Echte liefde of te mooi om waar te zijn?

Het staat me nog steeds bij, het moment dat ik – laat ik hem Thomas noemen – ontmoette. Ik was ergens in de dertig en zag hem voor het eerst op een feestje. Hij viel me meteen op. Hij was niet alleen knap, maar had ook een enorm charmante en open uitstraling. Toen hij op me af kwam was ik blij verrast. Al snel stonden we geanimeerd te praten. En dat stopte pas uren later.

Hij was iets ouder dan ik, maar dat zag ik niet als een probleem. Hij was slim, geïnteresseerd en had een brede interesse. En wat ik als psycholoog erg aantrekkelijk vond: hij had zich behoorlijk in de psychologie verdiept en we konden heerlijk samen over allerlei menselijke eigenaardigheden praten, inclusief die van onszelf. Daarnaast hadden we veel leuke spontane en ook romantische uitstapjes samen. Omdat hij ondernemer was, kon hij veel tijd voor me vrij maken en binnen enkele weken had ik het gevoel dat we elkaar al maanden kenden.

Ik weet nog dat ik vond dat ik enorm geluk had: hoe kon het dat ik zo’n leuke, intelligente aantrekkelijke man had ontmoet! En hij vond ook mij helemaal fantastisch, dat bleef hij steeds maar weer herhalen. Geen vuiltje aan de lucht dus. 

Totdat… ik van de een op andere dag niets meer van hem hoorde. Toen hij na een week eindelijk op mijn berichten reageerde, was zijn boodschap erg kort en liet hij alleen weten dat hij op vakantie was. En je raadt het al… vrij snel daarna stierf onze prille liefde een stille dood. 

Ik weet nog dat ik enorm teleurgesteld en verdrietig was. Hoe kon ik het nu allemaal zo verkeerd ingeschat hebben? Nu, 20 jaar ouder en 13 jaar singlecoachings-ervaring rijker, herken ik echter feilloos alle rode vlaggen die ik toen gemist had.

Hij had bijvoorbeeld nooit een lange relatie gehad, maar had daar geen andere verklaring voor dan dat zijn exen stuk voor stuk iets tekort kwamen. Mij daarentegen hemelde hij vanaf het begin op: ík was de vrouw waar hij altijd op gewacht had! Het ging allemaal heel snel en binnen twee weken opperde hij de eerste romantische toekomstplannen. Alle uitjes waren enorm romantisch, maar elkaars dagelijkse realiteit en omgeving leren kennen was er niet bij. Evenmin als écht praten over hoe we onze beginnende relatie stonden. 

Uiteindelijk was hij vooral verliefd op het verliefd zijn. In het droombeeld van mij als perfecte vrouw kon hij zich even verliezen. En ik…, ik liet me daar toentertijd heerlijk in meeslepen. Maar zodra er wat eerste scheurtjes optraden, viel ik keihard van mijn voetstuk. 

Natuurlijk, iedereen kent een verhaal van een buurman of vriendin waarin het gelukkige stel elkaar zag, de bliksem insloeg en alles vanaf dat moment goed was tot in de eeuwigheid. Maar heel vaak komt dat helaas niet voor. Meestal gaat de opbouw naar een relatie anders en moet je elkaar eerst rustig leren kennen, elkaars mooie én zeker ook minder mooie kanten. En is de cynische werkelijkheid: als het te mooi lijktom waar te zijn… ís het te mooi om waar te zijn.

Ook bij mijn coachklanten zie ik dit regelmatig. En laten we eerlijk zijn: Het verliefde gevoel en de romantische bubbel waar je samen in zit voelen natuurlijk fantastisch. Maar is iemand bereid om te gaan met jouw chagrijnige buien, je moeder te ontmoeten en je een nat doekje aan te reiken als je moet overgeven? En kunnen jullie ook praten over de relatie zelf, en de verwachtingen van elkaar? 

Mijn minder romantische boodschap is dan ook: Geniet lekker, maar houdt ook een beetje je (realistische) hoofd erbij!

Hoe kunnen wij je helpen?

Wil jij naast kortdurende romantiek ook een stabiele duurzame relatie? En kun je daar wel wat hulp bij gebruiken? Kom eens langs voor een vrijblijvend en gratis kennismakingsgesprek om te kijken of ons coachingsprogramma iets voor je is. Of ga mee met onze singleweek in Frankrijk (voor vrouwen de laatste plaatsen)!