilde zien en of spreken omdat ik niet langer er in kon blijven hangen. Zij wilde geen relatie omdat ze niet die intense verliefdheid voelde. Naar 4 dagen volgespamt te zijn met appjes belde ze mij op. Ze zei dat ik over een half uur klaar moest staan en dat ze me op zou halen. Ze heeft me toen meegenomen naar de plek waar we voor het eerst gekust hebben. Ze heeft toen gezegd dat ze niet zonder mij kan leven en dat ze een toekomst met mij ziet etc. en dat ze dus aan wilde kijken hoe het zou lopen (zij wilde dat intense gevoel terug krijgen). Nu 3 weken later komen de twijfels boven omdat ze dat gevoel nog steeds niet heeft. Ze wil met mij een toekomst etc, maar dat gevoel komt maar niet. Ze legt zichzelf zoveel druk op van het moeten voelen.. als ik bij haar ben raakt ze ook gefrustreerd dat ze de intense verliefdheid niet voelt.
Wij hebben altijd een goede relatie gehad, kunnen niet zonder elkaar en zijn elkaars soulmates.
Heeft u een idee hoe zij die druk eraf krijgt ? Ze wil nu zo graag dat het alleen maar averechts werkt.
We kunnen niet zonder elkaar maar ook niet met elkaar op deze manier ( zij wil dat gevoel en ik word daar onzeker van dat zij dat niet voelt)..
Beste,
Ik heb al 1 jaar en 3 maanden een fantastische man aan men zijde! Het was liefde op het eerste zicht, opslag verliefd en dit is zo gebleven tot enkele weken terug.
de laatste weken heb ik echt het gevoel dat ik een beetje twijfel, voelt soms raar aan als hij mij knuffelt en voel plots alles veel minder. Ik heb hiervoor een mislukte relatie gehad waarbij ik me helemaal niet goed voelde en dan gedaan heb gemaakt, heb schrik dat het ook zo zal zijn nu..
Hoewel ik hem echt niet kwijt wil, hij is mij. Oogappeltje en echt de man van mijn leven.
Heb wel een woelige periode achter de rug , nieuwe job, druk bezig met mijn rijbewijs, veel ruzie met mijn ouders,… Maw een periode met heel wat veranderingen! En eerst voelde ik mij slecht in mijn vel doorde stress etc op het werk, daarna ben ik gaan twijfelen over men vriend en hebben mijn slechte gevoelens precies wat op hem geslagen..
Ik weet niet wat het is, loop er ambetand van en wil zo graag terug mijn gevoel van vroeger terug. Wat moet ik doen..?
Beste Els,
Als er verder geen andere redenen binnen de relatie zijn waardoor je bent gaan twijfelen, zou ik even afwachten met overhaaste beslissingen nemen. Het kan zeker dat je gevoel even wat minder wordt als je veel stress hebt gehad de afgelopen tijd. Ook worden verliefdheidsgevoelens sowieso na een of twee jaar minder. Meestal gaan ze over in een gevoel van liefde en gehechtheid. Succes!
Haai.
Ik hoop echt heel erg dat ik reactie krijg want ik zit ergens mee.
Ik heb 4 maanden verkering nu. Maar ik twijfel. Soms erger dan weer iets minder. En je hoort altijd ja als je twijfelt is niet goed gelijk uitmaken. Maar ik wil hem helemaal niet kwijt. Want hij is verschrikkelijk goed en heeft bijna alle eigenschappen die in een jongen wil zien. En natuurlijk heeft die ook zn mindere kantjes maar dat heeft iedereen. Maar ik ben gewoon niet zo hevig verliefd, nog nooit ook echt geweest heel erg. Maar ik heb niet dat ik tril of hele erge kriebels of wat dan ook. En natuurlijk ben ik super blij hem te zien. Maar soms twijfel ik gewooon van ja is dit mn ware liefde. En dat vind ik erg moeilijk dan denk ik van ja wat moet ik daarmee. En k kan super goed met hem praten, en hij kan super serieus ook zijn dus echt alles wat ik zo fijn vind. En toch twijfel ik soms of ik echt heel verliefd ben. Maar soms denk ik ook wel is dat al mn gevoelens beetje onderdrukt zijn, ben niet heel vaak supeeer blij of heeel enthousiast. Maar ik weet ook niet hoe dat komt misschien heeft dat er mee te maken. Misschien beetje warrig verhaal maar ik hoop dat je me kunt helpen.
Ik denk dat het je veel geluk en liefde zal brengen als je je niet zo concentreert op de verliefdheid, maar op de momenten dat je samen bent met hem. Je zegt dat je superblij bent als je hem ziet. Geniet daarvan! Hevige verliefdheid is niet een must voor een relatie, en bovendien wordt hevige verliefdheid ook wel verward met ‘ angst de ander te verliezen’ . Geniet van de kalme gevoelens, zou ik zeggen 🙂
Hallo fijn dat deze site er is!
Ik heb ook een vraag. Ik heb in het verleden 2 relaties gehad die beide van mijn kant zijn beëindigd door onmogelijke verschillen. de 5 jaar daarna bewust single gebleven en hier en daar gedate. Ik ben een persoon die erg aan haar vrijheid gehecht is. Toen ik 3 jaar geleden midden in een rouwproces zat van mijn moeder heb ik een jongen leren kennen. Ik kon hem via via en we zijn toen gaat daten. Het was totaal mijn type niet qua uiterlijk en innerlijk maar toch hebben wij een relatie gekregen. Wij hebben nu bijna 2 jaar een relatie maar twijfel al de gehele relatie omdat ik denk dat ik niet de juiste gevoelens voor hem heb. Ik hou superveel van hem en hij is superlief maar passioneel gezien hebben wij geen klik en ik vind hem niet aantrekkelijk. Hij is erg onervaren in relaties en op seksueel gebied. Ik heb hem van alles bijgebracht dus technisch gezien kunnen wij goede seks hebben maar toch wordt ik niet opgewonden van hem. Ook vind ik het vies om met hem te zoenen. Aan de andere kant wil ik.niet zo oppervlakkig zijn om het hierom uit te maken want hij is mijn beste maatje en zeker een goede partij. Het passionele gevoel heb ik vanaf het begin nooit gehad met hem. Met andere mannen is dit zeker nooit een probleem geweest. Ik ben een passioneel vrouw en vind het wel heel belangrijk om een vonk te hebben. Hoe staan jullie hierin? Als ik het hier met andere stelletjes overheb dan hebben die allemaal na jaren nog aantrekkingskracht. Ik wil hem niet kwijt k dat ik van hem hou maar ben toch ongelukkig hierdoor . Hoop op advies.
Ik ben 32 jaar
Beste Anoniem,
Het is op grond van je bericht moeilijk te zeggen wat je precies moet doen. Het klinkt alsof je erg veel van hem houdt en hij wel goed voor je is, dus ik kan me voorstellen dat je de relatie niet zomaar verbreekt. Omdat je aangeeft dat jij degene was die je eerdere relaties verbrak en ook erg aan je vrijheid gehecht bent, kan het zijn dat er een patroon onderligt, waarbij je het lastig vindt om langdurig de binding met iemand aan te gaan. En dat je onbewust iemand die helemaal voor je gaat niet spannend genoeg vind, ook seksueel niet. Als dat niet van toepassing is is: aantrekkingskracht en een goed seksleven is niet onbelangrijk. Zijn er nog manieren waarop je deze zou kunnen verbeteren? Bijvoorbeeld samen een tantra-cursus volgen? En anders zal je toch zelf moeten beslissen hoe belangrijk het voor je is en of je wel of niet verder met hem wilt. Eventueel kan een coachingsessie hier meer licht op werpen. Anders veel succes!
Hallo,
Ik wil mijn verhaal even kwijt want ik weet niet meer wat te doen. Ik heb een kerel enkele maanden geleden ontmoet en het leek onmiddellijk te klikken. We deden allebei moeite en spraken redelijk snel af. Enkele weken na de date merkte ik op dat hij afstandelijker werd en gaf hij ook steeds aan het te druk te hebben om af te spreken. Uiteindelijk vermelde hij dat het een lastige periode was voor hem en dat we het er maar best bij lieten. Enkele dagen later nam hij zelf contact op en probeerde nog enkele keren te communiceren. Ik liet het maar even en ging er niet op in. Tot ik na enkele weken hem ontzettend miste en opnieuw contact opnam. Sindsdien ging het zeer goed. Goed contact. We deden allebei moeite en zagen elkaar af en toe. In het begin niet te veel omdat hij zicht onzeker voelde na een vorige mislukte relatie die duidelijk heel wat met hem op emotioneel vlak deed. Na enkele keren afspreken, kussen, … Begon hij plots opnieuw te twijfelen. Hij hield me wat op afstand, antwoordde wel maar contacteerde me niet uit zichzelf. We hebben enkele weken geen contact gehad door mij en hij probeerde me terug voor zich te winnen omdat hij waarschijnlijk jaloers was op iemand anders. Momenteel hebben we een zeer gering contact en elke keer ik vraag of we niet gewoon vrienden kunnen zijn. Zegt hij dat hij twijfelt, niemand wil kwetsen, zeker niet wil dat ik hem negeer en het allemaal zelf niet zo goed weet. Ondertussen heb ik een andere leuke jongen leren kennen die wel interesse blijkt te hebben, maar mijn gevoel gaat nog steeds uit naar de eerste kerel. Wat nu? Ik weet het niet meer. Laat ik hem los? Geef ik hem tijd? Zet ik hem onder druk?
Beste Logt,
Misschien is deze man gewoon nog niet klaar voor een nieuwe relatie, na wat hij eerder heeft meegemaakt in zijn vorige relatie. En vindt hij dat lastig om rechtstreeks te zeggen, omdat hij je ook leuk en aantrekkelijk vindt. Het zou ook kunnen dat hier sprake is van enige (al dan niet tijdelijke) “bindingsangst”, zoals in het artikel onder 6 beschreven. Patroon is dan dat het een tijdje heel leuk is, tot het voor één van de twee te dichtbij komt. Dan gaat deze persoon afstand nemen. Omdat deze angst vaak onderbewust speelt, kan je als dit bij jou speelt ook niet goed verklaren waarom je ineens afstand wilt nemen. Je ratio gaat dan dingen zoeken die niet goed zijn aan de ander of de relatie, en dan ontstaat twijfel. Misschien is dit herkenbaar bij deze man, wellicht ook bij jezelf? Het is in ieder geval goed om te kijken waarom je deze man aantrekkelijk blijft vinden en hem verkiest boven een man die er wel voor wil gaan. Als dat vooral de spanning is van het onbereikbare, is het goed om twee keer na te denken. Misschien is dan een iets minder spannende man die wel beschikbaar is, toch te verkiezen boven een man die er niet helemaal voor kan gaan. Succes!
Beste
Gisteren ben ik met de schoolkameraad een gesprek aangegaan over mijn gevoelens voor hem. Hij kwam echter helemaal uit de lucht gevallen toen ik hem dit zei. Al redelijk vlug zei hij dan ook dat ik een goede vriendin voor hem was. Dit kwetste mij zo erg waardoor ik nog zekerder ben van mijn gevoelens voor hem. Hij heeft, naargelang ik al gehoord heb, nog nooit een echte relatie gehad en misschien schrikt hem dit ook af. Ergens hoop ik dan ook dat hij zich nog bedenkt, mits ik hem misschien wat tijd geef, en hij op zijn beslissing zal terugkomen. Nu was mijn vraag of mannen, in het algemeen, op zo’n beslissing terugkomen en hoe ik mij in de tussentijd moet gedragen: meer afstand nemen zodat ik hem de kans geef dat hij mij kan missen of het contact aanhouden zoals het voorheen was?
Alvast bedankt!
Mvg
Beste Andolina,
Als ik je verhaal zo lees, dan krijg ik niet veel hoop voor je. Het is een man die nog nooit een echte relatie gehad heeft en hij geeft aan dat je een goede vriendin voor hem bent. Zelfs al zou hij gevoelens voor je hebben, dan gaat hij dat hoogstwaarschijnlijk niet aan je vertellen. Mannen komen maar zelden terug op dit soort beslissingen/uitspraken. Het beste is om hem uit te hoofd te zetten en je verlies te nemen. Hoe moeilijk dat ook is. Ik wens je heel veel sterkte.
Hans Gierkink
Beste,
Ik ben zo blij dat hier een topic over terug te vinden is! Sinds twee maanden zit ik ook met een serieus dilemma. Ik heb 9 jaar een relatie gehad (was eerste vriend) en sinds april 2016 ben ik single (ex had me bedrogen). Heb enorm veel afgezien van die breuk en heb diep gezeten tot ik contact kreeg met een schoolkameraad die ik al een tijdje niet meer had gezien. Wij babbelden urenlang met elkaar en zo leerde ik hem pas echt goed kennen en wat ik zag stond me wel aan. Tot hij in juli onrechtstreeks wist te vertellen dat hij gevoelens voor mij kreeg. Van toen af aan ben ik zelf ook beginnen nadenken over mijn gevoelens voor hem maar ik vond het ergens nog te vroeg om iets nieuws te beginnen dus ik hield de boot af. Maar daarnaast kon ik er niets aan doen dat er geen minuut voorbij ging zonder dat ik aan hem dacht als ik hem niet hoorde. In augustus is er bij mij plots een klik gekomen nadat we hadden afgesproken om iets te doen samen. Toen ik hem thuis terug afzette en ik nog niet aan het einde van de straat was miste ik hem al.. Ik fantaseer ook dagelijks hoe het zou kunnen zijn moesten we een relatie aangaan. Maar voor alle duidelijkheid: we hebben nog niks fysieks gedaan. Ik fantaseer er wel over maar als ik met hem afspreek en hij zou iets willen ondernemen dan krijg ik schrik en wil ik niet meer. Ik weet het gewoon niet hoe dit komt want ik voel een klik maar van het moment dat het verder zou gaan klap ik toe. Kan iemand mij aub uitleggen hoe dit komt? Is dit dan ook een vorm van bindingsangst of is hij niet de ware?
Alvast bedankt.
Mvg
Beste Andolina,
Na wat je in je vorige relatie is overkomen, kan ik me goed voorstellen dat het aangaan van een nieuwe relatie beangstigend is. Er over fantaseren lukt wel, maar als het echt wordt, komt het ineens heel dichtbij. Waarschijnlijk speelt je angst dan op en klap je daarom dicht. Als je dit beseft kan je proberen toch een kleine stap te nemen, ook al roept het angst op. Je kent hem al goed, dus misschien kun je dit met bespreken? Kleine stappen nemen en goed aangeven wanneer het te snel voor je gaat. Wie weet kom je dan wel tot een leuke relatie met hem. Daar kun je pas achter komen als het probeert en het weer durft aan te gaan.
Hallo, ik wil hier ook even mijn mening kwijt. Ik herken mezelf heel goed in punt 2, 3, 4, en 5. Ik ben een enorme twijfelaar en perfectionistisch. Ik heb op dit moment een relatie van bijna 3 maanden en ik twijfel al. Is dit goed? Ik weet het niet. Ik werd eerlijk gezegd niet verliefd op zijn uiterlijk, maar eerder op zijn innerlijk. Ik had een zware periode achter de rug en hij heeft me daar deels wel uit geholpen en enorm veel naar mij geluisterd en dat deed me super goed. Maar nu zit ik weer met twijfels als ik echt wel genoeg van hem houd, want ik plak totaal niet aan hem en hij vind soms dat ik hem te weinig liefde geef (dat zit een beetje in mijn karakter omdat ik introvert ben en mijn gevoelens niet snel uit). Het zijn soms de kleine dingen die mij irriteren zoals: vergeetachtigheid, veel te chill/relaxed, leeft nog in zijn eigen wereldje, heeft het altijd over zichzelf als hij praat en praat soms over mij heen, hij geeft zelden initiatief om iets te gaan doen en als ik iets voorstel gebeurt het nooit, en zo van die dingen. Het ene moment kan hij zo lief zijn en andere moment zo storend dat ik het even niet meer weet wat ik nog moet doen, want echt gelukkig ben ik niet eerlijk gezegd, zelfs niet met mezelf (enorm laag zelfbeeld etc.). Dus ik weet niet wat ik moet doen: verdergaan of breken?
Beste Muisje,
Tja ik snap dat het lastig is. Aan de ene kant heeft hij zo te horen veel goede kanten: hij heeft je enorm gesteund en veel naar je geluisterd. Aan de andere kant heeft hij ook een aantal mindere punten. Helaas kan ik niet zeggen waar je goed aan doet. Wel kan ik zeggen dat er naast pluspunten ook altijd een aantal minnen aan de ander en de relatie zullen zitten: iemand die alleen maar goede eigenschappen bezit zul je niet snel vinden. Wat is dus écht belangrijk voor jou? Wij adviseren in ons gratis ebook “”Hoe selecteer jij je partner?”(te vinden op onze homepagina) vooral te kijken hoe het zit met je relatiewaarden. Hoe zit het met zaken als vertrouwen, wederzijds respect, kun je plezier met elkaar hebben etc. Als dat goed zit tussen jullie, moet je sommige mindere eigenschappen misschien voor lief nemen. En daarnaast is goed om te kijken hoe je zelf kan werken aan een beter zelfbeeld. Uiteindelijk is de ander niet verantwoordelijk voor jou geluk.. Sterkte ermee!
Vertrouwen is soms weg, omdat hij niet alles met mij deelt (wat ik tevoren wel altijd deed bij andere partners). Hij is een los type die nog in zijn wereld leeft en zijn ruimte nodig heeft. Iedereen in mijn omgeving vindt tot nu toe dat ik genoegen moet nemen met wat ik heb, maar ik voel me op dit moment niet bepaald gelukkig. Respect is aanwezig, langs beide kanten. Er zijn wel een paar negatieve punten die ik liever niet had gewild, maar ik neem ze er wel bij. Plezier hebben met elkaar is een andere vraag. Ik ben in feite voor hem gevallen omdat hij zo goed naar mij luisterde toen het wat minder met me ging en we deden als vrienden veel dingen samen. Het voelde goed om iemand te hebben die naar mij luistert, ook in moeilijkere tijden. Maar ik heb niet bepaald het gevoel meer dat ik geniet van het samenzijn, alsof het lijkt dat ik schrik heb om alleen te zijn, alsof ik bij hem blijf omdat hij mij accepteert zoals ik ben. Kan dat kloppen? Ik toon ook zeer weinig emotie en “plak” niet aan hem.
En ja ik heb moeite met zelfvertrouwen en laag zelfbeeld omdat ik emotioneel en sociaal awkward geworden ben. Ik heb geen vrienden en familie hoor ik niet meer, enkel nog mijn ouders. Ik ben gewoon zo en heb de kracht niet meer om daaraan te werken, dus neem ik mijn genoegen met iemand die ook laag zelfbeeld heeft en minder aantrekkelijk is, denk ik dan.
Zooo ik ben blij dat ik deze site tegenkom! Ik zit namelijk heel erg in tweestrijd of ik een relatie zal beginnen met mijn huidige date.
We kennen elkaar al 5 maanden, en ondertussen functioneren we zo ongeveer wel als koppel. Alleen is dit nog niet officieel, geen familie toestanden enzo. Dit wil ik zelf niet.
Super lieve man, voel me fijn bij hem, kan 100% mezelf zijn bij hem. Maar kan niet zeggen dat ik verliefd ben. (Ik herken me wel in het intense verliefd zijn op het onbereikbare of iemand die me niet wil) en ben idd bang dat ik het hiermee wil vergelijken. Maar tegelijkertijd vond ik toch dat je wel op zijn minst super happy ofzo moet zijn. Ik voel me zo … neutraal.
Hij legt totaal geen druk op mij om een beslissing te maken maar ik heb wel het gevoel dat er iets van me verwacht word en ik wil hem niet teleurstellen door over enkele weken te zeggen dat het toch niets word. Daarom heb ik nu een break voorgesteld van 2 weken zodat ik rustig even kan nadenken/alles op een rijtje zetten. Maar ik weet het dus nog steeds niet wat ik wil. Ik wil wel dat het gevoel komt maar het is er niet echt… Maar tegelijkertijd weet ik niet of ik ooit nog wel iemand ga ontmoeten die zo leuk en lief is.
Pffffft ik word gek van al dat denken :/
*Dat ik al 3 jaar single ben en mijn eigen (licht autistische 🙂 )gewoontes heb en mij daardoor erger aan zijn gewoontes helpt ook niet echt
Hoi I.L.
Ik kan me voorstellen dat je twijfelt in jouw situatie. Dit is ook heel lastig. Allereerst wil ik opmerken dat het gevoel van verliefdheid of heel erg happy zijn absoluut geen must is voor een relatie. Heel veel goede diepgaande relaties ontstaan heel geleidelijk zonder (heftige) verliefdheid, net als vriendschap. Lees maar eens het artikel https://singlecoaching.nl/pas-op-voor-verliefdheid. Verliefd worden op onbereikbare mannen en twijfel en ergernissen bij geschikte partners zijn kenmerken die ook horen bij een wat onveilige hechting (soort van bindingsangst). Het is goed dat je daar ook eens iets over leest. Op onze site staan veel artikelen daarover (zie Over relaties) of lees het boek “Verbonden”.
Ik wens je veel succes en wijsheid toe bij je beslissing.
Hans
Dag I.L.,
Ik herken me heel erg in jouw situatie! Ik heb precies hetzelfde met mijn huidige ‘scharrel’, ook al half jaar aan het daten.. maar ben benieuwd wat jouw redenen zijn.
Je zegt dat je je heel erg fijn bij hem voelt en 100% jezelf kunt zijn. Zijn dat niet erg belangrijke aspecten van ‘bij iemand willen zijn’? Hoe is het op seksueel vlak, heb je vaak zin in seks met hem? Is er voldoende aantrekkingskracht en passie? Is de seks uberhaupt goed? Word je blij als hij je aanraakt? Word je onrustig bij hem in de buurt, ratelen, zenuwachtig in het begin bij elke afspraak?
Word je blij als je wat van hem hoort, of vind je het juist vervelend? Word je onrustig als je een tijdje niets van hem hoort? Vind je het eigenlijk wel leuk als hij voorstelt om af te spreken? Of is het gevoel dat je het toch niet zo leuk vind groter? Hoevaak zien jullie elkaar en wil je dat daarin verandering komt?
Wat is precies de reden dat je geen familie toestanden wilt hebben? Wordt het dan te serieus?
Ikzelf denk dat als ik ervoor ga, dat ik dan helemaal hotel de botel wordt, maar dat ik mezelf tegenhou en bescherm omdat ik toch wel erg gekwetst/beschadigd ben door mijn vorige relatie en onbewust bang ben dat dit weer gaat gebeuren. Ik moest zo hard werken voor mijn ex, ik verloor mezelf erin. Dat wil ik niet weer. Tja, met de jaren komt de wijsheid. Ben benieuwd wat jouw leeftijd is. Kan soms van invloed zijn, vooral als je op een tweesprong in het leven staat ((ander) werk, verhuizen, net klaar met studie oid).
Wat vond hij van de voorgestelde pauze? Missen jullie elkaar al? Ikzelf heb ook een pauze voorgesteld en heb lekker een vakantie geboekt. Ik hoop hem te missen in die tijd, zodat ik weet dat het toch echt mijn eigen angsten zijn en ervoor moet gaan.
Hallo,
Ik wil ook graag eens jullie advies! 2 jaar terug heb ik een relatie gehad van 5 jaar. We hadden een huis gekocht en eigenlijk hadden we alles wat we wilden en toch kwam er het laatste jaar veel twijfel. Ik heb deze relatie verbroken en achterna had ik spijt. Nu is het zo, hij is ondertussen terug gelukkig met iemand en ik weet dat ik hem volledig moet vergeten. Nu heb ik onlangs iemand leren kennen en we zijn al 3 weken samen, hij is superlief, zou alles doen voor mij en ziet me doodgraag maar toch kan ik niet echt zeggen dat ik veel voor hem voel. Is dat normaal? Ik zou toch iets moeten voelen? Ik mis hem niet echt als ik hem niet zie, het lijkt alsof we al jaren samen zijn terwijl het nog maar 3 weken is. Ik ga het nog wat tijd geven nu maar ik vrees ervoor … ik wil echt gelukkig zijn en ik weet dat hij dezelfde wensen heeft als mij, huisje tuintje … maar toch moet ik me erg forceren om affectie te tonen naar hem toe…
Hoi Delphine,
Dank voor je vraag. Wat je beschrijft zijn gedragskenmerken van een “vermijdende hechting”. 25% van de Nederlanders heeft daar last van. Onbewuste angst voor verbinding en afhankelijkheid zorgen er voor dat je maar blijft twijfelen. Het is goed om daar eerst meer over te lezen. Op onze site staan diverse artikelen over bindingsangst en verlatingsangst die daarover gaan. Die geven je je inzichten wat er mogelijk aan de hand is en hoe je hiermee om kunt gaan. Het is belangrijk voor je om hiermee aan de slag te gaan, want die twijfel gaat helaas niet zomaar vanzelf weg.
Succes!
Hans Gierkink
Hallo, ik kwam terecht bij deze topic en zou ook graag mijn verhaal willen delen..
Ik vind het lastig waar ik moet beginnen, omdat ik denk dat er bepaalde dingen samenhangen wat mijn verleden en aangaan/behouden wat relaties betreft.
Op mijn 17e had ik mijn eerste echte relatie.. deze heeft ruim 4 jaar geduurd, maar uiteindelijk heb ik er een punt achter gezet, omdat ik twijfelde over mijn gevoel en het lastig vond omdat ik niet echt vergelijkingsmateriaal had… Ik moet erbij zeggen dat het achteraf geen slechte relatie was, maar ik was ook gewoon nieuwsgierig e.d.
Hierna is het er eigenlijk niet beter op geworden.. als ik erop terug kijk, ben ik letterlijk van relatie in relatie gestapt.. na deze ruim 4 jarig durende relatie had ik na 2 maanden alweer een nieuwe relatie.. ik was helemaal gek op mijn 2e vriend en er was dan ook echt geen spraken van een zogenaamde ‘rebound’. Deze relatie heeft uiteindelijk 2.5 jaar geduurd.
Ik was helemaal gek op de jongen in kwestie, maar moet erbij vertellen dat er nogal wat speelde in mijn thuissituatie..
Ik kom oorspronkelijk uit een erg warm nest, waar altijd veel ruimte was voor zelf dingen ervaren en onderling veel gepraat werd. Echter is er letterlijk iemand tussen gekomen, wat nogal een dooddoener is geweest voor ons gezinsleven.
Op 16 jarige leeftijd, kreeg ik voor het eerst signalen dat mijn moeder mijn vader niet helemaal vertrouwde. In dronken toestand, deed ze dergelijke uitspraken, die ik op dat moment met een korreltje zout nam, maar achteraf gezien pas een klein beginnende was van een in totaal bijna 10 jarig durend drama.
Mijn ouders waren echt altijd mijn voorbeeld. Allebei totaal anders van karakter, maar beiden hadden ze eigenschappen die ik erg waardeerde.
Met name mijn vader, was altijd een voorbeeld voor me. Ik lijk kwa karakter betreft erg veel op hem ( allemansvriend, makkelijk in de omgang, ruimdenkend, niet snel oordelen, Iedereen nemen zoals die is, maar daarmee ook beiden een enorme twijfelaars).
Ik heb heel mijn leven al moeite gehad met simpele keuzes maken, omdat ik altijd alles van elkaar afweeg; maar dat had me nog nooit eerder zo erg in de weg gestaan.
Nu was het zo, dat mijn vader, mijn grote voorbeeld, in totaal bijna 10 jaar een affaire heeft gehad met een andere vrouw. Dit was telkens met periodes. Aantal maanden niet, dan weer wel e.d.
Natuurlijk kwam hij er niet voor uit.. telkens waren er weer signalen, waardoor wij er achter moesten komen en hem confronteerde.
Het erge was, dat ik zo loyaal was naar mijn vader toe, dat ik hem elke keer weer geloofde. Sowieso ben ik van nature iemand die eigenlijk altijd het goede in een mens ziet en dus erg goed gelovig. Als kind had ik juist daardoor een redelijk zorgeloze jeugd.
Echter, merkte ik hoe langer het duurde, dat ik het vertrouwen in mijn vader en daarmee ook het vertrouwen in mensen in het algemeen langzaam aan begon te verliezen.
Dit kwam vooral tot uiting in relaties. Ik projecteerde als het ware echt hetgeen ik mee had gemaakt op mijn vriend. Bij mijn eerste relatie was dit nog absoluut niet aan de orde, ik denk ook omdat het toen nog in het beginstadium van ‘mijn vaders vreemdgaan’ was, maar het ging mijn leven steeds meer beïnvloeden.
Zo was ik enorm bang dat m’n toenmalige vriend me bedroog. Wat bleek.. Al vrij snel in onze relatie kwam het uit dat hij ook daadwerkelijk continu met exen en andere meisjes contact had (bleef weliswaar bij MSN, SMS e.d) maar dan nog, ze hadden een hele dubbele boodschap en het was behoorlijk sjanserig.
Daar is mijn obsessie begonnen. Ik kon het niet laten om regelmatig mijn vriend zijn telefoon te checken.. ik hoopte niets te vinden zodat het klaar zou zijn voor mij, maar elke keer was er wel wat. Vele ruzies door gehad, meerdere keren gedreigd om het uit te maken, maar ik hield te veel van m’n vriend en hij huilde ook als een baby als ik ermee droog. Ik kon hem niet verlaten omdat ik te gek op hem was, maar ergens maakte hij me mega onzeker en vertrouwde ik hem niet.
Uiteindelijk heeft hij zelf de relatie beëindigd met als reden dat ik niet gelukkig was en hij me niet gelukkig kon maken (zei hij). Ik was er helemaal kapot van en heb een paar weken ook echt gehuild en moeten overgeven van de stress.
Echter, leerde ik weer snel, weer ongeveer 2 maanden later mijn 3e vriendje kennen. Weer was ik echt gek op hem. Echter was de situatie tussen mijn ouders op dat moment op het hoogtepunt (echt drama), wat ook weer zijn uitwerking had op mij. Ik vond echt steun bij mijn vriend en diens familie. Eindelijk had ik echt een fijn en warm 2e gezin, waar ik veel steun bij vond.
Echter was het na 5 maanden mijn vriend die al begon te twijfelen en het uit maakte. Hij wist niet wat hij voelde, was te snel van de roze wolk, kon niet omgaan met mijn thuissituatie e.d. mijn wereld stortte opnieuw helemaal in… Ik had dit echt niet zien aankomen.
Hierna heeft hij nog 2 x getwijfeld en net als ik er bijna overheen was, zei hij me terug te willen. Wat ik tot 2 x toe ben aangegaan, ik was nog gek op hem. Toen hij echter weer zijn twijfels uitsprak, was ik er helemaal klaar mee. Ik had totaal geen vertrouwen meer in mannen, voor mij was dit een teken dat mannen gewoon niet te vertouwen waren.
Het meisje wat altijd in iedereen het goede en positieve zag, was ineens weinig meer van over… toen heb ik denk ik een soort van muur om me heen gebouwd. Ik voelde geen emotie meer, niks kon me meer schelen of raken. Hierna een paar maanden een wilde periode gehad en gedaan waar ik zin in had. Ik had er eindelijk vrede mee dat ik vrijgezel was en dat het prima was en toen kwam natuurlijk onverwachts weer een man in mijn leven.
Ondertussen was ik 25 en bijna een half jaar vrijgezel geweest. We trokken naar elkaar toe en ik zag er de ernst niet van in. We matchen op veel gebieden; dachten over de belangrijke dingen hetzelfde, zelfde normen en waarden, konden super goed met elkaar praten, zelfde interesses wat muziek betreft, gezellogheidsmensen, familiemensen. Alles leek weer op zijn plaats te vallen. Ik woonde ondertussen op mezelf en zoals die dingen gaan, woonde hij al vrij snel officieus bij mij.
Echter al heel vroeg in onze relatie, leek hij dicht te klappen op het gebied van sex. Wat in onze 3 maand durende datingfase nooit een ding was, was ineens echt een drempel voor hem. Hij klapte helemaal dicht. Op zijn werk liep het allemaal niet lekker, er werd nogal wat van hem gevraagd van hem en perfectionistisch en gestructureerd als hij was, nam hij zijn werk te erg mee naar huis.
Hierdoor was hij voortdurend moe, futloos, slaapte al altijd om 20.30 en ik werk in de zorg dus had veel avonddiensten. We leefde dus behoorlijk langs elkaar heen en qualitytime schoot er ook steeds meer bij in. Daar komt nog bij dat voor mij sex echt een uitlaatklep was, terwijl het voor hem even juist nog een ptestatiefactor was en gewoon echt niet kon.
Dit hield zo maand na maand aan en op Den duur, kon ik er niet meer mee om gaan. Hij zag het niet zo erg om hulp in te schakelen, maar het loste ook niet op. De kleine irritaties werden steeds groter en niet belangrijk dingen werden ineens belangrijk en groot gemaakt vanuit mij. Ik voelde me super onmachtig en wist niet wat ik ermee aan moest.
Ik verloor mezelf erin, er veranderende niks, waardoor onze ooit zo goede en eensgezind relatie ineens veranderde in een relatie waar we elkaar totaal niet meer begrepen en leken te vinden.
Hij was super gek op me, maar ik trok het niet meer en heel mijn lichaam zat vol stress.. ik heb er uiteindelijk met veel moeite na ruim een jaar samenwonen en ook een jaar geen sex, een punt t achter gezet.
Hij deed er echter ineens alles aan om me terug te krijgen. Ineens kon hij wel allerlei stappen nemen e.d. psycholoog, sporten oppakken, noem maar op. De breuk was pas echt een eyeopener voor hem.
Ik had echter geen energie meer over en was helemaal uitgeput en kon het niet meer opbrengen. Ook voelde ik wederom niks meer… alsof mijn lichaam zichzelf als een schild voor mij fungeerde en mij wilde beschermen tegen nog meer pijn.
Mijn ondertussen ex vriend kon me niet met rust laten en bleef maar toenadering sturen en proberen op me in te praten. Dit werkte alleen maar averechts en hij had er ook geen boodschap aan toen ik zei dat ik met rust gelaten wilde worden. In plaats daarvan uitte hij zijn onmacht en frustratie door mijn fouten in de relatie te benadrukken en wat ik had kunnen doen om het beter te krijgen e.d. gevolg: ik ergerde me groen en geel aan hem en op Den duur kreeg ik zelfs een hekel aan hem.
Wat deed ik.. ik ging op tinder om afleiding te zoeken. Ik heb toen expres ingesteld dat de afstand minstens 30 km zou zijn, omdat het niet m’n doel was weer een nieuwe vriend te krijgen, puur afleiding.
Wat gebeurd er; ik leer toch weer iemand kennen, het klikt, en hebben lol samen, we spreken af, het klikt nog beter en voor ik het wist had ik toch weer een relatie (nu inmiddels bijna 5 maanden en het is nu 8 maanden uit met m’n ex).
Ik vond het prima.. ik dacht niet aan mijn ex, of alleen maar negatief omdat ik echt helemaal klaar was met hem en wist dat hij me opgebroken had. Ik leidde mijn leventje met mijn nieuwe vlam, en het leek allemaal prima. Ook al zag ik m’n ex; het deed niks met me. Was echt een afgesloten hoofdstuk en als hij me appte, vond ik dit nog steeds irritant.
Mijn nieuwe vriend heeft een kindje van 3, waar het ook goed mee klikt, z’n familie is leuk en z’n vrienden en hij klikt goed met mijn familie en vrienden; top!
Nu komt het: de laatste weken waren er af en toe al wel wat puntjes aan mijn vriend waarvan ik dacht: hm, sta ik anders in of denk ik anders over, maar dat kan toch wel. Verder niks aan het handje.
Echter kwam ik afgelopen weekend mijn ex tegen (zoals wel vaker) maar voor het eerst hadden we echt weer fase to fase een super goed gesprek, zonder elkaar zwart te maken o.i.d. sterker nog: er kwam iets in me los.. allerlei emoties en gevoelens gingen door m’n lijf.. ik snapte er niks van. Spontaan brak ik in tranen uut bij hem en we hebben het over onze relarie gehad en wat er mis ging en voor het eerst schopte hij niet alleen maar overal tegenaan maar hij gaf toe dat hij door frustratie en doordat hij niet met de breuk om kon gaan, onredelijk had gereageerd en hij gaf me in alles gelijk.
Hij zei ook dat ik helemaal in m’n recht stond, hij ook niet wist wat er een jaar lang dwars zat bij hem, dat hij stagneerde en er geen grip op had, maar besefte dat het voor mij geen doen was en hij verweet mij echt niks.
De tranen rolde over m’n wangen en voor het eerst maakte irritatie en boosheid plaats voor iets anders. En hierna begon ik hem zelfs te missen!! Ik weet niet wat me overkomt maar ik mis m’n ex echt denk ik… Ik besef nu pas dat ik er een punt achter had gezegd uit frustratie en onmacht en door zijn toenadering geen ruimte kreeg en daardoor bozer en bozer was, maar dat ik stiekem nog niks verwerkt had.
Het lijkt wel of dat nu pas begint, nu mijn boosheid weg is. Nu pas ben ik in staat om terug te blikken op onze relatie en ook mijn eigen aandeel te zien en nu pas voel ik weer vanalles. En hoe erg ik het ook vind: ik mis hem lijkt wel… en ik voel me daardoor zo schuldig t.o.v. mijn vriend. Ik weet er ook totaal geen raad mee.. en weet niet welke kant ik op moet.
Twijfelen zit sowieso in me, maar ik weet het gewoon echt niet. Ik wil m’n huidige vriend niet kwetsen, weet ook niet wat het allemaal precies betekend maar ik wil jezelf ook niet wederom op de 2e plaats zetten..
Het ‘probleem op het gebied van sex met m’n ex’ is er zo ingehakt bij me, dat ik de basis tussen ons ook vergat. En nu zie ik ook weer de overeenkomsten en toekomstplannen die we hadden en juist de fijne dingen die ik aan hem mis, heeft mijn huidige vriend natuurlijk niet…. Ik weet gewoon echt niet wat ik aan moet met mezelf en de situatie……
Beste Anoniem,
Het is een lastige situatie inderdaad. Soms is het zo dat je naar een ex gaat terug verlangen als je eigen relatie wat normaler wordt, de spanning minder wordt, of als het juist allemaal te dichtbij komt. Mogelijk is dan dat je als reactie je ex gaat idealiseren, terwijl het maar zeer de vraag is of het anders wordt dan vroeger als je weer met hem of haar een relatie gaat beginnen. In eerste instantie lijkt het dan perfect, maar na enige tijd komen dezelfde patronen terug. Wees dus zeer kritisch of er echt wat veranderd is met je ex en of je niet de goede relatie die je nu hebt om zeep helpt. Veel succes!
Ik wil ook graag mijn verhaal delen. Ik twijfel enorm of ik hiermee verder wil en ik weet niet goed of het gerond is of toch een stuk bindingsangst.
Ik heb een relatie gehad wat ongezond was, veel ruzies, strijd echt klote.
Het voelde zo goed met hem in het begin, maar na een maand of 3 zag ik dat hij iemand anders was dan ik dacht en wilde ik het beëindigen. Daar niet naar geluisterd en nog een paar maanden door gegaan en dat heeft mij flink wat stress gekost, toen heb ik het uiteindelijk wel beëindigd. Dit gaf mijn intuïtie na drie maanden al aan. Zie ik pas achteraf.
Maar nu, nu ben ik weer iemand tegengekomen, we hebben elkaar een keer of acht gezien en ik weet niet meer wat oprechte gevoelens zijn, waar ik naar luisteren moet of dat ik over analyseer.
Hij is lief voor mij, we hebben dezelfde interesses, ik word blij van hem, enorme chemie en aantrekkingskracht en zeer grote klik op seksueel vlak.
Voor mij heel belangrijk.
Communicatief gaat het wat moeizaam, hij is geen doorvrager. Gesprekken vallen soms wat stil en het is niet dat we uren kunnen kletsen over van alles en nog wat.
Hij heeft een moeilijke jeugd gehad (ik overigens ook en daardoor de valkuil om een man uit te kiezen die niet goed voor mij is), waardoor hij niet heeft leren om gaan met gevoelens. Hoe deel je dat etc.
Daarnaast gaf hij aan dat als hij boos is, hij wel over kan gaan op negeren. Dit beangstigd mij, terwijl ik dat helemaal niet met hem heb mee gemaakt. Het hoeft ook niet te gebeuren in onze “relatie” alleen met mijn vorige relatie mee genomen vind ik dat echt een alarmbel. Negeren is mijn grens namelijk.
Ook had ik gisteren tijdens de date momenten als; hmm volgens mij vind ik hem helemaal niet zo leuk.
Maar als hij mij dan aanraakt, dan word ik helemaal warm van binnen en dat is iets wat ik heb ervaren toen ik voor het eerst in mijn leven ging zoenen.
Tintels, fijne gevoelens. Al kan dit ook lust zijn, omdat dat enorm goed zit.
Nu is mijn vraag, hoe ga je om met twijfels? Hoe zorg je dat je een ander niet aan het lijntje houdt?
Ben ik aan het over analyseren of niet?
Ik ben echt bang weer in iets te stappen wat niet goed voor mij is en ben ontzettend op mijn hoede. En ik wil ook niet te lang met iets door gaan, als intuïtie al aangeeft: stop er maar mee.
Ik weet mij vandaag ook even geen houding te geven naar hem.
Hoe ga je om met angsten en wanneer is het je intuïtie die spreekt?
Hoor het graag, alvast bedankt
Hoi Lafee,
Moedig dat je dit met ons durft te delen. Ik kan me voorstellen dat je twijfelt met wat je allemaal beschrijft. Wat je kan helpen is te kijken of deze man aan je relatiewaarden voldoet. Via deze link kun je een gratis e-boek daarover downloaden:https://singlecoaching.nl/product/hoe-kies-je-jouw-ideale-partner.
Verder kan het boek “Verbonden” van Amir Levine je heel veel inzichten geven over of het gedrag van je partner ok is of te veel heeft van bijvoorbeeld bindingsangst. Heel veel succes!
Beste,
Ik ben bang dat ik niet verliefd genoeg ben om een relatie aan te gaan. Ik twijfel elke keer. Als ik met hem samen ben, wil ik zo dicht mogelijk bij hem zijn en samen leuke dingen doen. Dan lijk ik even verliefd. Als de date voorbij is komen de twijfels. Ik weet dat hij verliefd op mij is en het liefst een relatie wilt, maar ik ben zo bang hem te kwetsen. Hoe kan ik nou iets met hem beginnen als mijn gevoelens nog niet zeker zijn? Binnen kort zien we elkaar 2 weken niet, hij baalt er heel erg van en vind het niet zo leuk. Ikzelf ben er wat nuchtiger in en denk: daarna kunnen we weer afspreken en in die 2 weken kunnen we best wel bellen.
Wat moet ik hier nou mee? We passen met heel veel dingen echt goed bij elkaar. Soms lijkt het echt of we voor elkaar gemaakt zijn. Ik ben heel bang om het te snel op te geven en achteraf spijt te krijgen. Ik ben ook niet het type die snel verliefd wordt ookal wil ik het zo graag. Maar ik wil me zelf ook niet dwingen hem leuk te vinden, alleen omdat we zo goed elkaar aanvullen enzo.
Hebben jullie alstublieft tips voor mij? Kan je een relatie starten zonder zeker te zijn of je diezelfde gevoelens hebt? Het is niet zo dat ik vlinders heb als ik aan hem denk..
Heel erg bedankt alvast,
Groetjes,
Mij
Beste,
Ik date nu een goede 2 maand met een vrouw,
echter haar verleden met enkele mannen speelt haar parten.
Ik ben een man 26 en Laura 23.
onze dates verliepen vrij soepel met beide evenveel input.
Maar telkens het wat closer komt tussen ons blijkt ze de komende dagen wat afstand te nemen.
Dit duurt eenmaal niet lang vanaf ze me mist en wanneer ik dan ook mijn afstand wat behoud,
lijkt ze dan plots weer full in te zijn en trekt ze me opnieuw naar haar toe.
Ik begrijp haar bindingsangst en ik breng er ook begrip voor op dus doe ik rustig aan.
Ze geeft haar bindingsangst ook zelf toe.
We hebben reeds verschillende keren het bed gedeeld
waarbij ze zelfs eens een nachtje bleef slapen omdat ze dat zelf wilde en verlangde.
Maar nu plots heeft ze de behoefte om me te laten vallen.
We zijn enorm communicatief naar elkaar toe maar dit nieuws hoor je toch liever niet.
Ze vertelde me dat ze me de dag na de date me niet miste en daarom twijfelde om verder te gaan.
De date zelf was enorm geslaagd buiten het feit haar ouders ons betrapte die avond toen we wat intiemer met elkaar om gingen.
Ik wilde die avond de brave heer zijn omdat ik voor het eerst daar binnen kwam.
Echter dacht Laura daar anders over.
Ze vertelde me verder dat ze absoluut niet wilde dat ik al kennis maakte met haar ouders .
Daar was ze absoluut niet aan toe.
Dus na ze me dit zei vroeg ik of ze twijfelde om er met op te houden aangezien ik al kennis maakte met haar ouders.
Daar was ze blijkbaar nog totaal niet aan toe.
En het feit ze me te blijken te accepteren.
En of alles hierdoor te rap te serieus kwam.
Ze stemde in dat dit wel eens de mogelijkheid was.
De volgende dag zou ze op reis vertrekken met haar ouders.
Dus stelde ik voor 6 dagen geen contact te hebben zodat ze voor haarzelf kan uitmaken of ze me mist.
En te weten wat ze nu effectief van me verlangt of wilt.
Ze antwoordde erop dat ze dat ging proberen maar ze vertelde ook dat ze twijfelde of dit haar wel ging lukken om me 6 dagen te laten .
Zo niet dat ik zeker van haar zou horen in de week zelf .
Nu zijn er 3 dagen verstreken en we voeren nog steeds geen gesprek.
Ze zendt me wel dagelijks een foto op (snapchat) die ik open maar ik zendt er geen terug.
Ik wil haar de tijd geven om me te missen.
Dat gaat eenmaal niet als ik aanwezig blijf en haar aandacht geef op welk gebied dan ook.
Hiervan ben ik me bewust.
Ik maak mezelf wel steeds wijs dat als ze echt om me geeft dan zal ze me ook niet vergeten na een week, dus probeer ik de afstand te behouden.
Dit is moeilijk maar ik besef dat ik haar verder kan weg duwen als ik haar niet de ruimte geef die ze al dan niet nodig heeft.
Graag had ik wat advies gekregen wat ik verder kan doen aan haar bindingsangt.
Het Twijfelen over je relatie omdat je niet alles overheersend verliefd bent
Het Twijfel over de relatie uit perfectionisme.
Want volgens haar is mn andere kant te lief en te zacht, ze houdt meer van de kant die zegt waar het op staat en dominant is. Maar ik heb ook de behoefte om melige dingen te doen.
ipv de soort onbereikbare Bad boy type te zijn waar ze naar verlangt.
bedankt mvg
marvin
Beste Marvin,
Dank voor het delen van je verhaal. Ik snap dat je het af en toe moeilijk hebt met deze dame. Ik denk dat je het goed doet door haar ook voldoende ruimte te geven en niet te veel en te snel te willen. Aan haar bindingsangst kun je helaas zelf niets doen. Dat zal ze zelf moeten doen. Wat ze zich moet beseffen is dat ze vooral in het begin bij elke relatie twijfel zal hebben. Dat is een techniek van het onbewuste van iemand met bindingsangst om afstand te houden. Die twijfel zal ze dus niet serieus moeten nemen, tenzij het echt grote punten zijn omdat jij niet goed voor haar bent. Mensen met bindingsangst worden over het algemeen ook niet zo snel en heftig verliefd. Ook dat is een misverstand, dat je verliefd moet zijn om een goede relatie te krijgen. Soms werkt verliefdheid juist averechts omdat je verliefdheid je naar de verkeerde leidt. En niemand is perfect, dus een relatie zal ook nooit perfect worden.
Ik wens je veel sterkte en vooral heel veel liefde en plezier toe met je relatie.