Bindingsangst: wat is het? De symptomen en de oplossing

Koppel dat in bed ligt en angstig boven de dekens uitkijkt.

Wat is bindingsangst, wat zijn de kenmerken en hoe zorg je dat je er minder last van hebt? In dit artikel leggen we uit waar bindingsangst (een vermijdende hechtingstijl) vandaan komt en hoe je het bij jezelf en anderen herkent. Ook geven we praktische tips over wat je kunt doen om bindingsangst hanteerbaar te maken. Met deze handvatten zorg je dat bindingsangst je niet langer belemmert bij het krijgen en goedhouden van een liefdesrelatie.

Heb jij dat ook? Dat een relatie vooral veel gedoe is? De eerste dates gaan misschien nog wel, maar daarna gaat het je opeens veel te snel. Je gaat je benauwd voelen door al dat heftige relatiegedoe! Je irriteert je als jullie samen zijn en denkt met weemoed terug aan die toch wel leuke ex. Voordat je het weet is er zoveel spanning dat je blij bent als het daten weer stopt. En als een relatie wat langer duurt voel je je al snel opgesloten en beklemd en wil je het liever weer uitmaken. Iets wat je niet al te lang daarna meestal ook doet. Eindelijk weer rust en ontspanning… Uiteindelijk heb je nu nog steeds geen leuke, liefdevolle relatie en ben je vooral aan het worstelen met: bindingsangst! Hoog tijd om hier iets aan te doen.

Wat is bindingsangst?

Bindingsangst is in feite een diepliggende angst om jezelf te binden, die naar schatting voorkomt bij maar liefst een kwart van onze westerse bevolking. Bindingsangst, oftewel vermijdende hechting, wordt daarentegen veelal geassocieerd met de snelle casanova die het ene na het andere vrouwenhart breekt.

Singlecoach Meinou Lambeck over Bindingsangst in EditieNL

Bescherming tegen afwijzing

Wat je uiteindelijk wilt als je bindingsangst hebt, is jezelf beschermen tegen afwijzing. Daarom laat je iemand in een relatie niet echt emotioneel dichtbij komen. Je wijst het liefst zelf iemand af voordat deze persoon jou af kan wijzen. Of je houd zoveel emotionele afstand, dat als die ander je afwijst, het je niet echt diep raakt.

Bindingsangst is lastig te herkennen

Het lastige van bindingsangst is dat bijna niemand die het zelf heeft, het ook herkent als bindingsangst. Het uit zich vaak op andere manieren, in strategieën om afstand van de ander te houden. Wat je voelt in plaats van angst om je te binden is benauwdheid, beklemdheid, druk, irritatie of het verlangen om lekker op jezelf te zijn. Veelal krijgt de ander de schuld van die gevoelens en doe je er zelf niets aan. Uiteindelijk zorgt dit er voor dat je maar moeilijk een fijne duurzame relatie krijg.

Wat betekent bindingsangst voor een (beginnende) relatie

Als je bindingsangst hebt en je bent single, voel je vaak weinig noodzaak of urgentie echt werk te maken van het krijgen van een relatie. Je hebt het prima in je eentje. Als je iemand ontmoet is het vaak niet wederzijds of je twijfelt sterkt. Je geeft je singleleventje niet zo maar op voor de eerste de beste.

Afstand nemen

Zit je eenmaal in een beginnende relatie, dan voel je je al snel opgesloten en benauwd. Je verlangt terug naar je vrijheid en kijkt al snel naar andere mannen of vrouwen. Veel tijd en energie investeren in je relatie doe je meestal niet. Je partner “doet hier vaak moeilijk over”. Dit resulteert regelmatig in ruzie. Als het emotioneel of fysiek te intiem wordt, neem je afstand. Je maakt minder oogcontact, luistert niet meer goed en sluit je op allerlei manieren af. In plaats van je gelukkig te voelen in een relatie, voel je je regelmatig ongelukkig. Voor je het weet ben je weer alleen!

Toen ik Daan net had ontmoet, vond ik hem geweldig. Zijn humor, zijn lach, de manier waarop hij me laat voelen dat ik echt vrouw ben, heerlijk! Nu we twee maanden verder zijn, wil hij elke week wel twee keer afspreken. Alsof ik daar tijd voor heb?! Ik heb ook nog werk, sport en vriendinnen. Als we elkaar gezien hebben, wil hij gelijk weer een nieuwe afspraak maken. Daar heb ik echt geen zin in en dan geef ik aan dat we nog wel even zien. Dan hebben we gelijk weer ruzie. Vet irritant!

Vaak vind ik het leuker om met mijn vriendinnen uit te gaan dan met Daan. Ik moet eerlijk bekennen dat ik dan ook wel eens met een ander man flirt en me afvraag hoe het met hem zou zijn. Ik vind het vervelend om Daan pijn te doen, dus ik kan er maar het beste nu mee stoppen.

Wat zijn symptomen van bindingsangst

Bindingsangst uit zich in vele verschillende vormen in een (beginnende) relatie. Zoals al gezegd vaak op hele andere manieren dan “angst”. Hieronder noemen we een aantal symptomen die we vaak in de praktijk tegenkomen. Kijk eens eerlijk welke je bij jezelf herkent.

  • Je bent al heel lang alleen en doet weinig serieuze pogingen iemand tegen te komen.
  • Verliefd worden doe je niet snel, of merkt al snel dat deze persoon weer niet “de ware” is.
  • Je bent heel kritisch. Er is altijd wel iets mis aan de man of vrouw waarmee je aan het daten bent.
  • Je vind onafhankelijkheid heel belangrijk en vindt het absoluut niet prettig als je partner zich afhankelijk lijkt op te stellen.
  • Je voelt je al snel benauwd, beklemd, opgesloten of geclaimd in een relatie.
  • Het is nooit wederzijds.
  • Meestal ben je liever bij je vrienden dan bij je partner.
  • Je doet liever andere dingen dan veel tijd doorbrengen met je partner.
  • Liever wil je je partner niet te vaak zien, lekker rustig aan.
  • Uitgebreid over je gevoelens praten in een relatie is niet aan jou besteed.
  • Bij seks vind je het moeilijk om je gevoel te laten zien.
  • Je voelt je niet emotioneel verbonden met je partner.
  • Je blijft twijfelen of je partner wel de ware is.
  • Liever wil je niet teveel aan een gezamenlijke toekomst denken.
  • Je hebt de neiging om te flirten met anderen of vreemd te gaan.
  • Je denkt regelmatig dat een ex misschien toch wel een betere partner was.
  • Door het bovenstaande heb je nog nooit echt een langdurige stabiele relatie gehad.

De achtergrond van bindingsangst

Bindingsangst kan op verschillende manier ontstaan. Een oorzaak die vaak voorkomt, ligt al in de (vroege) jeugd. Mensen met bindingsangst zijn vanuit hun ouders of opvoeders gewend dat er de nodige emotionele afstand was. Dit voelt vertrouwd voor hen. Er werd bijvoorbeeld niet over gevoelens gepraat of deze werden afgewezen. Mensen met bindingsangst hebben daardoor geleerd hun gevoelens en behoeften niet te veel te uiten, of zelfs te ontkennen, omdat dat niet gewaardeerd werd.

Bindingsangst wordt geactiveerd bij het aangaan van een relatie

Als je als kind veel emotionele afstand hebt gevoeld en daardoor onveiligheid, kun je een vermijdende hechtingsstijl ontwikkelen. Deze vermijdende stijl en bijbehorende emoties liggen vaak goed verborgen in het onderbewuste. Als je geen liefdesrelatie aangaat of hebt, is er niets aan de hand. Zodra je gaat daten en/of een relatie krijgt, wordt de bindingsangst geactiveerd. De nabijheid van een geliefde roept als het ware “oude angstgevoelens voor afwijzing” op uit je (vroege) jeugd. Daardoor voel je je alsof je weinig controle hebt en volledig in beslag genomen wordt door het gevoel dat daarboven ligt: benauwdheid en behoefte aan ruimte en vrijheid!

Een onveilige vermijdende hechtingsstijl in relaties

Wat je vroeger (onbewust) hebt geleerd over relaties, kan later in volwassen relaties weer terugkomen. In hun latere relatieleven zijn mensen met bindingsangst vaak afstandelijk en vermijden zij situaties die te veel gevoel oproepen. Zij nemen dus vaak afstand als anderen emotioneel te dichtbij komen. Zij hebben immers geleerd dat ze afgewezen worden als ze zichzelf en hun emoties laten zien.

Afgelopen zomer had mijn vriendin een moeilijke periode op haar werk. Als ze dan ’s avonds vertelde hoe ze zich daarbij voelde, moest ik moeite doen mijn aandacht erbij te houden. Ik kreeg vaak het verwijt dat ik niet empatisch genoeg was of zelfs egoïstisch. Maar ik vind het moeilijk om met al die gevoelens van haar te dealen. Als ik vroeger bij ons thuis mijn gevoelens liet zien, dan kreeg ik al snel te horen dat ik me niet aan moest stellen. Ik kan me nog goed herinneren dat ik 6 was en ik moest huilen omdat ik gevallen was. Toen werd mijn vader zelfs boos op me. Voor gevoelens en emoties was in ons gezin eigenlijk geen ruimte. Als iemand nu zijn of haar emoties naar me uit, voel ik me al snel ongemakkelijk en wil ik dat het weer stopt.

Andere oorzaken

Ook andere onveilige ervaringen kunnen de oorzaak zijn van bindingsangst: (lange) ziekenhuisopnames als klein kind, het overlijden van een ouder, gepest worden of het plotseling verlaten worden door een partner. Dit zijn allemaal situaties waarbij je onbewust leert dat het emotioneel dichtbij laten van een geliefd persoon uiteindelijk toch leidt tot afwijzing en emotionele afstand. Het is handig om te weten waar het vandaan komt, maar veel belangrijker is: hoe kom je er vanaf!

Coach Hans Gierkink over Bindingsangst in Boer zoekt vrouw

Bindingsangst overwinnen: de oplossing

Gelukkig is uit onderzoek gebleken dat een onveilige hechtingsstijl te veranderen is. Het overwinnen van bindingsangst kan dus echt! We noemen een aantal belangrijke oplossingen.

Herken je eigen symptomen van bindingsangst

Hoe gedraag jij je, wat denk je en hoe voel je je als je in je bindingsangst schiet? En wat activeert jouw bindingsangst? Wat zegt of doet die ander om jou in je bindingsangst te laten schieten? Heeft hij of zij net iets gezegd of gedaan wat jou beklemt? Bijvoorbeeld voorgesteld om of vakantie te gaan, of gezegd dat hij of zij veel voor je voelt. De eerste stap is dus bewustwording van jouw eigen symptomen en van het gedrag van de ander dat bij jou bindingsangst triggert.

Neem je verantwoordelijkheid

Ben je bewust van het feit dat het gedrag van de ander slechts een trigger is. Jijzelf bent verantwoordelijk om jouw bindingsangst op te lossen. Ga er zelf wat aan doen en stop vooral met de ander de schuld te geven!

Leer goed voor jezelf te zorgen

Veelal hebben mensen de neiging om vervelende gevoelens zoals benauwdheid, irritatie en weerstand uit de weg te gaan. Je drukt je gevoelens weg, bent je er niet heel erg bewust van. Maar ze hopen zich wel op de achtergrond op, totdat ze heel heftig worden en je ze plotseling in alle hevigheid voelt. Daarop volgt dan meestal ook een sterke reactie zoals letterlijk en figuurlijk veel afstand nemen, ruzie maken of het zelfs uitmaken.

Als je leert goed te voelen kun je beter voor jezelf zorgen en bijvoorbeeld op een liefdevolle manier wat afstand nemen als het nodig is. Stel dat je je na een leuke dag samen een klein beetje beklemd gaat voelen. Dan kun je bijvoorbeeld tegen je date of partner zeggen dat je even tot jezelf moet komen en daarom even wat voor jezelf gaat doen. Daarna ben je er weer en is dat vervelende gevoel verdwenen. Hiermee voorkom je dat het negatieve gevoel steeds sterker wordt en het uiteindelijk escaleert.

Doorvoel je bindingsangst waardoor het heel langzaam minder wordt

De meeste mensen doen hard hun best vervelende gevoelens te negeren. Of ze willen het direct oplossen, door bijvoorbeeld afstand te nemen of volledig uit contact te gaan. Het werkt echter een stuk krachtiger als je je negatieve gevoelens durft toe te laten.

Word je bewust van het gevoel zonder het je te laten overspoelen. Je hebt gevoel, maar je bent het niet. Gevoelens gaan weer voorbij. Als je zelf met deze gevoelens kan dealen en deze niet direct omzet naar gedrag zoals afstand nemen of uit contact gaan, voel je je tevens een stuk beter en rustiger in een relatie. Je zult zien dat deze gevoelens op termijn langzaam minder worden.

Communiceer in je relatie

Een  hele belangrijke oplossing bij bindingsangst is om te communiceren over hoe je je voelt in je relatie. Dat geldt ook als je nog in de datefase zit! Vertel het als je je beklemd voelt. Dat je het idee hebt dat je van alles moet en je rust en ruimte nodig hebt om tot jezelf te komen.

Doe dat vooral op een niet-aanvallende, respectvolle en open manier. Kijk of je het bij jezelf kunt houden door aan te geven dat jij even vol zit, overprikkeld bent of behoefte hebt om tot jezelf te komen. Laat dus weten dat het iets van jou is en dat je de ander nog steeds leuk vindt. Als je op de hoogte bent van elkaars wensen als partners, verlangens en pijnpunten, kun je je veel sneller relaxed voelen in een relatie.

In mijn vorige relaties voelde ik me al heel snel beklemd en geclaimd door mijn vriend. Na een maand had ik al veel minder zin om af te spreken en elkaar te zien. Ik werd ook gek van al die appjes van hem. Ik voelde heel veel druk en verlangde weer naar vrijheid en ruimte voor mezelf. Meestal maakte ik het dan na twee tot drie maanden weer uit. Dan voelde ik eerst heel veel opluchting. Een week later was ik dan meestal heel verdrietig en miste ik hem weer. Best wel vreemd vond ik dat dan.

Ik heb nu geleerd van mijn coach om over mijn gevoelens te praten en beter voor mezelf te zorgen. Als ik druk voel vertel ik dat tegen mijn huidige vriend en neem ik even wat ruimte voor mezelf. In het begin vond ik dat best wel lastig, maar nu weet mijn vriend dat het niet aan hem ligt en gaat het goed. Het is nu al weer 5 maanden aan. We gaan binnenkort drie weken op vakantie en daar ook familie van hem bezoeken. Ik kijk er echt naar uit!

Zoek begeleiding: je kunt je bindingsangst overwinnen!

Net als bijvoorbeeld vliegangst, is bindingsangst niet gemakkelijk om helemaal in je eentje te overwinnen. Bij vliegangst kun je ervoor kiezen nooit meer te vliegen. Of je kunt jezelf elke keer overtuigen dat het je nu wel gaat lukken en vlak voor vertrek alsnog het vliegtuig uit te vluchten. Maar het is zoveel gemakkelijker en fijner als je met wat professionele hulp je angsten overwint, een aangename reis hebt en uiteindelijk veilig je bestemming bereikt. Zo is het ook bij een relatie. Als je niet langer wilt vermijden of vluchten, is het zoveel fijner als je je angsten met wat hulp overwonnen hebt en vervolgens ontspannen een relatie kunt aangaan.

Als je jezelf ook een fijne en veilige relatie gunt, schroom dan niet om begeleiding te zoeken. Met ons coachingsprogramma “Laat de liefde werken” hebben we al vele singles geholpen hun bindingsangst duurzaam te overwinnen.

Schrijf je in voor onze nieuwsbrief en krijg regelmatig tips en nieuwe artikelen. 

Herken je jezelf in dit artikel? Of heb je een mening hierover? Reageer dan hieronder (scrol helemaal naar beneden).

274 reacties op “Bindingsangst: wat is het? De symptomen en de oplossing

  1. Bindingsangst wordt toch vaak gebruikt als het gewoon gaat over: ik vind je niet leuk genoeg!

    Ja ik ben kieskeurig! Ik sta op een bepaalde manier in het leven heb bepaalde waardes en wil gewoon een partner die bij me past!
    Dus ik vind maar weinig mannen aantrekkelijk (fysiek) en interessant (hoe ze in het leven staan). En dan wordt naar mijn hoofd gegooid: jij hebt bindingsangst!

    Waarom zou ik me überhaupt willen hechten aan iemand die ik niet aantrekkelijk en saai vind?
    Ik zie net dat heel veel mensen helemaal niet kieskeurig genoeg zijn en met de foute man of vrouw in een relatie komen… uit angst om alleen te zijn!

    Kijk naar het aantal scheidingen en breakups!

    Maar neen, ze ontmoeten Joep, zijn wat eenzaam… Joep is grappig, geeft aandacht… en dus we gaan een relatie aan… en zoveel maanden of jaren later beseffen ze dat ze toch niet zo goed bij elkaar passen! Wel,hebben ze een huis en kinderen….

    Is het echt bindingsangst of net een goede manier om te hechten met wie echt bij je past?
    Zie ik vind het net fijn om vanuit een diepgaande vriendschap iets te ontluiken.
    Maar how, als je geen sex binnen 3 dates hebt dan friendzone je de mensen en zijn ze weg en krijg ik,het label: bindingsangst

    Ik wil me net wel binden maar met de persoon die met me matcht en dat ik aantrekkelijk vind

  2. Ik heb een relatie van 6 maanden.
    Met kerst hebben we 1 week met elkaar gespendeerd. We vonden het heerlijk want we deden elke dag iets leuks.
    Laatste keer dat im hem sprak was 2 januari. Mijn exvroeg mij of ik een relatie had. En gaf het toe. Mijn partner was hier niet mee eens omdat we dit later in het jaar zouden zeggen tegen onze beidde exen. Hij vroeg mij vervolgens dat hij het gevoel heeft dat ik ergens mee zat. Ik gaf aan dat ik een opmerking niet zo leuk vond die hij de vorige dag had gemaakt. Hij beeindigde het gesprek dat hij verder moest met werk en ik met mijn zoon.
    Sinds dien zijn alle berichten kort als ik hem een vraag stel. Probeerde 1 x hem te bellen zonder succes en andere dag of we elkaar konden spreken. Na 3 dagen radiostilde reed ik naar zijn huis en zei dat hij ziek was en wilde mij niet binnen laten. Uiteindelijk na een smeekbede werd ik toch binnen. Ik melde dat ik niets v hem hoorde 4 dagen en wilde weten hoe het met hem ging. Hij gaf aan dat hij niet normaal vind dat er 4 dagen geen contact was en waarom ik niet gebeld had. Waarop ik zei dat ik het wel gedaan had. Daarop volgde stilte. Bij afscheid voelde het niet zoals normaal. Ijskoud….heel zachtjes kwam eruit ik hou van je.
    De dag daarop bracht ik soep naar hem. Dit werd geweigerd. Ik kwam die dag via via achter dat hij niet ziek was. Want hij zei dat hij bij een vriend op de bank sliep. Die vriend zei sorry maar hij is hier niet geweest.
    Die dag ging ik wknd naar parijs. Hij heeft mij daar geen enkele keer geapt en terug komst heb ik hem wel geapt. Hij zei koeltjes dat het beter met hem ging en voetbal kijkt bij vrienden.
    Ik ben letterlijk zo ziek van de situatie. Ik hou zoveeeel van hem en dat weet hij. Ook dat ik hem enorm mis als hij er niet is en toch doet hij mij dit aan. Nu al 5 dagen niets van hem gehoord en heb ook niets gestuurd.
    Wat adviseerd u mij contact opnemen en confrontreren met dit gedrag of zo laten?

  3. Dag,
    Mijn situatie is het volgende; ik heb nu 1,5 jaar een relatie. Op het begin ging dit helemaal goed, het was voor ons beide de eerste relatie. We hebben echt een supertijd gehad. Wel veel gebeurd, zelf in het ziekenhuis beland met het hart (7weken) en andere dingen privé. Nu we iets verder zijn merk ik dat mijn gevoelens afnemen, of dat ik me niet meer op me gemak voel bij haar. En had ik het gevoel om het uit te maken. Ze heeft mij 6 weken geleden verteld dat zij een eetstoornis(anorexia) heeft, wat ik eerst niet echt besefte toen ze het zei. Maar wat daarna wel indruk heeft gemaakt. Maar sowieso was ik al veel over het einde van de relatie aan het na denken. Ik heb het toen uitgemaakt. Ze was helemaal overstuur en benadrukte dat ze me niet kwijt wilde. Ik ben toen na een week naar haar toe gegaan eigenlijk zonder gedachtegang met wat te doen. We hebben toen gepraat en is toen toch weer aangegaan omdat we om elkaar geven. ‘Het is weer aan’ . Ik denk dat het van beide kanten zowel bindingsangst of verlatingsangst is. Maar nu heb ik dus weer een relatie en krijg ik migraine aanvallen, paniekaanval en allemaal tekenen dat het eigenlijk niet goed is. Ik voel me een beetje gevangen in een spinnenweb. Ik hou en geef om haar, maar me hoofd en lichaam geven andere signalen aan. Wanneer ik het nu weer zou uit maken ben ik bang dat ze zichzelf wat aan kan doen.
    Dus mijn vraag is nu heeft het nog zin om de relatie door te zetten? Of geeft dit alleen maar meer pijn?

  4. Hallo,
    Al een aantal jaar heb ik een hechte vriendschap met een man waarbij de aantrekkingskracht enorm is.
    Ook fysiek voelen we ons enorm tot elkaar aangetrokken. We hebben beiden dezelfde behoeftes op dat gebied, voelen ons veilig bij elkaar en er is veel vertrouwen.
    Als we samen zijn is het gezellig, hebben we veel lol, praten we over van alles en voelen we ons enorm op ons gemak.
    Maar als ik vraag om wat leuks te gaan doen dan krijg ik een enthousiaste ja en een dat gaan we zeker een keer doen maar daar blijft het dan bij.
    Ook als ik op maandag voor vrijdag wil afspreken dan krijg ik meestal geen reactie totdat het bijna vrijdag is maar soms reageert ie wel enthousiast en is afspreken wel mogelijk dus ik zit vaak maar te wachten, dom ja ik weet het.
    Tussen ons is er wel al jaren een aantrekken en afstoten iets en ik ben me bewust van mijn aandeel daarin, hij bindingsangst, ik verlatingsangst.
    Ik werk ook aan mijn verlatingsangst, heb mijn claim gedrag goed onder controle richting hem maar wel veel onrust in mezelf nog.
    Ruzie hebben we nooit gehad, zo zijn we beiden niet. Als ik het even zat ben omdat ik me niet begrepen voel, uit ik die gevoelens op de app, altijd netjes maar dan trekt hij zich terug.
    We zijn beiden conflict vermijdend en spreken het dus ook nooit uit, fijn dat we respectvol met elkaar omgaan maar echt goed is het natuurlijk niet.
    Een relatie hebben we samen nooit gehad, alleen vriendschap maar er is niemand in zijn omgeving die van mij af weet en dat doet pijn.
    Ik heb dat ook aan hem aangegeven en dat ik het moeilijk vind dat hij mij overspoelt met lieve berichtjes, hartjes en mooie woorden maar me vervolgens heel ver op afstand zet en me keihard wekenlang kan negeren als ik blijkbaar te opdringerig ben en “teveel ben”.
    Want ik ben zijn Valentijn, hij is gek op mij, liefje hier, schatje daar maar zodra ik dan mijn gevoelens uit is ie weg. Hij weet al jaren dat ik stapelgek op hem ben en hij ook op mij maar we komen niet verder dan dat.
    Hij zegt dat het niet aan mij ligt, dat hij erg gesloten is en het vertrouwen in mensen kwijt is. Dat weet ik ook, zijn laatste relatie is enorm fout gegaan en hij heeft ook diverse exen gehad die vreemd zijn gegaan. Soms stelt hij zichzelf wel een beetje open en ik weet ook meer van hem dan de gemiddelde in zijn omgeving maar af en toe raak ik zo in de war van hem.
    Soms is ie afstandelijk en hoor ik niks van hem, appjes lezen maar niet antwoorden en dan denk ik oké hij is weer in zo’n bui en neem ik afstand maar zodra hij dat merkt, trekt ie me als een malle weer terug, ik word er knettergek van.
    Soms ligt het zelfs buiten mijn schuld en heeft ie zijn muur opgetrokken doordat een vriend of iemand op het werk iets gedaan heeft maar ook ik word dan volledig genegeerd en heb dan geen idee wat er speelt. Hij vind het heel erg dat hij mij dit aandoet maar hij weet niet wat hij er aan moet doen. Hij heeft ook geen echte vrienden, alleen bekende van de voetbal en werk gerelateerde vriendschappen. Hij is graag op zichzelf en doet alles het liefst alleen.
    Onlangs heb ik hem gevraagd wat voor gevoelens hij nou eigenlijk voor mij heeft en of hij het ziet zitten om een stapje te maken richting meer en dat het voor mij zo wel heel lastig is en het me onzeker maakt.
    Als antwoord kreeg ik, bij godsgratie kreeg ik een antwoord, dat hij op dit moment teveel aan zijn hoofd heeft (drukke baan, zieke moeder, zorg voor ander familielid) en dat hij het niet weet. Of te wel geen echt antwoord maar heb daaruit de conclusie getrokken dat hij het niet wil.
    Vervolgens dat maar geaccepteerd en weer afgesproken voor een gezellige avond en dat was het ook, zoals altijd. En dat vond hij blijkbaar ook want daarna werd ik weer overspoeld met hartjes op de app en hoe leuk hij me wel niet vond en hoe gek hij op me is, sterren in zijn ogen als ie naar me kijkt en ik werd weer plat geknuffeld.
    Dus nu hij weer denkt dat ik het relatie idee heb laten vallen, lijkt het of hij weer verliefd op me is.
    Ik ben nu weer totaal in de war, gigantisch emotioneel en diep onzeker, wat wil hij nou toch van me en heb gezegd dat ik een tijdje afstand van hem neem om tot rust te komen en aan mezelf te werken.
    We zagen elkaar overigens maar 1x per week voor een paar uurtjes vanwege zijn werk, dat is geen smoes, we zijn collega’s geweest en hij werkte toen ook al heel veel.
    Ook spreken we nooit buiten huis af, in het verleden wel maar toen had ik nog een relatie maar nu ik vrijgezel ben, ontwijkt hij dat.
    Wel ben ik een paar keer bij hem blijven slapen en hebben we een keer wat te eten gehaald, toen hield hij mijn hand vast, kuste en knuffelde me in het openbaar, zo verwarrend allemaal en het kan me zo verdrietig maken.
    We zijn beiden in de 40, ik heb een lange stabiele relatie van 28 jaar achter de rug met mijn jeugdliefde en hij heeft slechts 1 lange relatie van 10 jaar gehad en verder alleen korte relaties.
    Ik ben dit zo niet gewend, hij triggert mijn verlatingsangst tot de max en ik zijn bindingsangst blijkbaar ook en vraag me af of het wel verstandig voor mij is om het contact weer te herstellen over een tijdje, hoe denken jullie daarover?
    We zijn stapelgek op elkaar, willen elkaar niet kwijt dat is zeker maar ik weet dat ook al krijg ik mijn verlatingsangst onder controle, is mijn zelfbeeld weer in orde dan zal hij ook actie moeten ondernemen maar hoe bespreek ik dit dan met hem?
    Of elkaar lekker laten gaan, elkaar in ons hart bewaren en open gaan staan voor een gezonde relatie?

    1. Beste Syndi,
      Het klinkt als een emotionele rollercoaster, en dat kan heel uitputtend zijn. Uit je verhaal blijkt dat hij wel veel om je geeft, maar niet meer kan/wil geven dan dit. En dat hij dus het liefste de status quo behoudt. Hoe vervelend het ook klinkt: hij zal niet veranderen tenzij hij dat zelf heel graag wil. Als jij wel aan jezelf werkt en hij niet, gaat het alsnog niet werken. Ik denk dat als je graag een relatie wilt met alles erop en eraan, je toch je conclusies moet trekken… Sterkte!
      Meinou Lambeck, Singlecoach

  5. Hallo
    Sinds een aantal maanden heb ik weer contact met een oude vriendin van vroeger. Heel toevallig via Facebook. Het eerste contact was heel enthousiast van beide kanten. We zijn inmiddels vijf keer met elkaar uit geweest. Zij is sportlerares en ik ben heel fanatiek met sport en met name volleybal waar zij ook passie voor heeft. Ik ken haar verleden – getrouwd geweest met een narcist- en ik probeer haar haar gevoel voor eigenwaarde terug te geven. Dat doe ik door haar het gevoel te geven dat ze voor mij een lief persoon is. Echter, wanneer ik mooie woorden tegen haar zeg ,merk ik dat ze daar niet mee om kan gaan. “Het ligt niet aan jou”, zegt ze dan.
    Ze heeft me gezegd dat ik alles heb wat ze in een man gemist heeft: empathie, ondernemend, wereldreiziger, lief, attent, humor, zorgzaam etc. Dat heeft ze me meerdere malen gezegd. Negatieve dingen kan ze niet vinden. Nou, die heb ik ook hoor!
    Tja, als ik dat voor haar ben, waarom stelt zich zo afstandelijk op? Ik zou nooit iemand kwetsen, denk aan haar, stuur haar een bloemetje omdat ze geopereerd is, maakt warme gedichten bij een cadeau, maar merk dat ze inhoudelijk mat en afstandelijk op apps reageert terwijl ze als ze bij me is, duidelijk zegt dat we een uniek zijn, ik een schat ben, superlief etc. Maar toch? Waarom pakt ze niet door? Hele duidelijke bindingsangst? Ik word er heel onzeker van. Heb gezegd dat ik smoorverliefd ben. Ze zegt dat ze geen relatie wil, maar ondertussen wel vijf keer met me op stap is geweest. Dat doe je niet als je iemand alleen maar leuk vindt. We zijn beiden net 60 en hebben een leven achter ons maar ook voor ons. Ik wil haar niet verliezen, maar het is werk ijs en geen glij ijs zeg ik metaforisch. Kortom: wat is wijs? Het kost me nu energie in plaats van dat het me energie oplevert. Andere vriendinnen van mij zeggen dat tijd belangrijk is, maar ook dat ze mij niet verdient met mijn zeldzaam mooie karakter. Toch heel lief van ze nietwaar? Hoe breek ik dit open nu? Die tegenstrijdigheden maken me zo onzeker!!!We zijn zo’n fijn stel zo!

    Sportieve groet
    Jacobus

    1. Hoi Jacobus,
      Je bent smoorverliefd en probeert nu een relatie aan te gaan met iemand die zich zo afstandelijk gedraagt. Dat is heel lastig voor jou, ik begrijp het volledig. Dit zou inderdaad kunnen wijzen op bindingsangst bij haar. Ze vindt het erg moeilijk om jou (emotioneel) dichtbij te laten komen, omdat ze onbewust bang is dat jij haar net zoals eerdere mannen zult kwetsen. Haar onbewuste angsten houden geen rekening met het feit dat dit niet het geval is. Houd er rekening mee dat het niet gemakkelijk zal zijn om een relatie met haar aan te gaan. Neem in ieder geval rustig de tijd en zet kleine stapjes. Anders zal ze in angst schieten. Het is belangrijk dat ze zelf erkent dat ze steeds afstand neemt en hulp zoekt van een professional die haar een spiegel voorhoudt met betrekking tot haar gedrag. Wat ook erg helpt, is open en kwetsbaar praten over welke gevoelens jullie gedrag bij elkaar oproept en daar samen een goede weg in vinden. Veel succes!

      Hans Giierkink
      Singlecoach

  6. Hallo,

    Ik ben sedert een 4 tal maanden samen met mijn vriend en herken hem steeds vaker in een persoon met bindingsangst. Hij houd me emotioneel en fysiek op een veilige afstand. We plannen heel veel leuke activiteiten samen en maken veel plezier dat wel…..ik heb al eens aangegeven dat ik dat aanvoel dat hij me op een afstand houd maar hij gaat daar niet op in … hij kan ook nooit eens zeggen hoe hij zich voelt tegenover mij ….
    ik wil geen druk op hem zetten alleen besef ik ook wel dat het op deze manier ook niet verder kan… ik voel dat ik meer nodig heb in een relatie dan hoe het er nu aan toegaat ….
    Ben ook heel erg zoekende hoe ik hier best mee omga zonder ruzies uit te lokken …. Niet gemakkelijk

  7. Goedemorgen,

    Ik heb een poosje gedate met een super leuke jongen. Het ging hardstikke goed tussen ons. Hij heeft me geholpen met het leggen van een nieuw terras, hij verraste me met cadeautjes. Onze emotionele aantrekkingskracht was enorm groot en we dachten over hetzelfde over. En toen ik aangaf dat ik gevoelens begon te krijgen was hij ineens weg. Hij begon afstandelijk te worden en 2 week later zei hij dat het voor nu niet ging werken. Hij gaf daarbij wel aan dat de emotionele aantrekkingskracht er was maar dat hij fysiek iets miste. Hij zei ook dat hij daarvan baalde maar dat hij het nu niet zag zitten. Maar het helemaal afsluiten deed hij niet. Wanneer ik tegen hem zei dat ik graag wilde weten of het nooit meer wat werd zei hij ja misschien wordt ik in de toekomst nog wel weer vrijgezel omdat ik aangaf dat als hij een ander had ik zeker wist dat het nooit meer wat wordt. Is er kans dat hij nog terug komt als hij er wel klaar voor is? Lieve groetjes

    1. Beste Karin,
      Wat jammer dat het zo is gelopen. Ik kan uit de situatie niet opmaken of het bindingsangst is wat bij hem opspeelde, of dat er iets anders aan de hand is. Hoe dan ook was het voor jou onverwacht en dat is altijd heel naar. Jouw vraag of er kans is dat hij terugkomt als hij er wel klaar voor is, is niet te voorspellen. Feit is dat hij er momenteel niet klaar voor is en zelfs aangeeft iemand anders te hebben. Wat mijn vraag aan jou zou zijn: wil je op hem gaan wachten? Ik denk dat het beter voor jou is om je wonden te likken, het verdriet te verwerken, en daarna weer door te gaan. Op naar een partner die er wel voor gaan. Het is niet gemakkelijk, dat begrijp ik, maar je word er veel gelukkiger van! Sterkte.
      Meinou Lambeck, singlecoach

      1. Hallo Meinou,

        Hartelijk dank voor je antwoord. Even over het feit dat hij zei dat hij misschien vrijgezel zou worden… Hij heeft geen ander tenminste dat zei hij tegen mij.

        Ik vroeg om contact en toen kwam hij met 3 verschillende antwoorden wat heel verwarrend was… eerst was het dat ik me misschien ergens aan ging vasthouden wat er niet kwam, daarna gaf hij aan dat ons contact niet gewaardeerd wordt in een relatie, en als laatste gaf hij aan dat hij het niet kon omdat er gevoel bij kwam kijken.

        Iets in mij zegt dat hij terug komt over een tijdje, maar het is niet zo dat ik op hem ga wachten, ik ga gewoon verder met de dingen die ik nog wil doen en dan zie ik wel hoe de toekomst loopt.

        Lieve groetjes

          1. Hey Lieve,

            Het is heel lastig om mee om te gaan.. hoe staat het er bij jou voor?

  8. Ik heb liefdesangst. Drie jaar geleden was ik hoteldebotel. Vier maanden lang mocht ik genieten van een hele leuke man. En toen was het over. Patsboem, opeens. Een duidelijk antwoord waarom heb ik nooit echt gekregen. Later ontdekte ik dat hij vrijwel direct daarna en hoogstwaarschijnlijk al toen hij nog met mij was, een ander had. Ik ben kapot geweest van verdriet. En nog steeds begrijp ik het niet. Ik vind het letterlijk ongelooflijk.
    Twee jaar geleden heb ik een andere man leren kennen. Een lieve man. Niks mis mee. Maar het euforische gevoel van verliefdheid is er nooit geweest. Van beide kanten niet. Mijn vriend heeft daar geen moeite mee. Ik mis het toch wel een beetje. Ik twijfel. We hebben het leuk. Maar we zitten wat betreft normen en waarden niet altijd op 1 lijn. Daarnaast moppert hij veel en kan ik zijn sarcastische humor niet altijd waarderen. Aan de andere kant is hij er altijd voor me. Ik weet het niet. Laat ik me door de wijs brengen door bindingsangst of passen we gewoon niet genoeg bij elkaar? Ik vrees het laatste maar ben bang voor het eerste.

    1. Hoi Miranda,
      Het is op basis van je verhaal alleen niet met zekerheid te zeggen of dat jullie niet bij elkaar passen of dat het bindingsangst is. Elke partner heeft wel een hele boel dingen waar je niet helemaal blij mee bent. Maar je belangrijkste criteria, relatiewaarden moeten wel kloppen. Zie https://singlecoaching.nl/relatiewaarden-methode-en-lijst/ . En verliefdheid is ook niet belangrijk om een goede relatie aan te gaan, in tegenstelling tot wat veel mensen denken. Lees maar eens https://singlecoaching.nl/pas-op-voor-verliefdheid/ . Dus als je relatiewaarden kloppen, is de kans groot dat je je van de wijs laat brengen door bindingsangst.

      Veel succes!
      Hans Gierkink
      Singlecoach

    2. Ik heb precies hetzelfde meegemaakt en ik heb daarbij ook nog bindingsangst gekregen doordat ik seksueel misbruikt ben. Ik vind het moeilijk, als het gezellig wordt met jongens dan klap ik dicht en gaat het niet meer.

      1. Hoi Rosa,
        We komen in onze praktijk regelmatig mensen tegen die bindingsangstkenmerken hebben vanwege traumatische seksuele ervaringen. Het vertrouwen in mannen (of vrouwen) is door die ervaringen weg. Het is belangrijk je trauma te verwerken (via therapie) als je dat nog niet gedaan hebt, en daarna aan de slag te gaan met het vertrouwen in mannen. Heel veel sterkte ermee.

  9. Bedankt om de tijd te nemen om te reageren!

    Ik heb juist via een vroegere kameraad vernomen dat mijn ex ondertussen samenwoont met een vrouw die een kind heeft uit haar vorige relatie en ze is nu zwanger van mijn ex…
    De hele nacht spookten er vragen door mijn hoofd over hoe het kan dat hij 3 jaar geleden nog contact met me probeerde op te nemen omdat hij me zo hard miste en dat het hem dan wel lukt om op 2 jaar tijd iets serieus op te bouwen met een andere vrouw en er ineens mee aan kinderen begint….
    Was ik dan toch niet de juiste persoon voor hem, ookal was onze liefde zo groot en leken we zo goed te matchen… Of is zijn bindingsangst na onze breuk dan omgeslagen in verlatingsangst waardoor het ineens zo snel gaat met haar….
    Ik zal het allicht nooit weten.
    Ik heb nagedacht over die zin waarin je zei dat ik het moet los laten als ik niet met hem verder wil.
    De waarheid is dat ik niks liever wou dan met hem verder gaan. Ik heb veel relaties achter de rug maar wat ik met hem had, heb ik nooit met iemand anders gehad. We straalden allebei als we samen waren, we waren dan zo energiek en vrolijk en we gaven dat gevoel ook door aan de mensen in onze omgeving, we moesten elkaar maar aankijken en we wisten wat de andere dacht, we pakten elk moment in het leven en tilden elkaar naar een hoger niveau en zelfs met zijn familie en vrienden klikte het heel goed.
    Dus nu heb ik de hele nacht liggen piekeren of het gelukt zou zijn als ik aan mijn gevoelens had toegegeven en onze relatie terug een kans had gegeven. Al vrees ik een beetje dat het antwoord nee zou zijn, als ik niet mee in therapie was gegaan en het veel tijd zou gegeven hebben.

    Ik heb zelf ook iemand anders leren kennen. Maar hij is helemaal het tegengestelde van mijn ex (klein detail, mijn huidige vriend is nogal claimend en negatief ingesteld, iets waar ik niet goed tegen kan) en hoewel ik hem ergens wel graag zie, blijft het gevoel van gemis om mijn ex steeds op de achtergrond knagen. En de laatste tijd is dat steeds harder

    Ergens wist ik wel dat ik het volledig moet los laten. Ik heb de keuze toendertijd met mijn verstand gemaakt ipv met mijn hart en 3 jaar is zowiezo laat om de klok nog terug te draaien. Door jouw inzicht en door hetgene wat ik nu weet, besef ik dat ik het ook werkelijk achter me zal moeten laten, hoe moeilijk het ook is.
    En misschien moet ik zelf maar eens een psycholoog raadplegen om te leren hoe ik dingen moet los laten en hoe ik mijn leven terug helemaal op de rails kan krijgen. Ik wil terug kunnen genieten van de “kleine gelukskes” in het leven en elke dag dat vrolijke, energieke kantje boven halen en dezelfde soort mensen aantrekken. Want ook dat laatste mis ik

    1. Hoi Kiki,
      Pijnlijk en naar voor je als je nog steeds zo naar alle mooie dingen met je ex terugverlangt en hij is nu met iemand anders. Dus echt helemaal loslaten is heel belangrijk om je beter te voelen. Als je dat heel moeilijk vindt om in je eentje te doen, is het idd goed om daar gespecialiseerde hulp bij te zoeken. Ook kan het helpen om de band met je huidige vriend te verbeteren. Als jij nog deels bij je ex bent met je gevoel, zou hij kunnen voelen dat je niet helemaal bij hem bent. En dan loop je idd kans dat hij kenmerken van verlatingsangst gaat vertonen. Veel succes met alles een plekje geven.

      Hans Gierkink
      Singlecoach

  10. Beste, ik hoop hier meer duidelijkheid te krijgen.

    Mijn beste vriend en ik zijn al 10 jaar bevriend. Hij was al vanaf dag 1 verliefd op mij, maar ik niet , hij deed altijd alles voor me ik hoefde maar te bellen met iets en hij was er , zelfs enorm goed met mijn dochter ( k ben alleenstaande moeder) en hij heeft zelf ook 3 kinderen van 2 vrouwen. Onze kinderen gingen na verloop van tijd ook met elkaar om , tot ik vorig jaar opeens toch verliefd werd. Hij stuurde voor de zoveelste keer een app dat hij het zo jammer vond dat ik niet meer als vrienden met hem wilde zijn en hij er voor de volle 100% zou gaan als ik hem een kans zou geven.. toen hapte ik dus toch toe en gaf aan het aan te willen kijken. We gingen al snel op date en al snel kwam er een zoen en intimiteit ook sneller dan k normaliter zou doen immers kon k hem al 10 jaar en alles was al vertrouwd, ervoor wRen we nooit intiem geweest overigens. Alles was heel intens en fijn , maar na 3 maanden ging het hem opeens te snel, en wou hij rustigaan doen. En er waren opeens een hoop problemen waar hij het nooit over heeft gehad met mij. Ik vond het maar vreemd maar vooral frustrerend en werd er verdrietig van. Na diverse keren elkaar te hebben gesproken ,was het antwoord toch elke keer weer. Laag pitje en eerst alles op de rit krijgen.. wat op de rit krijgen ? Nooit antwoord op gekregen. Later na afstand en weinig appen hoorde ik viavia dat hij naar 1 van de 2 moeders is terug gegaan waar hij 1 kind mee heeft is 7 weken mee geweest Terwijl hij tegen mij zij rust te willen en me mist maar te veel prikkels ervaart. Later ging dat ook weer over maar bleek ze zwanger te zijn ( nu 5w zwanger) maar willen elkaar niet , beweren ze.. en is hij naar een andere ex gegaan en bleef tegen mij zeggen alleen te willen zijn. Maar wel van mij houdt en een toekomst met mij te willen .. ik ben uiteraard verward, mega verdrietig en vol onbegrip en veeel veeel vragen maat hij heeft me gewoon overal geblokkeerd ,dat na 10 jaar vriendschap en alle beloftes en vergeet de 10 jaar van verliefd zijn niet van zijn kant..

    Wat moet k hier van denken ? Wat is dit en waarom gebeurd dit ??

    1. Wat verdrietig dat het zo gelopen is Yara. Zonder dat we het verhaal en situatie van jouw vriend kennen is wat je beschrijft wel een herkenbaar fenomeen. Als je bindingangst hebt is het heel veilig om naar iemand te verlangen die niet beschikbaar is. Je kunt die persoon dan helemaal ophemelen en voor jezelf het verhaal maken dat je wel degelijk een relatie had gehad als die ander maar had gewild. Tot die persoon daadwerkelijk beschikbaar wordt. Dan komt het ineens te dichtbij en gaan alle alarmbellen aan. Ineens komen er allemaal redenen boven waarom een relatie met die ander toch niet mogelijk is, zodat je weer afstand kan nemen.
      Mogelijk dat dit ook gespeeld heeft bij jouw vriend. Hij kon veilig over een relatie met jou fantaseren totdat de situatie werkelijkheid werd. Toen werd het te beangstigend en vluchtte hij naar een ex (ook veelvoorkomend gedrag bij bindingsangst). Ik hoop dat je dit met hem kunt bespreken en hij de openheid heeft om naar zichzelf te kijken en bij hemzelf te checken of dit het geval is. In ieder geval wens ik je veel sterkte toe.
      Meinou Lambeck, singlecoach

      1. Hoi Meinou,

        bedankt voor je reactie, ik weet niet hoe en waar ik moet reageren naar hem. Want hij heeft me overal geblokkeerd. En ik kan hem wel via andere wegen alsnog bereiken maar dan ben ik wellicht de stalker..?! Hij is nogsteeds bij een van zijn exen, want alleen zijn wilt hij dan ook niet, inmiddels heeft hij 10 kortstondige relaties gehad in 10 jaar tijd. Ook begreep ik sinds kort dat hij zijn kinderen weinig tot niet ziet, door bijv die ex waar hij nu weer mee verblijft, die zijn kinderen niet wilt hebben in haar huis, en hij heeft geen eigen verblijf door de vreselijke huizenmarkt…maar gaat ondertussen nogsteeds graag vreemd? ik kan hem niet vertrouwen meer, al zou ik het willen , want ik mis hem en ik weet dat hij geen slecht persoon is. Dit kwam mij pas sinds enkele dagen ten oren , de moeders van de kinderen maken hem ook alleen maar zwart. Ook ontkende hij onze kortstondige relatie tegen iedereen, recht in mijn gezicht, alsof ik de leugenaar was/ben?

        Wat kan ik nou doen, hem maar los laten? of wachten tot hij ooit weer contact opneemt, of alsnog wachten en dan alsnog dat ikzelf contact opneem?

        1. Beste Yara,
          Als hij je overal geblokkeerd heeft zou ik het hierbij laten, hoe moeilijk het ook kan zijn om zo ineens afgesneden te worden. Gezien je verhaal lijkt het erop dat hij nog veel op te lossen heeft. Dus lik je wonden en gun jezelf een man die je kan vertrouwen en die klaar is om met jou te verbinden. Veel sterkte!
          Meinou Lambeck, singlecoach

  11. Een tijdje geleden ben ik gekoppeld aan iemand door iemand die wij beiden kennen. Zij nam zelf het initiatief tot contact en vroeg zelfs al snel om op date te gaan. Het klikte goed. Beiden het nodige meegemaakt en we konden hier goed over praten. Ze gaf zelf ook aan een klik te voelen en anderen gaven ook aan dat ze twee mensen zagen die elkaar heel leuk vonden. Ze had zelf geen eerdere relaties gehad en is midden 20

    Na de date spraken we dit ook beiden uit. Iedereen mocht het weten. Ze nam me gelijk mee naar een verjaardag de dag erna en we zagen elkaar nog een keer. Het was allemaal leuk en er leek niets aan de hand. Op maandag zegt ze nog dat het zo leuk is om zoveel plannen te hebben en nog geen 24 uur later is het gevoel volledig weg.

    Ik heb geprobeerd haar een bericht te sturen en aan te geven wat ik voelde. Daar reageerde ze een paar dagen later op met dat ze het heel leuk had gehad, maar dat haar gevoel weg was en ze dit niet kon veranderen. Had misschien ook wel met haar verleden te maken. Ze was me als goede vriend gaan zien en hoopte dat dit zo kon blijven. Als ik er over wilde praten kon dat.

    Aangegeven dit wel te willen en vriendschap ook prima te vinden in de hoop zo de druk van de ketel te halen. Hier kwam geen reactie op. Vervolgens nog naar haar nieuwe baan gevraagd een aantal weken later. Weer geen reactie. Aangegeven dat als ze het er niet over wilde hebben ook prima, maar gewoon leuk contact te hebben ook prima is. Weer geen antwoord. Uiteindelijk was ik er klaar mee en heb ik haar gestuurd dat ik het jammer vond hoe het nu loopt en dat onze gesprekken gewoon veel betekend hebben voor mij en dat ik snap dat het misschien lastig is maar dat dit niet erg is. Ook een stukje meegestuurd over bindingsangst met de vraag of ze misschien dingen herkend hieruit en als ze er dan anders naar kijkt ik er ook open voor sta er voor te gaan mer alle tijd en ruimte die nodig is.

    Ik krijg als antwoord nu terug dat ze het mij kwalijk neemt dat nadat ik het bericht kreeg dat haar gevoel weg was het er met degene over heb gehad die ons gekoppeld heeft (ik ken die persoon zelf ook) zij zag in mijn berichten dat ik haar gesproken had. Gek genoeg is ze op de ander helemaal niet boos hierover terwijl als ik dingen zou hebben gebruikt uit het contact wat ik met de ander had ik zelf die informatie niet gegeven heb natuurlijk, maar gekregen heb. Ze heeft helemaal geen behoefte het er nog over te hebben ook al snapt ze mijn vragen. Overigens had ze deze informatie (dat ik contact had met de koppelaar) al toen ze aangaf goede vrienden te willen blijven en het er wel over wilde hebben.

    Speelt hier bindingsangst?

    1. Hoi,
      Ik kan me goed voorstellen dat je hier flink “ziek” van geweest bent. Eerst gaat ze helemaal voor je en dan opeens na een paar dates is het gevoel helemaal weg. Je vraag is of hier bindingsangst speelt. Eén van de uitingsvormen van bindingsangst is inderdaad dat het gevoel voor de ander van de ene op de andere dag opeens helemaal weg kan zijn. Wat er dan gebeurt is dat de onbewuste stress/angst dat de ander nabij komt zo groot wordt, dat deze stress/angst de gevoelens van genegenheid en verliefdheid/liefde totaal overschaduwen. Ook het feit dat ze nog nooit een relatie gehad heeft, is een mogelijke aanwijzig van bindingsangst. Maar dit neemt niet weg dat dit maar twee aanwijzingen zijn. Dat is te weinig om gelijk al het label van “bindingsangst” op te plakken. Mensen met bindingsangst trekken vaak mensen met verlatingsangst aan. Dus misschien goed om zelf eens een testje te doen of jij misschien verschijnselen van verlatingsangst hebt. Ik wens je veel geluk in de liefde!

      Hans Gierkink
      Singlecoach

  12. Hoi!

    Bijna 4 jaar geleden leerde ik ( heel fout en cliché) een collega kennen. We gingen na werk borrelen en hapje eten en van het een kwam het ander.
    We hadden in het begin afgesproken dat het FWB zou zijn. Maar toen hij erachter kwam dat ik ook iemand anders zag gaf hij als eerst aan meer dan FBW te zien. Daardoor ben ik zelf gaan nadenken over onze situatie en wilde ik zien waar deze relatie naartoe zou leiden. Ik heb daarom de andere afgewezen en heb alleen maar focus op hem gelegd.
    In het begin ging het wat stroef ( vaak ruzie en discussie om niks) maar de laatste 3 jaar ging het de goede kant op. We deden leuke dingen zoals vaak uiteten, bios, weekendjes weg etc. Kortom; alles wat je in een relatie zou doen.(behalve de familie ontmoeten) Het enige wat ik mistte was dus die stempel.
    Ik had dit 2 jaar geleden aangekaart en gevraagd hoe we ervoor staan en hij wist het allemaal nog niet. Gaf te kennen dat hij last heeft van bindingsangst vanwege exen die hem bedrogen en dat hij bang was dat het bij ons ook stuk zou lopen. Hij wilde dus zekerheid dat dit voor altijd zou zijn.
    Mijn antwoord daarop was; niks in het leven is zeker, maar als je geen moeite doet dan weet je ook nooit of het gaat lukken.
    Nadat hij had aangegeven dat hij bindingsangst heeft, wilde ik hem de ruimte en tijd geven om zelf te zien dat ik niet zoals zijn exen ben. Toch nam het zijn onzekerheid niet weg. Hij wil ook geen hulp zoeken en erover praten. Hij is wat dat betreft een ontzettende binnenvetter. Hoe graag ik hem ook wil helpen om over die angst heen te komen gaat het mij niet lukken. Hij heeft echt professionele hulp nodig. Als ik begin over hulp zoeken met zijn problemen dan wordt hij boos en geïrriteerd waardoor ik eigenlijk machteloos sta hierin.
    Ik heb het gesprek over onze situatie daarna denk ik nog 5 keer gevoerd met hem, zijn ook weer 2 jaar verder en we komen steeds op hetzelfde punt uit.
    Toch kan ik hem niet loslaten. Ik heb zelfs tegen hem gezegd dat ik van hem hield, maar hij wordt dan helemaal ongemakkelijk dus heb ik het daarna nooit meer gezegd.
    Elke keer als ik over onze situatie begin dan zegt hij dat hij waarschijnlijk spijt gaat krijgen en dat hij denkt dat hij niemand zal vinden zoals mij maar dat hij niet toe is aan een vaste relatie. Zijn favoriete zinnen; “ik vind het nu wel best zo”. En; ” ik zie het allemaal wel. Als het komt, dan komt het”.
    Niks komt aanwaaien. Als je er niet voor gaat werken dan gaat het sowieso niet lukken.
    Ik vind dit erg verwarrend Ik wil ook zekerheid. Zekerheid dat dit ergens naartoe leidt. Vooral omdat ik ouder word en nog kinderen wil.
    Wat mij vooral frustreerd is dat hij als eerst heeft aangeven mij leuk te vinden. En nu trekt hij zich terug.
    Mijn verstand zegt loslaten en verder gaan, maar m’n hart kan hem nog niet loslaten. Ons laatste gesprek was vorige week maar Ik ben bang dat we over een paar weken weer opnieuw op hetzelfde punt staan omdat ik hem mis en dat ik straks weer diegene ben die met een gebroken hart zit.
    Dat we collega’s zijn maakt het ook niet makkelijk om hem dan los te laten.

    Ik hou van hem maar het is tijd dat ik nu meer van mezelf ga houden hoeveel pijn het nu ook doet.
    Ik zou graag tips willen hoe ik hiermee om kan gaan en hem het beste los kan laten.

    1. Beste Mila,

      Wat een moeilijke situatie. Ik snap dat het moeilijk is hem los te laten na al die jaren, jullie hebben al veel meegemaakt samen. Als hij echt niets wil doen aan zijn bindingsangst (wat jammer is!), is het aan jou wat je wilt doen met deze situatie. Hem kun je niet veranderen.
      Dus: Wil je de situatie accepteren zoals hij is? Jullie doen veel fijne dingen samen en jullie voelen veel voor elkaar. Maar je zal er dan bij moeten nemen dat je geen erkenning krijgt voor jullie relatie, geen bevestiging krijgt over zijn gevoel voor jou en geen zekerheid krijgt over je toekomstplannen. Of wil je het langer niet accepteren en wil je iemand zoeken die dit wel kan geven? In dat geval moet je accepteren dat je door een rouwperiode heen zal moeten. Richt je op jezelf en niet langer op hem, en ga door de moeilijke gevoelens heen. Zoek steun bij je omgeving. Daarna staat de wereld weer voor je open. Succes!

      Meinou Lambeck, Singlecoach

  13. Hoi hoi,

    We hebben beide een vriendschappelijke relatie gehad van ongeveer 10 jaar, tot een jaar geleden hebben we met elkaar afgesproken. Wat blijkt: dat er een leuke connectie was naar elkaar toe, we zijn heel snel naar elkaar toegegroeid… Hij liet alles los om met mij een toekomst op te bouwen.Na elf maanden samen wonen en een misverstand als discussie krijg ik naar mijn hoofd gesmeten… “Ik vertrouw je niet, ik ben bang dat het weer gebeurd.”
    Er is niets gebeurd, ik heb hem niet bedrogen, maar ik had een locatieapplicatie geopend maar niet bewust… Hij dacht dat ik hem controleerde :i

    Voor we elkaar de kans gaven had ik zelf een relatie van 9j waar ikzelf bedrogen ben geweest en hij juiste hetzelfde meemaakt.

    Denk jullie dat er iets anders speelt?
    Laat het weten hoe jullie erover denken.

    xoxo

    1. Hi Little,
      Als ik je verhaal zo lees, lijkt het meer dat hij in het verleden wat nare ervaringen gehad heeft en heel bang is dat dit nog een keer gebeurt. Mogelijk dat hij daarom zo heftig reageert. Dit hoeft helemaal niets met bindingsangst of verlatingsangst te maken te hebben.
      Veel sterkte met de situatie.

      Hans Gierkink
      Singlecoach

  14. Dag allemaal, ik (24) heb ruim 1 jaar met haar (22) gedate. Aan het begin heb ik aangegeven dat ik niet aan iets serieus toe was. Dit heeft zij toen geaccepteerd maar naarmate we steeds meer een koppel werden is deze gedachte bij mij afgenomen. Inmiddels stond ik er wel voor open alleen durfte ik hier niet voor uit te komen. Ik ben namelijk erg gevoelig voor afwijzing en bang om verlaten te worden. 2.5 maand geleden vertelde ze me dat haar gevoelens waren afgenomen en ze het idee kreeg dat ik haar leuker vond dan andersom. Ze zei ook dat het heel moeilijk voor haar was dat het nooit officieel werd. Ik heb toen uitgelegd hoe ik me voelde en dat ik haar eigenlijk dolgraag als vriendin had. Ze raakte hiervan erg in de war omdat zij al die tijd al geaccepteerd had dat ik haar niet als relatiepartner zag. Ze heeft haarzelf hierdoor altijd beschermd. Nu ze wist dat ik er wel echt voor wilde gaan raakte ze nogal met haarzelf in de knoop. Ze had nog nooit een vriendje gehad en wilde het heel graag maar haar gevoelens waren afgenomen. We hebben toen afgesproken en ze was enorm emotioneel, uiteindelijk besloten we het een kans te geven. Helaas werd ik nogal onzeker van alles en werd ik behoeftig. Na 1.5 maand proberen besloten we als laatste stap is een tijdje afstand te nemen. Dit vond zij heel moeilijk maar ze wilde er alles aan doen om de gevoelens terug te krijgen. Helaas zonder succes. Na 3 weken hadden we nog even contact maar ze gaf aan dat het beter was om het erbij te laten. 3.5 week daarna heb ik haar nog is bericht om te praten. Ze was heel liefdevol en legde uit dat ze het heel moeilijk vond dat er eindelijk iemand was die haar echt wilde en dat ze niet meer hetzelfde terug voelde. Ze hoopte enorm dat het kwam maar het lukte niet. Ze heeft een slecht verleden met jongens die haar altijd weer afwezen als het de serieuze kant op ging. Ik was de eerste die het tegendeel bewees maar doordat het zolang geduurd heeft was ze zichzelf wederom aan het beschermen. Ze benadrukte nogmaals hoe graag ze het gewild had en hoe speciaal ik voor haar was maar voor haar was het nu wel echt afgesloten. Ik heb al die tijd gedacht dat het puur kwam door mijn afwachtendheid en dat ik haar daar enorm veel pijn mee heb gedaan maar nu ik (voor mijzelf) op deze site terecht kwam zie ik dat zij eigenlijk volledig voldoet aan alle sympthomen van bindingsangst. Ik vind het nog steeds enorm triest hoe het is afgelopen omdat we echt iets bijzonders hadden en vrijwel nooit ruzies. De tijd die het haar gekost heeft om definitief afscheid te nemen en gezien hebbende hoe zij tot het laatste moment met me omging maken het erg moeilijk om te geloven/accepteren dat het echt voorbij is. In ons laatste gesprek gaf ze ook nog aan dat ze recent iemand ontmoet heeft die vooralsnog wel serieus is. Ze benadrukt dat dit pas speelde nadat wij het echt hadden afgesloten. Ik respecteer haar besluit en zal haar nu met rust laten maar het blijft voelen alsof we iets heel moois weggooien.

  15. Hallo,

    Ik heb een jaar een relatie gehad met een man die 15 jaar ouder is dan ik. In het begin ging alles goed, maar iedere keer als het serieuzer werd, sloeg de twijfel bij hem toe. Dit was zo toen ik vroeg of hij meeging naar mijn vrienden en ook toen ik met hem op vakantie wilde. De eerste keer is het even uit geweest en zijn we toch weer bij elkaar terug gekomen, op mijn initiatief. Vlak voordat het de laatste keer uit ging, zijn we een weekendje weg geweest, daarna kreeg ik nog bloemen voor valentijnsdag en kookte hij voor me. Tijdens het eten vertelde hij plots dat zijn gevoel voor mij was weggeebt. Ik werd erg overvallen, sloeg zelf op tilt en wilde weg. Hij vroeg me nog: zeg me hoe ik het gevoel weer terug kan krijgen. Nadat ik even uit de situatie was gestapt, heb ik hem opgebeld en hebben we nog samen gezeten. Hij gaf aan dat zijn verstand nog wel wilde, maar zijn gevoel niet meer. Uiteindelijk heb ik hem moeten vragen of dat betekende of het uit was, waarop het antwoord ja was. Hij kon die avond echter moeilijk afscheid nemen. Hij leek helemaal apathisch, afgesneden van zijn gevoel. In de periode daarvoor hadden we vaker ruzie, vooral omdat ik last had van onze dynamiek en zijn terugtrekkende bewegingen. Ik voelde me er onveilig door. Ik was op dat moment hard aan de slag om aan mijn eigen patronen te werken en heb me daarin kwetsbaar opgesteld naar hem toe. Hij gaf steeds vaker aan dat hij bang was dat onze relatie toch geen toekomst had door het leeftijdsverschil en dat hij nooit wilde samenwonen, omdat hij ooit had meegemaakt dat hij nadat het uit ging geen woning had en dat wilde hij nooit meer. Ook gaf hij aan dat hij in eerdere relaties al vaker te horen had gekregen dat hij te weinig moeite deed voor de relatie en zich niet 100% gaf. Toen het uit was kreeg ik, als we appten, vooral complimenten voor mij over wie ik ben. We hebben nadat het uit was nog een keer iets gedronken. Hij was toen emotioneel, maar duwde uit alle macht de emoties weer weg en wilde er niet over praten. Nu, 6 maanden later, mis ik hem nog steeds. Hij zoekt helemaal geen contact met mij. Ik heb hem onlangs gevraagd om iets te drinken, toen zei hij een andere keer, maar komt er vervolgens niet meer op terug. Als we appen is het contact leuk, maar dit is alleen op mijn initiatief. Ik heb eerder met hem proberen te praten over of er mogelijk sprake is van bindingsangst, maar hij zegt dat hij denkt dat dit niet het geval is. Toen het net uit was, zei hij dat hij aan zichzelf moest gaan werken, maar volgens mij heeft hij hierin geen stappen gezet en vlucht hij vooral in zijn werk en uitgaan.
    Ik vind dit moeilijk, aangezien ik niet het idee heb dat hij erkent dat er bij hem moeilijkheden zijn en er niet aan lijkt te willen werken. Toch heb ik het idee dat, als we elkaar zien, nog altijd gevoelens voor elkaar hebben. Iets in mij zegt dat ik deze man los moet laten, zeker als hij ervoor kiest om er niets mee te doen. Maar een ander stemmetje in mij zegt dat ik dat niet wil en kan, omdat ik nog altijd van hem hou en denk dat dat omgekeerd ook zo is. Heb je tips hoe ik hier het beste mee om kan gaan? Is er nog iets wat ik zou kunnen doen richting hem?

    1. Hoi P,
      Ik kan me voorstellen dat dit heel lastig en vervelend voor je is. Met wat je beschrijft, vertoont deze man inderdaad trekken van bindingsangst. Als hij aan zichzelf zou willen werken is dat prima op te lossen.

      Dat bijvoorbeeld het gevoel opeens verdwijnt is iets wat bij bindingsangst regelmatig voorkomt. Door tijdig liefdevol wat afstand te nemen kun je daar prima mee leren omgaan. Maar omdat hij niet aan zichzelf wil werken, blijft het aantrekken en afstoten. En zoals je wel merkt maakt je dat steeds ongelukkig.

      Het beste is het dus om hem definitief los te laten. Ook al hebben jullie nog gevoelens voor elkaar. Anders blijf je je emotioneel verbonden voelen, wordt je telkens afgewezen en gekwest en ga je niet meer openstaan voor een andere man. Dus probeer alle hoop dat het ooit nog goed komt te laten varen en richt je op andere zaken.
      Heel veel sterkte ermee.

      Hans Gierkink
      Singlecoach

  16. Dag, na 3 jaar zijn we weer op hetzelfde punt.
    Mijn vriend “weet” het weer niet meer. Dat kwam hij zojuist vertellen. Hij wil wel graag goede vrienden blijven want onze vriendschap vindt hij heel belangrijk. Maar dan zonder seks want dan komt hij niet los van mij. Hij is op leeftijd en wil (laatste kans) op zoek naar een vrouw die het echt helemaal is voor hem. Het is zijn vierde of vijfde relatie.
    Ik wil dit niet -dat wordt een boel pijn- en dat heb ik uitgesproken richting hem. Ik hou van hem en had een volgende stap willen zetten, hoe moeilijk dat ook is met ons beider bindingsangst. Maar voor nu is het dus (weer) einde verhaal.

    1. Ik zal een update geven.
      Ik ga er niet langer in mee. Het is absoluut een leuke man en ik hou van hem…maar niet van dit deel van hem. Daar valt niet mee te leven. Ik heb hem overal geblokkeerd. Wens hem veel geluk met het vinden van de perfecte partner (op zijn 70ste).

      1. Goed gedaan Catharina, als hij niet voor je kan gaan, kun je beter helemaal los van hem komen. Als je vrienden blijft, is de kans groot dat je aan hem gehecht blijft en het voor je blijft voelen dat je een relatie hebt met hem terwijl dat niet zo is. Dan kom je niet los van hem en duurt het heel lang voor je weer open staat voor een andere man. Sterkte!
        Hans Gierkink
        Singlecoach

        1. Dank je Hans. Zijn twijfels aan zijn relaties en kritische houding zijn chronisch. Wellicht wat onvolwassen om hem te blokkeren maar ik wil niet als back up dienst doen. Ik ben 59, sportief en heb een leuk leven. Dat wil ik zo snel mogelijk weer oppakken. We deelden veel activiteiten en reizen samen dus het is wel even slikken.

  17. Hallo, ik heb een relatie van bijna 6 maanden. Het is een jongen die al twee jaar verliefd op mij is. In het begin vond ik het ook allemaal fijn maar dan werd het me te veel dus heb ik enkele maanden afstand gehouden. Na twee jaar was ik toch overtuigd en begon ik gevoelens voor hem te krijgen. Hij is super lief, zorgzaam, kan goed overweg met mijn familie… Hij geeft me veel tijd als ik het moeilijk heb. Toch heb ik een erg benauwd gevoel en wil ik het soms uitmaken. Het is echt een heel vervelend gevoel waar ik niet vanaf geraak. Als ik bij hem ben voel ik me niet ontspannen en vaak denk ik aan jongens waar ik eens op verliefd ben geweest, maar waar het niet wederzijds was. Ik weet echt niet meer wat te doen…. Ik vind hem knap maar toch zijn er een aantal dingen die mij storen (uiterlijk en innerlijk) en dan voel ik me ontzettend schuldig als ik hierboven nadenk….

  18. Hoi allemaal,

    Ik heb sinds vijf maanden nu een relatie. Ik ben hiervoor 3,5 jaar single geweest en heb daarvoor een relatie gehad van 5 jaar. In die vijf jarige relatie ben ik nogal vaak gekwetst, hierdoor heb ik flinke bindingsangst ontwikkeld. Nu heb ik bij mijn huidige relatie het gevoel alsof hij gewoon mijn ware is, alleen heb ik nogal last van mijn bindingsangst. Zo fantaseer ik regelmatig dat ik het uit maak met hem. Dit gevoel is bij mij zo sterk, dat het voelt alsof het een luide stem in mij zit. Ik probeer dit gevoel te negeren, maar dat voelt zo ontzettend zwaar. Ik heb het gevoel dat het alleen zal verdwijnen als ik ernaar luister om deze pauze in te lassen. HELP! Wat moet ik hiermee?

    1. Beste Anoniem,
      Wat lastig dat “die stem” zo probeert je liefde te saboteren. Wat je kan doen is proberen je gedachtes en je onderliggende gevoel van elkaar te onderscheiden. Je gedachte is “ik moet een pauze inlassen”, en je onderliggende gevoel is “angst”. In plaats van je gevoel te negeren zou je er misschien wat aandacht aan kunnen geven. Ga er rustig voor zitten, kijk waar je je angst fysiek voelt en probeer er met je aandacht naar toe te gaan, zonder dat je je laat overspoelen. Vaak worden emoties rustiger als je er aandacht aan geeft. Eventueel kun je de online training “Naar een relaxte relatie, vrij van bindingsangst en verlatingsangst” kunnen aanschaffen, daar komt een oefening in voor die je daarbij begeleid. Ook geeft die nog veel meer tools om hiermee om te gaan. Daarnaast: misschien kun je er eens met je partner over praten?
      Veel sterkte,
      Meinou Lambeck, singlecoach

  19. Hallo
    2 maanden terug heb ik een heel leuke meid leren kennen.
    Alles was helemaal perfect maar tot op een dag werd ze in een keer koeltjes en kort af na mij toe.
    Want die nacht ervoor lag ze nog langs me in bed en tot ze hier vertrok werd ze zo anders.
    Ik merkte s ’nachts al iets aan haar een heel andere blik net of ze haar gevoelens had uitgezet voor mij. Maar ze lag toch nog de hele nacht langs me in bed en ook strak tegen mij aan en ze is niet meer verplaatst. Ze zij paar dagen later wel toen we hadden afgesproken dat ze wel moeilijk in slaap kon vallen. Maar toen ik s morgens wakker werd sliep ze echt lekker net of ze het gevoel weer had aangezet. Want ze werd daarna ook heerlijk wakker en ze begon weer te lachen naar me.
    Toen ik mij eigen even ging douchen en dacht van dit kan niet meer stuk kwam ik terug van het douchen. En ze was helemaal in der schulp gekropen en daarna hadden we nog even gepraat. Ze deed gewoon normaal tegen mij en ze was weer het meisje wat ik had leren kennen.
    Maar totdat ze na huis ging en s middags ging wandelen was is ze gaan nadenken over ons en ze zij wel ben weer te veel gaan denken. En ze werd met de uur afstandelijker de gesprekken op what s app werden steeds minder leuk ze zij dat ze het niet zo snel wouw gaan in een keer ze werd daarna kort af tegen mij de reactie was ze de dagen ervoor stuurden was niet meer. Elke dag werd het minder want toen we weer hadden afgesproken leek ze net of ze niks meer van mij moest hebben in een keer heel afstandelijk na mij toe en ze wouw in een keer vroeg na huis toe. Meestal als we gingen afspreken werd het altijd wel een latertje of het nu in het weekend was of door de weeks werd altijd laat. En ze wou ook niet meer tegen mij aan komen liggen en dat vond ik ook al raar meestal als ze moe was deed ze dat kwam ze lekker tegen mij aan liggen. En dan genoot ze er ook van. Maar toen die avond was ze heel nerveus aan het doen ze kon niet stil zitten. En ze wist geen houding na mij toe. Ik vond het allemaal raar want zoiets maak je toch niet snel mee toen we afscheid namen die avond zoende ze nog wel en toen was die blik er even hoe ik ze had leren kennen en ze kon ook weer lachen op dat moment en der ogen straalde weer. En toen dacht ik het zit er nog. De dagen erna werd het contact steeds minder en hebben we elkaar niet meer gezien.
    Zondags ging ik s middags even ergens na toe waar beide onze passie is en zou er zelf ook aan meedoen eigenlijk maar door omstandigheden kon ik niet mee doen. Na hele ochtend weinig van der gehoord had ging ik daarna daar naar toe en kijken draaide ik mij om en zag ik haar daar staan wachten op een jongen ze zij de week daarvoor dat er wel een vriend van haar mee deed. Dacht ik van da kan dat er ook vrienden van jou mee doen maar die dag was ze met die jongen daar.
    Ik ben der toch nog na der toe gelopen want ze stond te wachten op hem en vroeg gewoon van hoe laat was je hier en toen zij net voor de wedstrijd toen dacht ik van is goed kan ook maar vond het raar dat ze niks had laten weten. Want ze weet dat ik er ook graag naar toe ga. Toen vroeg ik ook gelijk of s avonds weer wou afspreken en toen zij is goed en we hebben er nog wel contact over zo.
    Toen we weer hadden afgesproken werd nog erger tegen en prate de hele tijd over hem hoe die het had gedaan en ze was weer kort af tegen mij. En ze wouw weer vroeg na huis toe. We hadden weer gezoend en ze vond het toch weer fijn en ze lachte toen ook weer.
    Paar dagen later was het contact steeds en vroeg ik of ze wouw praten toen stuurde ze is het beste dat we even gaan praten en toen kwam eruit dat haar gevoel er de ene dag er wel was en andere dag er niet was heel veel twijfels had ze. Week later appte ze dat geen gevoel meer voor mij had. En dat had voor haar klaar was dacht echt van kan niet want ze was gek op mij. En we hebben nooit ruzie gehad. Dus hadden we een week later nog afgesproken en ze kwam toen niet opdagen. Ze zij dat ze het was vergeten kan gebeuren heb ik gezegd tegen der en hadden twee dagen later toch nog met elkaar afgesproken. Toen vroeg ik aan haar of ze misschien bindingsangst had en ze van niet en dat ze had eigen heel goed kent en dat haar hoofd het altijd goed heeft. Ze keek me een keer recht in de ogen aan en lang en toen zag ik wel dat ze er weer was en een keer ging die knop weer om. En dat die andere jongen meer als vriend was zij ze ook nog . Toen we het er allemaal over hadden gehad. Ging ik na huis toe en vroeg ik nog een knuffel van der eerste wat ze zij was niet denken dat er gevoel bij zit en dat zij ze de afgelopen week wel is vaker maar toen ik eenmaal die knuffel van haar kreeg. Kon ze me niet meer los laten want ik moet eerlijk zeggen dat ik eigenlijk er op zat te wachten wanneer ze me los liet omdat ze zij dat er geen gevoel bij zat toen ze van mijn schouder afkwam toen keek ze me nog recht in de ogen aan en met een signaal van zoen me nog maar ik kon dat niet want dan maak ik mijn hoofd weer gek wouw haar nog wel een kus op der voorhoofd geven maar had ik niet gedaan. Dacht nee niet doen toen we thuis waren hadden we nog kort geappt toen zij ze in een keer van ik snap je punten wel maar ik herken me zelf er echt niet in ze snapte wel dat ik dingen aan het zoeken was. Maar ondanks dit alles zal het niet veranderen en zal ze het gevoel niet weer hebben. En dat er geen toekomst was want ze zoekt niet iemand voor paar jaar maar voor heel der leven. Net ik of ik haar wouw voor een paar jaar. Ik zoek ook iemand voor heel me leven dat je na een maand al kunt dat er geen toekomst je kent me nog niet helemaal dus ik vond het raar.
    Toen zij dat ik goed voor me zelf moest zorgen en dat ik wel een ander leuk meisje tegen zou komen.
    Dacht echt van ja je hebt gewoon bindingsangst en ben te dichtbij gekomen over haar vorige relatie ze niet zo heel veel maar toen als ze er over had was niet veel goeds. Ik weet niet wat er allemaal gebeurd is

    Mijn vraag is

    Wat moet ik doen moet ik haar laten gaan .

    Want ben eerlijk gezegd behoorlijk gek op haar geworden denk zelf ook dat ik verlatingsangst heb.

  20. Begin november heb ik een man leren kennen op een party. We hebben toen enkel een korte kus gegeven en elkaar nummer doorgegeven, diezelfde nacht nog stuurde hij een berichtje. elke dag stuurden we berichten, hebben dadelijk ook afgesproken. Er was dadelijk een klik, het voelde goed aan en ook schrikwekkend. ik ben lang single en wil een serieuze relatie, maar ben bang om gekwetst te worden. Die man ook, 2 jaar single, maar heeft bindingsangst. Ineens ging het snel, we verschoten beide ervan. En hij is gevlucht, ineens was hij afstandelijk. Hij heeft het uitgemaakt, wil enkel nog vrienden blijven. Hij is niet klaar voor een relatie. Nochtans voelde alles juist goed aan. We hadden beide dat gevoel, maar hij is gevlucht en ik heb hem niet kunnen tegenhouden. Nu is het pijnlijk, ik wil hem helpen, ons een kans geven. Hij wil dit niet echt omdat hij me niet wil kwetsen of dat ik meer zou verwachten van hem. Ergens heb ik het gevoel dat we bij elkaar passen. Hoe kan ik hem helpen ? Ik wil het samen doen, maar wil hem nog niet meer afschrikken. Moet ik wachten dat hij terug contact opneemt ?

  21. dag beste,
    Ik zit momenteel in een relatie van een 1,5 jaar, in het begin was ik heel close met mijn partner maar sinds een 3 tal weken is ze erg veranderd.
    Ze zegt dat ze haar vrijheid wil, afleiding wil krijgen van andere mannen en zelf zegt ze tegen mij dat dit met bindingsangst te maken heeft…
    Mij zegt ze ook zelf dat ze afstand houd als het ooit zou gedaan zijn tussen ons dat ze er op voorbereid is en dat ze er niet teveel van moet afzien..
    Ik heb het hier best lastig mee omdat ik me volledig open stel naar haar en dat ik me hier niet voor bescherm…
    Ik vraag me af wat ik moet doen? Moet ik haar meer loslaten?
    Zelf heb ik ook verlatingsangst en daardoor is dit moeilijker voor mij omdat ik bang ben als ze met andere jongens afleiding heeft ze mij zal verlaten

    Alvast bedankt voor uw hulp

    1. Beste Mike,
      Het lijkt me erg moeilijk voor jou, om dit na 1,5jaar te horen. Ik kan me voorstellen dat je je hierdoor onveiliger voelt. Kijk vooral goed waar jouw wensen en grenzen liggen en ga je niet aanpassen ten koste van alles.
      Wat is positief is, dat je partner aan je vertelt wat er in haar omgaat en wat er bij haar gebeurt. Hoe moeilijk het ook is, probeer rustig naar haar te luisteren. En probeert ook zelf te communiceren wat het met jou doet. Als jullie allebei kunnen vertellen hoe je je voelt en waar jullie behoeften liggen is er een mogelijkheid toch bij elkaar te komen en iets af te spreken wat voor jullie beiden ok voelt. Ik hoop dat dit lukt. Veel succes!
      Meinou Lambeck, singlecoach

  22. Beste,
    Bedankt voor het artikel!

    Even korte situatie schets:
    Ik heb 6 maanden geleden een meisje leren kennen en vanaf dag 1 hadden wij beide zoiets van: ‘wauw precies of we kennen elkaar al jaren’.
    We wonen niet zover van elkaar en zagen elkaar 4x per week. Na twee maanden heeft ze het gedaan gemaakt omdat ‘het gevoel bij haar ontbrak’.
    Een maandje later hadden we terug contact en het ging weer vlot tussen ons. Nadien hebben we gekust en zei ze erna dat dit fout was en ze niet tot mij is aangetrokken. Uiteindelijk hebben we paar weken later dit opnieuw gedaan en zelfs andere intieme zaken. Vanaf toen ging het steeds met ups and downs. Het kon 4 dagen goed gaan, om dan erna te horen dat ze twijfelde. Erna ging het weer goed en dan weer twijfels. Zo heb ik dit twee maanden volgehouden. Ondertussen had ze mij ook 2x bedrogen. Uiteindelijk zegt ze altijd dat ze mij niet kan missen en graag ziet maar als ik te dicht kom, neemt ze afstand. En zo gaat dit op en neer. Ik heb het gevoel dat ik niets kan bepalen in ‘onze relatie’ want het kussen en seks is op haar initiatief. Ik voel me aan het lijntje gehouden want steeds ik aangeef dat we er best mee stoppen, ben ik ineens de liefste/mooiste/leukste man op aarde. En dan begint het verhaaltje opnieuw…
    Ze geeft zelf aan bindingsangst te hebben en met haar zelf in de knoop ligt. Achterliggende reden is een mislukte relatie die 10j geduurd heeft en waar nogal onderdrukt werd.

    Mijn vragen:
    – wat moet ik doen :)?
    – is dit een vorm van narcisme?
    – is negeren de beste optie?
    -…

    Bedankt voor de feedback!

    1. Beste Sven,
      Dit is een nare situatie waar je heel onzeker van kan worden. Op grond van je verhaal zou ik inderdaad denken dat je te maken hebt met iemand met bindingsangst. Dat geeft ze zelf ook al aan als ik het goed begrijp. De wispelturigheid en het aantrekken en afstoten zou hier zeker uit voort kunnen komen. Op jouw vraag of hier narcisme spreekt: dat kan ik op grond van je verhaal in ieder geval niet opmaken. Op jouw vraag wat je moet doen is mijn antwoord: De ander kun je slechts zelden veranderen, wel heb je invloed op hoe je zelf met de situatie omgaat. Hoe komt het dat je je steeds aangetrokken blijft voelen door iemand die steeds de stekker eruit trekt en onveilig is in haar gedrag? Ben je onzeker en denk je dat je niemand anders kan krijgen? Speelt er mogelijk bij jou verlatingsangst? Een situatie als deze kan erg verslavend en passie-opwekkend zijn, en als je ook veel gevoelens voor iemand hebt is het niet gemakkelijk te doorbreken. Vraag jezelf wel af: Word ik hier echt gelukkig van en zonee, gun ik mezelf iemand die wel helemaal voor me wil gaan? Wil je er toch samen uitkomen: zorg dan in ieder geval dat je veel praat over jullie beider patronen. Mogelijk heb je wat aan onze online training “Overwin bindingsangst en verlatingsangst”. Veel sterkte en wijsheid gewenst!
      Meinou Lambeck, singlecoach

  23. Ik hier …. Paul (51jr)

    Dit heb ik dus weleens aangehoord.
    Maar…… ik heb het altijd ontkend Pppppffffffffffffffffffffff…….
    Nooit en ook maar nooit aandacht aan gegeven tot …………………. vandaag.
    De tranen stromen nu over mijn wangen.
    Auw… wat heb ik je toch aangedaan mijn liefdes.
    Ik hoorde weleens….. ”je staat zo ver weg Paul” toen ik erom vroeg waarom het uit was.
    Een keer zei een date mij….. ”je zette een stap achteruit” dat was toen hij mij wilde zoenen.
    We stonden gewoon tegenover mekaar en…. hij zette die stap vooruit naar mij.
    En ik deed een stap achteruit.
    Even later zei hij me dit. Ik zei….. ”meen je dat” ?
    Ik was me er dus echt niet van bewust.
    Dit was 18 jaar terug.
    Ik ben tot nu toe telkens weer…… ”echt” gevlucht.
    Ik wil dolgraag een vaste relatie.
    Mijn laatste partner ken ik al 16 jaar. Maar sinds een jaar of 2 proberen we een relatie.
    We kennen mekaar door dik en dun.
    We hebben beide wel een flinke rugzak.
    Hij is nóg gevoeliger dan ik. En heeft zeker wel verlatingsangst. Maar ook niet wetende.
    En ik dus bindingsangst.
    Geen goede combinatie denk ik.
    Bij onze laatste en zoveelste relatieherstel zei ik hem nog…. ”ik zal je nooit verlaten liefste”
    En dan nog geen maandje verder nadat ik mij 3 weken niet liet zien weer gebroken.
    *zucht*
    Dan toch maar beter eenzaam blijven.
    Kan ik tenminste andere niet kwetsen.
    Professionele hulp opzoeken kan ik niet betalen.
    Dat zal toch niet vergoed worden lijkt mij ?
    Wie weet zit ik daar naast.
    I still love you Marcel 💕

  24. Ik ben dus ook al een jaar in contact met een man. Lang verhaal kort heb ik vh weekend wat woorden gehad met hem. Wij bellen bijna dagelijks en zien elkaar zo’n beetje maandelijks. We zijn een jaar geleden verliefd geworden, daarop volgde maanden van gedoe. Toen elkaar wat meer losgelaten en in november elkaar weer gaan zien. Sinds december weer soort van dagelijks contact ( wat ik meestal bij hem laat) . Gisteren had ik m aan de telefoon en confronteerde hem met wat ik telkens ervaar als hij toenadering zoekt ( bv door te zeggen ik vond het heel fijn 2 weken geleden dat je hier bleef slapen) het voelt alsof ik dan tot je hartkleppen mag komen maar je die dan dichtgooit ( om t een beetje visueel te maken). Waarop hij aangeeft mij inderdaad weg te duwen als ik te dichtbij kom. Ook zegt hij geen gevoel voor mij te hebben op die manier. En dan raak ik verward want waarom zou je iemand weg willen duwen waar je geen gevoel voor hebt? Of is dat toch gewoon logisch.. is dit bindingsangst of gewoon geen interesse ?

  25. Enkele maanden geleden heb ik een man ontmoet via Tinder. De klik was er al snel, we gingen afspreken. Maar de afspraak kwam dichterbij en plots liet hij niets meer van zich horen. Ik dacht dat ik geghost was en stuurde hem nog een berichtje dat ik het gezellig vond, maar dat het onrespectvol was om niets meer van zich te laten horen. Het ga je goed… zei ik nog. Razendsnel kreeg ik antwoord. Hij excuseerde zich en zei dat hij soms plots geen energie heeft om stappen te ondernemen, omdat hij denkt dat het toch niets zou worden. Hij vroeg of ik hem een tweede kans wou geven. Dat heb ik gedaan en we hebben afgesproken. Deze keer bleven we wel in contact. Dat heeft enkele maanden geduurd. Ik merkte wel dat het moeilijk was om af te spreken. Wou geen druk zetten en legde het initiatief steeds bij hem. We zagen elkaar om de twee weken wat voor mij voorlopig oké was. Nu merkte ik dat het steeds moeilijker werd om contact te houden. Telkens we een leuk contact hadden, ging hij nadien afstand houden. Ook kon hij plots naar huis willen, het telefoongesprek beëindigen of vaak zelfs midden in een gesprek plots niet meer reageren op berichtjes. Als hij bleef slapen, was het ofwel stevig elkaar vastnemen. Veel kusjes, heel liefdevol. Als ik dan bv. naar het toilet moest, vroeg hij paniekerig waar ik heen ging. Andere keren was het net het tegenovergestelde. Dan kon hij geen knuffels verdragen en was hij helemaal niet liefdevol. Hij ging dan met z’n rug naar mij liggen. Dit aantrekken – afstoten was voor mij heel energievretend en daarom heb ik besloten van af te slaan. Toen ik dat zei, deed hij plots weer heel veel moeite om me bij hem te houden. Hij heeft nooit gezegd dat hij verliefd is of iets van graag zien, maar we hadden wel een klik en hij kon wel zeggen dat hij graag bij mij was. Het is dus meerdere keren voorgevallen dat ik hem afwees en dan reageerde hij telkens razendsnel en paniekerig, dat hij mij niet wou dumpen en dat hij echt probeert, maar toch bleven we in dezelfde impasse zitten. Hij zei dat het niet aan mij lag en dat hij zelf met heel wat issues zit, wel eenzaam is, maar toch graag op zichzelf is… en dat hij precies voor iedereen verlamde gevoelens heeft. Hij heeft zich vaak heel kwetsbaar opgesteld, dus naar mijn gevoel oprecht. Al bij al was deze situatie niet te houden, dus heb ik hem weer gezegd dat ik afhaak en dat vond hij moeilijk, maar toch ook niet, want hij had geen energie. Ik ben dus afgehaakt. We zijn altijd contact blijven houden via telefoon en sms, maar dan over niet relationele dingen. Bv. ls er iets belangrijks gebeurd was op het werk, dan wou hij dat delen. Nu heb ik enkele dagen geleden mijn Tinderprofiel geüpdate (we zijn nog steeds een match). Ik weet niet of het toeval is, maar net nu nam hij contact op. Even later bleek dat hij mij soms mist, maar dat hij geen vaste relatie kan aangaan omdat hij steeds het gevoel heeft dat hij nog vanalles moet doen (ik vroeg helemaal niets over een relatie). Hij zei heel rechtuit dat hij onze babbels mist en onze seks, wat voor mij hard aankwam. Ik denk daarom dat hij nu naar een FWB relatie wil, omdat dat ‘veilig’ is voor hem. Hij zei dat hij bang is voor een relatie owv slechte ervaringen. Hij wil soms een relatie, maar als blijkt dat het klikt, triggert dat angst en daardoor stopt hij dan. Hij wil geen slachtoffer zijn van iemand graag te zien. Even gebabbeld en dat ging goed. Plots weer stilte en helemaal geen reactie meer. Ondertss merkte ik dat hij een uurtje later gewoon zelf ook actief was op Tinder. Ik stel me daar dan vragen bij. Ik heb in het verleden nooit een date of man met bindingsangst gehad. Omdat het zo goed klikte, wil je hem wel ruimte geven en het een kans geven, maar als hij ondertussen op Tinder zit, twijfel ik of hij oprecht is. Zijn dit allemaal excuses van hem of zou hij oprecht bindingsangst hebben?

    1. Beste Anoniempje,
      De symptomen die jij beschrijft klinken inderdaad als bindingsangst (of in ieder geval een onveilige hechtingstijl). Hij wil wel graag dichtbij komen, maar steeds als het te dichtbij komt neemt hij weer afstand omdat het te beangstigend voor hem is. Dat hij actief op Tinder is maakt dat verhaal niet minder waar, vaak is dat ook een manier of afstand te scheppen van degene die te dichtbij komt. De vraag is waarom jij doorgaat met dit contact? Ik begrijp dat hij ook hele mooie kanten heeft, maar meestal wordt je van dit soort relaties niet gelukkig. Veel sterkte!
      Meinou Lambeck
      Singlecoach

      1. Beste Meinou,

        Ik heb advies nodig. Ik heb 2 jaar een relatie gehad met een geweldige vrouw waarin wij nooit ruzie maakte. Wij waren echt gelukkig en vulde elkaar goed aan. Ze was ook stiefmama van mijn dochter uit een vorige relatie. Die band was zeer goed. Plots, vorige maand zei ze ineens dat het voorbij was. Ze was plots niet meer verliefd. (binnen 3 maanden gingen we naar ons huis verhuizen/ Ik had haar vriendinnen al gevraagd om advies voor trouwringen).

        Mijn wereld stortte in … Ik voel mij belogen en bedrogen aangezien ze de week voor de breuk mij nog de man van haar leven noemde.

        ze heeft ook alle contact verbroken (al een maand) dus ik blijf alleen maar met meer vragen achter.

        Als kind vergat haar vader haar regelmatig aan de schoolpoort zodat ze alleen naar huis moest. Al haar ex partners hebben haar bedrogen. Nu ik in haar leven kwam dacht ik dat ze oprecht gelukkig was.

        Na de breuk heb ik nog 5 dagen in haar appartement gewoond om al mijn spullen te verzamelen. In die dagen deed ze heel vreemd qua gedrag. Ze huilde zelf vaak, dan plots afstandelijk, ze knuffelde mij nog en gaf me zelfs kussen op mijn mond. allemaal heel verwarrend. Ze zei ook dat de breuk definitief is.

        Ik weet nu niet wat ik moet doen. Ze zei dat ze ruimte nodig heeft om het een plek te geven en dat dit de reden is dat er geen contact meer is. ik vind dit heel makkelijk … wegvluchten en mij en mijn kind achterlaten met een puinhoop aan emoties en verdriet.

        Ik heb een brief geschreven waarin staat dat ik ze graag zie en een link gelegd naar bindingsangst. En dat ze op mij kan rekenen en dat ik ze niet zal kwetsen zoals alle mannen al in haar leven gedaan hebben. Maar of ze die brief gaat lezen … geen idee?

        Ik heb het gevoel dat ik niet verder kan met mijn leven. 2 jaar lang werd ik op een voetstuk geplaatst door haar. En nu is ze mij volledig aan het “ghosten”. Ik kan dit niet vatten.

        Zelfs na een maand niet eens vragen hoe het met mijn kind is.. Doet veel pijn.

        Gaat ze ooit nog contact met mij opnemen of ga ik ze nooit meer horen of zien?

  26. Ik ben 25 en ik merk dat sommige dingen uit het verhaal op mij aan slaan. Ik heb nu iemand (een vriend) die ik leuk vind en hij mij. Maar zodra ik aan hem denk of met hem app voel ik me niet op me gemak en denk ik snel aan iets anders of app ik dat ik weg moet. Laatst had ik afgesproken met hem en wij zoende wat, wat ik al super eng/spannend vond. Toen ging mijn wekker op me telefoon af en ik vertelde hem dat ik naar huis moest. Ik nam snel afscheid en eenmaal onderweg naar huis was ik op gelucht dat het voorbij was. Maar soms droomde ik er nog over. Zou dit een vorm van bindingsangst kunnen zijn? Ik voel me alleen maar raar als er iets met hem te maken heeft (denken, dromen, appe) ik zit aan te denken om er over te gaan praten met een therapeut maar dan denk ik weer nee joh doe niet mal en dan weer ja je moet gaan.

  27. Beste,

    Wel ik loop steeds op dezelfde fout dat als ik met iemand wil daten en het dan goed gaat, dan wat dingen wil kopen om deze persoon happy te maken en er wil zijn voor deze persoon als het nodig is. Dat ik te veel moeite wil doen naar deze persoon en deze zich ingesloten begint te voelen en het dan verkeerd afloopt naar mijn richting maar ik wel er van bewust ben dat ik de persoon tijd en ruimte moet geven maar te veel van stapel loop en te veel terug kijk naar vrienden van me. Die wel een succesvolle relatie hebben en ik dit wel een beetje mis en dit ook voor mezelf zou willen en dat net iets te snel bij mensen over kom.

    1. Beste Remi,
      Het is heel begrijpelijk dat je verlangt naar een relatie. En dat je dan vanuit enthousiasme wat te hard van stapel loopt. Goed dat je je er van bewust bent, dat is de eerste stap. Het helpt om daarnaast in je hoofd te houden dat hoewel de eerste indruk van de ander goed is, je de ander toch eerst echt wil leren kennen voordat je besluit of deze echt wat voor je is. Dan kun je je net wat kritischer en onafhankelijker opstellen. Dat zal de ander voelen, waardoor diegene minder druk en meer ruimte ervaart om zelf ook nog te onderzoeken. Veel succes!
      Meinou Lambeck, singlecoach

  28. beste,
    ik date nu al 6 maanden met een man die nog steeds twijfelt over zijn gevoelens voor mij. zijn vorige relaties waren “kleurrijk” om het zo te noemen. hij verteld mij dat hij niets mis vind aan mij en wilt me niet kwijt, hij kan geen dag zonder mij te horen en wilt me zien. maar durft niet verder te gaan dan dat. hij is bang dat als we proberen het niet goed zou komen, maar ook dat als we het niet zouden proberen hij er spijt van zou krijgen. hij heeft gevoelens maar zoals hij zei “ anders dan wat ik gewoon ben “ maar ik weet niet wat dit betekend. ik zie hem heel graag maar kan niet blijven wachten, ik heb hier enorm veel pijn door. misschien kan je mij wat info geven hierover?

    1. mijn excuses, ook had hij al eens verteld dat hij “gevoelens had” en hij weet niet waarom hij zich nu plots anders voelt. we klikken op elk vlak, seksueel en interesses, gedrag. hij zei zelfs dat het voelde zoals thuiskomen. waarom kan hij hier dan niet verder mee?

    2. mijn excuses, ook had hij al eens verteld dat hij “gevoelens had” en hij weet niet waarom hij zich nu plots anders voelt. we klikken op elk vlak, seksueel en interesses, gedrag. hij zei zelfs dat het voelde zoals thuiskomen. waarom kan hij hier dan niet verder mee?

  29. Goeienavond,
    Ik kom steeds hetzelfde tegen. Iedere keer met volle moed een relatie aangaan en na drie maanden of zo beginnen er dingen te ergeren en geef ik het op. Nu weer een relatie en ik geef als reden te weinig humor. Ik ga daar dan ook enorm op in. Steeds herhalen en ben doodongelukkig. Kies ik dan steeds de verkeerde partners of is dat te weinig zelfvertrouwen of bindingsangst ? Ik weet het helemaal niet meer. Zeer vervelend.

    1. Hoi Kathleen,
      Telkens vol goede moed een relatie aangaan en dan na drie maanden elke keer stoppen omdat je begint te twijfelen is één van de kenmerken van bindingsangst. Je onbewuste gaat zich heel erg focussen op iets wat meestal niet heel erg doorslaggevend is voor een goede liefdevolle relatie om maar weer emotionele afstand te creëren. Dat zou een patroon kunnen zijn. Je kunt kijken of er meer kenmerken van bindingsangst op jou van toepassing zijn. Als dat zo is, is het goed hiermee aan de slag te gaan. Bij je huidige date kun je eens kijken of zijn gebrek aan humor jou echt in de weg staat om een fijne liefdevolle relatie aan te gaan. Zo niet, kijk eens of je dit bezwaar aan de kant kunt schuiven om te zien wat er dan gebeurt!
      Veel succes.
      Hans Gierkink
      Singlecoach

  30. Beste Hans,

    Ik wil graag vertellen over de man van mijn dromen. Hij heeft ADD. Maar ik denk ook bindings angst. Zijn verleden en band Oo beter, geen band met zijn familie zijn een voedingsbodem. Hij vond me eerst geweldig. Had nog niks negatiefs over mij gevonden. Maar toen ik het er over had dat: Een relatie aangaan makkelijk is, maar er een onderhouden hard werken is, kwam dat he hard binnen. Hij zei dat hij geen relatie wil, zich dat opeens besefte. En daarna dat hij zo gek op me is. Maar door mijn nu onbehandekde Adhd flapte ik er vanalles uit. Ook op sexueel vlak. En dat kwam niet overeen met wat hij wou. Terwijl die dingen niet zo erg belangrijk voor mij zijn. Hij kreeg het idee dat ik hem op den duur saai zou gaan vinden. Dus besloot hij dat ik de ware niet ben. Dat deed hij in een appje. Tot overmaat van ramp ben ik toen gaan dreinem, omdat ik hem niet een relatie in wou praten, maar mij onbegrepen voelde. Ik de echte reden wou weten. Er is zo een grote aantrekkingskracht, maar telkens duwt hij mij weg. Hij stond ook op het pubt dat hij sex wou. Maar ik hield dit af. Omdat ik hem beter wou leren kennen. Hij ziet de oorzaak van alles bij mij. Is dit bindings angst? Hij vind dat hij het niet heeft.

  31. Hallo,

    Sinds een jaar heb ik nu contact met een geweldige man. Hij is lief, zorgzaam, en zo ontzettend goed voor me. We slapen dagelijks samen en hebben het samen heel leuk. Jarenlang riep ik tegen iedereen de ‘eisen’ van mijn toekomstige man en schreef ik daardoor iedere man direct op af. De man die ik nu. zie voldoet niet aan alles, maar toch heb ik het een kans gegeven. We hebben het tenslotte zo leuk, ik voel me veilig en ontzettend fijn bij hem. De basis van onze relatie is heel goed.

    Toch krijg ik complete paniek wanneer hij een volgende stap wil zetten. Ik heb laatst een paniekaanval gehad toen hij voorstelde naar zijn ouders te gaan en ben toen inderdaad niet mee geweest. De eerste 5/6 maanden van ons daten is het zelfs geheel in het geheim geweest. Inmiddels weet wel iedereen in mijn omgeving het en iedereen is hartstikke enthousiast. Toch durf ik, na een jaar, nog steeds geen stappen te maken. Niet naar zijn ouders, niet naar mijn ouders, ook niet naar vrienden. Ik ga compleet op error. Ik wil het liefst samen blijven, in onze eigen ‘cocon’, maar snap ook dat dat niet haalbaar is.

    Ik vind het verschrikkelijk want ik merk dat ik hem onwijs pijn hiermee doe, hij heeft het gevoel dat ik hem ‘verberg’. Maar ik durf/kan het gewoon niet. Hij geeft aan dat hij wil wachten, maar hoelang dat nog gaat duren?

    We zijn nu al ruim een jaar bezig en er zijn nog geen vorderingen. Gaan die nog komen? Is dit bindingsangst? Komt dit door mijn verrote relatie met mijn vader en door mijn ex die me ontzettend heeft gekwetst? Of weet ik diep van binnen dat hij niet de ware is? Moet ik me er gewoon overheen zetten? Ik voel me echt hopeloos af en toe. Ben heel benieuwd wat jullie hier over denken!

    1. Ik wil graag deze vraag ‘volgen’…. ik heb hetzelfde aan de hand en zou ook graag willen weten hoe ik hiermee om moet gaan. Het gaat hierbij niet om mij, maar om mijn ‘crush’, want onze 1 jarige relatie is nog steeds geheim. Ik claim hem niet, jaag niet op hem, maar twijfel of ik moet stoppen of hem nog tijd moet geven. Hij zegt zelf dat hij nog aan het ‘proberen ‘ is…. maar hoelang wacht je op erkenning?

  32. Hallo!

    Ik vraag mij al een tijdje de volgende onderdelen af.
    Ik lees duidelijk in het artikel hierboven dat een man zijn bindingsangst moet ‘erkennen’.
    Mijn date heeft meerderen male benoemd dat hij moeite heeft met openstellen, dat hij gekwetst heeft maar ook gekwetst is ect. Zelf heeft hij het nooit ‘bindingsangst’ genoemd.
    Ik heb een tijdje geleden hem gewezen op een aantal signalen en een link gestuurd mbt bindingsangst (toen zei hij dat hij zichzelf daar niet in herkende, wat ergens wel begrijpelijk was op een kwetsbaar moment….).

    Mijn vraag (1) is:
    Moet een man letterlijk(!) erkennen in woorden dat hij bindingsangst heeft naar mij toe? Ik merk namelijk wel zonder dat hij dit concreet uitgesproken heeft, dat hij van verwijten naar mij, meer dingen bij zichzelf is gaan zoeken en zijn eigen ‘ontwikkeling’ nu wel benoemd. Heel langzaam aan merk ik dat hij stapje voor stapje mij minder in twijfel trekt en mij ook meer begint te vertrouwen, ondanks dat dat van ver moet komen. Een ‘echt’ gesprek met de kennis van nu heb ik nog geen juist moment voor gevonden om te voeren met hem op dit moment.

    Toen ik erachter kwam dat hij hoogstwaarschijnlijk bindingsangst heeft, gekregen door zijn ervaring met zijn ex waarvan hij dacht dat het de vrouw van zijn toekomst was, mijzelf ook erg verdiept in ‘verlatingsangst’. Ik denk namelijk dat ik beide heb, wisselend bij mij per situatie en persoon. De afgelopen maanden heb ik heel erg aan mijzelf gewerkt. Ik merk dat ik hem ‘los’ kan laten, weinig bevestiging nog nodig heb en ook zelf veel meer initiatief neem (voorheen deed ik dat nooit en was ik heel afwachtend en afstandelijk). Mijn eigen angst heb ik door mezelf erg te verdiepen in beide onderdelen onder controle gekregen! Voor het eerst heb ik zelfs het gevoel kunnen toe laten dat ik ‘naar hem uitkeek’ en ‘nieuwe gevoelens licht toegelaten’.

    Het is hem wel opgevallen dat ik ‘anders’ ben geworden en merk dat hij daardoor ook als we samenzijn, veel liefdevoller naar mij is. Voorheen rende hij na intieme momenten de deur uit, was alles ’te veel, wilde hij niet blijven slapen’.. Hij heeft wel eens tegen mij gezegd dat het ook wel is ‘vanuit mij mocht komen’ (wat soms een beetje tegenstrijdig voelt met de andere kant die hij laat zien). Echter, ik heb hem een aantal keer uitgenodigd, waardoor hij bevestiging kreeg nadat ik dingen had benoemd om hem te ‘helpen’, en nu standaard als hij komt; blijft slapen (zonder dat ik het nog hoef te benoemen), de tijd zelfs vergeet en hij zelfs de laatste keer 4 uur lang mijn hand vast hield verstrengeld!

    Ik ben steeds meer gaan letten op fysieke kenmerken en lichaamstaal, waaruit ik nu (los van de woorden die soms alle kanten op gaan), eigenlijk wel zeker denk te weten dat hij wel verliefd is op mij. Voorheen lette ik alleen op woorden, die mij triggerde in mijn ‘angst’. Nu ik anders ben gaan kijken zie ik in zijn houding ineens ‘liefde’.

    Wat mij ook op viel is dat hij alles open hield op alle gebieden, van werk – woonplaats ect. Echter heeft hij besloten om zijn ‘woonkwaliteit’ te vergroten en zijn eigen huis te verbouwen. Kan je dit ook zien als werken aan ‘zijn probleem’ (Vraag 2)?

    Vraag 3: Het enige wat mij wel opvalt is: dat nu ik hem veel meer kan toelaten doordat ik weet wat er tussen ons ‘speelt’, kennis heb opgedaan en daar zelf aangewerkt heb; ons ‘echte’ contact een stuk beter, intiemer en fijner is geworden en merk ik dat dat zeker ook een positieve invloed heeft gehad op zijn houding naar mij! Alleen merk ik wel dat hij daar buitenom, geen toenadering meer zoekt via WhatsApp, of met voorstellen komt bijvoorbeeld.. Komt dit doordat hij nu erg kwetsbaar is? aan zichzelf werkt? Wellicht doordat hij ook minder ‘ (negatieve) bevestiging’ van mij krijgt, doordat ik ‘afstand’ neem, niet meer conflicten veroorzaak en het veel tijd en ruimte geef, wat haaks staat op hetgeen wat hij hiervoor kreeg vanuit mij?

    Een voorbeeld: een tijd terug had ik gevraagd of hij gekwetst was door zijn droomvrouw. Dit bevestigde hij, reageerde heel goed! Daarna sloeg dat om en voelde hij zich ‘benauwd’ (in mijn ogen is dat ergens wel goed, het uit wel een emotie). Hij gaf aan mij wel af en toe te willen blijven zien. Ik heb gezegd dat dat goed was, mijn intenties duidelijk verwoord en aangeven dat ik zelf ook rustig wil kijken hoe en wat en dat ik het belangrijk vind dat iemand zichzelf bij mij kan zijn en andersom. Hij opende toen mijn berichten niet meer. Voorheen zou ik boos worden of in de angstmodus schieten, maar deze keer besloot ik om voor mijn nieuwe gedrag te kiezen en mijn eigen plan te trekken en om beide elkaar rust en ruimte te geven. Na een aantal weken rust heb ik zelf contact gezocht met hem op een moment dat ik er naar uit keek om hem weer te zien (en niet omdat ik bang was om hem te verliezen). Toen ik hem vroeg om af te spreken reageerde hij met ‘waar komt dit ineens vandaan’? Toen heb ik gezegd: Dat ik zin had om hem te zien. Waarop zijn houding weer veranderde en hij mij eigenlijk ging ‘uithoren’; over hoe ik er ineens zo bij kwam, en dat hij het ‘na een lange tijd’ vond, waarom ik geen contact met hem had opgenomen, terwijl hij mijn berichten niet opende en het ook niet aan mij gevraagd had meer om af te spreken.. Vervolgens was hij er binnen een paar uur en heeft hij 4 uur lang (voor het eerst) mijn hand vastgehouden, mij heel veel gevraagd en hij zelf ook veel uit zichzelf verteld… Mijn laatste vraag is als volgt (vraag 4): Kan het zijn dat hij op dit moment los van zijn angst, wel verliefd op mij is en/of op mijn bevestiging wacht voordat hij in actie komt omdat die nu een stuk kwetsbaarder is dan voorheen? Is deze manier van rust / ruimte geven en zelf initiatief nemen bevordelijk op zijn ontwikkelingen, ondanks dat hij zijn eigen probleem natuurlijk moet oplossen en wij tussen de afspraken door (ongeveer 1 x per +2 weken) nauwelijks of geen contact hebben? Ik ben benieuwd hoe jullie hier naar kijken, alvast heel erg bedankt!!!! :):):)

  33. Helaas zie ik veel van de zaken uit het artikel terug in mezelf. Het lukt maar niet om een langdurige relatie te hebben. Al mijn relaties (4) heb ik verbroken wegens in het artikel genoemde redenen en gevoelens. De eerste maanden gaan vaak heel goed, daarna vlakt het af. Het gevoel dat ik ‘mijn vrijheid kwijt raak’ overheerst enorm, waardoor ik de relatie verbreek. Inmiddels heb ik er al veel over gelezen en ben ik op het punt beland dat ik bewust ben geworden van mijn bindingsangst. Hier probeer ik dan ook actief aan te werken.

    Waar ik soms mee worstel is de vraag of ik de relatie/date wil beëindigen vanwege bindingsangst of dat het te maken heeft met bijvoorbeeld een serieus gevoel dat je het oprecht niet in die partner ziet zitten, bijvoorbeeld omdat je niet bij elkaar past. Soms zijn alle heftige emoties zo met elkaar verweven dat het lastig te bepalen of hetgeen dat je voelt ook realistisch is. Ik ben dus heel benieuwd hoe je de bindingsangst- gevoelens kunt onderscheiden van ‘realistische’ gevoelens?

    1. Hallo Jo,

      Ik las uw reactie en ik moet zeggen dat ik helemaal hetzelfde gevoel heb, vooral bij dit stukje.

      ” Waar ik soms mee worstel is de vraag of ik de relatie/date wil beëindigen vanwege bindingsangst of dat het te maken heeft met bijvoorbeeld een serieus gevoel dat je het oprecht niet in die partner ziet zitten, bijvoorbeeld omdat je niet bij elkaar past. Soms zijn alle heftige emoties zo met elkaar verweven dat het lastig te bepalen of hetgeen dat je voelt ook realistisch is. Ik ben dus heel benieuwd hoe je de bindingsangst- gevoelens kunt onderscheiden van ‘realistische’ gevoelens?”

      Ik vroeg mij af of jij een antwoord kreeg op uw vragen?

      Groetjes Yana

      1. Hi Yana,

        Fijn om te lezen dat ik niet de enige ben met zulke vragen!

        Ik heb nog geen reactie ontvangen. Ben nog steeds zeer benieuwd ^^.

        Gr Jo

      2. Hallo Yanna en Jo, hier precies hetzelfde…..
        Herken me in het artikel en ook in alle reacties eronder. En dan blijf ik met dezelfde vraag als jullie zitten. Heb elk jaar in mijn leven wel een relatie afgebroken vanaf mijn 17e. Ben nu 46 en ben wanhopig. Nu weer een ontzettend leuke man ontmoet maar ik lijk maar niet onder die nare gevoelens uit te komen van bindingsangst of toch niet the one…..pffff

        1. Hallo, ook ik kan me hierbij aansluiten! Ik ben een vrouw van 51. Bij alle mannen die echt oprechte gevoelens voor mij hadden haakte ik af, omdat ik een benauwd gevoel kreeg en mijn vrijheid mistte (terwijl ze mij alle vrijheid gaven). Ik vond altijd wel iets aan hen wat ik niet leuk vond en vergrootte dit uit. Ze waren voor mijn gevoel dan toch niet “de ware” voor mij. Ik heb wel een relatie gehad van 8 jaar, maar deze man kon zich emotioneel niet binden en voelde dus “veilig” voor mij. Ik heb 2 kinderen met hem gekregen. Omdat hij veel vreemdging zijn we uit elkaar gegaan. Later heb ik 3 jaar een relatie gehad met een man die echt voor mij ging. Ik was verliefd en we hadden het fijn samen. Maar ook bij hem ging ik iets wat ik niet leuk vond uitvergroten. Uiteindelijk ging deze relatie wegens ons beider rugzakken uit. Nu heb ik sinds 4 jaar een nieuwe vriend. Ik vind hem in alle opzichten geweldig! Ik was opslag verliefd toen ik hem zag, omdat ik hem zeer aantrekkelijk vind. En dan is hij ook nog eens lief, betrouwbaar en zorgzaam. MAAR….en daar gaan we weer…zucht….ook bij hem heb ik er weer iets uitgepikt wat ik niet leuk vindt en dat uitvergroot. Als ik mijn vriendinnen hierop wijs, zeggen ze: “waar hèb je het over?!” Zij zien het dus totaal niet zo. Ook als hij bij mij thuis komt en mijn kinderen zijn thuis, dan kan ik me niet ontspannen. Dit had ik ook met mijn vorige vriend. Ik ben dus zeer beschermend en wil niemand bij mij en mijn dochters hebben. Ws ben ik gewoon bang. Bang om te voelen wat ik voel als iemand zo dichtbij komt.
          Eigenlijk weet ik dat deze man “de ware” voor mij is. Dat voel ik aan alle kanten. En toch erger ik me aan van alles en nog wat en 1 ding vergroot ik dus zo erg uit waardoor ik me toch weer afvraag of we dan wel echt matchen ????

  34. Eergister is het uitgegaan met mijn vriendin en ik twijfel of ze misschien niet last heeft van bindingsangst.
    We begonnen in december te daten nadat zij het initatief nam en het was ontzettend leuk casual en niet geforceerd. Zij vroeg bijna altijd om af te spreken en er was geen druk om het gezellig te hebben en fijn dus. Toen heb ik in april een keer vrij makkelijk gevraagd of ze een relatie wou en daar reageerde ze met alleen ja op, maar daar hebben we het toen niet meer over gehad (wat wilden en verwachten we van de relatie). Rond die tijd werd ik steeds vaker de gene die vroeg om af te spreken en nam ze steeds meer afstand. Andere kant van het bed slapen, niet meer intiem zijn, niet meer kus geven of knuffelen als ik langs kwam en minder oogcontact en wel gezellig hebben met anderen.

    Nu twee maanden later hebben we het er drie keer over gehad (ik ben telkens het gesprek erover begonnen) en ze zei eerst dat ze twijfels had en de laatste keer zelfs dat ze niet meer verliefd was. Ik vroeg of het voor haar te snel ging en ze zei dat door dat het een relatie werd ze misschien is gaan twijfelen. En toen zij ze misschien moeten we er mee op houden.
    Ze heeft hier voor een jaar/1,5 jaar lang gedate met iemand, maar dat is nooit in die lange tijd een relatie geweest en hij ging op een gegeven moment op haar vreemd. Dit wist zij maar zij is nog wel lang met hem bezig gebleven. Tot het niet meer ging, dat heeft ze ook nooit goed afgesloten.

    Kan dit bindingsangst zijn? Ik voel me sinds het uit is alleen maar misselijk. En ik begrijp het niet goed. We hadden het zo gezellig en goed met elkaar en vonden elkaar leuk. Dat dat zo snel is omgekeerd en ze me ineens niet meer leuk vindt begrijp ik niet. Kan ik het hier met haar over hebben? Wat moet ik doen?

    1. Beste Anoniem,
      Ik kan me helemaal voorstellen dat je je hierdoor zo slecht voelt. Eerst is het heel fijn en komt ze heel dichtbij. Daarna neemt ze steeds meer afstand en wijst ze je af. De gedragskenmerken die je beschrijft vallen inderdaad allemaal onder bindingsangst. Mensen met bindingsangst kunnen van het ene op het andere moment zo erg in de angst en de stress schieten dat de gevoelens van liefde helemaal overschaduwd worden en niet meer tot het bewustzijn doordringen. Opeens voelt ze dan niks meer voor jou.

      Aan deze situatie is alleen maar iets te doen als zij naar zichzelf wil kijken en aan zichzelf wil werken. Maar heel vaak leggen mensen met bindingsangst de oorzaak buiten zichzelf (niet passende partner). Anders gebeurt weer precies hetzelfde als jullie weer opnieuw iets zouden beginnen. Mensen met verlatingsangst zijn ook vaak helemaal van de kaart en zelfs langere tijd misselijk als de relatie verbroken wordt. Dus misschien is het ook goed eens te kijken of je ook met jezelf aan de slag moet. Heel veel sterkte ermee.
      Hans Gierkink
      Singlecoach

      1. Bedankt voor u reactie.
        Ik had nog een vraag. Kan ik vragen naar haar bindingsangst? Of haar vragen of ze gekwetst is door haar eerdere relatie? Of moet ze helemaal zelf inzien dat dit iets is wat heel moeilijk voor haar is?
        Zelf heb ik nu al 2,5 weken geen contact wat fijn is en pak ik alles gewoon weer langzaam op, gelukkig.

        1. Beste Anoniem,

          Iemand met bindingsnagst vragen of ze binsingsangst heeft is geen goed plan. Ze moet er open voor staan om het te kunnen erkennen, daar ze dit duidelijk nog niet kan legt ze de schuld buiten zichzelf en ben jij gewoon niet de juiste partner.

          Het is geweldig dat je je eigen leven oppakt en ik hoop dat je in de toekomst iemand vind die jou liefde kan beantwoorden.

  35. Hi, ik herken mijzelf hier extreem in. Vroeger een enorm moeilijke jeugd gehad en nu ik 23 ben nog geen vaste relatie gehad. Ook met vriendschappelijke relaties heb ik het moeilijk, omdat ik elke keer twijfels heb bij de intentie van die persoon en of ik zelf goed genoeg ben. Een jongen waar ik vorig jaar een aantal keer mee uit ging, heb ik uiteindelijk 2 keer “geghost” omdat ik niet wist wat ik ermee aan moest. Nu zou je denken dat ik hem vergeten ben, maar ik denk nog heel vaak aan hem en weet ook niet wat ik nu moet doen en of ik weer contact moet leggen (ik wil hem dit namelijk niet weer opnieuw laten doorgaan). Wanneer ik een man aantrekkelijk vind, blokkeer ik meteen het gevoel en zeg tegen mezelf dat dit toch niet zal uitbloeien tot meer. Sinds januari ben ik bij een psycholoog en is een van mijn doelen om deze bindingsangst te verminderen. Ook heb ik steeds meer de drang om een relatie met iemand aan te gaan maar ben ik “bang” dat ik dit niet kan en weg vlucht.

    1. Beste Sophie,
      Heel goed van je dat je met je bindingsangst aan de slag wilt. Het goed goed om eerst een aantal technieken te leren om met je angst, benauwdheid, stress en twijfels om te leren gaan. Daarna kun je gaan daten. Belangrijk is dan om nog steeds begeleid te worden door je psycholoog om te voorkomen dat je afhaakt en dat je deze technieken toe leert passen in de praktijk. Heel veel succes en hopelijk heb je binnenkort een fijne liefdevolle relatie!
      Hans Gierkink
      Singlecoach

  36. Na het lezen van dit, ben ik bijna zeker dat mijn vriend dit heeft. In het begin van onze relatie toen we begonnen met daten kon hij niet genoeg krijgen van me.. een week later wou hij het aftrappen omdat hij dacht dat hij helemaal nog niet klaar was voor een relatie, maar tegen de avond kwam hij al helemaal terug met zijn excuses en al dat soort dingen die er mee te maken hadden. Hij gaf toen aan dat alle vrouwen die hij had leren kennen gewoon uit het niets vertrokken waren in het verleden, en dat hij dacht dat ik dit ook zou doen. Nu goed, 2 maand later.. we zagen elkaar elke dag, in het weekend was ik volledig bij hem. Door dat hij in het begin enorm veel moeite deed voor me : eten maken, zorgen dat het huis proper lag,… Wilde ik wel iets terug doen, en vroeg ik ook continu of hij hulp kon gebruiken met iets. Alles ging goed, helemaal niks gemerkt, zowel in het echt niet als via bericht. Hij was soms wel licht geïrriteerd, maar wanneer ik aangaf dat ik me onzeker door voelde stelde hij me gerust en zei hij me dat hij nog steeds verliefd op me was, maar dat hij gewoon een moeilijke periode door ging met deze quarantaine hier in België.. (hij is iemand die zijn vaste routine nodig heeft want anders draait hij door :-P) dit weekend waren we nog samen : hij nam me nog vast snachts, dat ik soms zelfs moest zeggen van “laat me is effe los want ik heb veel te warm” wanneer ik me omdraaide met mijn gezicht naar hem toe gaf hij me continu kusjes. De maandag die nu geweest is ben ik nog naar hem geweest zoals ik anders deed, samen gaan lopen en gaan crossfitten. Steeds wanneer hij me inhaalde met lopen sloeg hij op men kont.. als ik 5 min weg was kreeg ik een berichtje met “binnenkort moet je niet meer naar huis, dan is thuis hier en dat is wel nog iets om naar uit te kijken.” Dinsdagmorgen kreeg ik eerst een bericht met : goeiemorgen schat, en kort daarna een bericht met allemaal redenen waarom het beter zou zijn dat we uit elkaar gingen. Ik ben toen in de avond naar hem gegaan omdat hij dit wilde, maar ik kreeg niks uit hem.. hij ging van “ik wil dat het definitief gedaan is” naar “ik ben zo bang om je pijn te doen” naar “ik ben bang dat ik mijn gevoelens gaan weg gaan”.. ik heb toen met vrienden van hem gepraat en niemand begreep er iets van, want iedereen wist hoe “verliefd” hij op me was. Ik heb hem enkel nog woensdag gehoord omdat hij vond dat ik tegen niemand moest praten over wat er nu gebeurd is in onze relatie. Vandaag is een gemeenschappelijke vriendin naar hem heen gegaan, en zij wist me te vertellen dat hij vond dat ik hem “versmacht heb door te hard mijn best te willen doen” terwijl ik gewoon deed wat een normale vrouw zou doen. Ik begrijp het niet, en tegen mij praat hij niet.. hoe kan je nu een gans weekend normaal doen als je er toch al mee in je hoofd zit om het uit te maken? Ik krijg niks van uitleg en ik maak mezelf helemaal gek.. Wat kan ik nu het beste doen? Ik eet al 4 dagen niet, ik ween continu, ik slaap bijna niet meer omdat ik continu lig na te denken..

    1. Hallo ik heb je reactie gelezen en mij rest de vraag hoe het tussen jullie nu gaat. Verhaal wat jij schrijft is mij ook net overkomen en ik weet mijn geen raad. Wat heb jij gedaan ? Ik hoop iets van jou te horen

  37. Dag, fijn om dit soort verhalen te lezen en te herkennen. Sinds een klein jaar ben ik gescheidenen sinds twee maanden erg verliefd op een hele leuke man (een goeie vriend die ik al 30 jaar ken), en het is volkomen wederzijds. We voelen ons fijn en zeker van elkaar, en ik zie, net als hij, wel een toekomst samen. Maar…, hij loopt wel heel hard van stapel, zegt al dat hij van me houdt, noemt me de liefde van zijn leven. Ik ben echt heel gek op hem, maar dit benauwd me een beetje. Ik wil hem absoluut niet kwijt en ik denk/weet dat ik dit tegen hem moet zeggen. Ik wil dat hij zichzelf kan zijn bij mij (en ik bij hem), maar ik ben bang dat ik hem er mee kwets, en hij zich enorm in gaat houden, terwijl hij gewoon doet wat hij voelt.
    Wat is een goeie manier om aan te geven dat ik echt gek op hem ben, maar dat hij wel iets minder overweldigend mag doen?

  38. Hallo,

    Ik ben nu al een tijd met iemand bezig zo’n 6 á 7 maanden. De eerste keer was het na 2 maanden stuk gelopen omdat ik graag verder wilde en hij zag er geen relatie in (zijn vrijheid). Hij is al een hele lange tijd single. Wij hebben een tijdje geen contact gehad. Na een tijd kregen wij weer contact. We spraken weer af en het was precies hetzelfde de klik was er nog. Dit heeft 3 maanden aangehouden. We zien elkaar elke week en dan zijn we ook lang bij elkaar en laat hij me niet los. Alleen doen we nooit leuke dingen. Dit is een drempel denk ik voor hem. Hij praat niet graag over zijn gevoelens. Ik vraag steeds om iets leuks te doen. Hij geeft aan dat hij dit wel wel wil maar er komt niks van. Hij vind 1 keer in de week afspreken ook genoeg. Na een paar maanden dus weer stuk gelopen. Hij ziet er geen relatie in en ik wil dat wel. Weer een paar weken geen contact en weer krijgen we contact. We spreken weer af en alles is weer zo als normaal helemaal perfect. Elke keer als het stuk loopt wordt er gezegd dat hij zijn vrijheid wil behouden. Ik kan dan geen normaal gesprek voeren want hij blijft dan bij zijn standpunt.

    Vind hij me wel leuk ? Ik geloof het wel, want als ik er ben zoekt hij de meeste toenadering na mij.
    Heeft hij bindingsangst? Op mij komt het over van wel. Waarom zou je anders steeds terug komen?
    Ik wil op hem wachten maar ik wil ook dat er meer actie in komt. Hoe kan ik dit het beste aanpakken?

    1. Hoi Anoniem,
      Ik kan me voorstellen dat dit telkens aan en uit gaan heel naar voor je is. Telkens gaat het een tijdje goed en dan loopt het weer spaak. Als je alle gedragskenmerken bekijkt van deze man die je beschrijft, dan passen deze inderdaad allemaal in het rijtje van bindingsangst. Wat je kunt doen in een dergelijk geval is het gesprek met hem hierover aangaan. Niet hem beschuldigen van bindingsangst, maar wel alle gedragskenmerken benoemen en aangeven dat er mogelijk iets aan de hand is. Ook al omdat hij al heel lang single is. En hem er eens iets over laten lezen. Als hij zelfreflectie heeft en aan zichzelf wil werken, kun je stappen maken richting een fijne duurzame relatie. Als hij vindt dat er niets met hem aan de hand is, kun je hem beter loslaten. Want anders blijft dit aantrekken en afstoten mogelijk nog jaren doorgaan en wordt je er diep ongelukkig van. Heel veel succes!

      Hans Gierkink
      Singlecoach

    2. Ik heb twee keer een relatie met een weduwnaar gehad en beide keren had de weduwnaar bindingsangst. Ze zeiden zelf dat het niet zo was. Vooral de laatste weduwnaar heeft me heel erg gekwetst. In het begin was ik het helemaal voor hem en zei hij dat hij open stond voor het wonen onder één dak. Ik heb er nooit op aangedrongen en hem nooit geclaimd. Na 6 maanden liet hij me weten meer tijd voor zichzelf nodig te hebben en hij wilde doordeweeks geen contact meer, ook niet bellen of mailen. Hij wilde alleen van zaterdag op zondag bij elkaar zijn. Dat was me te weinig en na 3 maanden heb ik met veel pijn en verdriet de relatie verbroken. Kan het zijn dat die weduwnaar nog met zijn overleden vrouw was verbonden en zich daarom niet kon binden aan een nieuwe partner?
      Het is alweer 1,5 jaar geleden, maar bijna elke dag denk ik, had ik maar eerder de relatie verbroken, nu heb ik me laten gebruiken en dat voelt niet goed. Ik ben ook heel erg kwaad geweest, omdat hij mijn toekomstbeeld van de een op de andere dag afpakte. Ik had namelijk wel met hem verder gewild, want we hadden het heel leuk als we samen waren. Door ervaring wijs geworden ben ik nu huiverig voor een relatie met een weduwnaar. Ik wil niet meer gebruikt worden, en mijn vertrouwen heeft daardoor een flinke deuk opgelopen. Voor mij geen weduwnaars meer!

      1. Beste Catharina,
        Ja het is heel rot als iemand na zo’n leuke tijd samen ineens afstand neemt. Bindingsangst kan op vele manieren ontstaan, en ook tijdelijk zijn. Het is goed mogelijk dat na een periode waarin de verliefdheid en spanning de overhand heeft, ineens de realiteit doordringt. En dat iemand dan ineens voelt dat het allemaal heel dichtbij komt. Het nog niet over het overlijden van een vorige partner heen zijn, kan een reden zijn om dan afstand te nemen.
        Nu ben jij 1,5jaar verder zeg je, en nog steeds denk je er elke dag aan. Misschien is het goed om het beeld wat je hebt van die tijd iets te “reframen”. Want is het echt zo dat hij je gebruikt heeft, of ging hij er echt met goede intenties in en kwam hij er op een gegeven moment achter dat hij het nog niet kon? Hoe rot dat voor jou ook is, mensen kunnen niet alles van te voren inschatten. Misschien helpt het voor jouw verwerking om er iets anders tegen aan te kijken. En kun je je op een gegeven moment toch weer openstellen, ondanks deze teleurstellende en verdrietige ervaring. Sterkte!
        Meinou Lambeck, singlecoach

    3. Hoi.

      Helaas heb ik bijna alle kenmerken vanbindingsangst. Ik wilde eerst super graag een vriend , nu ben ik aan het daten en hij heeft gezegd dat hij mij hartstikke leuk vind. Sindsdien benauwd het me en is mijn gevoel dat ik verliefd op hem ben in 1 klap weg. Ik weet dat het door de angst komt, ik weet ook waardoor die angst komt.

      Ik vind het dan lastig of het weg zou gaan als ik doorzet en het gewoon aan ga, of dat ik dan net als een vorige korte relatie de relatie aan ga en dan elke avond doodongelukkig in bed lig dat ik niks voor hem voel. Ik weet gewoon niet wat de goede weg is.

  39. Ik herken mijzelf heel erg op sommige vlakken wat betreft bindingsangst.

    Ik ben twee jaar lang weinig aangeraakt op seksueel gebied door mijn ex. Alles moest vanuit mijn kant komen. Vaak werd ik dan afgewezen. Hij gaf mij helemaal geen aandacht, aanrakingen, of liefde op dat gebied. Voor mijn ex heb ik iemand gehad waarbij dit juist in overvloed aanwezig was. Ik voelde me sterk en een echte vrouw. Door mijn ex voelde ik mij juist klein, onzeker en erg gefrustreerd. Lag het dan aan mij? Uiteindelijk zijn we als vrienden uit elkaar gegaan omdat we te veel verschillen.

    Echter merk ik nu aan mijzelf dat ik het moeilijk vind mezelf te binden aan mannen. Uberhoud daten vind ik al verschikkelijk. Ik maak mezelf wijs dat ik er geen behoefte aan heb. Maar de reden dat ik hier geen behoefte voor voel, komt omdat ik ontzettend onzeker ben geworden door alle afwijzingen van mijn ex. Ik weet niet meer hoe het voelt om aangeraakt te worden, aandacht te krijgen, het gevoel dat iemand je wil. Het beangstigd mij dat ik hier in kan blijven hangen.

    Daarnaast krijg ik een vervelend gevoel van het idee dat iemand mij nu wel die aandacht/aanrakingen zou geven.

    Ik ben destijds met mijn ex gaan samenwonen omdat dat een vlucht was vanuit mijn ouderlijk huis. Daar was geen liefde. Ik heb dat vervangen door mijzelf te storten op de relatie. Ik weet nu dat dit niet de beste manier was om mijn verleden te verwerken. Ik stopte juist alles weg. Ik ben hiervoor in therapie geweest en dit heeft heel goed geholpen. Het enige wat ik nu nog wil is mezelf durfen open te stellen aan iemand. Ik had nooit verwacht dat alle afwijzingen mij tot hier zouden brengen.

    Een andere reden waarom ik mij moeilijk kan binden is dat ik bang ben mijzelf te verliezen in een relatie. Ik zorg altijd voor andere, heb het beste voor met een ander en hierdoor vergeet ik mijzelf. Dit wil ik nooit weer..

    Hoe kan ik dit het beste aanpakken? Moet ik het daten links laten liggen voor nu? Wachten tot dit gevoel minder wordt. Of moet ik gewoon daten en kijken hoe dit gaat? Ik wil niet te snel gaan, maar ben ook bang dat ik hier anders in blijf hangen en nog meer bindingsangst creeer.

    1. Beste Saar,
      Het wachten tot het vanzelf minder wordt helpt je waarschijnlijk niet verder. Je zou kunnen kijken of je hele kleine stapjes kan maken, waarbij je steeds goed in de gaten houdt of je je nog voldoende veilig voelt. Je kunt je dan langzaam maar zeker meer gaan openstellen. Het helpt om tegen je date te zeggen dat je veel tijd nodig hebt. Op het moment dat je elkaar langzaam beter leert kennen en je je veilig en meer verbonden voelt, zal het fysieke deel waarschijnlijk ook weer wat gemakkelijker gaan. Mocht dit toch niet voldoende zijn, dan zou je onze workshop, online training of individuele coaching kunnen overwegen. Succes hiermee!
      Meinou, Singlecoach

  40. Een jaar geleden een man ontmoet. We hebben in fases geregeld afgesproken. Er zijn heel wat ‘woorden’ geweest, omdat ik nooit begreep waarom hij toenadering zorgt tot mij, en vervolgens weer dagen lang afstand nam (als we elkaar gezien hadden bijv). Ik heb er veel over gelezen en voor mij was de boodschap duidelijk: bindingsangst. Ik heb geprobeerd het gesprek met hem aan te gaan, maar hij vermijdt dat heel erg, Hij hoopte dat ik mijn woorden waar kon maken dat ik te vertrouwen ben, heb daar alles aan gedaan,, alleen zijn woorden van ‘ik ga het waarmaken’, is er eigenlijk niks van terecht gekomen.. Ik vraag mij een aantal dingen af:

    – over het algemeen blijven mannen met bindingsangst maar kort bij een vrouw, waarom is hij al 15 maanden af en aan bij mij?

    – kan iemand met bindingsangst je echt liefhebben, of om jou geven als persoon, of is het meer om het geen wat ze uiteindelijk willen?

    Hij geeft aan dat hij niet weet of ik zijn droomvrouw ben, maar kan net zo hard weer uit het niets terugkomen en mij ‘future wifey noemen’. Ik merk vanuit zijn kant heel veel jaloezie, heb hem echt mijn vertrouwen gegeven, maar ik vind het moeilijk om te zien dat hij steeds weer op Tinder verder ‘kijkt’, terwijl ik andere contacten niet aan ga. Hij noemt dat zelf leedvermaak, maar ergens weet ik wel dat het een manier is om opties open te houden omdat hij mij niet kan vertrouwen. Hij geeft aan dat hij moeite heeft met openstellen, leuke dingen doen is hij volgens zich zelf niet goed in, hij stelt hoge eisen aan een vrouw, maar doet er alles aan om de verbinding te vermeiden. Hij geeft aan dat hij opzoek is naar z’n droomvrouw en in de zelfde zin kan hij zeggen dat hij met mij niet verder kijkt. Kortom, heel verwarrend. Na een jaar, liet hij mij toe in zijn eigen huis. Ik was met deze ontwikkeling erg blij, maar daarna viel hij weer in afstand en heeft die tot op heden al 2 weken niks meer van zich laten horen.. Wat moet ik doen? Hij vraagt mij wel of ik verliefd op hem ben, ik ben daar nuchter onder, maar ergens wakkert hij bij mij wel verlatingsangst aan en niet het gevoel wat een man hoort te geven. Wat kan ik hier het best mee doen? Ik heb zelf geen contact meer gezocht, hoe moeilijk ook. Op papier is het droomman, maar ik zit al heel lang met het gevoel dat ik denk dat hij het zou kunnen zijn, maar het door al zijn vermijdende reacties en wisselende opmerkingen, moet ik het doen met hoe het in de praktijk gaat, en dan krijg ik er heel weinig voor terug…

    Kan ik hier nog wat mee doen? Hij wil heel graag huisje boompje beestje en dus wel een relatie, maar ik zie in zijn carriere, huisvestiging, ect allemaal zijn problemen van geen keuzes kunnen maken en ergens niet voor kunnen gaan terug, het lastige is wel dat hij dit bij zijn vrienden wel duidelijk ziet, maar het zelf niet lijkt te begrijpen dat zij voor liefde hebben gekozen en niet uit reageren uit angst..

    1. Hoi Anna,
      Wat een onzekere nare situatie voor je. Allereerst maar een antwoord op je vragen. De stelling dat mannen (en ook vrouwen) met bindingsangst maar kort bij je blijven, klopt niet. Het daten of de relatie kan in diverse gevallen heel lang aanhouden, zolang er maar niet te veel contact en emotionele verbinding is. Maar dat is natuurlijk niet wat je wilt, want dan wordt je constant op afstand gehouden.

      Iemand met bindingsangst kan jou ook echt liefhebben. Echter, als het contact te intensief is ontstaat er zoveel stress, angst en benauwdheid dat de liefde overschaduwd wordt. Hij voelt daardoor de liefde voor jou niet meer en heeft alleen nog maar behoefte aan afstand. Pas als hij weer een tijdje tot rust gekomen is, neemt de stress, angst en benauwdheid weer af en voelt hij de liefde weer. Dan zoekt hij weer toenadering, totdat hij wederom in de stress, angst en benauwdheid schiet.

      Dit wordt alleen maar beter als hij zijn probleem erkent. De meeste mensen met bindingsangst zoeken de oorzaak van hun stress, angst en benauwdheid buiten zichzelf. Daarom willen ze er ook niets aan doen want met hen is immers “niets aan de hand”.

      Dus zoals deze man niet erkent dat er iets met hem aan de hand is en niet aan zichzelf wil werken, blijft het allemaal zoals het nu is. Als dit contact je meer verdriet en ellende oplevert dan geluk, kun je er beter helemaal mee stoppen. Vertrouw erop dat als je deze man helemaal losgelaten hebt, je ook wel weer een andere leuke man tegen zult komen die wel de verbinding met je aan kan gaan. Als je regelmatig probeert met mannen een relatie aan te gaan die bindingsangst hebben, is het goed om ook aan jezelf te gaan werken.

      Heel veel succes!
      Hans Gierkink
      Singlecoach

      1. Bedankt voor uw reactie! Ik heb veel erover gelezen, wat mij veel antwoorden gaf en daardoor ook inzicht gekregen in mijn eigen gedrag. Ik kan iemand zeker een eerlijke kans geven, alleen triggert hij bij mij: verlatingsangst. Ik heb hem een link gestuurd over bindingsangst, dat is hij gaan lezen; daarna hebben we elkaar nog een keer gezien, en dat was toen voor het eerst bij hem op zijn voorstel. Hij zegt wel dat hij moeite heeft met openstellen, ergens erkent hij het door het te gaan lezen. Echter zit het er voornamelijk in om er daadwerkelijk wat mee te doen, en die stap blijft uit: hij kwam laatst met een voorstel om 1x per week en eten, maar vrij vlot daarna schiet die in zijn oude gedrag door volledig afstand te nemen. Over de gehele periode is hij minder naar mij gaan wijzen. Ik ben niet meer in mijn oude gedrag gevallen door contact op te nemen. Ik zie in dat ik niet aan mezelf hoef te twijfelen, omdat ik wel ben wat hij zocht, maar andersom moet hij dat ook voor mij zijn. Uit uw bericht maak ik uit dat ik het beste zelf niks meer kan doen en mezelf de tijd gun om het los te laten en hem om na te denken? Mocht hij wel weer contact opnemen, kan ik hem dan hierop en vragen of hij daar aan wilt werken? Het enige wat ik me nog wel afvraag is met welke reden hij op 3 verschillende momenten heeft gevraagd of ik verliefd ben. Aan mijn gedrag kan hij wel merken dat ik om hem geef, maar ben niet iemand die het van de daken schreeuwt. Is dat met het doel omdat hij die bevestiging zoekt, het zelf is, of meer als reden om afstand te nemen? Bedankt voor alle hulp!!!

  41. Hoi,

    Ik en mijn vriend hebben bijna een relatie van 5 jaar.
    Sinds 3 maanden hebben we een klus huis gekocht en begonnen met klussen.
    We wonen allebei nu nog thuis bij onze ouders.
    Ik zou graag zo snel mogelijk willen trouwen.
    Afgelopen weekend gaf hij aan dat hij daar nog niet klaar voor is.
    Hoe kan dat nou? Zo lang al bij elkaar en nog steeds niet kunnen verbinden.
    Hij hou ontzettend veel van me zegt hij en gaf aan dat hij denkt dat hij bindingsangst heeft.
    Hoe ga ik hier mee om? Wat moet ik doen? Ik ben echt ten einde raad…..

    1. Beste Kim,
      Ik kan me voorstellen dat je geschrokken bent, en misschien wel angstig en teleurgesteld dat hij deze stap (nog) niet wil nemen. Tegelijkertijd zegt hij dat hij heel veel van je houdt en heeft hij het aangedurfd om een huis te kopen samen met jou.
      Wil hij wel samenwonen? In dat geval zou ik niet alles verbinden aan het feit dat hij nog niet wil trouwen. Het zijn best veel grote stappen tegelijk, dus dat kan angst oproepen. Praat er rustig met hem over wat het voor jullie beiden betekent. Waarom beangstigt het hem om te trouwen? En waarom is het voor jou zo belangrijk om wel te trouwen? Zou je ook een fijne relatie met hem kunnen hebben en kunnen samenwonen als jullie niet getrouwd zijn? Dus neem de tijd en luister goed naar elkaar. En probeer op die manier de verbinding weer te vinden en te kijken of je dichter bij elkaar kan komen. Veel succes!

  42. Vorig jaar februari een man leren kennen en vanaf at moment zijn we intens met elkaar om gegaan.De seksualiteit bleef al vrij snel uit maar hij gaf aan dat hij dacht het madonna/hoer complex te hebben.
    Ik dacht ach het komt wel.
    Ik wist dat hij mij aantrekkelijk vond want dat merkte ik aan alles en had dus de bevestiging doormiddel van seks niet nodig.

    Slapen vond hij lastig omdat hij met schuldgevoel zat richting zijn dochtertje wij leerden elkaar vrij snel na de breuk van zijn ex kennen.

    Uit het niets gaf hij in eens naar 11 maanden aan ik heb geen gevoelens voor jou het zat er wel maar het heeft zich niet door ontwikkeld.
    Inmiddels stond hij al een week of 4 met een andere vrouw in contact waar hij ook bij sliep en andersom.
    Ik verbrak het contact volledig en sindsdien zoekt hij wel platonisch contact en de laatste tijd wat dieper.

    Hoe kan het dat hij bij deze vrouw wel kon slapen en dat na 11 maanden met mij te zijn toch nog een probleem was.

    1. Beste slp,
      Wat en schok als hij het na 11 maanden ineens uitmaakt. En helemaal als je dan merkt dat hij daarna heel “gemakkelijk” met een andere vrouw slaapt. Het is op basis van wat je schrijft moeilijk om in te schatten wat hem bewogen heeft. Eén van de mogelijkheden is dat hij gewoon de waarheid heeft gesproken. En het feit dat jij heel dichtbij hem stond en hij jou respecteerde maakte dat hij geen seks met je kon hebben, omdat hij dat dan teveel associeert met platte lust. Sommige mannen hebben hier inderdaad last van. Dan is het ook mogelijk dat hij met een vrouw die verder van hem afstaat gemakkelijker slaapt. Het kan ook zijn dat het anders ligt en hij inderdaad helaas niet genoeg meer voelde. Hoe dan ook, je zult het moeten accepteren, hoe pijnlijk het ook is. Ik wens je heel veel sterkte!

  43. Een man leren kennen, bijna een jaar geleden. Sinds die tijd bij elkaar op een paar nachten na, sliep die elke keer bij mij. Deden leuke dingen samen, kwamen samen bij vrienden en deelde bijna alles met elkaar. Vaak kwam er een moment in deze niet officiële verkering maar wel relatie dat hij het even niet trok. En abrupt besloot afstand te nemen. Dit duurde dan een dag, een paar dagen maar nooit langer dan dat. Aangezien ik na een jaar ook wel eens wil weten waar ik aan toe ben, heb ik aangegeven dat ik wil weten hoe en of wij samen toekomst zijn, zijn twijfel staat dan enorm toe. en verteld dat die onwijs veel van me houd en het heel fijn vind. Maar daarin te onzeker is om die keuze te kunnen maken. Vervolgens na zo’n twijfel neemt hij weer afstand. Wat kan ik nu het beste doen? Het dan maar aan me voorbij laten gaan? Actie ondernemen of wachten tot hij wel weer terug komt? Ik vind het een lastige situatie, zoals hij het ook vertelde, heb ik het gevoel dat wat precies hier boven staat over de thuis situatie vroeger, dit een belangrijk onderdeel is. 1 ding is nu wel zeker, dat hij zeker bindingsangst heeft. Maar nu de belangrijkste vraag, hoe hier mee om te gaan?

    1. Beste Anoniem,
      De vraag naar de toekomst of meer vastigheid is bij mensen met bindingsangst vaak een lastige vraag die veel stress kan geven. Dus het is niet gek dat dat weer een moment is dat hij afstand neemt. De vraag naar hoe hier mee om te gaan is vooral een vraag of jij met deze relatie gelukkig bent en of je met dit onvoorspelbare gedrag kan leven. Als je hier doorgaans prima mee uit de voeten kan, en niet te veel bevestiging en vastigheid verwacht, kun je deze relatie verder voortzetten. Maar als je hier ongelukkig van wordt en je het als pijnlijk ervaart als hij steeds afstand neemt, dan moet je wel iets doen. Misschien betekent dat dat jullie wegen scheiden. Maar misschien kunnen jullie wel langzaam dichter bij elkaar komen als jullie beide op eigen gedrag, gevoelens en behoeftes kunnen reflecteren en daar open met elkaar over kunnen praten. Wat gebeurt er bijvoorbeeld bij hem als jij die vraag stelt? Wat voelt hij en wat denkt hij? Waar heeft hij behoefte aan? En hoe is dat voor jou? Als het niet lukt daarover te praten wordt het lastiger. Zorg in ieder geval dat je jezelf niet tekort doet. Sterkte!

  44. Als ik individueel aan mijn bindingsangst wil werken wat voor therapieën raden jullie aan? Ik heb heel wat dingen in mijn verleden wat bindingssangst zou getriggerd kunnen hebben ouders die emotioneel afstandelijk waren thuis werd er nauwelijks gepraat over emoties / gevoelens. Flink pest verleden. 4 van de 5 relaties waarbij mijn partner vreemd ging en de laatste 2 narcistische karakters waarvan eentje manisch depressief was en mij voordurend gaslighten. Sinds kort realiseer ik mij dat ik nu bindingsangst heb met het aangaan van een nieuwe relatie. Ik ben zo bang om gekwetst te worden en om mezelf weer te verliezen dat de gedachte bij een relatie mij enorm veel stress oplevert en ik rare dingen ga doen om die persoon af te stoten. Ik saboteer onbewust de relatie en ik zet mijn gevoelens op een rem. Hierdoor kan ik ook niet goed voelen wat mijn daadwerkelijke gevoelens zijn voor diegene. Graag zou ik advies willen hoe ik mijn bindingsangst kan overwinnen?

    1. Beste Gwen,
      Hier is de uitdrukking “Wij van Wc-Eend adviseren Wc-Eend” van toepassing.. We hebben al deze kennis mede doordat we dagelijks mensen met bindingsangst en verlatingsangst coachen en hier elke 2 maanden een workshop over geven. Dus kijk eens naar onze workshops hierover, online training, e-book of coaching. Soortgelijke verhalen als die van jou hebben we al vele malen gehoord. Dus je bent van harte welkom!

      Hans Gierkink
      Singlecoach

  45. Ik heb iemand leren kennen. Een maandje contact gehad via de telefoon. Het was zo leuk. Eerste date gehad. Niet bijelkaar weg te slaan. Echt op een roze wolk. Hij is 2 weken weggeweest. En ik weet niet wat het is maar ik voel ineens zoveel weerstand, toen ik hem weer zag. Alle kusjes die hij geeft, steeds mij willen zien. Hoe kan dit? Ik heb het er met hem over gehad. Hij was zo begripvol maar vindt het ook lastig. Ik wil niet zomaar de handdoek in de ring gooien. Hij heeft alles wat ik zoek. Hoe kan ik me ineens voelen, ik wil me zo helemaal niet voelen. Het vele denken gaat zo met me aan de haal, het slaat ook op mijn lichaam misselijk etc. Heb nu besloten wat tijd voor mezelf te nemen, nu 2 dagen. Weet echt niet wat ik moet doen

  46. Ik zit zelf in een relatie van ruim 9,5 jaar hij is vaak weg ivm werk bij defensie.
    begin november dacht ik voor de grap kijken wat tinder is. Niet te weten dat ik een man leerde kennen, hij is gescheiden ,1 x gezien bellen en appen veel.
    Hij weet van de situatie en hij zegt dat we voorzichtig moeten zijn.
    Kan alleen af en toe geen hoogte van hem krijgen, de hele week appt die en belt die af en toe en de laatste 2 weekends is het radiostilte en 1 of 2 appjes
    Gisteravond ging het ergens over en hij zei je hebt veel opgekropt ( verleden dingen meegemaakt
    ) we praten er zeker over. Vervolgens stuurt die gisteravond laat een appje en nu de hele dag niks.
    Hij wil dat ik eerlijk ben, te vertrouwen ben, hij wil gewoon het gehele plaatje.
    Maar krijg het idee dat die op een of andere manier niet durft of er staat iets in de weg. Hij wil wel afspreken maar toch ook weer niet zolang mijn partner in de buurt is.
    Hij zegt dat die na de scheiding zich op zijn werk heeft gestort.
    Heeft wel contract met een dame maar dat is niks zei die.

    Ik ben gewoon even ten einde raad

  47. Begin augustus kwam ik in contact met een vrouw waarmee na verloop van tijd na enkele afspraakjes hier en daar, een gezellige drink, een etentje thuis, het vrij snel evolueerde in een aangenaam samenzijn tussen twee mensen. Na een tweetal maanden zijn we naar buiten gekomen als koppel en ondanks een schoonheidsfoutje hier en daar kon het niet beter verlopen tot plots… een paar weken geleden het bericht die de droom aan diggelen sloeg. Haar gevoelens waren in 1 klap niet meer zoals in het begin terwijl het eigenlijk alleen maar beter ging tussen ons. Ze had me al eerder aangegeven dat ze enkele slechte relaties had voor mij die haar wel serieus hadden gekwetst en dat ze al een hele tijd alleen was. Hierdoor wou ze het afspreken beperken tijdens de weekends zodat ze de tijd had om tijdens de week de zorg voor haar dochtertje op zich te nemen en opnieuw kon wennen aan een man in haar leven. Uiteraard wil je graag zoveel mogelijk tijd met je partner doorbrengen maar ik respecteerde haar wens. Toch moet ze door kleine dingen een druk gevoeld hebben waardoor de twijfels zijn beginnen rijzen en het verdict was gevallen dat ik het plots niet meer was. Ik heb dan maar zoveel mogelijk de druk van de ketel proberen halen door zelf niet eerst meer te sturen en te wachten tot ze me zelf stuurt maar het is heel onwennig. Ik voel dat ze wel toenadering zoekt en wel nog met me af wil spreken maar zodra het moment aanbreekt, gaat het niet meer door. Ze stuurde met dan zelf een artikel door over bindingsangst met het bijschrift “herkenbaar” dus toen ben ik zelf informatie beginnen inwinnen en het plaatje klopt. Ik probeer intussen om het te aanvaarden en haar de tijd te geven maar het is zo pijnlijk en moeilijk. Het ervaren van de afwijzing en het negeren van iemand die je zo graag ziet is hels. Vorig weekend hadden we ook afgesproken maar ik was iets later en had een berichtje gestuurd om haar op de hoogte te brengen. Krijg ik dan als ik al een heel stuk onder weg was een berichtje terug dat het niet meer hoeft. Ik ben dan toch maar doorgereden maar praten kan niet, het is vluchten en tot nu voorlopig niets meer… Het is momenteel proberen om bij mezelf de negatieve gevoelens niet toe te laten omdat ik geloof dat zij dit eigenlijk ook niet wenst op deze manier maar het is enorm moeilijk. Ik wil haar enerzijds de rust geven die ze nodig heeft maar anderzijds wil ik ook dat ze weet dat ik er ben voor haar. Ik wil geen druk leggen maar ik wil ook niet ongeïnteresseerd overkomen want dat is zeker niet het geval. Tips over hoe ik hiermee kan omgaan, enerzijds met haar gevoelens en anderzijds met mijn gevoelens, zijn van harte welkom

    1. Hoi Sam,
      Heel naar dat dit je zo overkomt. Je vriendin laat inderdaad kenmerken van bindingsangst zien. De gevoelens van verliefdheid en affectie kunnen er een hele tijd zijn, totdat er opeens een omslag is en ze niets meer voelt. Je kunt het vergelijken met een vat dat langzaam volstroomt en opeens helemaal vol is. Er kan niets meer bij en de persoon raakt overbelast. De liefde is er dan nog wel, maar door de overbelasting (stress) voelt men het niet meer. Het werkt vaak het beste om een periode wat afstand te nemen en degene met bindingsangst weer tot zichzelf te laten komen. Na een paar dagen tot een paar weken is de overbelasting meestal wel weer voldoende afgezakt en komt de liefde weer terug. Heel veel sterkte Sam!

      Hans Gierkink
      Singlecoach

  48. Hallo,

    Ik ben er zojuist achter gekomen dat ik waarschijnlijk last heb van bindingsangst. Ik ben momenteel 24 jaar en heb nooit een relatie gehad. Het is voor heel lang geleden dat ik echt verliefd ben geweest. Ik wil heel graag het huisje, boompje, beestje. Ik merk ook dat wanneer ik eraan denk dat het allemaal niet hoeft en het zo ook goed is. Het komt allemaal wel. Ik ben ook niet actief aan het zoeken en daten. Mocht het wel zover komen, durf ik niet met jongens af te spreken terwijl er (online) wel een klik is. Wanneer ik uit ga, vermijd ik oogcontact wanneer er iemand iets langer maar mij kijkt. Ik krijg dan een naar gevoel en houd afstand. Ik kijk alleen naar jongens die voor mij niet bereikbaar zijn.
    Klopt het dat ik bindingsangst heb?
    Hebben jullie tips waardoor ik wel durf te daten?

    Groetjes!

    1. Beste Marieke,
      Het is wel een beetje kort door de bocht om op basis van je schrijven je de diagnose “bindingsangst” op te plakken. Je beschrijft daarentegen wel allemaal kenmerken die bij mensen met bindingsangst ook regelmatig voorkomen. Maar een aantal komen bij personen met verlegenheid of sociale angst ook voor. Over je angst praten helpt vaak al goed om deze beter hanteerbaar te maken. Ook je date vertellen dat je het heel spannend vindt allemaal helpt vaak goed om je beter te voelen. En kijk eens of je nog meer kenmerken van bindingsangst hebt door wat testjes te doen. Als dat zo is, ga er flink mee aan de slag om deze te overwinnen. Op onze site vind je genoeg zaken die je in dat geval kunnen helpen.
      Veel succes!

      Hans Gierkink
      Singlecoach

  49. Beste,

    Ik heb een week of 7 geleden iemand leren kennen via een dating app. Op een gegeven moment afgesproken en voelde gelijk wel een soort van verbinding, het was leuk en spannend en we waren nieuwsgierig naar elkaar. We hebben leuke dingen gedaan en het verliep allemaal heel spontaan en ongedwongen.
    In de weken die daar op volgde hebben we met enige regelmaat afgesproken en het ging ook super leuk en spontaan. Ze is meerdere malen bij mij geweest maar ze had liever nog niet dat ik bij haar thuis kwam want dat vond ze toch nog wel wat spannend. Ik ben daar niet over gaan zeuren en dacht bij mezelf dat komt vanzelf wel.
    Ze gaf in het begin wel aan dat wanneer het allemaal wat serieuzer begon te worden ze dat wel spannend vond. Dit kwam mede door een vervelende ervaring uit het verleden. Door dat ze mij vertelde was ik mij er van bewust om het rustig aan te doen en alles lekker op z’n beloop te laten.
    Na een week of 6 à 7 kwam ze bij mij om te zeggen dat ze ook bepaalde gevoelens had gekregen voor een andere man. Ze zei dat ze echter niet zo goed wist wat ze met die gevoelens moest doen en die man weet ook niet dat zij die gevoelens voor hem heeft. Het onbereikbare in die man vond ze ook wel aantrekkelijk.
    We hebben toen afgesproken dat ik haar even de ruimte zou geven om na te denken wat ze wilde. Een week later kreeg ik te horen dat het gevoel voor mij niet 100% was en dat wilde ze wel om serieus verder te gaan. En ze zei nog het ligt niet aan jou. Dan denk ik wat is het probleem dan om verder te gaan met elkaar?? In de week daarvoor zei ze nog; ik voel mij zo op m’n gemak bij je, vind het fijn met je, ben graag bij je. Ik dacht dat zijn allemaal signalen die positief zijn.
    Al met al vind ik het toch een vreemde gang van zaken. Het klinkt alsof ze toch een soort van bindingsangst heeft als het wat serieuzer begint te worden. Met tegenzin hebben we besloten om er mee te stoppen maar het zit mij gewoon niet lekker.
    Hoe denken jullie over deze situatie?

    1. Beste S,
      Het is mogelijk dat er sprake is van bindingsangst. Het spannend vinden om thuis af te spreken, rustig aan willen doen, vallen op een onbereikbare man, wel een klik voelen maar toch niet verder willen, zijn zaken die daar op wijzen. Maar het kan natuurlijk ook zo zijn dat ze niet genoeg voor jou voelt. Hoe dan ook, je zult verder moeten. Het is naar dat dit gebeurt, terwijl jullie zo’n goede klik hadden. En ik snap dat je het graag wilt begrijpen. Maar in beide gevallen is ze er niet aan toe om met jou verder te gaan. Veel sterkte!

      Meinou Lambeck, singlecoach

      1. Bedankt voor je reactie. Ik ga hard mijn best doen om verder te gaan.Kost wel even wat moeite maar het is niet anders.
        Groet S

  50. Zeven maanden geleden kwam ik hem tegen op café. Meteen was de klik er. Op dat moment zat ik echter nog in een relatie, waarover ik al een tijdje twijfelde of dat hét wel was. We begonnen ontzettend veel te sturen met elkaar, soms tot 4u ’s nachts, terwijl ik naast mijn vriend in bed lag. We geraakten maar niet uitgepraat, dachten over alles hetzelfde, vonden elkaar ontzettend aantrekkelijk. Op een avond ben ik naar hem toe gegaan, en het was zalig. Tot 5u ’s ochtends daar geweest, vooraleer ik opnieuw naar huis reed. Er was niets gebeurd, maar de emotionele connectie voelde zo sterk, dat voor mij de kogel door de kerk was: “Ik voel te veel om nog in een relatie te zijn met iemand anders. Dit is de reden waarom ik al een tijd zo twijfel, zie je wel, er is iets meer en beters voor me.” De dag erna beëindigde ik mijn relatie van 3,5 jaar. We woonden samen, dus het was een heel gedoe.

    Het contact veranderde meteen vanaf het moment dat ik zei dat ik mijn relatie had beëindigd. Hij had me wel al verteld dat hij bindingsangst en verlatingsangst had, maar ik had geen idee wat dat precies betekende. We hadden nog contact, maar hij kon al eens een tijdje niet antwoorden. We begonnen elkaar wel vaker te zien, en sliepen al snel samen (zonder seks). Toen ik voor de eerste keer na een 4tal maand vroeg wat dit nu precies was, panikeerde hij. Gevolgd door een aantal dagen geen contact, daarna voelde hij zich rot dat er geen contact was, ik probeerde de hele boel te vergeten, en alles ging weer gewoon door. Het enige wat ik met mezelf was afgesproken om zelf niet meer te sturen, maar het aan hem te laten om vragen om af te spreken of te sturen. Anders zou hij me nog meer kunnen kwetsen door gewoon niet te reageren.

    Na 6 maanden kwam het idee om samen een vakantietje te doen, ook al zijn we nog steeds niet uitgesproken een ding, wil hij niet van Tinder af, maar heb ik wel gezegd dat het stopt voor mij als hij met iemand anders iets doet. We zouden tegen elkaar zeggen als we iemand anders zouden daten, dat is de enige afspraak. Bij het korterbij komen van die vakantie, voelde ik dat hij begon te panikeren, waardoor ik voorstelde om misschien een weekendje te doen, ipv een langere vakantie. Dat zag hij beter zitten. De dag dat we zouden vertrekken, hoorde ik tot ’s middags niets en werd ik heel erg boos. Door die ruzie blokkeerde hij volledig, hij voelde zich ontzettend schuldig, maar veranderde er toch niets aan. Uiteindelijk hebben we het er face to face over gehad, en hij kon me nergens antwoorden op geven. Niet wat hij voelde, niet wat hij wilde. Toen heb ik er een punt achter gezet.

    De week erna heeft hij me een hele week gestuurd dat hij niet wilde dat het contact werd verbroken etc. Ik was sterk genoeg om een week lang niet te antwoorden, maar uiteindelijk gaf ik toch toe. Het contact herstelde, halvelings, en ik heb hem nog eens gezien. Hele fijne avond, zoals altijd als ik bij hem was, en samen geslapen. Het contact werd wel naar mijn gevoel steeds minder, als ik hem niet zag. De laatste keer dat ik hem zag, had hij mij gestuurd om te vragen of ik niet samen een film wilde kijken. Ik ging naar hem, en hij leek echt blij te zijn dat ik er was. Hij stortte zijn hart uit, zei dat hij zich wat depressief voelde. We keken een film, ik bleef uiteindelijk slapen, en hij nam me zo stevig vast, alsof hij me echt nodig had. De volgende dag hoor ik niks, maar de dag erna bedankt hij me voor die avond, en dat ik hem echt rustig maakte. Dat vond ik een heel positief teken, zoiets had hij nog nooit gezegd. Maar na dat moment heb ik hem amper nog gehoord. Het contact lijkt nu bijna helemaal verwaterd, ik heb hem al 4 weken niet meer apart gezien, hij vraagt ook niet meer om af te spreken, en ik snap er niks van. Ik weet dat het met bindingsangst te maken heeft, maar ik snap het niet goed na dat moment. Ik geloof nog altijd dat het kan goed komen, maar ik weet wel niet meer wat te doen. Ik weet dat hij tijd en ruimte nodig heeft, en die geef ik hem, in hele grote mate, maar het lijkt alsof het nu gewoon uitdooft. Wat moet/kan ik doen?

  51. Eind vorig jaar heb ik via een datingsite een vrouw ontmoet . Na een aantal dagen chatten en appen hebben we elkaar eindelijk ontmoet en het klikte meteen. Vanaf dat moment werd het contact alleen maar sterker. Bellen, appen, we zagen elkaar zo vaak als het mogelijk was. Al heel gauw veranderde dit door gezondheidsproblemen en persoonlijke omstandigheden. Ik heb haar toen de ruimte gegeven om hier rustig mee om te kunnen gaan. We bleven contact houden maar dit werd gaandeweg steeds minder. Soms kon ik ineens dagen niks meer van haar horen. Toch zocht ze altijd weer contact en spraken we weer af en de momenten die we samen waren waren altijd goed. Ik bemerkte nooit enige twijfel in haar gedrag naar mij toe. Omdat het mij, gezien haar situatie, niet gepast leek om haar onder druk te zetten en haar dus ook niet continue bleef bellen of berichtjes sturen, werd het contact eigenlijk alleen maar minder. Als ik niets van mij liet horen liet zij ook niets meer van zich horen. We zagen elkaar dus steeds minder. Ookal bleven we altijd diezelfde klik houden op de spaarzame momenten dat we elkaar nog wel zagen. Ze was erg open over haar leven waarin ze hele moeilijke periodes heeft ervaren. Zo staat ze bijv al sinds haar 14e op eigen benen en heeft in die periode veel moeilijke dingen meegemaakt. Ook in vorige relaties heeft ze veel nare momenten ervaren. Helaas werd de situatie niet beter en zette ze er een punt achter. Het was voor haar niet het moment een nieuwe relatie beginnen vond ze. De problemen die zij op dat moment had naast een ontzettend drukke baan vergde teveel van haar. Het heeft me daarna erg veel moeite gekost me hier overheen te zetten want ik had ondanks de moeilijke periode toch altijd de hoop gehouden dat we juist door onze sterke band toch bij elkaar zouden blijven. Ik heb haar daarna nog wel geprobeerd te bellen maar dan nam ze niet op. Op berichtjes reageerde ze ook niet. Compleet onverwachts belde ze een maand later ineens. Ze wilde me toch weer graag zien. Er volgde opnieuw een periode van veel bellen, berichtjes sturen maar het kwam er niet van om elkaar daadwerkelijk te zien. Opnieuw liet ze weten dat ze het toch niet kon. En weer ging er een periode voorbij zonder ook maar iets van haar te horen tot ze opnieuw contact opnam. Ze wilde me weer zien en dit keer kwam het er gelukkig wel van. We hebben een geweldige dag gehad samen en het voelde ook direct weer vertrouwd van beide kanten. Een vervolg kwam er wederom niet. Een week later moest ik alweer aanhoren dat ze het toch niet kon. Ik ben toen boos weggelopen en ook verder geen contact meer gezocht. Een maand later belde ze tot mijn grote verbazing toch weer. Ze wilde het nu echt proberen zei ze. En dat gebeurde ook. Ik was eerst ontzettend bang dat ze er na een avond direct weer een punt achter zou zetten maar dit gebeurde niet. Integendeel. Ze belde me elke middag en direct na het werk weer. We zagen elkaar bijna elke dag. Ze liet me weten hoe graag ze bij mij wilde zijn en na een week zei ze me zelfs dat ze verliefd op me was. Ze had me al eerder laten weten in de voorgaande maanden hoe belangrijk het voor haar was dat ik haar begreep. Dat ik haar nooit onder druk zette en dit betekende veel voor haar. Met name met haar werk is ze ontzettend druk, dingen konden altijd op het laatste moment veranderen waardoor we elkaar soms ook ineens niet konden zien en de rust die ik haar in dat opzicht gaf was heel belangrijk voor haar. Ik liet haar altijd weten dat het voor mij belangrijker was de dingen stap voor stap te bekijken dan onze relatie onnodig onder druk te zetten. De week die volgde veranderde er niks en zelfs de dagen dat we haden gezegd elkaar niet te zien belde ze me toch om te vragen of ik langskwam. De angst die ik aan het begin had verdween met de dag omdat ze mij elke dag liet zien dat ze nu echt bij mij wilde zijn en onze relatie echt een kans wilde geven. En beter nog, het voelde zo goed en vetrouwd als we samen waren. Ze vroeg me zelfs om het weekend met haar weg te gaan maar omdat ze uiteindelijk toch moest werken kwam het er helaas niet van. Maar dat gaf niks, dan zouden we een ander weekend gaan. Die zaterdag middag toen ik haar probeerde te bellen om te zien hoe het was gegaan die dag nam ze niet op. Ze belde ook niet terug. Dit had ze de afgelopen weken steeds wel gedaan. Een uur later kreeg ik ineens 2 hele korte berichtjes en direct bekroop mij een heel naar voergevoel. Het zit weer fout dacht ik. Die hele zondag ook nog in de zenuwen gezeten totdat ze eindelijk ´savonds belde. En mijn nare voorgevoel klopte. Ze Wilde niet meer verder met me. Ik wist niet wat ik hoorde, na alles wat ze gezegd had, hoe we het gehad haden samen in de weken daarvoor, was het ineens wéér over? De verklaring waar ze mee kwam stond haaks op wat ik van haar gezien had, gehoord had, gevoeld had. Ze gaf me zelfs niet de ruimte om mijn kant van het verhaal te vertellen want ze had geen zin in discussies. Klaar dus! We konden nog wel vrienden blijven zei ze maar ik heb haar gezegd geen contact meer met mij te zoeken. Ik had haar in de voorgaande maanden meerdere malen gevraagd of ze soms bang was om zich te binden.Iets wat ze altijd ontkend heeft. Pas nu ik de verhalen hier lees lijkt het er heel erg op dat ze bindingsangst heeft. Ik hoop nu dat ik sterk genoeg kan zijn zelf geen contact meer te zoeken maar aan de andere kant hoop ik, elke keer als mijn telefoon gaat, dat zij het is. Ookal kan ik me nu haast niet voorstellen dat ze opnieuw contact opneemt, ze was heel stellig in de dingen die ze zei, maar toch…het zal niet de eerste keer zijn. Wat moet ik doen als dit toch weer gebeurt? Ergens ben ik nog steeds zoekende naar een verkaring, ookal is het allen maar om dit goed af te kunnen sluiten voor mijzelf. Aan de andere kant geloof ik nog steeds in haar en is er altijd nog een heel klein beetje hoop dat dit niet echt het einde is..

    1. Ja wat een vreselijke situatie…. zou ze zelf inzien wat er is? En in behandeling hiervoor willen gaan?

      1. Hoi Pippie,

        Bedankt voor je reactie. Het is inderdaad heel moeilijk. We hebben inmiddels wel weer contact. Na ruim een week belde ze op en gaf ze aan dat ze wel gevoelens voor mij heeft maar niet weet hoe of wat ze moet doen als ze eenmaal in een relatie zit. Ik ben de laatste week 2 keer bij haar geweest en voor het eerst hebben we heel voorzichtig kunnen praten over de dingen. We hebben afgesproken de dingen rustig aan te pakken en stap voor stap te bekijken hoe het nu verder gaat. Ik hoop dat op deze manier onze band in elk geval sterker wordt en dat ze durft te vertrouwen in mij en hopelijk een relatie.

    2. Hoi RG,
      Heel rot voor je allemaal. Wat ik niet begrijp en wat jou ook niet helpt, is dat jij je als een schoothondje opstelt: zij roept en jij komt. Hondje is lief, maar moet daarna weer snel weg als het niet meer schikt.

      Keer op keer gebeurt dit opnieuw en er zit geen verbetering in, jij hebt toch ook jouw eigenwaarde en trots dat jij je keer op keer op commando laat zien? Dat accepteer je toch gewoon niet meer ? Misschien volgende keer “Nee” zeggen als ze weer in de lucht komt en dan zien hoe ze reageert.

      Dit klinkt misschien allemaal hard, maar jij gaat hier aan onderdoor, zij is toch een patient op een of andere manier. Dit kost sloten energie.

      Ik heb zelf ook twee relaties gehad met bindingsangst/verlatingsangst situaties, als ik nu doorheb dat dit het geval is, doe ik het volgende: Walk Away…. en ik raad jou aan dit ook te doen.

  52. Voelt en klinkt erg herkenbaar voor mij, vorig jaar november leerde ik iemand kennen via werk en waren vrij snel verliefd op elkaar… de eerste 3 maanden waren super en na mijn vorige relatie die best een sleur was dacht ik de vrouw gevonden te hebben waar ik zelfs kinderen mee zou willen. Echter na 3 maanden kwamen de kleine duw stootjes, af en toe met rust moet laten zonder enige reden. Het werd allemaal te veel op momenten terwijl we naast elkaar ons eigen leven ook nog hadden. Erg belangrijk is je eigen ding te houden en te blijven doen in een relatie. Ook kwam ik er achter dat zodra en wat meer geduwd werd er drugs in het spel was geweest die weken, maar ik liet haar gaan en probeerde haar ermee te helpen en dingen te laten inzien. Dit werkte op momenten en op momenten werd er gewoon gedaan alsof alles aan mij lag. Ik vond dit vreselijk en kwam erachter dat dit een jeugddingetje us die het triggerde… maargoed elke x kwam ze tot inzien en kwam ze terug. Ik was haar man en ze wilde ook kinderen met mij zei ze. Helaas heeft ze heel veel gezegd en geroepen alleen kwam het er vaak niet uit. Ik zei alleen maar we hebben alle tijd schat ik ga heus niet ineens weg. Dit ook omdat de ervaringen die ze met mannen heeft gehad voor mij niet goed waren zei ze. We zijn in juli naar London geweest om mijn schoonmoeder te leren kennen. Dit waren erg leuke en fijne dagen voor mij maar als ik naar de foto’s kijk zie ik iets wat ik niet kan uitleggen. Eenmaal terug uit london hadden wij nog 1 nacht samen en de dag erna begon mijn werk weer. De die dag verliep prima en om half 6 kreeg ik ineens een app dat ze het allemaal niet meer wist….. ik vroeg haar wat er was maar er kwam geen uitleg, mn koffer stond die avond in de hal en zij stond met tranen voor de deur maar ging naar vrienden zei ze. Toen stond ik daar met heel veel vraagtekens… ik heb goen 5 weken geen contact gehad met haar. We hadden nog wat spullen van elkaar en besloten via de app om ergens wat af te spreken zodat we het konden af ronden. Dit verliep totaal andere dan gepland. In het begin een koppige houden na een uur stortte ze in en vertelde ze me alles wat ze in die 5 weken gedaan had om mij te vergeten. en daar zat een hoop drank rn drugs bij.. maar ook nu zei ze ik voel zoveel voor jou het is weer zoals de dag dat ik verliefd werd en ik dacht dat ik je kon vergeten maar ik kan het niet… we zijn die week weer omgegaan zoals we elkaar hadden ontmoet. Heel erg gek op elkaar en genoten van elke minuut samen en ze liet alles zien om voor mij te kiezen! Een week later gingen we uit eten en naar de film. Dit was een erg fijne en leuke avond. We besloten nog een drankje te doen en daarna naar huis te gaan. Helaas door een meningsverschil over iemand anders werd ze ineens erg boos en duwerig. Eenmaal thuis wist ze het niet meer en we gingen maar slapen. Ik bracht haar naar huis de volgende dag en heb haar toen een aantal dagen gelaten. Ze liep weer van me weg om iets kleins en dat voelt vreemd. Week erna koffie gedronken om de woorden te horen. Ik wil het wel met jou, maar ik kan het niet. Ze stuurde me een aantal dagen nog wat quotes zoals ze komen er altijd pas achter zodra de andere partij afstand neemt…. vervolgens ben ik overal geblokt… dit deed erg veel pijn. Heb haar geprobeerd te bellen maar helaas…, ik heb het daarna gelaten. En afgelopen woensdag tijdens een borrel kom ik haar tegen. Ze heeft mij en mn beste maat die ze ook goed kent niet eens aangekeken of gedag gezegd…. heb daardoor zelf of ook geen toenadering gezocht en het gelaten! Maar dit deed erg veel pijn en knaagt aan mij. Ik mis haar nog steeds en kan niet begrijpen na onze liefde die super was iemand zo ineens kan omslaan en je niet eens meer gedag kan zeggen. Zelfvescherming? En kan ik hier nog wat mee? Hoor het graag

    1. Beste Ramon,
      Wat je vertelt is een typisch patroon van aantrekken en afstoten. Ik kan me voorstellen dat dit je enorm veel energie kost en je veel pijn heeft gedaan. Het klinkt alsof je (ex)vriendin erg veel moeite heeft om in een veilige situatie te functioneren waarin jij te dichtbij komt. Voor mensen die een stevige bindingsangst ontwikkeld hebben doordat ze vroeger veel onveiligheid hebben meegemaakt, is het soms onverdraaglijk om langdurig bij iemand te zijn die veel liefde geeft. Dan is het nodig om – evt met hulp – het verleden te verwerken en een liefdevolle partner langzaam, in kleine stapjes, steeds dichterbij te laten komen. Ik kan natuurlijk niet inschatten of dit ook bij jullie speelt. Wat jij kan doen is in ieder geval een veilige basis bieden en niet teveel pushen. Maar verder ook jezelf de spiegel voorhouden. Waarom blijf je in een relatie waarin je ook zo gekwetst wordt en waar drugs een rol speelt? Is dat naast de liefde die je voelt, ook omdat je je eigen grenzen en behoeftes te weinig serieus neemt? Heb je voldoende zelfwaardering? Ik wens je veel sterkte!

      Meinou Lambeck, Singlecoach

  53. Hoi! Ik kan er slecht tegen wanneer een man verliefd naar me kijkt. Ik word er soms zelfs misselijk van, terwijl ik het juist wel fijn vind samen te zijn. Ik overdenk veel en voel niet altijd even goed. Ik wil graag iets met iemand opbouwen maar voel me niet altijd aangetrokken. Nu ben ik een paar weken aan het daten en zijn wij gisteren tussen de lakens beland maar hij bleef me uren lang zo verliefd aankijken dat ik hier zo naar van werd en vanmorgen heb gezegd dat dit ‘m niet wordt. Vind ik hem dan gewoon ook echt niet leuk? Sluit ik me af? Ik weet niet wat ik voel. Hij wil me graag de ruimte geven om te kijken of ik toch nog verliefd kan worden maar nu wil ik dus eigenijk wegrennen.

    1. Hoi Jannie,
      Wat een lastige situatie. Je wilt graag verliefd worden, maar rent het liefst hard weg als de mogelijkheid er is. Als dit de eerste keer is dat je dit overkomt, of dit je maar bij een beperkt deel van de mannen gebeurt, hoeft er helemaal niets aan de hand te zijn met jou. Dan kan het gewoon dat je de verkeerde man te pakken hebt. Als dit je daarentegen bij de meeste mannen gebeurt waarmee je aan het daten bent, kan er spraken van van een patroon. Dan is het goed mogelijk dat je wat last hebt van bindingsangst. In dat geval ik het goed om je te verdiepen in dingen die je kunt doen om het onder controle te krijgen. Denk bijvoorbeeld aan niet te snel gaan bij het daten. Dus niet te snel seks, goede communicatie (dus je partner vragen om je niet te lang verliefd aan te kijken want daar krijgt iedereen met bindingsangst het heel benauwd van), etc.
      Heel veel sterkte ermee.
      Hans Gierkink
      Singlecoach

  54. Beste,

    Ruime tijd geleden ben ik hevig verliefd geworden en deze persoon (gelukkig) ook op mij. Een van de redenen dat wij elkaar gevonden hebben, schuilt helaas in een jeugd waarbij wij allebei onveilig gehecht zijn. Bij mij zie je dat terug in verlatingsangst en bij de ander in bindingsangst. Alle patronen die beschreven worden, zie je dan ook optreden wat de “relatie” heel erg onder druk zet. Als hij bijvoorbeeld in zijn gevoel zit kan hij hele lieve dingen zeggen, terwijl als hij zich afsluit is hij vrijwel onbereikbaar. En elke keer dat dit gebeurt, sluit hij zich ook verder af en duurt het langer voordat hij terug keert.

    Waar ik echter heel erg van geschrokken ben, is dat het echt heel extreem is. Sommige dingen die hij zegt, herrinnert hij zich namelijk vaak niet eens meer of geeft daar op zijn minst een heel andere lading aan, wat bij mij elke keer heel veel pijn doet.

    Mijn vraag is; is dit een bekend symptoom? Kan het zo ver gaan dat een persoon met bindingsangst soms wel twee verschillende personen lijkt? En hoe moet ik hiermee omgaan? Want ik sta op het punt het op te geven. Dit doet te veel pijn, ondanks dat onze liefde zo diep zit en voelt.

    Groetjes,
    L.

    1. Beste L,
      Het kan inderdaad zijn dat hij zich op bepaalde momenten afsluit en dan inderdaad een ander persoon lijkt. Jullie zouden kunnen kijken wat er vooraf gaat aan die momenten. Waren jullie daarvoor heel intiem of waren gesprekken heel persoonlijk, waardoor het te dichtbij kwam? Voelt hij druk door verwachtingen van jou? Hebben jullie het over de toekomst gehad? Voelt hij zich schuldig? hebben jullie ruzie gehad waarin hij zich geclaimd voelde? Als jullie weten wat er gebeurt voordat hij zich afsluit, kunnen jullie tijdig actie ondernemen (bijvoorbeeld even rust nemen). Als het lukt hierover te praten helpt dat enorm! Succes!
      Meinou Lambeck, Singlecoach

  55. Sinds begin augustus date ik een fantastisch person.. Na onze eerste date, hebben we elkaar 1-2 keer per week gezien en elke dag gebeld (met uitzondering van in total 4 dagen). Wanneer we elkaar zien, voelt het goed, praten over alles incl toekomstdromen, lopen hand in hand etc. Maar na een dag of 2 nadat we elkaar hebben gezien, voel ik dat ze meer afstand neemt. Hier hebben we over gepraat, ze herkent dit gedrag van zichzelf en ze heeft uitgelegd waardoor het komt.
    In het kort: opgegroeid met een moeder die o.a. aan alcohol was verslaafd en een vader die dreigde en haar kleineerde. Tijdens haar huwelijk raakte haar partner aan medicijnen verslaafd, stond er eigenlijk alleen voor toen hun kindje werd geboren. Een scheiding was onvermijdelijk. Daarna heeft ze een relatie van 3 jaar gehad met iemand die zich vaak niet aan beloftes hield. 5 maanden geleden heeft ze die relatie uitgemaakt.
    in hetzelfde gesprek zei ze dat ik degene ben die ze heeft gezocht maar dat ze bang is en niets kan beloven (mbt de toekomst). Na dit gesprek nam ze nog meer afstand, we belden nog wel elke dag. Afgelopen weekend was ze ziek en ik bood aan om voor haar te zorgen. Ze zei dat ze het niet fijn vindt als iemand voor haar zorgt, dus wilde niet dat ik langskwam. De dag erna liet ze me per sms weten dat ze koorts had gekregen, ik antwoordde dat ik langs kon komen om haar gezelschap te houden en er voor haar te zijn ALS ze dat wilde. Geen antwoord dus ik heb het zo gelaten.
    De volgende dag (afgelopen zondag) kreeg ik een sms waarin ze zei dat ze een tijdje alleen wil zijn, dat ik niet naar haar luister wanneer ze zegt dat ze niet wil dat ik voor haar kom zorgen (doordat ik toch smste dat ik langs kon komen mocht ze dat willen) Dat ze zich opgejaagd en gestressed voelt en dat ze eigenlijk hard weg wil rennen/vluchten. Dat ze op dit moment met rust gelaten wilt worden en wil nadenken. Dat ik een lief iemand ben met hele goede eigenschappen.
    Ik antwoord dat ik graag met haar wil praten wanneer zij er klaar voor is en haar met rust zal laten, dat ik geen contact zoek, totdat zij wat van zich laat horen.

    Sindsdien hebben we geen contact gehad. Ik probeer afleiding te zoeken maar ondertussen pieker ik me suf. Heb veel nagedacht en begrijp nu ook dat we het anders aan moeten pakken en rustiger aan moeten doen – alles zonder verwachtingen.
    Nu weet ik niet of ze wat van zich zal laten horen of niet (dus mij heeft gedumpt) en hoe lang ik “moet” wachten. Wat zou ik kunnen doen?

    1. Beste M,
      Jullie hebben eerst een fantastische tijd gehad, en nu neemt ze afstand. Hoewel ze van zichzelf weet waar dit vandaan komt, is jouw nabijheid haar blijkbaar toch te veel geworden. Je hebt je zorgzaam naar haar opgesteld door hulp te bieden tijdens haar ziekte, maar dit is helaas blijkbaar toch te veel voor haar en reden om verder afstand te nemen. Of zij jouw liefde wel weer kan toelaten is helaas niet te voorspellen. Misschien dat ze met wat meer afstand en ruimte weer tot rust komt en weer toenadering zoekt. Het kan ook zijn dat het haar toch teveel stress oplevert als iemand echt dichtbij komt en ze het nog te moeilijk vindt om iemand toe te laten. Al met al, ik denk dat je er niet veel invloed op uit kan oefenen. Natuurlijk kun je nog een keer contact opnemen om zekerheid te krijgen of zij er definitief mee wilt stoppen, maar doe dat dan vooral omdat jij er zelf behoefte aan hebt. Zij moet voor zichzelf een besluit nemen. En misschien blijkt dat je het helaas toch moet loslaten. Ik wens je wijsheid en sterkte!
      Meinou Lambeck, Singlecoach

  56. Mijn vriend heeft mij een maand geleden gedumpt. We waren 1,7 jaar samen. We hadden het echt goed samen en hij woonde half half bij mij. Zelf had hij een eigen huis, maar dat moest hij nog verbouwen. We kwamen heel goed overeen en het klikte naar ons beider gevoel op bijna ieder gebied. Hij had me zelfs in zijn toekomstplannen betrokken voor zijn huis. In het begin stond ik daar wat moeilijker achter maar beetje bij beetje kon ik mij er wel in vinden. Tot ineens hij meer afstand begon te nemen van mij. ik begreep niet goed wat er gaande was en vroeg hem hoe dit kwam. Hij is ook met vrienden op cross weekend geweest (wat hij af en toe deed) en ik had daar op zich geen probleem mee. Had het gewoon soms wat fijn gevonden als hij me daar wat meer in betrok, maar hij zei dat dit een mannenweekend was (ondanks dat er ook vrouwen bij zaten).Na dit weekend werd het erger. Een vriendin van hem (van de cross) had een verjaardagsfeestje en op een dag vertelde hij me dat hij wist dat dit niet ok was maar hij wou hier alleen naartoe. Toen ik hem vroeg waarom kon hij er niet op antwoorden. Hij zei ook dat zijn gevoel veranderd was, maar kon niet aangeven hoe of wat. Ik vroeg hem als het niet zijn ‘vlindertjes’ waren die verdwenen zijn, maar hij wist het antwoord niet. Hij nam meer afstand maar zei me wel dat hij me graag zag. Tot 2 dagen later hij de relatie verbrak. Ik was/ben er compleet kapot van en zelf krijg ik geen uitleg van hem. Ik heb al meermaals gevraagd (teveel volgens hem) wat ik kan doen maar hij blokt me af en zegt dat dit averechts werkt. Hij zegt misschien komt mijn gevoel wel terug, maar doet geen enkele poging om hier iets aan te doen. Ik zit bij een psycholoog neem medicatie omdat ik met de hele situatie niet om kan. Ik vroeg hem kan dit geen bindingsangst zijn laat ons samen naar een oplossing zoeken zijn antwoord was ik ben te koppig. Het doet enorm veel pijn om iemand te laten gaan waarvan je echt dat het je ‘soulmate’ was. Ook hij voelde dat zo aan. Zelf heeft hij aangegeven dat in zijn vorige 2 relaties het gevoel ook gewoon verdween. Maar daar ging de relatie echt slecht. Bij ons zegt hij was dit niet. ik mag hem niks vragen want dan begint hij boos te worden, maar zelf kom ik gek van die onzekerheid en de onwetendheid.Ik weet ook absoluut niet meer wat te doen. Hij wil me niet zien spreken niks omdat hij zegt het gaat altijd over dit. Ik ben ten einde raad…Ik wil hem gerust helpen maar wat als hij dat zelf niet inziet.

    1. Beste Lesly,
      Wat ontzettend naar dat het zo gelopen is. Ik kan me voorstellen dat het veel pijn doet. Het is extra pijnlijk omdat je geen uitleg hebt gekregen en het zo plotseling voor je was. Dan is het een stuk moeilijker om een plaats te geven. Je geeft aan dat het gevoel bij hem ineens weg was, en dat hij dat vaker heeft. Het zou kunnen dat er bindingsangst speelt. Ook kan het zijn dat er iets anders aan de hand is. Punt is dat je het niet weet omdat hij geen openheid geeft over wat er in hem speelt, of het zelf misschien niet eens weet.
      Het is geen leuk bericht, maar ik denk dat je het toch zal moeten proberen te accepteren. Je kunt een ander niet veranderen, dwingen jou een uitleg te geven of hulp geven als hij dat zelf niet wil. Misschien dat zijn gevoel terug komt, maar misschien ook niet. In ieder geval geeft hij aan dat het contact momenteel averechts werkt. Ook al is het nog zo moeilijk, probeer je op jezelf te richten. En te kijken wat je kan doen om je eigen pijn te verzachten.. Ik wens je veel sterkte!
      Meinou Lambeck, singlecoach

    2. Beste Lesly,
      Het klinkt alsof je vriend gevoelens heeft gekregen voor een ander, en niet wist hoe hier als een volwassen persoon mee om te gaan. Hij wordt boos omdat hij zich schuldig voelt en niet geconfronteerd wil worden met jouw verdriet.
      Dit is ontzettend naar, maar het is wellicht beter dat deze man uit je leven verdwijnt. Dat ontwijkende gedrag is behoorlijk kinderachtig..

    3. Beste Lesley . Wat jij hier beschrijft. In die situatie zit ik nu . Super relatie. Schat van een meisje. Alles ging goed.. Tot ik over toekomst en samenwonen begon . . Geloof het of niet . Na een prachtdag samen . Stond ik met men kussen en douchegel na het aanhalen van dat onderwerp. Na een half uur op straat . Daar na nog gesprek gehad. Af en toe leefde ze terug op . En zei ik kan mezelf niet begrijpen . .. ik probeer nu te praten en verzoening te vinden . Maar bij elke poging word ze bozer en bozer . . Wat moet ik doen . Kwil het zomaar noet opgeven .

  57. Hallo! Mijn verhaal: 5 mnd terug een volwassen 3 jaar gescheiden man met kinderen leren kennen via een date. De vlammen sloegen over, en elke dag hadden we van smorgens tot het slapen contact, aanvankelijk vnl van zijn kant. Hij wilde mij “hebben”.Hij wilde alles van mij weten en maakte zelfs stappen in mijn echte dagelijkse (sociale) leven. We waren intiem en konden niet van elkaar afblijven. Zijn blikken, gedrag en uitspraken leken echt op verliefdheid. Toch vond hij t spannend om mij in zn echte leven toe te laten. Uiteindelijk besloot hij zelf om iets te vertellen aan zijn dochters op vakantie. Vlak daarvoor was ikzelf op vakantie. En tot die tijd was er geen vuiltje aan de lucht. Na enkele dagen begon zijn appgedrag te veranderen en na een week kreeg ik via de app te horen dat hij iets mistte en dat wat wij hadden niet werkte. Daarna nam hij geen contact meer op: volledige radio stilte. Ik was totaal ontredderd op vakantie en de week erna wilde hij mij ook nog niet onder ogen komen. Uiteindelijk is hij na een week bij mij thuis gekomen. En vertelde dat hij iets miste en niet wist wat dat was. Ik vroeg of hij verliefd was geweest. Hij wist het niet en dacht van niet. Ik kon het niet geloven wat hij zei. Zo gelukkig als ik hem zag als we samen waren. Zoveel contact hij met mij opnam. Daarbij viel sterk op dat tijdens ons laatste gesprek hij zei dat hij mij wel graag wilde blijven zien. En we hebben elkaar flink vastgehouden en gezoend en alles voelde als gewoon. Toch wilde hij het stoppen en al zoenend door het autoraampje reed hij weg… totaal verbijsterd bleef ik achter . Ik snap er echt niks van. Ik ben toch niet gek??? Er was toch liefdes energie? Vanuit het niets brak hij alles af. Zou hier sprake kunnen zijn van bindingsangst?

    1. Overigens , wij zagen elkaar wekelijks, deden ook leuke activiteiten, gingen restaurant/cafe in of kwamen bij elkaar thuis. En aan gespreksonderwerpen geen gebrek. Liepen hand in hand en keken elkaar verliefd aan. Eigenlijk dus een compleet verhaaltje opbouw naar een potentiele relatie. En daarbij was ik knalverliefd op hem geworden en durfde zelfs stiekem aan een toekomst te denken. Nog steeds geloof ik niet wat voor (rationele?) beslissing hij heeft genomen. Hij zei die laatste keer ook nog dat hij zich zorgen maakte of hij uberhaupt ooit nog een relatie kon hebben.
      Ik heb hem duidelijk gemaakt wat hij voor mij betekende , heb afstand genomen en dat doet veel pijn…
      Ook heb ik verteld dat hij altijd terug mag komen.
      Ik heb vaak gedacht: hij schijt in zn broek van angst omdat ik te dicht bij kom…. geen idee of ik goed zit met die gedachte.

      1. Beste Pippie,
        Wat enorm rot dat hij het zo ineens heeft gestopt. Ik kan me voorstellen dat je verbijsterd was. Het is altijd lastig om iets te zeggen over iemand’s drijfveren als de vraag niet van die persoon zelf komt. Ik kan alleen zeggen dat het mogelijk is dat het ineens heel dichtbij kwam toen hij het zijn kinderen ging vertellen. Misschien was het daarvoor een soort van “romantische droom” en werd het nu ineens heel echt en serieus. In zijn algemeenheid: bindingsangst komt vaak op als er “grote stappen” worden gemaakt. Voor het eerst op vakantie, voor het eerst vrienden/familie ontmoeten, en dus ook aan de kinderen vertellen over je nieuwe relatie, kan ineens heel dichtbij komen en beangstigend zijn. Ineens afstand nemen of ermee stoppen lijkt dan de enige oplossing. Of het bindingsangst is of niet, het is voor jou een enorm nare ervaring. Ik wens je veel sterkte met de verwerking hiervan!
        Meinou Lambeck Singlecoach

  58. Ik heb nu ruim 1,5 jaar een relatie met een weduwnaar. Hij ziet mij niet als zijn partner, maar als een zeer goede vriendin plus. Hij is namelijk niet verliefd op mij. Maar we bespreken letterlijk alles en is er veel intimiteit tussen ons. Alleen kom ik geregeld te dichtbij bij hem. Een voorbeeld van dit laatste is als ik zeg dat ik om hem geef. Dan gaan er bij hem allerlei alarmbellen los. Hij denkt (vindt) dat ik allerlei verwachtingen heb waar hij niet aan kan en wil voldoen. Eigenlijk heb ik geen verwachtingen, maar om telkens zo op mijn plek te worden gezet doet wel afbreuk.
    Zijn beide zoons hebben mij ontmoet, maar zijn ouders weten niet van mijn bestaan. Zij komen over 2 weken op zijn verjaardag, maar zijn weer vertrokken als ik eventueel kom.
    Het is veel aantrekken en afstoten tussen ons. Wel zegt hij steeds dat het aan hem ligt, want ik ben hartstikke lief. Maar daar koop ik niets voor. We zijn een week op vakantie geweest, net tijdens die extreme hittegolf. Ik had geen behoefte aan seks en daar werd tijdens de vakantie een nare opmerking over gemaakt, waardoor het die nacht escaleerde. De volgende dag werd het echter uitgepraat en was het weer goed. Maar nu werd ik daar afgelopen week alsnog op gepakt. Hij vindt het niet gezond dat we in korte tijd 2 escalaties zijn geweest, hij wil alleen maar leuke dingen doen en zo nu en dan bij elkaar slapen. En dat terwijl hij over 2 weken jarig is en mij nog had gevraagd om daarbij te zijn. Zijn verjaardag is namelijk altijd een dingetje voor hem, hij viert dit alleen met zijn 2 zoons en aanhang. Ook gaf hij aan dat het volgens hem beter is om een aantal weken geen contact te hebben, maar even later zegt hij ook weer dat ik wel op zijn verjaardag mag komen en dat we nog samen naar de sauna zullen gaan. We praten het uit met als gevolg dat ik blijf slapen. En sinds 2 dagen is het rustig. Geen appjes, niets. Het is een hele lieve man, maar op deze manier word ik gillend gek. Ik wil best afstand nemen, maar dit gedrag is zo ontzettend moeilijk mee om te gaan. Mijn vrienden adviseren mij om volledig te kappen, maar dat kan ik niet. Wel weet ik dat ik moet zorgen om niet te afhankelijk van hem te worden. Maar in uw verhaal hierboven lees ik dat het juist beter is om die negatieve gevoelens van hem te bespreken en dat volledige afstand wordt afgeraden. Wat is bij ons wijsheid? Hij werkt trouwens onregelmatig, zit in de zorg. Hierdoor zien we elkaar de ene week vaker dan de andere week. Ik durf hem nu niet meer spontaan te vragen om bijv. aanstaand weekend iets te ondernemen.

    1. Beste DZ,
      Ik kan me goed voorstellen dat deze “vriendschap plus” beste lastig voor je is. Je beschrijft bij hem inderdaad allerlei gedragingen die wijzen op bindingsangst. En ik kan me ook voorstellen dat je vrienden je adviseren helemaal te stoppen met hem. Hij zal je regelmatig veel pijn en verdriet doen. Maar helmaal stoppen is ook moeilijk als je om hem geeft of van hem houdt. Realiseer je goed dat het wel de bedoeling is van een relatie (wat jullie eigenlijk hebben) dat er sprake is van wederkerigheid en dat er veel meer dagen behoren te zijn dat je je gelukkiger voelt door deze relatie dan dat je je er slecht door voelt. Het zou me niets verbazen dat je je in jouw geval vaker slecht voelt dan goed door deze relatie. Kijk of je hem duidelijk kunt maken vanuit je kwetsbaarheid hoeveel pijn en verdriet hij je doet door zijn gedrag en uitspraken. Kijk of hij ook verantwoordelijkheid voor jouw welzijn wil nemen en daarvoor naar zijn eigen gedrag wil kijken. Mocht hij niet naar zichzelf willen kijken en alles bij jou neerleggen, dan moet je je toch af vragen of er geen veel betere man voor jou is. Hoogstwaarschijnlijk wel!
      Heel veel sterke ermee.
      Hans Gierkink
      Singlecoach

  59. Ik heb nu verschillende relaties gehad (waaronder een huwelijk van enkele maanden) en het eindigt iedere keer weer in een teleurstelling. Alhoewel ik er van overtuigd ben dat het echt wel goed is geweest dat ik sommige relaties achter me heb gelaten, herken ik toch een patroon bij mezelf. In het begin vind ik een vrouw helemaal geweldig. Na verloop van tijd vervaagt dat gevoel en ga ik me ergeren aan verschillende dingen. Dit is natuurlijk niet eerlijk omdat ik zelf ook niet perfect ben. Dit zorgt er voor dat een relatie zich niet doorzet en strandt.
    Aan de ene kant zou ik erg graag een duurzame relatie willen opbouwen met iemand maar als ik dan een relatie heb, dan krijg ik op den duur weer de behoefte om op mezelf te zijn. Het is zo tegenstrijdig.
    Ik weet van mezelf dat ik veel te geven heb. Ik ben een zorgzaam persoon, kan me goed verplaatsen in de ander en ben sociaal. Maar door die tegenstrijdige gevoelens begin ik iedere keer weer te twijfelen.
    Communiceren in de relatie is daarbij voor mij een aandachtspunt. Zeker in de eerste twee relaties heeft dat tot veel problemen geleid. Er was voor mijn gevoel geen veiligheid om open te zijn naar elkaar, zonder dat het leidde tot ruzie.
    Mijn laatste relatie was met iemand die erg lief was. Er was weinig op haar aan te merken en toch laat ik de punten waar ik me aan erger de overhand nemen. Het is om moedeloos van te worden. Ik ben er van overtuigd dat deze persoon alles voor me over zou hebben en dat geeft een bittere nasmaak.

    Ik vraag me af of dit een teken kan zijn van bindingsangst of dat ik gewoon niet in de wieg ben gelegd voor een relatie. Maar omdat die gevoelens bij mij zo tegenstrijdig zijn, wil ik verder gaan dan het af te doen als dat relaties niet bij me passen.

    1. Ik heb via een datingssite een super leuke kerel leren kennen. We gingen van zeer bescheiden, we zoeken alleen maar vriendschap, naar rupsjes in onze buik. Dagelijks uren gebeld, we hebben een hoop besproken, onze gevoelens, nare gebeurtenissen je kan het zo gek niet bedenken. Ook zijn we op date geweest, wat was het fijn elkaar te ontmoeten en dezelfde klik te hebben alsof we aan de telefoon zaten. Super relexed, geen ongemakkelijke momenten, uren op 'n bankje bij het water gezeten. Meerdere malen naar elkaar uitgesproken het fijn te vinden en aan het genieten waren ook hij was juist erg knuffelig en lief.
      Na de date nog gebeld en hadden het beide als fijn ervaren. Zouden elkaar vaker gaan zien, en dan zouden we wel zien waar 't schip strand.
      1 dag later, nog 'n goedemorgen en vervolgens, niks geen contact meer. Reageerd niet op mijn appjes, telefoontjes niks. Ik snap er geen bal van, maar hij heeft wel zo 'n indruk achtergelaten ik kan 't maar lastig loslaten, en daarnaast snap ik er natuurlijk niks van dat hij zo ineens uit contact kan gaan
      Overigens had hij 1 keer eerder wat stil geweest maar gaf hij netjes aan dat hij het erg spannend, vind en kon er niet mee omgaan en steekt dan zijn kop in het zand..
      Kan dit bindingsangst zijn? Als hij zou uit contact is gaat dat zo blijven? Ik heb hem appje gestuurd wat dit met mij doet, verder probeer ik hem met rust te laten.

      1. Beste Charrie,
        Wat ontzettend naar dat een man zomaar niets meer van zich laat horen. Via contacten op apps en datingssites gebeurt dit heel vaak, maar na en fijne date gelukkig een stuk minder. Maar als het gebeurt, is dat heel pijnlijk. Dit heeft niets met bindingsangst te maken, maar alles met het feit dat iemand het veel te spannend vindt of niet verder wil en dat niet durft te zeggen om die ander niet te hoeven kwetsen. Die persoon realiseert zich dan niet dat niets meer laten horen nog veel pijnlijker en kwetsender is. Je kunt hem het beste los laten, want met zo iemand wil je toch geen relatie lijkt me.
        Met vriendelijke groet,
        Hans Gierkink
        Singlecoach

    2. Beste Bas,
      Wat jammer en naar dat in beginsel fijne relaties telkens in een teleurstelling eindigen door al die twijfels. Het is inderdaad een patroon dat we vaak bij mensen met bindingsangst zien. Eerst is het heel fijn, alle is goed, en dan komen er langzaam steeds meer twijfels en vaak ook benauwdheid en de behoefte om weer alleen te zijn. Ik adviseer je om begeleiding te zoeken als je dit weer gebeurt. Het zou zonde zijn als je bij een volgende relatie weer hetzelfde overkomt. Onze ervaring is dat veruit de meeste mensen goed kunnen leren omgaan met dit soort twijfels en dat ze dan op een bepaald moment verdwijnen.
      Heel veel sterkte ermee.

      Hans Gierkink
      Singlecoach

    3. Beste Bas,
      Zoals je het omschrijft zou het inderdaad bindingsangst kunnen zijn. Vaak zie je dat mensen met bindingsangst aanvankelijk heel enthousiast zijn, maar als het dichterbij komt gaan twijfelen, allerlei negatieve punten gaan zien en zich gaan ergeren aan van alles. Eigenlijk is het een patroon van de angst niet echt voelen, maar in plaats daarvan “naar je hoofd gaan” en redenen gaan vinden om afstand te kunnen nemen. Je zou je zelf eens kunnen afvragen op het moment dat je je irriteert wat er achter de irritatie zit. Misschien ga je bijvoorbeeld bij iets kleins denken “Als ik dit nu al voel, kan het nooit een goede relatie worden!” en ga je daardoor afstand nemen. Om dit te overwinnen is het toch belangrijk om te gaan communiceren over je gevoel in je relaties. Daarnaast kun je andere manieren om hiermee op te gaan vinden in ons e-book “Overwin bindingsangst en verlatingsangst”. Je bent ook van harte welkom op onze workshop “Overwin bindingsangst en verlatingsangst” of om individuele begeleiding bij ons te krijgen. Hoe dan ook veel sterkte hiermee!
      Meinou Lambeck, Singlecoach

  60. Is het belangrijk om de oorzaak van je bindingsangst te kennen alvorens je kunt ‘genezen’? Mijn vader (kamp kind en getraumatiseerde jeugd) was, letterlijk, nooit thuis en ik heb met hem nooit een band kunnen ontwikkelen (dus ook niet van jongs af aan geleerd wat een gezonde relatie met iemand van het andere geslacht is). Mijn moeder was zware migraine patient en had makkelijk 4/5 dgn per week een (zware) migraine-aanval . Ze heeft mij op jonge leeftijd verteld dat ik een ongelukje was (ze slikte de pil terwijl ze al 4 maanden zwanger van mij was en hoorde toen pas van haar zwangerschap) en ik ben al kind op school 2 jaar heel erg gepest (ik durfde het thuis niet te vertellen uit angst tot last te zijn). Allemaal dingen waarvan ik begrijp dat ze bindingsangst kunnen veroorzaken?
    En pas vorige jaar, toen ik net 50 was, kwam ik erachter dat ik ongelooflijke bindingsangst heb?!? Vanaf mijn 20ste ben ik her en der in therapie geweest voor mijn onzekerheid en grote gebrek aan eigenliefde, en nog NOOIT heeft een therapeut gezegd: maar jij hebt last van bindingsangst. Nog nooit. Inmiddels 51 jaar en mijn langst ‘relatie’ was hoogtuit 6 maanden en de mannen waar ik voor viel waren eigenlijk altijd onbeschikbaar (al in een relatie of uit een ander milieu). Ik weet van mezelf dat ik zo ontzettend bang voor anderen ben dat ik fysiek contact, van mannen of vrouwen (arm om je heen, spontane kus) heel onprettig (onveilig) vind. Als ik een leuke man zie heb ik in 3 sec in mijn hoofd al het scenario afgespeeld dat hij in no-time ziet hoe niet leuk in ben en bij me weggaat. Dus probeer ik het al niet eens (bovendien word ik heel zenuwachtig en bang als een man iets té vriendelijk/intiem/serieus tegen me doet). En van al die verlammende emoties wil ik af. Ik wil niet sterven zonder dat ik ooit echte liefde gekend heb. En dus moet er iets gebeuren maar ik weet niet wat? De tips die er staan (‘gewoon maar proberen’) zie ik niet gebeuren. Dus zou ik heel graag hulp vinden maar gewone therapeut heb ik niet veel vertrouwen meer in. Is er iemand die vooral hierin ‘gespecialiseerd’ is (voor zover dat al kan)? of is er een ander advies waar ik wellicht eindelijk mijn bindingsangst mee kan overwinnen? (zei zij hoopvol mae haar vingers gekruist…)

    1. Beste Mamie,
      Wat spijtig dat eerdere therapeuten je nooit op deze mogelijkheid hebben gewezen. En wat goed dat je besluit er iets aan te doen. Ik kan me voorstellen dat de tips in het artikel niet voldoende voor je zijn, maar je kan zeker nog iets ondernemen als je iets met je bindingsangst wilt doen. Je kunt voor individuele coaching op dit vlak bij ons terecht, maar ook zou je de 2-daagse workshop “Overwin bindingsangst en verlatingsangst” kunnen proberen. Hierin krijg je al heel veel inzichten en mogelijkheden om er mee om te gaan. En leer je hoe je als single in een beginnende relatie de eerste stappen kan zetten richting een langdurige stabiele relatie. Ook kun je zo meer inzichten krijgen in waar de oorzaak ligt, al vermoed ik dat alle zaken die je noemt wel bijdragen. En het is niet noodzakelijk om er precies de vinger op te kunnen leggen, het gaat erom dat je leert hoe je er nu mee kan omgaan. Als je naar een andere therapeut op zoek gaat, zou je eens bij relatietherapeuten kunnen kijken die ook individuen helpen met een veiliger hechtingsstijl. Veel succes en wie weet tot ziens.

  61. Hoi,
    Ik weet (o.a. door jullie site) vrij zeker dat ik bindingsangst heb. Dit uit zich niet alleen in de liefde maar ook in het hebben van goede vrienden. Ik hou iedereen graag op afstand, ben graag onafhankelijk en op mezelf.
    Op het moment ben ik erg verdrietig omdat ik mijn vriend veel pijn doe. Ik ben na 2 jaar samenwonen weer apart gaan wonen omdat alles mij benauwd. Hij geeft nu aan dat hij meer afstand zal houden in huis, meer zijn eigen ding zal doen en ik moet natuurlijk beter communiceren (aangeven wanneer het me teveel wordt). Maar zelfs met dit gegeven wil ik niet terug. Iedere keer als ik het probeer en hij in de buurt is voel ik me zo overweldigd, benauwd en verdrietig, dat het me niet lukt om toegewijd aan de relatie te werken. Hoe kom ik over die enorme weerstand heen? Het is zo’n lieverd, zo’n man vind ik nooit meer en als het met hem al niet lukt…

    1. Beste Wendy,
      Wat vervelend dat je bindingsangst je zo in de weg zit. En dat je het gevoel hebt dat je hiermee je vriend veel pijn doet. Vaak versterkt de druk die je jezelf oplegt de bindingsangst verder. Misschien ervaar je extra druk omdat je je vriend geen pijn meer wilt doen (“als ik nu weer ga samenwonen móet het wel goed gaan”). Of ervaar je druk van verwachtingen over hoe je je zou moeten voelen en gedragen. Al dat “moeten” maakt je verlangen naar op jezelf zijn vaak alleen maar groter: daar ervaar je al die moeilijke gevoelens immers niet. In ieder geval is het goed om te kijken hoe je meer kan ontspannen als je bij hem bent. Als jij je helemaal op je gemak voelt en de druk van “je anders moeten voelen en gedragen” er niet meer is, gaat het vaak beter. Als dat niet lukt is het misschien goed om er wat verdere begeleiding bij te zoeken. Sterkte!

  62. Hoi. Heb/had sinds 22 maanden een relatie met een man met wie ik oud wil worden. Ondanks we uit elkaar zijn. Om het verhaal kort te maken. Ik denk dat ik verlatingsangst heb en hij bindingsangst. Van in het begin wilde ik geen relatie maar hij wel. Het klikte vanaf het chatten tot elkaar de eerste keer zien en dat is het blijven doen. Ik ‘gooide’ hem volgens hem regelmatig buiten terwijl ik me naar mijn gevoel gewoon even afsloot omdat ik het niet aan kon. Ik was dan wel altijd weg met heel veel drama en verdriet. Heb hem ontzettend veel pijn gedaan besef ik nu. Dan als ik hem niet zag wilde hij plots veel meer. Dan wilde ik hem meer zien en hij plots minder altijd met een last minute excuus meer en meer maar ook wel door de moeiijke situatie van beiden. Werk, afstand van elkaar, kinderen, eigen zaak enz. Dus best veel en gezien de omstandigheden konden we het ondanks alles goed volhouden. Omdat we elkaar zo graag zagen en nog steeds zien. Kortom de laatste keer zette ik hem aan de deur omdat hij een grote belofte had verbroken en ik me aan de kant geschoven voelde in de steek gelaten. Hij zei dat hij mij niet in de steek liet maar dat hij die beslissing had moeten nemen door omstandigheden. ik ging dood vanbinnen en hij begreep het niet en zei komt goed het is een crisis komt goed. En ik nee nee maar vanbinnen wilde ik gewoon dat alles goed kwam. Nog steeds oud willen worden met hem. Dan had hij aan verschillende mensen gezegd dat het uit was door mij. ik had vijf dagen niets van me laten horen terwijl ik vanbinnen kapot gin, koppig zijn laat het hem maar voelen ik meen het het is gedaan en vanbinnen niet. Hij krakte en vertelde dat het gedaan was. Dan nam ik contact met hem op dat ik hem miste en zei hij dat hij de knop had omgedraad en het gedaan was. Ik in paniek dan elkaar terug gezien de dag daarna en dan dat hij me graag zag dat we eruit gingen komen en ik nee neen maar vanbinnen ja ja blijf het zeggen hou me vast aub; Maar dan twee dagen later terug bij hem ouders die het goed vonden dat het gedaan was en niet blij waren dat ik er was en dan domme dingen gedaan, mails geopend eentje verstuurd omdat ik mijn gevoelens niet kon kanaliseren. Vertrokken als we zijn een koppel en we komen hier toch uit en hij neen je hebt me buitengesmeten en dan ja we komen hier wel uit. Hij nog van we kunnen toch samen een huis kopen enz. Dan plots door wat ik gedaan had. Domme onverantwoorde dingen. Hij het is gedaan dit was een brug te ver. Ik dan weer emo berichten geef me een kans vergeef me deze stomme fout. Dan ’s morgens een bericht van ik wil rust tot 1 september ik in paniek. Mijn mama belt met hem ja er zit een knoop in de relatie maar het is niet gedaan. Dan het wordt me teveel zei hij alles. En de dag erna neen het is gedaan. Als ik mijn hart volg ben ik binnen x aantal u bij haar maar ik moet mijn verstand volgen. ik heb veel aanmijn hoofd. Mijn zaak enz. Ik kan het niet meer aan. Mijn verstandzeg neen. Ik zie haar doodgraag en heb nog nooit zoveel gehouden van iemand maar ik kan het niet. De dag daarna nog steeds hetzelfde antwoord en dan stuurde ik een x. geen antwoord dan terug een x. Dan wel een antwoord maar niet op de x eerder zoals hou je me op de hoogte van die zaak, ik dan ok , enz. En dan plots of ik een afspraak wilde maken om nog iets in orde te kunnen brengen voor me; Zei dat het niet paste en dan stuurde hij volgende week dan. Dan denk ik is dat om zijn geweten te sussen dat hij nog een aantal praktische zaken in orde wil brengen voor me of is het de liefde om elkaar te zien? Dan heb ik een bericht gestuurd vanmorgen of hij een gesprek zou kunnen hebben om mijn kindjes persoonlijk op de hoogte te brengen dat we uit elkaar zijn. Dat we dit best even laten rusten en dan afspreken op een neutrale plek en ik hem nadien niet meer zal lastigvallen, rust zal geven zodat we beiden verder kunnen gaan. Maar geen reactie. Gelooft hij nog in ons? Mag ik hopen dat het terug goed komt? Iemand die twee maanden terug nog wilde trouwen (dit op 9 maanden ook reeds vroeg). Iemand die vorige week nog zei komt goed het is een crisis we komen eruit. Iemand die heel de tijd zegt ik wl oud worden met je. je brengt me tot rust maar tegelijkertijd heel vaak door mij is gekwetst doordat ik weg was (vanbinnen in mijn hart dit niet wilde maar dat het sterker is dan mezelf)? En dat ik nu doordat het te laat is (ik hoop echt van niet) meer ben beginnen nadenken en mezelf heb opgegeven voor therapie?

    1. Ik kan me voorstellen dat dit je heel veel stress en energie kost. Je wilt heel graag bij hem zijn, maar het doet je ook veel pijn. Wat je beschrijft is een typisch patroon van aantrekken en afstoten, wat je zo vaak ziet in relaties tussen iemand met bindingsangst en iemand met verlatingsangst.

      Als je hier uit wilt komen, is het noodzakelijk dat je allebei goed naar je eigen patronen en gedrag wil kijken. Het is belangrijk dat je ziet op welke “knoppen” de ander drukt, dat je kan onderscheiden wanneer angst een rol gaat spelen en dat je jezelf tot de orde roept wanneer je emoties de overhand nemen. Zodat je op dat moment ander, veiliger gedrag kan gaan inzetten en de ander kan vertellen wat er in je omgaat. Want met al dat afstoten, manipuleren en grillige gedrag kwetsen jullie elkaar.

      Dus ben jij bereid het anders te gaan doen en verwacht je dat hij dat ook kan of wil? Dan heeft jullie relatie nog een kans. Heel veel sterkte!

  63. Ik herken me hier compleet in. Ik had vandaag nog hier een gesprek over ik wou weer afstand houden en alleen vrienden blijven terwijl ik naar hem verlangde toen we nog niet zo close waren. Ik had het gevoel dat we te snel gingen, maar ik moet toegeven dat ik er ook in mee ging. Ik begin nu te twijfelen over of ik hem wel echt leuk vind en ik maakte het me allemaal wijs dat ik hem niet meer leuk vind, maar ja dat doe ik telkens weer. Toen dacht ik aan bindingsangst, maar wist niet wat het precies inhield dus toen ging ik het opzoeken en kwam ik deze pagina tegen. Ik denk dat ik het heb gekregen doordat mijn ouders altijd erg afstandelijk waren en ik mocht nooit mijn verdriet uitten ook nooit boos zijn. Ik moest altijd het perfecte kind zijn, maar dat ben ik dus niet volgens mijn ouders. Ik ben dus vaak erg ongemakkelijk met knuffels geven of intieme dingen doen. Vaak wanneer een vriendin verdrietig is zit ik er maar ongemakkelijk bij terwijl mijn andere vriendinnen haar troosten. Ik vraag me af wat ik ermee moet doen. Ik heb dus nu met die jongen even afgesproken om een pauze te nemen zodat ik erover na kon denken wat ik precies wil, maar nu hebben we elkaar alweer een aantal uur niet meer gesproken en voelt het leeg aan, klinkt een beetje overdreven maar ja.

  64. We hebben bijna negen jaar een relatie gehad. Lang genoeg om bindingsangst uit te sluiten, zou je denken. Van mezelf weet ik zeker dat ik het heb, maar ik denk mijn vriendin ook. Ze heeft op jonge leeftijd haar vader verloren en wil altijd zelf beslissingen nemen. Ik ben wat makkelijker, geef ik toe. Na jaren latten hebben we samen een huis gekocht. Het samenwonen ging vanaf het begin al moeizaam. We botsten veel, ik had best moeite om voldoende te verdienen (flexwerk en zzp) en de intimiteit en genegenheid bleven steeds meer uit, tot mijn verdriet. Ik voelde me vaak afgewezen en niet goed genoeg.
    Een tijdje terug begon ze over weer apart gaan wonen. Ik ben veel thuis door thuiswerk en ze kon niet meer zichzelf zijn, vond ze. Flinke crisis. Een andere woning heb je niet zomaar meer met de huidige prijzen en schaarste. Ik stond niet te springen en het ebde wat weg. Nu is het weer zover. We leven langs elkaar heen, ze mist de diepgang. Therapie of deskundige hulp ziet ze niet meer zitten. Nu kan ik alsnog op zoek naar een ander thuis, terwijl ik toch liefst samen zou blijven, met haar, onze families en de lieve kat.

    1. Beste Peer,
      Beste een lastige situatie waar jullie inzitten. Samenwonen terwijl je beide bindingsangst hebt en daar nog niet veel aan gedaan hebt, is een flinke uitdaging. Het zou goed zijn om beide eens met jezelf aan de slag te gaan en te onderzoeken wat je beide kunt doen om weer meer verbinding te maken zonder dat je over je grenzen gaat. Op korte termijn kun je kijken wat jullie kunnen doen om minder op elkaars lip te zitten. Zoek een werkplek buitenshuis. Zorg dat als je beide thuis bent, je ook voldoende tijd en ruimte voor jezelf hebt door in aparte ruimtes te zijn en de ander rust te geven. Maak daar afspraken over. En als je bij elkaar bent in dezelfde ruimte, zorg dan ook dat je verbinding maakt door echt aandacht aan elkaar te geven. Als dat allemaal niet werkt, kunnen jullie alsnog weer apart gaan wonen.
      Heel veel succes!

      Hans Gierkink
      Singlecoach

      1. Beste Hans, dank je voor je reactie. Ik had wat moeite om dit onderwerp terug te vinden online. Het is er inmiddels niet eenvoudiger op geworden onderling. Eerlijk gezegd denk ik niet dat ik langere termijn nog weer aan een relatie zal beginnen. Ik ben inmiddels begin vijftig.

  65. Hallo Hans,

    Zo’n 4 weken geleden een, in mijn ogen, een ontzettende leuke vrouw leren kennen. Na een aantal gezellige gesprekken hebben we een keer afgesproken. Alles was leuk en fijn en precies zoals ik gehoopt had. Ze ging in het begin best wel snel voor mijn gevoel. Maar ik dacht dat ze dat wel prettig vond. Dus ik ging er helemaal in mee. Ze wilde met me op vakantie. Ze had het over een grote auto of een groter huis. Haar ouders ontmoeten en dat eigenlijk vrij snel al (na 2 weken). We sporten vaak samen en hebben heel veel overeenkomsten om over te praten. Na een ontzettend leuk weekend (alles klopte gewoon) zei ze kort daarna dat het haar benauwde, dat IK te snel ging…terwijl ik dacht dat juist zij te snel ging. Het was niet mijn schuld van de breuk, maar het hare. Vanwege een scheiding, ziekenhuis opname, verkeerde vriendjes erna etc. We hebben het er wel over gehad, maar ik dacht dat ze het redelijk verwerkt had, omdat ze zo spontaan enthousiast over kwam. Zelf heb ik geen flinke rugzak met vervelende relaties. Bij mij is het niet veel meer dan een bodempje geweest. Mijn hart stond voor haar helemaal open. Dus je kunt wel begrijpen dat de breuk me enorm geraakt had. Uiteindelijk heb ik even de boot afgehouden en met mensen/vrienden mijn ervaring gedeeld. Iemand zei me: bindingsangst! Wist ik veel wat dat was! Had het in mijn leven nog nooit meegemaakt. Nu heb ik me eigen een beetje in verdiept. Maar nu is mijn vraag: Ergens weet ze het wel… maar heb ik het idee dat ze er niet veel mee kan doen of aan gaat doen. Wat is jou advies hierin?? Communiceren is in deze het allerbelangrijkste…dat snap ik wel. Afstand houden is optie 2 en haar het ritme laten bepalen? Ik hoop dat je me hier een beetje bij kunt helpen.

    Alvast bedankt!! Groet

    1. Beste Manf,
      Als ik je verhaal zo lees, zou het goed mogelijk kunnen zijn dat je date in de bindingsangst is geschoten omdat het te snel is gegaan. Heel vervelend voor je, om dat je ook al eerder diverse vervelende ervaringen gehad hebt met relaties. Het zou goed voor je zijn om eens te kijken of daar een patroon in zit. Mogelijk trek je (onbewust) vrouwen aan die onveilig gehecht zijn, c.q. bindingsangst hebben.
      Wat je huidige date betreft, als je echt stappen met haar wilt maken is het belangrijk dat je beide kijkt naar je eigen aandeel in de problemen. Als zij vindt dat het allemaal aan jou ligt, wordt het natuurlijk moeilijk. En inderdaad wat jezelf aangeeft, heel rustig aan opbouwen en heel goed communiceren over hoe je je beide voelt. Als ze zich benauwd, beklemd of geïrriteerd gaat voelen is het goed om even wat afstand te nemen.

      Heel veel sterkte ermee!
      Hans Gierkink
      Singlecoach

      1. Hey Hans…bedankt voor je reactie.

        Ik neem afstand….maar het blijkt dat ze zich alweer in een andere relatie heeft gestort. Ik weet van niks…maar hoorde het via via. Van haar mag ik daten…maar daar staat mijn hoofd totaal nog niet naar.
        Ze wil wel vrienden blijven (vraag met niet waarom) we sporten soms in de sportschool en fietsen bij dezelfde club. Af en toe ben ik echt radeloos wat te doen. Moet ik nou contact blijven houden of gewoon maar laten gaan…..zodat ze (misschien) een keer goed hard op der bekkie gaat??

        1. Ow ja…..tijdens de spinning lessen die we volgen in de sportschool. Zit ze me de hele tijd in de gaten te houden…kijkt ze naar me…probeer ik terug te kijken…draait ze haar hoofd weer weg….wat voor signaal wil ze hier mee afgeven?

  66. Hallo ik ben 15 jaar oud. Een paar dagen geleden heb ik haar gevraagd en ze zei uiteraard “ja natuurlijk” maar nu heb ik het gevoel dat ik heel veel dingen moet en een opgesloten gevoel. Dit heb ik ook met haar besproken en ze zei dat ze het zo rustig aan wil doen als we ons beide maar goed voelen. Ik vind haar echt heel lief en dit is trouwens ook mijn eerste relatie, maar toch voel ik me verdrietig en heb ik zoals ik zei een in het nou gedreven gevoel. Dit word erger als ze zegt hoe leuk ze me vind en dat ze een verre toekomst met mij ziet. Ik ben bang dat dit op ten duur haar pijn gaat doen.

  67. Hallo Hans en Meinou,

    Ik heb hier eigenlijk nooit bij stilgestaan, maar als ik er zo over nadenk heb ik mannen altijd op een afstand gehouden. Ik lees hier en daar wat over bindingsangst maar kon mij er nooit écht in vinden, tot ik gisteren dit artikel las en mij redelijk herkende in het een en ander. Om nu te zeggen “ik heb dit” vind ik nog wel lastig.

    Op de middelbare school merkte ik dat ik jongens ‘wel leuk vond’, maar niet per se een relatie met ze wilde. Ik heb dit dan ook nooit toegegeven omdat ik me er bewust van was dat dit redelijk vreemd is. Later ontwikkelde ik een soort patroon van mannen daten en een zwak hebben voor de mannen die mysterieus en een tikkeltje onbereikbaar waren. Ik hou van je, ik vind je leuk en vooral ‘wat ben ik blij dat ik jou heb ontmoet’ waren zinnen waar ik stiekem keihard van wilde gaan rennen. Ik vond het ronduit walgelijk. Als ik terugkijk naar mijn datingverleden realiseer ik dat ik het daten met sommige mannen onnodig snel heb afgekapt, maar van de meesten heb ik dan ook echt geen spijt. Ik moet er niet aan dénken dat ik op de een of andere manier word herenigd met mijn ex. De irritaties waren zodanig veel dat ik het eigenlijk nooit heb gelinkt met bindingsangst, omdat ik bindingsangst associeerde met “angst om je te binden tot iemand omdat je bang bent gekwetst of gedumpt te worden”. Beiden heb ik in veel gevallen nooit gehad. Ik dump ze zelfs graag en ze hoeven echt nooit meer terug te komen.

    Ik merk dat er iets niet klopt maar ik vind het lastig om de bindingsangst stempel te zetten. Kan ik hierover praten met mijn huisarts en vragen voor een doorverwijzing of moet ik dit zelf oplossen?

    1. Beste Chantal,

      Bewustwording is de eerste stap naar de oplossing. Fijn dat dit artikel je geholpen heeft. Bindingsangst heb je in vele soorten en maten, ook in lichte vorm en som heel sterk. Belangrijkste is dat je voor jezelf erkent dat je er kenmerken van hebt. Het is goed als je er eerst eens meer over leest. Op onze site staan nog veel meer artikel hierover, een test en (gratis) e-books. Ook zijn er veel goede boeken over verschenen zoals Liefdesbang en Verbonden. Je huisarts kan je doorverwijzen naar een psycholoog. Wel fijn als het iemand is met ervaring met op oplossen van hechtingsproblemen bij volwassenen. Ook kun je een gespecialiseerde coach zoeken (zoals wij). Heel veel sterkte ermee.
      Hans Gierkink
      Singlecocach

  68. Ik blijf twijfelen, heb ik bindingsangst of voel ik “gewoon” niet genoeg? Normaal gesproken word ik erg verliefd, heb dit gevoel ook nodig om een relatie aan te gaan, van iemand te genieten, te respecteren etc…Nu is dat anders. Ik heb mijn huidige partner ongeveer 1 jaar geleden leren kennen. De bom sloeg niet in, van mijn kant….maar jeetje, wat voel ik mij fijn bij haar en veilig. We hebben lol en eigenlijk heel veel wel. Maar als we dan een paar dagen bij elkaar zijn, irriteer ik mij aan kleine en grote dingen, doe onaardig en zoek ruzie….totdat het weer escaleert. Dit gedrag heb ik niet als ik verliefd ben, ben dan namelijk veel te bang dat de ander weggaat. Ik heb al veel gelezen over bindings en verlatingsangst en herken veel. Ook qua hechtingsproblematiek met mijn ouders. Wat nu te doen? Vorige week is het helemaal geëscaleerd en ik voel eigenlijk niet zoveel, laat de bal bij haar. Niet eerlijk maar wel hoe het is….en toch wil ik haar ook niet kwijt.

    1. Beste Mz,
      De gedragsverschijnselen die je beschrijft, vallen inderdaad onder bindingsangst. Opkomende irritatie als je wat langer bij elkaar bent. En dan ook ruzie zoeken totdat het escaleert. Je vriendin komt emotioneel (te) dichtbij en onbewust probeer je dan afstand te nemen door dit soort gedrag. Uiteraard heb je dit niet als je verliefd bent. Maar de vraag is of dit dan wel vrouwen zijn die met jou echt de (emotionele) verbinding aan gaan? Wat je kunt doen is heel goed blijven voelen hoe het met je gaat als je bij haar bent. Je kunt je hechtingssysteem vergelijken met een liefdesvat dat volloopt als je bij je vriendin bent door alle aandacht en liefde die ze je geeft. En dit liefdesvat loopt maar weer langzaam leeg. Als het vat te vol is, raak je overprikkeld en ga je je irriteren, ruzie zoeken etc. Als je goed voelt hoe het met je is, kun je dit al zien aankomen. Wat je dan kunt doen is aangeven bij je vriendin dat je wat tijd en ruimte voor jezelf nodig hebt om tot jezelf te komen en te ontprikkelen. Dan loopt je liefdesvat weer leeg en kun je er weer een paar dagen tegen. Heel veel succes!

      Hans Gierkink
      Singlecoach

  69. Ik vraag me af of ik bindingsangst heb of het probleem op een andere manier “moet aanvliegen”. Ik herken veel vsn de sympotomen, heb ook vaak relaties gehad( ben nu 50). Ben na een tijdje alleen geweest te zijn nu sinds 1,5 jaar met mijn vriend. De relatie is fijn. Ik kan me ook openstellen, we praten over alles, ik zelfs meer dan hij en ik stel me erg open op. Zowel als luisterende als vertellende partner. Maar.. toch wordt mijn angst getrickert. Mijn vriend vertelt niet graag ivee zojn verleden. Ik weet wwl wat dingen waaruit blijkt dat hij al jong voor zichzelf hheft moeten zorgen relaties zijn bij hem ook keer op keer mislukt en hij heeft veel crijheid nodig gehad. ( bindingsangst?) Nu we beiden ouders zijn veranderen onze behoeften. Mijn vriend ging van feest naar feest. Daar is hij nu rustiger in. Maar ij wil dus weinig loslaten. Dat moet ik accepteren. Logisch. Wat was voor we ons leerden kennen is niet wie we nu zijn. Dit geldt voor beide. Oom ik hen zo mijn gekke dingen gedaan. Mijn probleem is dat het mijn gevoel ‘buitengesloten te worden’ trickert. Ik ben een afgewezen kind doir mijn moeder en heb ee pestverleden. ‘Jij hoort er niet bij/jij doet er niet toe” zijn mijn thema’s. En ik weet niet hoe ik het op moet lossen. Mijn vriend appt veel met mensen waarover hij niets wil vertellen. Hij flirt ook graag. Dit trickeet mijn gevoel om afstand te nemen. Ik voel dat ik los wil uit angst gekwetst te worden. Ik ben voor hem verhuist, maar heb mijn eigen woning ook nog. Ik merk dat ik naar mijn zelfstandigheid terug brgin te verlangen, maar ook dat dit geen zuiver gevoel is, maar gebaseerd is op afsluiten, blocken en angst weer het lachertje te zijn. Ik kan er over praten met mijn vriend en hin is oprecht over zijn gevoelens alleen over vroeger praat hij niet. Hoe kan ik me opstellen om geen keuzes uit angst te maken. En is het bindingsangst iets anders?

    1. Beste Petra,
      Gezien je verleden kan ik me voorstellen dat je je buitengesloten voelt door je vriend. Logisch als hij niet over zijn verleden wil praten en ook vertelt met wie hij allemaal appt. Maar Iedereen heeft recht op privacy, ook in een relatie. En een klein beetje flirten kan ook geen kwaad, zolang hij jullie afspraken en grenzen maar niet schendt t.a.v. trouw en vreemd gaan. Je zult je hem toch die ruimte moeten geven. Als je aan de slag gaat met het beter verwerken van je pestverleden en wat je tussen jou en je ouders gebeurd is, zul je merken dat ook de angst t.a.v. het gedrag van je vriend minder wordt. Het gaat te ver om te zeggen op basis van wat je schrijft dat je bindingsangst of verlatingsangst hebt. Maar doordat je gepest bent en afgewezen door je moeder, heeft dat zeker een negatieve invloed op het vertrouwen in andere mensen en de mate waarin je je geaccepteerd voelt.

      Hans Gierkink
      Singlecoach

  70. Hoi, Ik heb net een relatie van 6 jaar en heb voorbije zomer een andere leuke man leren kennen. We verschillen wel wat in leeftijd (15 jaar), maar hebben dezelfde leuke hobby die we delen en het klikte ook meteen. In mijn relatie van 6 jaar voelde ik me regelmatig down. Als hij vroeg wat er was wist ik niet wat er was of kon ik het niet verwoorden. Ik wist toen ook niet dat ik bindingsangst had (tot ik nu dit artikel las). Hij vroeg ook nooit door dus lieten we maar voor wat het was. Met die oudere man begon het te klikken en ik werd verliefd. Ik heb dit ook gezegd tegen mijn vriend maar mijn vriend heeft hier nooit op ingegrepen omdat hij niet wist hoe het aanpakken. De gevoelens waren zo sterk dat ik tegen al mijn principes, toch ben vreemd gegaan. Ik heb nog gevraagd een open relatie te starten maar daar stond hij niet voor open.

    Ik heb tijdens die eerste maanden mij nog nooit zo goed gevoeld. Verliefd tot achter mijn oren, en hij kon me zo goed en sexy voelen. Ik heb met mijn vriend waarmee ik een 6-jaar lange relatie had een pauze ingelast in onze relatie, maar ben wel steeds die oudere man blijven zien. Ondertussen, een half jaar later, wilt die oudere man dat ik voor hem kies. Ik zit vol bindingsangst voor het nieuwe, en verlatingsangst voor het oude. Ik zoek alsmaar meer redenen zoals bv het leeftijdsverschil om te zeggen dat het niet gaat werken. Hij houdt echter vol en weet wat we hebben, dat dit serieus is, dat onze relatie een stevige basis heeft. Hij zou zelfs met mij willen trouwen. De seks is super, en ik zie hem graag, maar toch zoek ik allerlei redenen waarom hij niet goed voor me zou zijn.

    Mijn andere vriend wilt me ook terug. We hadden tenslotte nog maar net een huis gekocht (waar ik ook nachten heb over zitten janken toen we het kochten omwille van mijn bindingsangst). Nu moet ik kiezen tussen het bekende en de zekerheid, maar waarbij de seks minder goed is en de communicatie niet top maar mss wel aan kan gewerkt worden. Ofwel voor een oudere man, waarbij de seks goed is, die ook goed kan communiceren, maar waarvan ik weet dat de omgeving naar me gaat kijken omdat hij zoveel ouder is, en omdat ik alles moet achterlaten. Mijn vriend, een 6-jarige relatie, het huis waar ik amper heb ingewoond (ik woon nu elders),… Het schrikt me allemaal zo af en het maakt me hopeloos. Ik heb mijn hoofd al zoveel wijs gemaakt dat ik ook denk dat ik beide mannen graag zie. Ik weet het niet meer. Ondertussen heb ik ook al 2 of 3 keer het proberen gedaan te maken met die oudere man, en telkens komen we weer bij elkaar. Help, ik ben radeloos 🙁

    1. Beste Eline,
      Je staat voor een flinke uitdaging zo te lezen. Moeten kiezen tussen twee mannen in combinatie met bindingsangst. Het is goed mogelijke dat deze bindingsangst je beeld en keuze vertroebelt. Dat maakt het dus lastig om de zaken helder te zien. Ik adviseer je een goede coach te zoeken die je kan helpen de zaken goed op een rijtje te krijgen. Dan kun je zelf een verstandige en goed afgewogen beslissing nemen. Daarna is het belangrijk ook wat aan je bindingsangst te gaan doen. Anders blijft dat opspelen in je relatie. Dat zou het minder leuk maken voor beide.
      Heel veel succes en wijsheid toegewenst met het maken van een goede keuze.

      Hans Gierkink
      Singlecoach

  71. Hoi,
    Dit is heel herkenbaar. Ik ben 23 en heb al 7 jaar geen relatie gehad, niet eens geprobeerd om te daten of flirten. Iedere keer als ik iemand leuk vind, dan doe ik alsof dat niet waar is. Sommige mensen in mijn omgeving geloven ook niet dat ik bisexueel ben omdat ik nooit een relatie aan ga. Het klinkt misschien raar maar ik vind het moeilijker om me te binden aan een man dan aan een vrouw. Omdat ik zelf namelijk niet graag de “vrouwen rol” in een relatie vervul. Soms vind ik iemand leuk maar dan zie ik mezelf niet “getrouwd zijn”.

    Ik moet ook eerlijk zeggen dat ik dit niet alleen heb met liefdesrelaties maar ook met vriendschappen. Ik vind al snel dat iemand te dichtbij komt. Is dat ook een vorm van bindingsangst of is dat iets anders?

    Groetjes, Lydia

    1. Hoi Lydia,
      Hetgeen je beschrijft zijn inderdaad kenmerken van bindingsangst. Mensen met bindingsangst kunnen het soms ook benauwd krijgen als vriendschappen emotioneel te close worden. Als je echt naar een liefdesrelatie verlangt, zul je hier toch serieus mee aan de slag moeten. Gelukkig is er ook veel aan te doen zoals je in het artikel en elders op de site kunt lezen. Veel sterkte ermee.

      Hans Gierkink
      Singlecoach

  72. Hallo,
    Ik ben vorige week bruut aan de kant gezet door mijn vriendin en na alles wat ik hier lees krijg ik het gevoel dat ze wel eens bindingsangst kan hebben.
    Ik hou ontzettend veel van haar en ik heb bij haar ook niets anders gevoelt (tot het vorige week mis ging).
    Ik zou het liefst weer met haar een relatie aangaan, zijn er goede opties en/of tips waar ik gebruik van kan maken?

    1. Hoi Jimbo,
      Heel naar als je zo bruut aan de kant gezet wordt. Als ze daadwerkelijk bindingsangst heeft, kan het zijn dat het haar allemaal een beetje teveel werd. Dat ze zich heel benauwd en beklemd voelde of misschien was het wel zo erg dat haar gevoel voor jou even helemaal afgesloten was. Dat zijn dingen die gebeuren als mensen bindingsangst hebben. Dan moet zo iemand even tot zichzelf komen. Soms kost dat een paar uur en soms een paar weken. Meestal komt het gevoel van verliefdheid of liefde voor de ander dan ook wel weer terug. Als ik jou was zou ik even twee weken helemaal geen contact opnemen en daarna weer voorzichtig proberen. En als ze weer wat met je wil, lees dan ook ons e-book over bindingsangst. Dan heb je een goede gebruiksaanwijzing hoe je beter kunt voorkomen dat ze zich weer enorm benauwd en beklemd gaat voelen.
      Heel veel sterkte en succes.

      Hans Gierkink
      Singlecoach

      1. Dank je wel voor de reactie en je advies Hans.
        Ik heb inderdaad al vanaf vorige week radiostilte gehouden, dit zal ik even volhouden.
        Ik hoop echt dat de verliefdheid terug komt!

        Groet,
        Jimbo

        1. Hallo heren,

          Bij mij is afgelopen week exact hetzelfde gebeurd. Het bovenstaande is helemaal herkenbaar. Ik heb even afstand genomen. Het is fijn om hier te mogen lezen dat de ruimte geven een goede tule is. Ik voel me als partner erg machteloos.

          groet,

          Anne-Marie

  73. Hallo, pfff… confronterend.
    Ik herken mezelf in het bindingsangst type.
    Al een paar relaties gehad, waarbij ik in korte tijd de mindere punten van iemand ga zien.
    De man komt te dichtbij, laat me te weinig vrij, verwacht teveel en ik ben bang dat het fout gaat of saai wordt.
    Sinds 5 maanden ga ik met een getrouwde man om. Vanaf begin af aan was het duidelijk. Hij is getrouwd en gaat niet bij zijn vrouw weg. We hebben het leuk samen. De seks is goed, de intimiteit. We liggen met veel dingen op dezelfde lijn. We hebben veel lol samen.
    Dit voelt veilig voor mij en absoluut niet saai. Alsof er een soort spanning is. Ik ben vrij, geen verplichtingen.
    We merken beide dat we elkaar steeds leuker vinden en ook missen. We zien elkaar gemiddeld 1x per 1.5 of 2 weken.
    Hij twijfelt nu zelfs aan zijn relatie. Hij mist daar iets, wat hij bij mij wel krijgt. Ik zal hem niet pushen om dat op te geven. Stiekem hoop ik dat hij voor mij gaat kiezen. Maar ja… Wat dan? Komt de bindingsangst dan weer om de hoek kijken? Hij is wel heel speciaal voor mij.
    Zou ik ermee om kunnen gaan? Zou hij mij kunnen helpen?

    1. Beste Bohmers,
      Je verhaal is herkenbaar. Mensen met bindingsangst kiezen vaker voor een relatie met iemand die al bezet is, omdat dat veiliger voelt. Je hoeft het immers niet echt aan te gaan, er zijn geen verwachtingen en verplichtingen en je kunt er heel vrijblijvend instappen. De momenten dat je bij elkaar zijn voelen vaak fantastisch en smaken naar meer. Je kan zo blijven verlangen zonder dat de ander echt te dichtbij komt.
      Wat gebeurt er als degene met de relatie daadwerkelijk bij zijn vrouw/man weggaat (wat overigens in de minderheid van de gevallen gebeurt)? Een enkele keer zie je dat in de periode daarvoor toch voldoende intimiteit is opgebouwd, dat de bindingsangstige langzaam aan de intimiteit heeft kunnen wennen en nu openstaat voor een echte relatie. Vaker echter eindigt het minder fraai met vooral verliezers. Op dat moment verdwijnt immers het vrijblijvende en komen de verwachtingen en verantwoordelijkheden ineens keihard binnen. Plus alle praktische en emotionele problemen die de scheiding van de ander met zich mee brengt. Vraag jezelf dus af: ben ik echt blij als hij ineens met zijn koffers op mijn stoep staat? Als je denkt dat dat zo is, ga met je bindingsangst aan de slag en praat er alvast met hem over. Veel succes!

  74. Mijn man overleed ruim 2,5 jaar geleden en ik dacht dat alles goed ging. Wel dacht ik dat er nooit meer een man naar mij om zou kijken om hoe ik er nu uitzie. Ik heb me eigenlijk al die jaren verwaarloosd. Al die tijd ben ik alleen geweest, maar miste wel een maatje om me heen en die mij aandacht gaf. Nu kwam ik iemand tegen die gescheiden is en mij aandacht gaf, wat ik erg leuk vond. Ik ben met mijzelf aan de slag gegaan door gezonder te eten en meer te bewegen om er leuker uit te zien. Deze man begon met mij te flirten en ik speelde er op in.

    Hij gaf aan dat hij op dit moment niet aan een relatie toewas omdat hij het nu zoals het nu ging goed was en hij het ook wel goed vond als hij alleen was. Ik overspoelde hem met appjes en telefoontjes over hoe leuk ik hem vond en dat ik hem nodig had. Ik merkte dat hij afstandelijker werd en hij gaf aan dat ik hem meer ruimte moest geven en dat wilde ik ook doen, maar dat lukte mij niet omdat ik mij gelukkig bij hem voel als ik bij hem ben. Ik kan hem gewoon niet met rust laten.

    Het is een rollorcaust en ik weet niet hoe ik hieruit moet komen. Ik bedenk telkens een smoes om maar bij hem te kunnen zijn en hij accepteert dat telkens ook nog. Nu is het zo geescaleert dat ik het niet meer weet. Mijn gedachten blijven bij hem, maar ik durf hem niet meer te appen of te mailen. Wel heb ik met hem gesproken over dat ik last heb van verlatingsangst en hij zei dat ik daar hulp bij moest zoeken. Omdat hij zo niet in een relatie wil stappen en zeker niet met mij.

    Ik ben de weg kwijt en ik ben ook zeker bang dat ik hem heb verloren. Toch hoop ik nog dat het goed zou komen, maar ik weet het niet meer. Mijn vraag is heb ik het nu voorgoed verknalt en ben ik hem kwijt of zou het nog goed komen als ik hulp heb gehad?

    1. Beste onzeker typje,
      Heel herkenbaar wat je allemaal schrijft. Veel lezers zullen dit waarschijnlijk ook wel herkennen. De emotionele rollercoaster van aantrekken en afstoten. Dit is emotioneel heel zwaar.

      We krijgen zeer regelmatig mensen in onze praktijk die van hun partner een soort van “laatste waarschuwing” gehad hebben. Ze krijgen dan iets te horen van: “Ga nu met jezelf aan het werk, ga je ander gedragen en anders is het over”. En ook krijgen we veel mensen waarbij de relatie net weer uit is hierdoor. Ondanks dat de relatie in een crisis is of net uit is gegaan, voelen de (ex)partners vaak nog wel veel voor elkaar.

      Als degene die zich het meest onprettig gedragen heeft (door verlatingsangst of bindingsangst) dan daadwerkelijk aan zichzelf gaat werken en ook daadwerkelijk ander gedrag laat zien, gebeurt het zeer regelmatig dat de relatie weer opgepakt wordt en zich op een betere manier ontwikkelt. Dus als je eerst hulp zoekt, wat inzichten krijgt en dan op een aantal eerste punten laat zien dat je het ook anders kunt doen, is er een kan dat hij het prima vindt om weer contact te hebben. Vanuit dat contact kun je de relatie dan weer op een gezonde manier opbouwen.

      Heel veel sterkte ermee,

      Hans Gierkink
      Singlecoach

  75. Ik heb sinds 1,5 jaar contact met een jongen die ik ken via een dating app. Al in de eerste 15 min van onze eerste date vertelde hij mij niet op zoek te zijn naar iets serieus. Ik vond hem knap, maar niet mijn type qua persoonlijkheid en kon wel wat knuffels gebruiken dus ik dacht prima, dan maar op die manier en dan zoek ik ondertussen verder. Dit is al die tijd prima gegaan tot 2 maanden geleden. Ik had hem een aantal maanden niet gezien wegens een reis. Ik merkte dat ik hem miste maar wist niet op welke manier. Ik begon er ook steeds meer naar uit te kijken dat hij terugkwam en toen hij er eenmaal was (nadat we wel veel telefonisch contact tijdens zijn afwezigheid hadden gehad) was ik zo blij en opgelucht dat ik er een beetje van schrok. Ik gaf dit aan bij hem en kreeg meteen zijn standaard reactie dat hij niet verliefd is en geen relatie wil. Vanaf dat moment zijn wij alleen maar meer naar elkaar toegetrokken, voor mij omdat ik er achter wilde komen wat ik nou voelde, maar vanuit zijn kant snap ik het niet. Ik heb bewust mijn mond gehouden en wilde kijken hoe het zou lopen. Wij zijn dagelijks bij elkaar geweest, alleen maar knuffelen, appen, in het openbaar lopen als stel, interesse tonen, aangeven elkaar graag te willen zien, praten over de toekomst, dingen plannen zoals weekendjes weg etc, voorstellen aan vrienden en dit vooral vanuit zijn kant. Zijn gedrag is totaal het tegenovergestelde van zijn woorden. Gisteren heeft hij eindelijk geuit dat hij me wel heel leuk vind en niet weet wat hij moet doen. Meteen erachteraan zegt hij niet verliefd te zijn en zich afvraagt of hij dat überhaupt ooit nog op iemand kan worden. Ik wil het niet forceren want ik ben er voor mijzelf uit dat ik ondertussen stapelgek op die jongen ben geworden, maar ik ben ook zo bang dat ik onterechte hoop heb. Ik weet gewoon niet wat nu wijsheid is om te doen of waar hij bang voor is.

  76. Hallo,

    Sinds 4 maanden date ik met een hele lieve jongen, waar ik heel gek op ben. Helaas zit hij erg met zich zelf in de knoop en heeft nu, ondanks zijn gevoelens voor mij, onze relatie beëindigt. Hij zegt dat hij gek op mij is, maar dat dit hem erg uitput. Hij is constant met mij bezig wat ten koste gaat van zijn eigen leven. Hij heeft in eerdere relaties ook veel last gehad van dit gevoel, wat uiteindelijk ook tot breuk leidde. Ik vind het erg moeilijk om hem zo met zich zelf in strijd te zijn, hij vecht nu tegen zijn gevoelens voor mij om te voorkomen dat hij weer wordt opgeslokt door een relatie. Ik vraag me af wat dit dan is, en of hij er misschien iets aan kan doen? Het zou niet fijn zijn dat hij hierdoor geen relaties kan hebben..

    1. Hoi Nouscha,
      Dat is heel frustrerend als je een hele lieve jongen hebt die gek op je is, maar het niet met je aan kan gaan. Wat je beschrijft is een kenmerk van verlatingsangst. Continu met de ander bezig zijn. Je kunt hem de tip geven eens iets te lezen over verlatingsangst. Het boek Liefdesbang zal hem waarschijnlijk wel veel inzicht geven als het daadwerkelijk verlatingsangst is..
      Veel sterkte ermee.
      Hans Gierkink
      Singlecoach

    2. Hi,

      Ik denk dat ik bindingsngst heb. Wil heel grssg met iemand zijn en toekomst opbouwen maar als
      Mannen te dichtbij komen duw ik ze weg. Wil jets wat mij niet wilt, vind het eng om te daten terwijl er zeker goede mannen tussen zitten dje alles hebben msar ik vind altind wel iets. Ben absoluut niet gelukkig en weet niet hoe ik hier uit moet komen:-(.. want alleen zijn vind ik ook nket leiuk. Jongens vinden me raar en apart terwijl ik heel normssl
      Meisje ben maar ben bang om gekwetst te worden of dat als ik gehecht aan iemand ben die persoon weg gsat en kan daar moeilijk mee om gaan.
      Wwt moet ik doen??

      1. Hoi meid,

        De zaken die je beschrijft zijn inderdaad symptomen van bindingsangst. Ik snap dat je daar mee zit. Dit gaat ook niet zomaar vanzelf over. Dus het is goed om in iedergeval hulp te zoeken bij iemand die je hiermee kan helpen. Verder is het goed om over het onderwerp te lezen zodat je alvast wat handvatten krijgt om er mee om te gaan. De boeken “Verbonden” en “Liefdebang” zullen je veel inzicht geven, net als ons eigen E-book waar veel praktische oefeningen in staan. Veel sterkte ermee.

        Hans Gierkink
        Singlecoach

  77. Ik vraag mij eveneens af wat er met mij aan de hand is….ben 49 jaar en 4 jaar geleden gescheiden. Sinds die tijd date ik intensief, maar van alle vrouwen die ik ontmoet zit er tot op heden geen 1 tussen die mij raakt, het verliefde gevoel geeft. Na meer dan 50 ontmoetingen ga ik mij dan ook afvragen of er iets mis is met mij…gelukkig zijn er wel regelmatig vrouwen die interesse in mij hebben, maar als het gevoel niet direct wederzijds is, haak ik snel af….het is bij mij ook een beetje ‘alles of niets’. Ik merk dat ik op vrouwen val met een sterke persoonlijkheid, tegelijkertijd maakt een dergelijke persoonlijkheid mij ook bang. Ik ben dan bang niet voldoende te bieden te hebben, niet gelijkwaardig te zijn of ander negatieve gedachten. Ik ben zeker ook vermijdend in mijn gedrag, ga als het moeilijk of spannend wordt situaties uit de weg en laat het dan ook wel eens afweten (terwijl ik misschien potentieel een leuke vriendin misloop). Ik heb 2 weken geleden iemand ontmoet waar ik mij direct aangetrokken toe voelde. Ik liep hard van stapel, zag het helemaal zitten…nu 2 weken later zie ik vooral op tegen ons (nog maar) 2e ontmoeting. Negatieve gedachtes als ‘is ze het wel?’, ‘ben ik wel mans genoeg voor haar?’ en ‘ze mist een zachte kant’ spoken dan door mijn hoofd. Dit levert buikpijn op en zal er zeer waarschijnlijk toe leiden dat ik afhaak….terwijl iets in mij ook zegt: ‘ze is leuk!’ , ‘zo’n leuke vrouw kom je misschien nooit meer tegen!’ , de angst wint het vaak van de hoop. Heeft u tips voor mij? boeken of artikelen die ik kan lezen? alvast dank.

    1. Beste Robbie,
      Ik kan me goed voorstellen dat deze situatie heel vervelend voor je is. Deze verschijnselen waar je last van hebt, zoals negatieve gedachten over de dates, twijfel, angst en benauwdheid, vallen inderdaad onder de vermijdende hechtingsstijl of bindingsangst. Goede boeken voor je om te lezen zijn Liefdesbang en Verbonden. Maar ik ben bang dat je er met lezen alleen niet komt. Het is goed om ook een workshop te gaan doen of begeleiding te zoeken zodat je leert met deze negatieve gedachtes en gevoelens om te gaan. Wat je op korte termijn mogelijk kan helpen is om je te realiseren dat je gedachten en gevoelens hebt, maar dat je ze niet bent. Je hoeft er niet in mee te gaan. Dat is altijd een keuze. Veel sterkte en succes!
      Hans Gierkink
      Singlecoach

  78. Ik hoop dat iemand mij kan helpen.
    Eind april een super leuke jongen leren kennen op een verjaardag van gezamenlijke vrienden. Hij begon tegen mij te praten en het voelde meteen heel erg goed. Naderhand had hij de gezamenlijke vriend geappt dat hij me zo’n leuke meid vond en zo kwam hij aan mijn nummer.
    Meteen echt een onwijze klik en heel veel appen tot diep in de nacht, merkte ook meteen de manier hoe hij met me omging zo’n man had ik nog nooit gehad. Hij gaf me zoveel aandacht! Ik moest weekje daarna in zijn woonplaats zijn en hij vroeg me of ik daarna wat bij hem kwam drinken. Was heel gezellig en naderhand kreeg ik direct een berichtje : vond het leuk je weer te zien. Vervolgens afgesproken week later om naar het strand te gaan en daar wat te eten. Hele middag en avond daar gezeten en geen moment van stilte gehad. Alles ging zo soepel paar dagen daarna kwam hij om 11 uur savonds nog m&ms bij me brengen na z’n avonddienst (m’n verslaving) hij zoende me ook pas op de derde date was met alles heel netjes. Elke keer als we afgesproken hadden dan Appte hij de avond van te voren dat hij er zoveel zin in had. En als hij me dan weer zag dan zei hij ook ben zo blij om je weer te zien het is zo leuk samen! Hij zei ook dingen als: dit voelt zo goed ik wil er veel energie in steken. Ben zeker van mn zaak. Of: er kan weinig meer fout gaan tussen ons. Na ongeveer een maand daten vroeg hij of ik bleef slapen, hij woonde uur van mij vandaan dus dan kon ik savonds komen en hadden we de volgende dag nog samen. Dag van te voren Appte hij dat z’n vrienden vroegen of hij mee ging voetbal kijken, Ajax speelde belangrijke wedstrijd. Hij vroeg mij dus of ik mee wilde, eerst zei ik nee ga jij maar dan zien wij elkaar een andere keer wel weer maar hij zei dat hij mij liever wilde zien dus dat hij dan ook niet ging. Ik vond dat lullig dus zei hem dat ik wel mee ging… Ik heb die avond al zijn vrienden ontmoet. Stuk voor stuk vertelde ze me dat ze zoveel over me gehoord hadden, zoveel foto’s van me gezien hadden. De vrouw van z’n beste vriend kwam nog naar me toe en die zei: hij vind je echt heel erg leuk Floor hij heeft het aldoor over je ik hoor zoveel goeie berichten over je. Elke keer ook me vastpakken en zoenen waar z’n vrienden bij waren. Volgende ochtend werd hij ziek wakker, hij wilde graag dat ik bleef maar ik ben naar huis gegaan zodat hij lekker in bed kon blijven. We hadden die nacht geen seks gehad dus er was nog niks gebeurd. Hij Appte later dat hij zich zo kut voelde dat hij nu net ziek was de eerste keer dat ik bij hem sliep en dat hij me heeeel graag snel weer wilde zien. Ik zei hem dat we snel moesten afspreken als hij weer beter was. Dit was op donderdag, hij was het hele weekend ziek en op maandag was hij weer beter. Maandag, dinsdag en woensdag was hij vrij. Ik Appte hem maandag wanneer hij tijd had om iets leuks te doen, hij Appte zijn rooster naar me maar dat was moeilijk plannen onze werkroosters liepen niet echt gelijk. Toen zei hij ik bel je donderdag wel even als ik aan het werk ben dan kan ik jou vrije dagen vrij laten plannen. Kunnen we vooruit werken. Heel stom maar ik had meteen al een gedachten van: gaat dit wel wat worden met deze afstand.. Dinsdag avond was hij met een vriend, zijn vriendin en haar vriendinnen aan het borrelen tot laat (ik dacht je had ook kunnen vragen of ik ook wilde komen ik had hem ondertussen al een week niet gezien) in de eerste weken dat we aan het daten waren wilde hij me constants zien dan hadden we elkaar woensdag gezien en dan Appte hij vrijdag: kom je langs? Hij wilde een computer spel kopen die we samen konden doen… hij wilde alle… die avond heb ik beetje kortaf gedaan, laten merken dat ik het niet zo leuk vond… achteraf denk ik stom. Maar goed hij bleef me appen, hij begon altijd met appen ik eigenlijk nooit… hij zou me die donderdag dus bellen voor z’n planning, deed hij niet vervolgens vrijdag, deed hij ook niet… hij Appte me wel. Ik had het idee dat zins ik z’n vrienden ontmoet had er iets was. Terwijl ze allemaal enthousiast waren. We hadden die zondag afgesproken, ik had me afspraken afgezegd en we hadden 3 uurtjes dus zouden naar Schoorl gaan. Kwartier voordat ik weg zou gaan Appte hij dat hij vertraagd was, hij was een uur te laat…. ik kwam aan in Schoorl en hij zoende me meteen en zei dat hij blij was om me te zien. Maar ik was wel een beetje pissig. Had gewoon het idee dat ik niet echt z’n prioriteit was. Hij vroeg of er iets was omdat ik wat stiller was en ik zei dat ik het idee had dat hij er niet zoveel zin in had. Hij zei dat hij wel veel zin had om me te zien, het echt graag wilde maar het zo druk heeft en het soms moeilijk vind om zn aandacht te verdelen. Hij is agent en heeft veel nachtdiensten. Hij zei nogmaals ik wil het echt heel graag help me herrineren dat ik je bel voor de planning. Hele date me hand aldoor pakken en me zoenen en knuffelen. Maar ja ik had m’n twijfels. Er was een soort afstand. Daarna nog paar dates gehad hij nam me mee naar z’n crossfit box stelde me voor aan z’n trainer, nam me mee naar zn vrienden. Maar het was anders als in t begin….. op gegeven moment een gesprek gehad: hij wilde geen relatie. Z’n vader wilde me graag ontmoeten en die begon over kinderen samenwonen etc dat benauwde hem heel erg. Hij zei ook dat hij beetje beschadigd was door z’n ex, hij ging 3 jaar met haar en toen ze zouden gaan samenwonen kwam hij erachter dat ze alleen maar vreemd ging. Z’n vader is ook met z’n nieuwe gezin dat hij Jaar of 8 was verhuisd naar Frankrijk en liet hem een beetje stikken. Ik vroeg wat hij dan wilde? Hij wilde me evengoed blijven zien want vond me echt heel leuk maar wilde me 1 keer in de twee weken zien. Had geen behoefte aan andere meiden wilde alleen mij. Ik moest daar over nadenken. Hij zei ook dat ik het eerste meisje was met wie hij zo’n klik had na z’n ex. We hadden inmiddels wel seks gehad, hij had een jaar geen seks gehad en was heel zenuwachtig. We hebben na dit gesprek nog een keer afgesproken hij kwam naar me toe bleef slapen, had het nog over vervolg dates etc maar daarna werd het contact al minder…. op gegeven moment via de telefoon het gesprek gehad.. het was te druk in z’n hoofd hij kon mij er nu niet hij hebben. Hij kon er nu niet helemaal voor gaan en vond dat ik het beste verdiende iemand die mij dat nu wel kon geven. Aan het einde van het gesprek zei hij: ga je nu opzoek naar een andere leuke jongen? Hij gaf in t begin dat we aan het daten waren vaak aan dat het chaos in z’n hoofd was, dat vrouwen vaak chaos veroorzaakte in z’n hoofd. Ik vond het heel erg maar deed alsof ik er vrede mee had. Ook omdat ik de laatste weken zoveel afstand merkte. Hij zei we zien elkaar wel weer bij die vrienden. Maand erna zouden we de verjaardag hebben van het zoontje van die vrienden maar hij Appte sochtends vroeg naar die vriend dat hij ziek was. In totaal ging ik 3 maanden met hem, het is nu 2 maanden over en ik heb hem ook niet meer gesproken. Ik twijfel heel erg of ik contact ga zoeken. Alles voelde zo goed bij hem. Ik merk dat ik het heel moeilijk kan afsluiten. Het leek alsof hij me helemaal geweldig vond. Dan denk ik komt het nu door mijn gedrag? Of heeft hij zelf een probleem? Hij heeft niet echt een stabiele jeugd gehad. Ouders beide 2 keer gescheiden, vader die naar Frankrijk gaat, moeder die met z’n judo leraar in bed ligt en vervolgens heb je een vriendin en dan gaat ze alleen maar vreemd. Maar ja misschien komt het door mijn appjes of dat ik gevraagd heb of hij er nog wel zin in had. Overigens had hij 1 jaar geleden ook gedate met een meisje en daar wilde hij ook geen relatie mee. Ik vroeg toen aan hem dan vond je haar niet leuk? Jawel heel leuk zei hij maar ik wil het gewoon niet. Het is ook geen jongen die met iedereen gaat. Of tegelijkertijd met meiden gaat. Ik hoop dat jullie me kunnen helpen. Sorry voor het lange verhaal.

    1. Beste Evi,
      Wat vervelend dat het zo gelopen is na zo’n leuk begin. Hij was zo enthousiast, maar het lijkt erop dat het daarna toch te dichtbij kwam voor hem en hij (bindings)angstig is geworden. Misschien heeft jouw gedrag meegespeeld, maar als iemand er echt voor wil gaan is een keertje een chagrijnige reactie geen reden om er meteen mee te stoppen. Of het te maken heeft met de slechte ervaring met zijn ex of met zijn jeugd is moeilijk te zeggen op grond van een verhaal van een ander, en evenmin of en hoe snel dit weer anders wordt. Als je hem echt niet kan vergeten kan je nog een keer contact met hem opnemen, maar wees dan ook bereid nog een keer de deksel op je neus te krijgen. Waarschijnlijk zou hij zelf contact opnemen als het voor hem daadwerkelijk anders is geworden. Mocht je nog een keer met hem erover willen praten, dan kan je het natuurlijk proberen. Als je je open en eerlijk naar hem kan opstellen zonder te veel te oordelen, kun je misschien nog meer helderheid krijgen over het waarom en of er misschien nog toekomst in zit. Veel succes!

  79. Na 9 jaar in het huwelijk met mijn man met 3 kinderen, begon mijn man met andere dames te gaan en liet me koude liefde zien, bij meerdere gelegenheden dreigde hij me te scheiden toen ik hem wilde vragen over zijn affaire met andere dames, Ik was helemaal verwoest En verward totdat een oude vriend van mij vertelde over een liefdesgeneesheer genaamd DR Goko die mensen met hun relatie en hun huwelijksprobleem helpt, introduceert ze mij aan deze dokter die me echt helpt als ik hem contacteerde, kreeg hij Mijn man Terug in 48 uur, dus begon hij zich te verontschuldigen, nu is hij opgehouden met dames uit te gaan en hij is bij mij voor goed en echt. Neem contact op met deze liefdesarts in relatie of huwelijksprobleem en vind allerlei problemen die u moeilijk kunt oplossen en hij zal een blijvende oplossing voor hen opstellen

  80. Hoi, ik ben een vrouw van 47 met een soort bindingsangst, het is niet echt dat ik bang ben me te binden maar meer dat ik geen gevoel voel voor mannen anders dan vriendschap. Ik heb de laatste 3 jaar verschillende types leren kennen gezien ik iemand ben die op innerlijk val …en gelijk de 1e 10 minuten wist ik al nope dit wordt hem niet. Samen wonen en dat soort dingen past niet meer bij mij Hoe ik na een zeer moeilijke relatie ben geworden…kleffe gedoe of een gevoel van gemis voor mannen heb ik ook niet. Dus een berichtje na een afspraakje van wanneer spreken we weer af …of ik vind je leuk of ik mis je begrijp ik niet….Hoe kan iemand gelijk alweer willen afspreken of je leuk vinden missen terwijl je alleen maar een paar uur gepraat hebt. Ik zoen nooit op 1e afspraakjes en eerlijk gezegd zelfs niet na een 3e afspraakje ik voel die behoefte niet ..ben wel altijd heel eerlijk ik zeg altijd tegen mannen ik wil best afspreken maar niet als dat gewoon beetje praten etc. En ik doe niet aan Sex zonder liefde dus al x jaren geen Sex gehad. En nog steeds hoop ik ooit de juiste voor mij tegen te komen humor slim geduldig aardig begripsvol. Maar misschien dat die honderden mannen gewoon niet mr right waren ik ben al niet meer verliefd geworden sinds mijn 17e gewoon iemand die niet perse wil samen zijn 24/7 en me niet het gevoel van stikken geeft etc. Ik vraag me vaak af waarom ik niet verliefd kan worden.

    1. Beste Jajo,
      Sommige mensen hebben in hun jeugd of in latere relaties vervelende ervaringen gehad en hebben sindsdien hun gevoel afgesloten. Ze voelen daardoor minder angst of verdriet, maar ook minder andere emoties zoals vreugde of verliefdheid. Het kan zijn dat dat voor jou ook geldt. Als je je sinds je 17e niet meer verliefd hebt gevoeld, is het de vraag of je daarop moet wachten, of dat je ook zonder dat verliefde gevoel een leuke relatie kan opbouwen met iemand. Als je je toch eerst weer verliefd wilt worden, is het misschien nodig om een muurtje af te breken bij jezelf. Ik wens je veel succes met het vinden van de liefde!

  81. Hoi,

    Ik heb sinds 3.5 maand iemand ontmoet bij wie ik mij meteen heel prettig voelde. Ik kon mijzelf zijn, we lachen veel, praten veel, knuffelen veel.
    Het begon eigenlijk een beetje als een vriendschap hij was net 4 maanden gescheiden na een lange relatie. Na een maand waarin wij elkaar veel zagen hebben we gezoend en zijn we in bed beland.
    Dat bed viel een beetje tegen want hij kon zichzelf niet helemaal geven en het voelde eigenlijk heel krampachtig allemaal. Hij zei dat ie moeite heeft om het met iemand anders te doen ipv met zijn ex, ik kon dat begrijpen en maakte er niet zo’n punt van.
    We zijn samen op vakantie geweest, ik heb zijn familie ontmoet ( informeel) en hij de mijne, en mijn vrienden etc ook. Hij praat enerzijds over samen zijn, samen op vakantie nog eens, mee op familie vakantie naar zijn familie, we hebben elkaars kinderen ontmoet. Hij stelt mij voor als zijn vriendin allemaal leuk maar toch mist er iets. Hij wil en kan nog steeds niet intiem zijn en zegt ook dat ie eigenlijk geen relatie wil. Hij is nu inmiddels bijna 8 maanden gescheiden. Maar t lijkt of toch nog te snel voor m of hij is echt niet gek op mij of hij heeft bindingsangst. Hij zegt ook dat hij geen zin heeft om veel te investeren en geen zin heeft om rekening te houden met mij. Maar zit het liefste wel elke avond die mogelijk is bij mij of vraagt of ik bij hem kom. We knuffelen heel veel, maar vrijen dus bijna niet behalve als ik daar initiatief toe neem. Ik weet van mijzelf dat ik verlatingsangst heb, en mijn gedachtes zijn vrij negatief, ik durf mij slecht bloot te geven of te zeggen dat ik hem leuk vind want denk dan meteen dat het dan snel uit zal gaan. Ik wil constant bevestiging omdat ik bang ben dat ik niet leuk ( genoeg) ben. Ik kom zelf uit een lange relatie van 13 jaar en ben nu 4 jaar alleen. Maar in mijn vorige relatie was ik altijd bang voor dezelfde dingen en dat mijn man mij zou verlaten of vreemd zou gaan, dat is uiteindelijk ook gebeurd. Daarna meerdere ” relaties” gehad die altijd alleen maar gestoeld waren op seks en de mannen wilden eigenlijk nooit een relatie met mij of tijd doorbrengen. Ik ben mij daardoor heel erg gaan afsluiten en kreeg constant bevestiging in het niet leuk genoeg zijn. Dan ben ik meestal snel en resoluut in het beindigen van de relatie. En ook nu omdat deze man zegt niet te willen en zegt niet verliefd te willen zijn ( dat wel is of nee toch niet, wil het niet zijn) heb ik het uit gemaakt. Terwijl hij dus wel graag bij mij is ook al wil hij geen relatie en we echt heel erg onszelf kunnen zijn en goed praten en lachen en dingen ondernemen en knuffelen maar toch lijkt het voor mij niet genoeg te zijn. Ik heb er nu spijt van dat ik heb gezegd dat dit voor mij niet genoeg is en dat ik wil dat hij er achter staat om mij te zien en dat hij maar een tijdje moet gaan bedenken wat hij wilt. Ik wil de bevestiging en hij kan die niet geven. Maar ik denk dat ik te veel van hem wil en het te snel is. Ik weet niet wat ik moet doen of ik nu hem moet zeggen dat ik misschien te snel heb gezegd dat t dan maar klaar is en ik eigenlijk wel graag bij hem wil zijn en dat ik die bevestiging in mijzelf dien te vinden ipv bij hem. Ik durf mij eigenlijk ook niet kwetsbaar op te stellen omdat ik enorm bang ben voor afwijzing en dus bevestiging van mijn zelfbeeld. Of moet ik hem gewoon laten. Heeft hij nu bindingsangst of vind hij mij niet leuk genoeg. Hij laat totaal geen kwetsbaarheid zien. Maakt ook geen punt van dat hij niet intiem wilt zijn en zegt dat als ik dat wil dat gewoon moet doen maar dat hij daar geen moeite voor wilt doen omdat hij niet zo nodig hoeft te vrijen. Terwijl vrijen voor mij juist bevestigd en emotioneel bind en een extra waarde toevoegd aan wat wij nu hebben. Ik weet eigenlijk niet wat ik vraag want niemand kan in zijn hoofd kijken natuurlijk maar ik durf ook niet zo goed met andere mensen erover te praten omdat ik bang ben dat ik bevestigd wordt in het niet leuk genoeg zijn. En hij is zeg maar best ontwijkend. Wil wel graag voortzetten wat wij hebben maar geen seks, wel oneindig knuffelen, zoenen, etc.
    Hij wil geen verplichtingen, gezeur en verantwoording hoeven af leggen tov mij. En vooral denk ik zich niet kwetsbaar opstellen.
    Ik weet al wel wat ik doe en ben ook in therapie voor mijn onzekerheid en mijn ontwijkende gedrag en tegelijkertijd altijd die bevestiging nodig te hebben en mijn negatieve gedachtes te vervangen voor helpende gedachtes en dat gaat over het algemeen best goed behalve in relationele sfeer. T is momenteel een lekkere chaos in mijn hoofd en dat zie ik ook als ik dit terug lees maar kan het niet korter en bondiger krijgen ????

    1. Beste Lilly,
      Dank voor je openhartige verhaal. Ik snap dat het ingewikkeld voor je is. Het belangrijkste is dat je werkt aan je eigenwaarden en zelfvertrouwen als partner in een relatie. Gelukkig ben je daar al mee bezig via therapie. Als je hierdoor minder bevestiging nodig hebt en minder ander gedrag van verlatingsangst laat zien, gaat een partner ook gelijk meer ruimte voelen. Hij heeft dan veel meer de neiging ook wat dichterbij te komen en meer van zichzelf te laten zien. Wat ook belangrijk is, is dat je je kwetsbaar op gaat stellen, meer je gevoel laat zien. Dat is heel belangrijk om een goede emotionele band te krijgen en je aan elkaar te hechten. Hopelijk werk je daar ook aan in je therapie.
      Ga zo door en heel veel succes!
      Hans Gierkink
      Singlecoach

  82. Nog niet zo lang geleden hebben we onze liefdesrelatie- voor een deel buiten onze schuld- moet afbreken. We hadden een geweldige tijd, die zelfs 4 jaren heeft geduurd. Maar ik voel mij als een weduwnaar, want zij was toen de meest geliefde vrouw die ik ooit heb gekend. Naar mijn gevoel zal er nooit meer zo`n geweldige vrouw komen, terwijl ik binnenkort 74 word. In een impuls had ik een relatiebemiddelingsbureau ingeschakeld, maar het duurde niet lang of ik heb alles afgeblazen. Mij overvielen- wat ik nooit verwacht had- angstgevoelens.De angst om iemand ineens weer dichtbij te leren kennen, om helemaal overnieuw te moeten beginnen. Bang om mezelf bloot te geven en dan? Weer het risico om te stranden, mij te binden, of te verliezen? Het was in een soort paniek dat ik met dat bureau gestopt, wat mij natuurlijk niet in dank is afgenomen. Ik durf gewoon niet het risico te nemen, dus dan maar in vredesnaam geen relatie, tenzij er een wonder gebeurt.

    1. Beste Geert, wat vervelend dat die angstgevoelens zo opkwamen! Ik kan me voorstellen dat je bang bent om weer gekwetst te worden, na het afbreken van zo’n mooie relatie. En dat het ineens wel heel dichtbij kwam toen het relatiebemiddelingsbureau in actie kwam. Misschien is het toch zinvol om nog wat meer aandacht te besteden aan het verwerken van het verlies van je vorige liefde. Als je niet genoeg “gerouwd” hebt, is het vaak moeilijk je weer te verbinden. Mocht je dat gedaan hebben, dan is het goed om weer (kleine) stappen te maken. Het is zonde om de angst te laten winnen van de liefde!

  83. Beste coaches,

    Vanuit mijn jeugd ben ik volgens mij goed gehecht, maar ik herken veel punten in het bindingsangst-lijstje. Helaas. Ik date wel, maar ik ben iemand die heel erg op dr gevoel vertrouwt. Het lukt me niet om een serieuze relatie aan te gaan sinds mijn laatste relatie, die inmiddels alweer 7 jaar geleden uitging. Deze relatie was heel serieus, en flink heftig, ik had te maken met een depressieve vriend met -naar mijn mening- wat narcistische trekjes (veel aandacht naar hem, anderen naar beneden halen. bijv.). Dit heeft ervoor gezorgd dat ik destijds mezelf was kwijtgeraakt, en besloot eerst mezelf eerst weer terug te vinden, maar ik besloot ook om mezelf zoiets nooit meer aan te doen.
    Ik weet dat ik mezelf al een tijdje terug heb gevonden, en ik probeer het niet te veel aandacht te geven, maar ik raak stiekem ook wat wanhopig. Ik ben 33, wil een leuke partner en heb een kinderwens. Ik mis mijn toekomstige partner, die ik nog niet ken, echt enorm. En word er heel verdrietig van. Ik heb het idee dat ik in een cirkel rondga met mijn instelling. Kan ik iets doen?
    Enorm bedankt alvast voor het lezen en reageren!

    1. Beste Hanneke,
      Dat wanhopige gevoel is heel naar. Het klinkt als een mooie stap: dat je eerst hebt besloten jezelf terug te vinden. Nu is de volgende stap een leuke partner vinden waar je wel een stabiele relatie mee kan opbouwen. Ik kan niet uit je verhaal opmaken wat er nu gebeurt. Misschien dat de angst dat je weer bij een verkeerde partner terecht komt je parten speelt? En je daardoor bang bent weer echt te investeren. Of weet je niet goed waar je nu wel vanuit moet gaan, nu je gevoel niet de beste graadmeter blijkt te zijn? Als dat laatste het geval is: misschien heb je dan wat aan ons gratis e-book “hoe selecteer jij je partner”(te vinden op op de homepage). Of is het zinvol om naar onze avond workshop “Welke partner past bij mij” te komen. Succes!

  84. Ik ben normaal ook niet van het reageren op artikelen maar ik herken mezelf enorm in het rijtje bindingsangst en moet ook even mijn ei kwijt. Alvast bedankt voor het lezen van mijn halve boekwerk.

    Eind januari dit jaar heb ik na een enorm leuke date met een meisje (met wie ik toentertijd ook al enkele maanden aan het appen was) een vriendin gekregen. We zijn op die eerste avond ook meteen in bed beland (naja, het bed redden we niet eens). Ik ben 25 en dit was m’n eerste ‘serieuze’ relatie. We hebben het hier ook over gehad (ze is zelf 20 en heeft een stuk meer ervaring met relaties) en dit vonden we beiden geen enkel probleem. Wat volgde waren de drie fijnste maanden uit m’n leven. Na een paar weken werd er al ruim met “I love you’s” gestrooid en binnen een maand of twee had ik haar zelfs gevraagd om bij me te komen wonen. Haar thuissituatie was niet ideaal en haar school en werk waren beiden dichterbij mij dan bij haar, dus waarom niet dacht ik?

    Op een zondagochtend ergens in mei werd ik echter uit het niets wakker met een naar gevoel. We waren net een paar dagen daarvoor naar de Ikea geweest om nieuwe meubels uit te zoeken (ook zonder enige twijfel van beide kanten), en er knaagde iets aan mij en er bleef maar in mijn hoofd rondspoken ‘wat als ik het uit zou maken?’ Dit wou ik echter absoluut niet dus ik gooide het maar op dat ik even niet lekker in mijn vel zou zitten.

    Het gevoel werd echter alleen maar erger en ik ben er na een paar dagen ook mee naar haar gegaan. Dit kwam voor haar als donderslag bij heldere hemel (net zoals bij mij trouwens) en aangezien haar vorige relaties ook niet al te fijn geëindigd waren pakte ze het niet heel fijn op en heeft ze alleen maar huilend op haar werk gezeten. Na een uitgebreid gesprek met mijn zus (met wie ik het heel fijn over dit soort dingen kan hebben) voelde het bij mij alsof het nare gevoel over was en ben ik haar op haar werk op gaan halen en heb alles (dacht ik) uitgelegd. Ze haalde me ook over om toen bij haar (ouders, ze woont nog thuis) te blijven eten en slapen.Tijdens het eten kreeg ik echter geen hap door m’n keel.

    De volgende ochtend werd ik kotsmisselijk wakker en ik wou alleen maar weg. “Gelukkig” moesten we beiden redelijk vroeg weg dus we zijn samen richting haar school gegaan en ik naar huis. Ondertussen was ik erachter dat ik niet eens meer normaal bij d’r kon zijn zonder dat allerlei gedachten in m’n hoofd schreeuwden dat ik het uit moest maken. Gedachten die volgens mezelf nergens op sloegen want we hadden het zo fijn en ze was alles waar ik naar zocht in een vrouw.

    Het ging twee weken nog zo door, twee weken die ik grotendeels bij m’n moeder heb doorgebracht want ik kon niet meer thuis zijn door alle dingetjes die me daar aan haar deden denken. In een van die weken, nadat ik haar om een beetje ruimte gevraagd had (de hele situatie maakte haar erg onzeker en ze bleef appen) heb ik haar voor een weekend geblokkeerd op Whatsapp, wat bij haar enorm in het verkeerde keelgat schoot. Ik was het volgens haar aan het verpesten, en ik was het ergens ook met haar eens maar ik had het gevoel dat ik niet anders kon. Elk klein appje, hoe lief bedoeld ook (of misschien wel hoe liever hoe erger), maakte me enorm in de war.

    Uiteindelijk besloten we nog samen naar de film te gaan, een midnight-premiere die we al weken in de planning hadden staan. We waren de avond daaraan voorafgaand ook bij mij, en hoewel we hadden afgesproken het vooral gewoon ‘leuk’ te gaan hebben ontkwamen we niet aan serieuze onderwerpen bespreken. Het kwam bij ons beiden tot tranen en omdat we het toch weer uitgepraat hadden (dachten we) zijn we daarna alsnog naar de film gegaan. Rond half 3 waren we weer thuis en beiden kapot dus meteen gaan slapen.

    De volgende ochtend werd ik rond 7 uur weer kotsmisselijk en piekerend wakker, geen verrassing echter want zo werd ik al weken (sinds die avond bij haar) elke ochtend wakker. Ik zag geen enkele uitweg meer en heb het uitgemaakt. Wat volgde was een tirade van haar over hoe laf ik was en hoe ik het zo ‘makkelijk’ kon uitmaken. Ze raasde het huis rond om alle spulletjes van ons samen in de vuilnisbak te gooien. Haar zus is haar toen, samen met al haar spullen, op komen halen. Ik ben meteen naar m’n moeder gevlucht waar ik weer een paar weken zou zitten. Nog steeds elke ochtend misselijk wakker wordend.

    Ik had ondertussen bij mezelf de diagnose gesteld dat ik een depressie had, want school (ik zat in het midden van het schrijven van mijn eindscriptie) ging ook belabberd en verder had ik totaal geen zin meer in mijn hobbies (muziek maken, gamen en schrijven). Op advies van de huisarts heb ik me ook maar ingeschreven bij een psycholoog, waarbij ik komende woensdag eindelijk een intakegesprek heb (hoera voor wachtlijsten).

    Tot op de dag van vandaag (zo’n drie maanden later) is die drive voor m’n hobbies nog steeds niet terug en ik weet nog steeds niet helemaal waarom ik die zondag in mei hiermee uit het niets wakker werd. Ik ben al uitgekomen op te snel gaan, weinig ervaring met relaties, een depressie o.b.v. stress op het verkeerde moment en / of dus bindingsangst (en evt. verlatingsangst van haar). Er is nooit iets aan haar geweest waar aan ik me ben aan ergeren en ze is nog steeds alles wat ik zoek in een vrouw. Ik zou ook niets liever willen dan dat fijne gevoel van de eerste paar maanden weer terugkrijgen, maar elke keer als ik haar spreek blokkeer ik. Ik hoop heel erg dat de psycholoog me hiermee ook verder gaat helpen maar daarnaast helpt het om het een keer van me afgeschreven te hebben.

    Bedankt voor het lezen! 🙂

  85. Oké, ik ben dus echt totaal niet van het schrijven op een forum, maar aangezien me nu iets is overkomen waar ik echt helemaal niets van begrijp, en wat overduidelijk te maken heeft met bindingsangst, ben ik me gaan inlezen over bindingsangst. Ik kwam op deze site terecht en heb alle verhalen gelezen. Sommigen komen erg dicht in de buurt van mijn verhaal. Ik hoop langs deze weg toch iets van opheldering te kunnen krijgen, want ik begrijp niets van wat er gebeurt is, en ik weet ook niet hoe er mee om te gaan.
    Het gaat een redelijk uitgebreid verhaal worden, omdat ik de situatie zo goed mogelijk wil schetsen.

    Een kleine 4 weken terug kwam ik op een festival hier in de stad een vrouw tegen (zij 34, ik destijds 37) die ik al enkele jaren oppervlakkig ken. We kenden elkaars naam, hadden wat wederzijdse vrienden, en we hebben ooit wel eens gekletst, maar that’s it. Ik ben vorig jaar gescheiden en heb 2 kids. Zij is alleenstaand en heeft een zoontje. We raakten aan de praat, hadden wat gedronken en uiteindelijk zijn we bij haar thuis samen in bed beland. De andere ochtend ging ik weer naar huis (moest werken) en zij ging ook naar haar werk. Tot zo ver niets aan de hand. Nog diezelfde dag begon een vrij intensief whatsapp-contact, waarin we elkaar “steeds beter leerden kennen”… Ik vond het contact leuk, maar in een vaste relatie heb ik gewoon (nog) geen trek.Een paar dagen later vroeg ze in een whatsapp-bericht of ik zin had om langs te komen. Dit heb ik gedaan, en we hebben wat zitten kletsen en zijn uiteindelijk weer samen in bed beland. Ik heb duidelijk aangegeven dat ik niet op zoek was naar enige vastigheid. Ik heb zo mijn eigen dingen, en die ga ik niet opgeven. Ik wilde wel mijn vrijheid behouden. Zij stond er exact hetzelfde in, en ze liet die eerste week het woord “bindingsangst” ook een keer vallen. Ik wist niet exact wat het was (en dat het zo heftig kan zijn!) dus ik heb haar gerustgesteld dat ik haar echt niet ga claimen ofzo… Gewoon leuk,en alleen wanneer het ons beiden uitkomt. Vrijdags was ik op een verjaardag en begon ze weer te appen (en dit ging echt heel diep qua gevoel, etc..) en ze vroeg wederom of ik langskwam. Dit heb ik weer gedaan en wederom belandden we samen in bed. De seks was geweldig en intens, en onze gesprekken varieerden van “luchtig, gezellig en samen onwijs lachen” tot “serieus, emotioneel en elkaar letterlijk blootgeven aan elkaar” .. We groeiden echt naar elkaar toe, en ook het whatsapp-contact ging onverminderd door. Ze bleef me ook vragen of ik langskwam (als ik bij familie zat, op een bbq bij een vriend, etc..) en ze vroeg me zelfs of ik haar op een avond op wilde komen halen bij haar tante. Ik heb haar vader ontmoet, ik heb de meeste van haar vrienden ontmoet, ik heb haar zoontje meerdere malen ontmoet en toen ik tussendoor jarig was, heeft ze me mee uit eten genomen. Ze was onwijs lief en begripvol voor me toen mijn kinderen vanuit Italie (vakantie met hun moeder) met me gingen Facetimen voor mijn verjaardag, etc…. Zo kan ik nog 1001 dingen opnoemen. Tussen dit alles door liet ze zo nu en dan nog wel eens vallen dat ze graag op zichzelf is en dat ze het benauwd kan krijgen van “te vast contact” .. Hier heb ik begrip voor maar aangezien zij altijd degene was die mij appte of ik langskwam dacht ik: Het zal wel loslopen.(Achteraf heb ik spijt dat ik me niet eerder ingelezen heb over bindingsangst, want dan had ik begrepen dat deze mate van afspreken totaal niet strookt met bindingsangst, en had ik hier misschien iets mee kunnen doen) Inmiddels kwam ik tot de conclusie dat, hoe kort we elkaar nog maar kenden, ik misschien wel verliefd aan het worden was. Uit dingen die ze zei en deed kreeg ik ook het idee dat dit wederzijds was, maar dit hebben we nooit zo benoemd. Ik wilde er ook niet over beginnen, aangezien ik geen onnodige druk bij haar neer wilde leggen en aangezien ik nog steeds niet van plan was om te spreken over een “relatie”… Ik kan echt talloze voorbeelden noemen waaruit blijkt dat zij diepe gevoelens voor me had, maar dat ga ik hier niet doen. Afgelopen vrijdag was ik op een bbq bij een vriend en appte ze me weer of ik langskwam. (met wederom allerlei “gevoelige” berichten waaruit blijkt dat ze me gewoon echt heel leuk vond) Dit heb ik gedaan en de andere dag ging ik rond de middag weer naar huis. We hadden de afspraak staan dat ze die avond bij me kwam eten (achteraf misschien too much maar daar kan ik nu niets meer mee) en dat gebeurde dus ook. Zondags ging ze rond de middag naar huis en die zondag hebben we nog leuk app-contact gehad. Maandag kreeg ik het idee dat er iets verandert was… Ineens moest ik uren wachten op een reactie op de whatsapp en haar antwoorden leken echt heel kortaf. Oké, ze zal druk zijn, dacht ik nog, maar ook dinsdag herhaalde zich dit. Woensdag heb ik haar een bericht gestuurd of er toch niets was? Ineens kreeg ik een bericht dat ze er een nachtje over wilde slapen..dat ze twijfels had, waarop ik heb aangegeven dat het misschien handiger is om elkaar die donderdag te bellen. Ik kan mezelf veel beter verbaal verwoorden dan via de app en ik had nogal wat vragen. Die donderdag (gisteren) ben ik mezelf gaan inlezen in bindingsangst en ik schrok me werkelijk kapot…Ik wist niet dat dit zo heftig kon zijn en ik herkende echt zoveel dingen…. Ik dacht nog bij mezelf: We vinden elkaar leuk, hebben het leuk samen, dus als we gewoon wat gas terugnemen, en ik haar alle ruimte geef die ze nodig heeft, hoeft dit helemaal niet te stoppen, en dat ga ik haar vanavond vertellen…. Dat laatste ging dus niet, want ze heeft me via een appje laten weten dat ze het contact te heftig vond, ze liever alleen is en ze me niet aan het lijntje wil houden. Bellen wilde ze niet. Ik heb zoveel vragen en zoveel dingen die ik haar wil zeggen maar ik weet gewoon echt niet wat ik moet doen? Oké, het was intens, maar was zij niet degene die steeds vroeg of ik langskwam? Was zij niet degene die steeds liet merken dat ik echt belangrijk voor haar was? Etc….

    Voor degenen die het verhaal uitgelezen hebben: Tips zijn welkom! Ik vind haar nml te leuk om het zo te laten eindigen. Al die vragen krijg ik niet uit mn hoofd… Dit is gewoon geen juist afscheid voor zo’n leuke en intense (korte) tijd. Ik wil haar ook gewoon laten weten dat ik er voor haar wil zijn, dat ze van mij alle ruimte kan krijgen maar ik weet dat, als ik contact opneem, ze steeds verder naar achter gaat (aantrekken/afstoten) ….
    Wat moet ik doen?

    Gr. P

    1. Beste Piet,

      Dit klinkt inderdaad als bindingsangst. Het ging veel te heftig en snel voor haar. Daardoor is ze opeens helemaal “op tilt” geslagen en kan ze geen enkele intimiteit extra meer verdragen zonder zich heel benauwd en rot te voelen. Het enige dat je nu nog kunt doen is haar een paar weken met rust te laten en dan heel voorzichtig kijken of ze daarna weer contact met je wil. En zo ja, het dan heel erg rustig opbouwen zodat dit niet nog een keer gebeurt.
      Veel sterkte,
      Hans Gierkink
      Singlecoach

  86. Hallo,

    Ik en mijn vriend zijn 7 jaar een sterk koppel geweest. Hij heeft af en toe momenten dat hij met zichzelf in de knel zit over de toekomst en het gemis van een ander leven. Dit is zijn bindingsangst. Het ene moment kijkt hij serieus naar ringen om mij ten huwelijk te vragen.. Het andere moment verstikt het woord trouwen hem.

    Mijn vader heeft zijn leven beëindigt toen wij het vier maanden hadden. Ik heb daardoor verlatingsangst ontwikkeld. Ik heb een tijdje met een psycholoog gepraat. Ik geef hem genoeg ruimte, hij sport, gaat naar vrienden, etc.

    Deze week heeft hij opeens een bom op mij gelegt. De gedachte die hij heeft over de toekomst met mij zijn heftiger geworden. Hij zit er echt aan te denken om er mee te stoppen.

    Onze communicatie is level 100, altijd al geweest. Maar door zijn toon lijkt hij het al op te geven. Hij denkt dat leuke dingen doen en op vakantie gaan de situatie doet verbloemen.
    Ik heb met hem de afspraak gemaakt om 100% voor ons te gaan. Samen aan onze onzekerheden te werken en de negatieve gedachtes niet telkens op te noemen en te herhalen. Maandag hebben we een afspraak bij de dokter om te praten of een verwijzing te krijgen.

    Ik ben alleen heel bang dat het niks uit gaat halen. Na zeven jaar is dit wel een heftige beslissing.

  87. Hallo,

    Ik heb bijna een half jaar een vriend en hij blijkt dus bindingsangst te hebben. Soms gaat het goed en soms ook weer niet. Op momenten dat we veel samen zijn, voelt hij zich benauwd en wilt hij graag tijd voor zichzelf hebben. Daarin tegen ben ik er achter gekomen dat ik waarschijnlijk verlatingsangst heb. Ik haat het om alleen te zijn, ik wil geen moment zonder hem zijn en wil hem altijd graag in de buurt hebben. Ik mis hem het moment dat hij net 5 min de deur uit is.

    Mijn vriend vindt het dan soms ook lastig om over de toekomst te praten, hij praat wel gewoon mee, maar hij krijgt het benauwd van het idee. Daar in tegen wil ik alles heel erg gehaast, terwijl hij het natuurlijk weer rustig aan wilt doen.

    We kwamen er dus achter dat het heel erg botst. Hij wilt graag alleen kunnen zijn en ik wil niet alleen zijn. Zelf bood ik hem aan om elke dag met elkaar te praten over hoe we ons voelen die dag. Is dat een goede optie? Hopelijk heeft u nog wat tips voor ons, alvast bedankt!

    Groetjes

    1. Beste Serana,
      Mooi dat jullie zien wat er aan de hand is. Het is goed over jullie verschillen in verwachtingen en behoeftes te praten (al is elke dag misschien wat veel). Als je weet wat er in de ander omgaat, is het gemakkelijker om daar rekening mee te houden en compromissen te sluiten. Daarnaast is het ook goed om aan je eigen angsten te werken, los van elkaar. Ik hoop dat onze artikelen daar wat tips over kunnen geven, anders ben je natuurlijk ook van harte welkom op onze workshop “Overwin bindingsangst en verlatingsangst”. Veel succes

  88. Hallo,

    Ik zit al een tijd met een vraag. Ben nu zelf 26 maar in mijn jeugd heb ik bij mensen moeten slapen wat ik niet wou, en mocht van deze personen niet naar huis.
    Dit heeft er voor gezorgt dat ik vroeger niet op schoolreis wou, niet meer bij anderen wou slapen, vakantie zonder mijn ouders vond ik een hel, en kon op geen manier afscheid nemen van mijn vriend, als die bv een weekend weg ging met vrienden. Nu ben in dik gelukkig in een nieuwe relatie. Inmiddels 2 kinderen gekregen, maar nu de oudste na de peuters gaat ben ik helemaal van slag. Slecht slapen, slecht eten, huilbuien en heel veel moeite om hem daar achter te laten. Ze gaan beide ook nog niet uit logeren maar als ik daar aan denk slaat bij mij de stress er al in.
    Kan dit een gevolg zijn van vroeger?
    En wat raad u me aan om te gaan doen want ben zo mezelf niet mee. En dat alleen omdat mijn zoon na de peuterschool gaat? Kan dat zoveel stress meegeven.?

    1. Beste Ikke, het kan zijn dat de patronen van vroeger weer terug komen. Je hebt vroeger angst ervaren bij het gescheiden zijn van je ouderlijk huis. Soms worden oude angsten weer getriggered als je opnieuw in een soortgelijke situatie terecht komt. Nu wordt je gescheiden van mensen die je enorm liefhebt: je kinderen. Dan kunnen die oude, niet behulpzame patronen weer de kop op steken. Het is wel goed om er wat aan te doen, omdat je je kinderen niet dezelfde “verkramping” mee wilt geven als jij zelf soms ervaart. Het is te kort door de bocht om op grond van je berichtje te zeggen wat het beste past. Soms kan EMDR een uitkomst bieden bij dit soort klachten. Succes met deze zoektocht!

  89. Heel herkenbaar zowel de verlatingsangst als de bindingsangst, ik ben 1.5 jaar alleen er is heel veel gebeurt afgelopen jaren eigenlijk. In 2014 besloot ik een einde te maken aan de relatie van 7 jaar en heb ook 2 kinderen met deze man gekregen, we waren totaal uitelkaar gegroeit en misschien als ik terug kijk in die 7 jaar samen ben ik nooit echt super verliefd geweest, we zijn na mijn mening ook veel te snel gaan samen wonen en binnen 1 jaar raakte ik ook nog eens zwanger, we hebben ook leuke dingen meegemaakt zeker, maar de negatieve kant van die relatie blijft hangen bij mij, zo dronk hij erg veel, ging altijd veel later naar bed dan ik en al dat soort dingen, ik was niet gelukkig en eenzaam in een relatie en ik besloot alleen met kids verder te gaan. Afhankelijk ging dat erg goed en heel onverwachts kwam er een leuke man in mijn leven, ik wilde hem en werd elke dag meer smoorverliefd, tot ik na een half jaar een sms kreeg, waarin letterlijk stond dat hij mij alleen gebruikt had om over zijn ex heen te komen en het was over en uit. De grond zakte letterlijk onder mijn voeten vandaan en ben behoorlijk depresief geworden, zo erg dat ik zelfs tijdelijk niet voor mijn kids kon zorgen. Ik heb voor mijn depressie hulp gezocht bij ggz en na ongeveer 10maanden kan ik zeggen het gaat goed maar nog niet perfect. Mijn kinderen terug krijgen (die wonen bij hun vader) is nog het moeilijkste van alles, maar ook het gemis van een partner vind ik moeilijk toch durf ik een relatie aangaan niet, ik date wel eens , maar heb het gevoel dat mannen vooral seks willen en verder niks. Ik wil daar mee wachten tot ik zeker weet of iemand echt voor mij wil gaan, of is dat heel gek? Mijn hart was gebroken na dat ik gebruikt bleek te zijn, ben daardoor in een depressie geraakt en ben mijn kinderen kwijt geraakt, ik wil dat gewoon niet nog eens laten gebeuren. Ik ben 37 en voel me te jong om alleen verder door het leven te gaan maar ik wil naast mezelf (ik kom er wel overheen) zeker mijn kinderen geen pijn meer doen door ze te laten hechten aan iemand die zo weer weg kan zijn.

    1. Beste Marietje,
      Wat een nare periode heb je achter de rug! Goed om te horen dat je weer aan het opkrabbelen bent. Ik hoop dat je je hart langzaam maar zeker weer open kan zetten voor een goede man. Het is logisch dat je jezelf en je kinderen wil beschermen tegen een partner die je niet gelukkig maakt en na een tijdje weer weg is. Misschien kan je ons gratis e-book “Hoe selecteer jij je partner” (oa te vinden op onze home-pagina) downloaden, om je te helpen om een goede keuze te maken. Sterkte!

  90. Een paar dagen geleden heeft mijn vriendin het uitgemaakt. We hadden precies 53 weken een relatie samen. Ik wist dat ze last had van bindingsangst/verlatingsangst. Nu ik dit zo allemaal lees zit ik zelf te twijfelen of ik er ook niet last van heb. Mijn vriendin vond het moeilijk als ik te dicht bij kwam. Ze vond het lastig om over de toekomst na te denken. We hadden vaak ook ruzie. Persoonlijk zocht ik heel vaak de bevestiging van liefde en vaak ben ik ook onzeker. En alleen voelde ik met niet gelukkig. We hielden wel echt van elkaar.

    Ze maakte het afgelopen woensdag uit, 2 uur later begint ze meteen een relatie met een ander. Toen ze het uit maakte vertelde ze me dat we de komende 6 maanden als vrienden verder gaan en daarna wel weer verder kijken of het nog wat kan worden. We willen allebij graag vrienden blijven. Ik vind het heel lastig om hiermee om te gaan.
    Vaak reageerde ik verkeerd op het gedrag wat ze vertoonde. Dat is waarschijnlijk ook een van de redenen geweest waarom het niets is geworden.

    Ik ben nog nooit zo gelukkig geweest als samen met haar. Een aantal mensen in haar omgeving vermoeden dat ze het uit heeft gemaakt omdat de stress te hoog op liep. En dat ze meteen aan een nieuwe relatie begind om haar verdriet te verbergen. Ze heeft me vandaag verteld dat ik het beter op kan geven omdat ze nu gelukkig is en het uiteindelijk toch niks meer word tussen ons.

    Mijn vraag is nu of ze dat meent? En ik vroeg me af hoe ik het beste kan handelen voor onze vriendschap de komende tijd.

    1. Beste Carlo,
      Wat verdrietig voor je dat de relatie verbroken is. Je beschrijft dat jij vaak bevestiging zocht en je vriendin vaak vond dat je te dichtbij kwam. Het is goed mogelijk dat je vriendin meer aan de “bindingsangstige kant” zat (een vermijdende stijl) en jij meer aan “de verlatingsangstige kant” (een angstige stijl). Deze twee kanten trekken elkaar vaak aan en versterken ook de stijl van de ander.

      Nu heeft je vriendin het uitgemaakt en is ze meteen met een ander een relatie aangegaan. Dat is heel pijnlijk. Ik kan me voorstellen dat je wilt weten of het nog goed kan komen. Helaas is dat niet te voorspellen. Het kan zijn dat ze op deze manier afstand zoekt. En dat ze als ze eenmaal meer ruimte voelt jou toch weer gaat missen. Het kan echter ook zijn dat ze echt iemand gevonden heeft waar ze minder in dit soort patronen verstrikt zit. En dat ze echt niet meer met je verder wil.

      Misschien kan je over een tijdje nog eens met haar praten. En als ze dan bij haar besluit blijft, zou ik je toch aanraden om te kijken of je de situatie kan accepteren en verwerken. Vaak blijkt dat het “vrienden blijven” in de beginperiode dit niet gemakkelijker maakt. Sterkte!

  91. Beste Hans,

    Ik herken me heel erg in deze post, echter weet ik niet goed welke van de twee van toepassing is op mij. Misschien kunt u dit inzien als ik het verhaal vertel.
    Ik date niet vaak, maar nu ben ik een tijdje aan het daten met een jongen, sinds hij niet helemaal de reactie gaf die ik wilde voelde ik me afgewezen. Nu probeer ik hem te ontlopen en reageer niet/weinig op wat hij stuurt.
    Ik weet dat ik hem leuk vind, maar ben bang om gekwetst te worden en wil dan het liefst meteen wegrennen terwijl ik eigenlijk zo graag bij hem zou willen zijn..
    ik hoop dat u wat meer informatie/tips heeft; of misschien een boek dat ik zou kunnen lezen?

    Groet Isa

    1. Het gedrag dat je beschrijft is een reactie die mensen met verlatingsangst regelmatig laten zien. Als degene met verlatingsangst nabijheid en intimiteit zoekt, en hij of zij wordt afgewezen, dan kan hij of zij als reactie daarop heel veel afstand nemen. Dit komt vaak voort uit gekwetstheid, boosheid en angst. Dit noemen ze ook wel ‘protestgedrag’. In het boek “Verbonden’ van Amir Levine kun je daarover nog veel meer lezen. Wat je kunt doen is al je moed bij elkaar rapen en nog een keer proberen toenadering te zoeken tot hem. Als hij dan nog steeds afwijzend reageert, dan is het beter hem los te laten en een andere man/jongen te zoeken die wel voor je gaat.
      Ik wens je veel succes,
      Hans Gierkink
      Singlecoach

  92. Verlatingsangst en een gegeneraliseerde angststoornis heeft bij mij altijd een negatieve rol gespeeld in mijn leven. Ik merkte het voor het eerst bij mijn eerste vriendinnetje nu ruim 30 jaar geleden. Ik was altijd angstig dat ze mij niet meer leuk vond en bij me weg zou gaan. Soms raakte ik zelfs in paniek als ze bijvoorbeeld alleen met vriendinnen ging stappen.

    In 1989 heb ik mijn vrouw leren kennen en bij haar speelde natuurlijk het zelfde gevoel. Gelukkig werd ik op dat moment begeleid door een coach waardoor de relatie in stand is gebleven. Mijn belangrijkste gevoel destijds was de warmte/aandacht die ik van haar kreeg. Deze had ik thuis nooit gekregen en daarnaast had ik op mijn 3e jaar een traumatische ervaring doordat 6 weken in het ziekenhuis heb gelegen. Waarschijnlijk is hier de basis gelegd voor mijn angststoornis.

    In 1995 ben ik via via terecht gekomen bij he Academisch Medisch Centrum in Utrecht waar ze op dat moment bezig waren met het onderzoek en het gebruik van antidepresiva tegen angststoornissen. Na een aantal maanden had ik totaal geen last meer van mijn verlatingsangst. Heel soms een beetje onrust maandag werd in de loop van de jaren minder.

    Door omstandigheden ben ik afgelopen jaar in september gestopt met de antidepresiva. En jawel hoor de verlatingsangst was weer terug. Ik ben nu bezig met het opnieuw opbouwen van in mijn geval citalopram en ik hoop dat ik over een tijd mijn verlatingsangst en alles wat daarbij komt kijken (controleren van haar mobiel etc) weer achter me kan laten.

    1. Beste Rob,
      Dank voor het delen van je verhaal. Heel veel sterkte en hopelijk lukt het je verlatingsangst weer te boven te komen.
      Hans Gierkink
      Singlecoach

  93. Hallo, ik ben 29 en ben al 1.5 jaar vrijgezel. mijn vorige relatie was verbroken na 5,5jaar samen zijn. We hadden het echt leuk met elkaar en dachten samen oud te worden. Helaas is de werkelijkheid toch anders. Eerste jaar heb ik zelf bewust gekozen om vrijgezel te zijn. Ik wilde weer mezelf vinden en ervaren hoe het is om echt alleen te zijn en alles te kunnen doen waar ik maar zin in had. Ik ben ook half jaar naar buitenland geweest en het was werkelijk heerlijk. Sinds dat ik terug ben (4 maanden) wilde ik weer aan een relatie beginnen. Ik heb me op Tinder ingeschreven en binnen kortste tijd had ik twee tot drie dates per week. Meeste dates bleven bij een en soms tot drie gekomen. Toch was het niet wat ik wilde en als ik diegene zag zitten waren zij (bang) voor mij. Waarschijnlijk omdat ik best open ben en van stoere dingen hou zoals motorrijden en rugby. En dat ik misschien naar buitenland zou willen. Zelf ik ben ik best klein en zie ik er lief uit (ben ik ook). Maar ik denk dat ik toch een best intimiderend kan overkomen.
    Een maand geleden kwam ik een jongen tegen tijden uitgaan. Hij zag er goed uit en ik had zin in een avontuurtje. We zijn naar mijn huis gegaan, maar toen besefte ik dat ik er toch niet aan toe ben. Dus was het toch een rustige avond geworden. Daarna hebben we meerdere keren afgesproken en leuke dingen samen gedaan. We hebben het echt heel leuk met elkaar. Maar ik merk wel dat ik toch last heb van twee rare fenomenen. Van ene kant vind ik hem echt leuk en wil ik hem leren kennen en misschien relatie aangaan, maar van andere kant als ik alleen het woord relatie hoor dan krijg ik al een brok in mijn keel.
    Hij is heel lief en leuk en geïnteresseerd, wat raar is dat ik minder geïnteresseerd ben in hem. Ik vraag hem geen persoonlijke dingen, en ik wil het zo luchtig mogelijk houden. Ik enk wel dat ik klein beetje verliefd ben maar dat ik mezelf naar hem toe nog niet open kan stellen. Ook als hij mij iets persoonlijks vraagt probeer ik het van onderwerp te veranderen. Maar van andere kant wil ik ook wel echt hem leren kennen en zijn familie en kijk ik ook wel is op mijn telefoon of hij iets geschreven heeft. Ook maak ik me druk om als hij me niet vraagt wanneer we weer gaan afspreken (zeker omdat ik een hele drukke agenda heb).
    Hoe kan ik hiermee omgaan?
    Hou ik mezelf voor de gek dat ik een relatie wil en echt ervoor wil gaan of moet ik toch dit uit mijn hoofd halen en gewoon weer lekker gaan scharrelen en “onbezorgde” vriendeloze en dus misschien hierdoor straks ook kinderloze vrijgezelle bestaan,.!.?

    BVD

    1. Beste Liever-verlliefd,
      Ingewikkelde situatie die je beschrijft. Aan de ene kant wil je graag een relatie en vind je hem leuk. Aan de andere kant doe je een aantal dingen die een goede diepgaande relatie moeilijk maken. Jezelf open stellen is van essentieel belang om een goede diepgaande band met elkaar te krijgen en daarmee een goede basis te leggen voor een relatie. Het is goed om te kijken waarvoor je bang bent. Wat maakt dat je je niet open durft te stellen naar hem? Ben je flink gekwetst in je vorige relatie? Als je het met hem niet durft aan te gaan loop je de kans dat je dit bij een volgende man tegenkomt. Kijk eens of je toch niet de moed hebt je voorzicht open te stellen naar hem en kijk wat er gebeurt. Daar doe je jezelf en hem een groot plezier mee.
      Heel veel succes en liefde,
      Hans Gierkink
      Singlecoach

      1. Beste Hans,

        Bedankt voor je reactie. Nu zijn we een paar weken verder en door mijn volle leven hebben we elkaar niet zoveel kunnen zien. Elke keer als ik hem zie dan vind ik het wel leuk. Alleen hetzelfde moment boeit het me allemaal niet zo. Liefst wil ik vooral intiem zijn en niet te veel binden of iets over mezelf te hoeven vertellen. Ik merk dat het mij super veel energie kost om maar iets te vertellen.
        Hierdoor weet ik dus nu ook niet of het komt omdat ik hem niet leuk genoeg vind of omdat ik mezelf afscherm / bescherm.
        Is er iets wat ik kan lezen of doen om achter te komen wat ik nou zelf wil?

        Bvd

        1. Beste Liever-verlliefd,
          Je kunt het boek “Verbonden” lezen van Amir Levine of eens naar onze workshop komen over bindingsangst.
          Sterkte.
          Hans Gierkink
          Singlecoach

  94. Ik kwam via een klasgenoot met iemand in contact en na 3 weken begon zij over daten later twijfelde ze en besloten we om snelle koffiedates te doen op school. We hebben 2 maanden lang iedere dag geappt voor we elkaar pas tegenkwamen op school. In die tijd was alles goed, ze vond dingen nooit ongemakkelijk behalve bij mij, ook praatte ze nooit zolang met iemand die ze nooit zag, best veel dingen gemeen. In die tijd was de interesse er. Na iets meer dan 2 maanden zouden we meeten op school, vaak afgezegd door onzekerheden van ons beide. 3 weken geleden hebben we eindelijk gemeet in een café samen met 3 vrienden, we hebben gepoold, er werdt geflirt.
    Het klikte echt, geen ongemakkelijk gevoel. Ze vond het echt leuk en het viel niet tegen. Een dag erna is ze met iemand geweest, wat voor mij op zich geen probleem is want we hadden niet echt iets. Maar zei maakte er een groot probleem van, ze wist niet hoe ze het moest vertellen, voelde haar de hele week kut. Maar ik hoorde het dus via via op de dag dat we weer naar dat café zouden.

    Nadat ik haar confronteerde werd alles anders, ze zei dat ze me al een tijdje als ‘gewoon’ vrienden zag. Ik vroeg haar eerder die maand om een date toen heeft ze niks gezegd erover.. Ze had het idee gekregen doordat ik het meeten op school vaker zou hebben afgezegd wat niet zo is. Ze was te onzeker om te vragen of het klopte. Het punt van beslissen om af te spreken op school tot het meeten was maar 2,5 week. We kwamen elkaar juist vaak tegen en spraken elkaar zo nu en dan. Ze zei erna ”ik weet niet of ik nog wel wil zeg maar” of dan zei ze weer ”ik denk niet dat ik wil” , maar ze zag het dus nog wel als iets toen, MAAR op dat punt zag ze het als ‘gewoon’ vrienden zei ze eerder.. Later zei ze dat ze vrij zeker was dat het niks zou worden, ik vroeg om een argument heeft ze geen antwoord opgegeven. Zoals op alle ‘belangrijke’ dingen, zo kon ik het niet snappen en ik zei dat ik er dan helemaal mee wilde kappen. Ze zei toen dat ze niet happy was en geen zin had om dan ook nog tot in details te gaan.

    Ik stuurde haar rozen met een kaart deze week waarin stond dat als ik haar zo het idee kon geven dat ik nog geïnteresseerd ben, ik dat zou doen. Ze zei die ochtend ” Maar ik weet echt niet wat ik nu moet..” ze voelde zich wel in het nauw gedreven maar dat kon ik snappen. Ze appte die avond dat er geen twijfel was. Ik ben er een tijdje over doorgegaan omdat ik niet kan snappen hoe het gegaan is, ik had haar daar gek meegemaakt maar ze reageerde wel vrij snel. Uiteindelijk heb ik gezegd dat ik er ook klaar mee was zei ze ”mooi dat je er ook klaar mee bent”

    Later heb ik maar gezegd dat we dan als vrienden doorgaan wat zij al wilde, reageerde ze heel ingetogen op.. 9 dagen geleden heb ik haar face to face verteld dat we geen vrienden konden zijn omdat er bij mij niks veranderd was, en dat ik er dus helemaal mee wilde kappen. Vond ze best kut want we hadden wel 3,5 maand gepraat.
    We praten nu weer op een ‘gewone’ manier. Maar het ging dus fout omdat ze dacht dat ik haar niet als meer dan vrienden zag, dacht ze. Dus het heeft niet direct met mij te maken gehad, ze is niet op me afgeknapt zei ze, vond me mega lief en super wat ik allemaal deed. Is dit ook een soort van verbindingsangst of kan dit ook echt?

    Alle haar dingen zijn tegenstrijdig, en het was oké tot ik zei dat ik het wist. Ik weet niet wat ik nu moet, vind haar nog echt leuk maar weet niet wat ik nu moet doen. Er moet toch nog wel iets zijn, wat kan ik doen?

    1. Beste Douwe,
      Ik snap dat je dit lastig vind. Het lijkt op aantrekken en afstoten. Dan wil ze graag en daarna weer afstand nemen. Deze meid laat inderdaad wat gedragskenmerken van bindingsangst zien. Denk aan de twijfel, afstand nemen, afspraken afzeggen, etc. Maar aan de andere kant zou het ook kunnen zijn dat ze op dit moment niet aan een relatie toe is of dat ze het idee heeft dat jullie niet goed genoeg bij elkaar passen. Je hebt het 3,5 maand geprobeerd. Dus als het dan niet werkt, kun je maar beter je verlies nemen en stoppen. Ik snap dat dit heel vervelend voor je is en dat je het liever anders zou willen. Maar al de drie mogelijkheden die er aan de hand zouden kunnen zijn, geven weinig hoop op verbetering in jullie specifieke situatie. Ik wens je heel veel sterkte.
      Hans Gierkink
      Singlecoach

  95. Ik herken me in de verlatingsangst. Het missen van stabiliteit en vertrouwen vanuit de opvoeding. Een relatie die op de klippen liep wegens vreemdgaan en het voornamelijk missen van een stabiele basis. Ik reflecteer veel en vaak op mijn eigen gedrag en probeer die verbanden te leggen ook. Ik kan ook me vinger leggen op mijn gedrag, echter heb ik tot nu toe veel potentiele relaties verpest door onzekerheid. Onzekerheid om gedumpt te worden, wantrouwen naar de ander en het constant zoeken naar signalen die tekenen geven dat er iets aan de hand is.
    Nu heb ik een vriendin sinds 2 maanden en ik kon mezelf zijn, ik heb haar ook verteld over mezelf dat ik weet dat ik een periode of moment kan hebben waardoor ik ontzettend onzeker word. Ik voelde me ontzettend gelukkig met haar en andersom ook. Totdat afgelopen weekend ineens een knopje omging of iets waardoor ik weer diep in die onzekerheid ben gevallen, we zijn een dag weggeweest en de dag erna was ik ineens bang dat ze afstandelijker was of wat dan ook. Continu zoeken naar bevestiging, die ze ook gewoon gaf. Ook aangegeven dat ik ermee en me ‘momentje’ heb. Ze reageerde er liefdevol op gelukkig. De dag daarna zat ik er nog steeds in die onzekerheid en heb ik het wederom met haar besproken, ze gaf die dag ook geen bevestiging. Ze heeft aangegeven dit expres te hebben gedaan omdat ze vind dat het uit haarzelf moet komen en niet omdat ik het vraag, ze had het immers al verteld hoe leuk ze me vind. Ik heb haar uitgelegd dat ik dat begrijp en ik zelf ook enorm frustreer om hoe ik dan doe en hoe ik ben, ik wil dit namelijk zelf ook niet en probeer er echt aan te werken. We hebben hier een vrij goed gesprek over gehad, maar hierin liet ze wel weten dat zij niet wilt dat ze zelf dadelijk het gevoel heeft dat ik haar niet geloof, en dat die onzekerheid iets heel moois kan verpesten. Dit blijft dan uiteraard weer in me hoofd hangen. Ook komt ze naar mijn gevoel soms kil en afstandelijk over naar mij toe, zelf zegt ze dat dit is hoe ze is en dat ze het zelf niet eens doorheeft. Mijn amateur psycholoog in mij zegt dat dit dus onderbewuste tekenen zijn dat ze afstand aan het nemen is. Ik ben dus een doemdenker ook.
    Ik heb die dag zelf 2 zelfhulpboeken aangeschaft en deze ga ik ook lezen, maar ach man ik voel me zo bizar lullig tegenover haar en mezelf dat ik ga twijfelen aan iets waar ik aan hoef te twijfelen. Ik wil gewoon kunnen accepteren dat het loopt hoe het loopt en niet dat deze angst van verlating mijn relatie de kop kan kosten voor de zoveelste keer.

    1. Beste Sjon,
      Het is belangrijk dat je de bevestiging niet constant bij je nieuwe partner gaat zoeken, maar vooral zelf gaat dealen met je gevoel van onzekerheid. Natuurlijk is het prima om af en toe bevestiging te vragen aan je partner, maar als je dat te vaak doet heb je kans dat een mooie beginnende relatie een stuk moeizamer gaat lopen. Goede boeken hierover zijn bijvoorbeeld ook die van Jan Geurtz (“verslaafd aan de liefde” en “Bevrijd door liefde”). Misschien is het ook raadzaam om eens wat begeleiding op dit vlak te overwegen, het is zonde als je het plezier van een (beginnende) relatie zo laat “verpesten” door deze onzekerheid en angst. Veel sterkte!

  96. Beste Hans/Meinou,
    Allereerst bedankt voor de uitbereide informatie op jullie site. Voor mij vallen een aantal puzzelstukjes in elkaar wat mij de mogelijkheid biedt om een onlangs verbroken relatie te verwerken. Met wat ik hier lees ben ik er namelijk van overtuigd dat mijn (ex) vriendin een (ernstige?) vorm van bindingsangst heeft. Gek genoeg heb ik bij haar alle symptomen weleens benoemd maar nooit met elkaar in verband gebracht.
    Toen ik haar leerde kennen was ze al jaren een alleenstaande moeder die wel af en toe eens een scharrel had maar na de relatie met haar ex-man (die haar voortdurend heeft bedrogen) nooit meer een serieuze relatie heeft gehad. Ook heeft ze als kind op een internaat gezeten en heeft (daardoor?) een zeer moeizame relatie met haar ouders.
    Ze is het perfecte voorbeeld van iemand met een “ik heb niemand nodig, ik kan het allemaal wel alleen” houding, heeft het altijd over “muurtjes om zich heen” en vind dat ze eigenlijk niet zo goed is in relaties. Toch hebben we het bijna 3 jaar volgehouden.
    In het begin was het allemaal fantastisch, hadden het erg gezellig en alhoewel we niet bij elkaar in de buurt woonden, was er altijd ruimte om even af te spreken. Maar op een gegeven moment is het typische gedrag van aantrekken en afstand nemen erin geslopen (iets wat ik me dus pas achteraf gerealiseerd heb). De periodes dat we elkaar niet zagen werden groter en steeds vaker had ze toevallig op de dagen dat wij samen zouden kunnen zijn een afspraak met die ene vriendin die ze al een tijd niet gezien had en was het zij het die de momenten bepaalde wanneer we wel samen waren. Ook vermeed ze het contact met mijn vrienden, ging bijvoorbeeld nooit mee naar verjaardagen van mijn vrienden (andersom wel).
    Uiteindelijk heeft ze – voor mij volkomen onverwacht – de relatie verbroken omdat ze twijfelde aan haar gevoelens voor mij (ik was toch niet de “liefde van haar leven”) maar ook met de opmerking “heb ik een keer een leuke vent kan ik hem nog niet vasthouden”.
    Na een break van een aantal maanden appte ze me ineens met de vraag of ik zin had in een wijntje. We eindigden die avond met een geweldige vrijpartij en hebben daarna een tijdje gedatet waarbij we zonder verdere verwachtingen af en toe eens afspraken en bij elkaar bleven slapen. En altijd was ze dan erg ontspannen en de meest fantastische partner die je je maar kan bedenken. Wel duurde het na zo’n weekend altijd weer een tijdje voordat we weer contact hadden en was ik altijd degene die hierin het initiatief moest nemen. En ik vond het eerlijk gezegd ook wel prima zo en probeerde haar verder niet de druk van een relatie op te leggen (ik voelde wel instinctief aan dat hier een probleem lag)
    Uiteindelijk bracht ze zelf het hebben van een relatie weer ter sprake en hadden een korte en hevige opleving tegen het einde van het jaar maar met het naderen van de feestdagen (en bijkomende familieverplichtingen) werd de afstand weer groter. Zowel kerst en Oud en Nieuw hebben we niet samen gevierd. Wel in de weken daarna nog een prima tijd gehad, maar toch begon het afstand nemen na weer een gezellig weekend aan mij te knagen. Kort geleden kwam ze naar me toe met de mededeling dat we beter konden stoppen. Ik ben wel haar ideale man maar ze had nagedacht over samenwonen, wat ze niet wilde (en iets wat op dat moment ook totaal niet aan de orde was) en tot de conclusie gekomen dat de liefde voor mij kennelijk niet diep genoeg gaat om die stap te willen zetten. En op deze manier zou ze me alleen maar aan het lijntje houden en een serieuze relatie in de weg staan. En eerlijk gezegd was ik er zelf na zoveel wispelturigheid ook wel klaar mee.
    En nu vallen pas de puzzelstukjes in elkaar en begrijp ik – denk ik – eindelijk wat er aan de hand is. Toch worstel ik met de vraag wat ik hiermee moet. Mijn hele verstand zegt dat er met haar geen normale relatie op te bouwen is – iets waar ik wel naar op zoek ben – en dat ik definitief met haar moet kappen. Mijn gevoel wil daar nog niet aan. Ik ben nog steeds gek op haar en zij volgens mij ook op mij en wil daarom ook nog steeds niet accepteren dat dit een toekomst met haar in de wegstaat. Ik zit eraan te denken om toch nog een keer contact met haar op te nemen om dit te bespreken maar vraag me ook af of dat wel zin heeft. Kortom, ik weet het allemaal nog niet.

      1. Ja, inmiddels wel. Ze heeft zich erin verdiept nadat ik het met haar besproken heb. Dat was geloof ik wel confronterend. Ze herkende zichzelf er wel in en dat heeft haar verward en ook verdrietig gemaakt. Met name het “aantrekken en afstoten” was erg herkenbaar. En ze kan het voor zichzelf ook duiden. Maar of ze er echt iets mee gaat doen weet ik niet

    1. Beste Robert,
      Wat een moeilijke situatie! Je bent gek op elkaar, maar komt ook steeds in patronen terecht die veel verdriet opleveren. De vraag of je het los moet laten kan jij alleen beantwoorden. Over het algemeen is het vooral succesvol om door te gaan als je allebei je aandeel (h)erkent aan dit soort patronen en er allebei aan wil werken. Als zij door het gesprek met jou nieuwe inzichten heeft gekregen en aangeeft het echt anders te willen aanpakken is dat een eerste stap. Je zou haar kunnen vragen welke momenten haar benauwen en wat jij kan doen om haar dan wat ruimte te geven. En misschien kun je ook kijken naar je eigen gedrag op het moment dat dat aantrekken en afstoten ontstaat?
      En soms is het wel beter om de relatie af te breken, het verdriet te verwerken en dan door te gaan. Succes met de keuze!

  97. hallo,

    Mijn vriendin geeft aan enorm te kampen te hebben met bindingsangst. Veel punten uit bovenstaand artikel herken ik inderdaad in haar en gek genoeg herken ik veel punten in mijzelf die genoemd worden onder het kopje verlatingsangst. De eerste weken van onze nog prille relatie waren heel intens en heftig in de goede zin van het woord. Zij gaf aan gevoelens te hebben die zij in 32 jaar nog nooit had gevoeld. Dit was voor mij eveneens het geval. Nu de relatie wat serieuzer lijkt te worden zegt zij dat haar gevoelens voor mij prompt minder zijn en waarschijnlijk (hopelijk) wel weer terug komen als we het rustiger aan doen en wil zij nu wat meer afstand om weer tot zichzelf te komen. Gelukkig zegt zij onze relatie een kans te willen geven omdat zij weet dat het diep van binnen goed zit, maar ik ben bang dat haar angst het overwint van haar gevoelens voor mij en dit zomaar in de weg zou kunnen staan van iets dat kan uitbloeien tot iets heel moois. Hoe ga ik hier mee om?

    1. Hey!
      Ik denk dat zij zich baseert op het gevoel van verliefdheid. Na verloop van tijd wordt dit altijd omgezet naar gevoelens van liefde. Less the ’thrill’, more of ‘security’. Het kan zijn dat ze op zoek is naar intensiteit en passie. Maar als dat even minder is, mag dat nog geen reden zijn om jullie relatie in twijfel te trekken. Het is simpel: als jullie zo goed bij elkaar passen, zal het hoe dan ook werken tussen jullie. Een goede communicatie staat daarin centraal.Weet dat na enkele maanden het proces van binding wordt voltrokken. In deze periode gaan mensen met deze angsten vaak erg worstelen en hun eigen gevoelens bekritiseren. Hierover praten is een must 🙂
      Mijn vriendin en ik heb beiden last van verlatingsangst en een daaruit voortvloeiende bindingsangst. Het beste dat ons geholpen heeft is door te praten over die angsten. Waar het vandaan kwam en wat we ermee doen willen. En aan elkaar vertellen wat we voelen dat we met deze relatie moeten doen.

      1. Hallo Dominique,

        dank voor de reactie. Inmiddels gaat het beetje bij beetje weer de goede kant op. Praten is wat mij betreft inderdaad een must al vind ik het wel erg lastig om haar hier niet te veel mee uit haar comfortzone te halen waardoor zij zich straks weer terug trekt.

        Groetjes

  98. Ik denk dat ik ook bindingsangst heb. Ik heb nog nooit een relatie gehad en ik heb zelfs nog nooit gezoend of seks gehad. Ik ben wel een aantal keer gaan daten maar zodra de jongen te dichtbij kwam duwde ik hem weg. Ik heb zelfs een keer een paniek aanval gehad bij de gedachten van daten met iemand.Ik wil graag het overwinnen maar ik heb geen idee hoe. Ik ben nu zelf 23 jaar oud en wil graag een relatie, maar zodra een jongen met serieuze bedoelingen dichtbij komt duw ik hem weg. Ik ben er zo klaar mee. Ik wil niet meer bang zijn. Maar het lijkt niet anders te kunnen. Mijn vraag is wat kan ik het beste doen en hoe moet ik met die angst omgaan?

  99. Na 3 mooie kerstdagen, misschien wel de fijnste uit mijn leven, werd ik dinsdagochtend alleen wakker. Ik ben uit bed gegaan, heb de slaapkamer vol herinneringen rondgekeken, de telefoonoplader meegenomen en ben naar beneden gegaan en de deur achter mij dicht getrokken. De sleutel door de bus gegooid en dacht ”dit is het dus”.

    We hebben 15 maanden een relatie gehad waarin we stapelgek op elkaar waren (zijn). Wandelen, musea, enz…. Vanaf het begin toen we eigenlijk al in een relatie zaten had ze het nog steeds over daten. Nu begrijp ik dat ze een escape zocht. Ook tijdens de relatie, waarbij vooral de seks heel goed was, maakte ze terloops wel eens een opmerking in de trant van ”ik weet niet of we het volhouden” om zich vervolgens weer geheel onder te dompelen in verliefdheid.

    Vrij vroeg in het begin van onze relatie barste ze uit in tranen en vertelde ze over de incest op 10 jarige leeftijd met haar broers en de nu nog steeds moeilijke relatie met haar moeder. We hebben veel gepraat en ik heb haar geknuffeld en getroost.

    Naar mate de relatie voortduurde ging ze steeds meer opmerkingen maken waarin ze liet merken dat we het waarschijnlijk niet met elkaar zouden redden. In mijn ogen vreemde gedachtegangen omdat het goed voelde maar dat is natuurlijk ook mijn perceptie. Begin december op een zaterdagochtend, na heerlijk seks zei ze ins Blaue hinein, ik kan niet meer, ik wil er mee stoppen. Ze had op dat moment ook enorm veel stress op haar werk en ik dacht dat dat de oorzaak was. Ze kon echter niet aangeven wat de reden was. Een week later had ik een speciale gelegenheid waarvoor zij ook was uitgenodigd en ze wou ook heel graag mee. We hebben een heel mooie dag gehad samen. Zo wens je je zelf dat een relatie moet zijn. ’s Nachts blijven slapen als of er niets aan de hand was. Ik moest toen een paar dagen naar het buitenland en kreeg een verontrustend appje met de mededeling ”drijfzand onder mijn voeten, zit tegen een burn-out aan.

    Toch wou ze nog graag de kerstdagen samen vieren….

    In de vroege nieuwjaarsochtend heb ik haar in een app een goed 2017 en veel liefde gewenst waarop ze antwoordde dat ze peinzend naar de de zwarte hemel had gekeken en dat ze zich heel verloren had gevoeld.

    Dit maakt mij zeer verdrietig. Zij kan blijkbaar niet anders dan dat ze zo reageert maar ze moet zich heel eenzaam voelen. Nu begrijp ik ook dat ze waarschijnlijk een hechtingsprobleem heeft en dat zij zich niet kan binden……

    Groet Joop

  100. Nu ik dit heb gelezen besef ik dat ik al die tijd bindingsangst heb…..
    Ik ben nu al bijna 18, en heb altijd afstand genomen van jongens die té dicht bij me waren.
    En als ze dan vroegen waarom ik moeilijk doe over een relatie, dan was mijn antwoord altijd: ik wil mijn vrijheid niet verliezen, ik wil niet afhankelijk zijn van iemand, ik wil nog niet aan mijn toekomst denken. Ik wist niet wat ik had en dacht dat meerdere mensen het hadden, maar sinds gisteren zei een jongen dat ik bindingsangst heb. Ik schoot meteen in de stress, maar dankzij deze handige site, voel ik me niet meer de enige en zou er een grote kans zijn dat ik me van bindingsangst kan verlossen. Super bedankt.

  101. Goede morgen,
    Gisterenavond een gesprek gehad met hem. Hij kan niet omschrijven waarom hij het benauwd krijgt. Hij vind het voor.mij vreselijk dst hij zich zo opsteld. En wil me niet het gevoel geven dat hij me laat vallen. Want hij geeft zoveel om me. Maar het doet hem pijn dat ik telkens pijn ervsn heb. Ik heb hem gezegd dat we leven in het hier en nu. En het hier en nu fijn en goed wil hebben met hem. Hij komt niet uit zn gedachtengangetje. Heb toen gezegd dat we 2 weken lang geen contact hebben. Elkaar niet appen bellen en elkaar niet opzoeken. En hij in die tijd moet nadenken over wat ik niet wil. Ik zeg ik wil niet met je samenwonen. Ik wil alleen dat het gaat zoals het ging. Dus niks geen toekomst. Ik heb 4 relatief jonge kinderen maar ik verwacht niet dat hij daar een vader voor wordt. Ik.wil.gewoon dat hij hun ziet zoals hij ze eerder altijd zag. Dus qua dat ook geen verplichtingen. Nu dus 2 weken geen contact. T is zo vreselijk zwaar voor me. Want ik heb die 2 weken niet nodig. Ik weet wat ik wil. En zie geen beren op de weg. Maar doe het puur voor hem. Ik hoop dat ik hier goed aan doe. Geef me alsjeblieft raad

  102. Hier een berichtje van mij
    Mijn vriend en ik hebben eigenlijk een relatie. Maar noemen het geen relatie. Mijn verwachtingen naar hem toe zijn niks. Dan enkel vertrouwen en begrip. Ik ken hem nu al een paar jaar. Eerst waren we goede vrienden. We weten alles maar dan ook alles van elkaar. Alles wat we in het verleden uitgespookt hebben. Ook wist ik al dat hij bindingsangst heeft. Muurtje omhoog als mensen te dichtbij kwamen. Op een gegeven moment werd onze vriendschap hechter en begon ik meer voor hem te voelen. Wat ik toen ook heb gezegd tegen hem. En even kwam t muurtje omhoog. Afstandelijkheid. Maar ondanks alles ben ik hem op dezelfde manier blijven behandelen als altijd. Op gegeven moment weer mn gevoel.voor hem verteld. En weer gebeurde hetzelfde. Tot afgelopen jaar. Hij tegen me zei dat hij me miste nadat we een aantal dagen met elkaar op getrokken hadden. Hij voelde zich verliefd. En we zeiden ook telkens. Laten we zorgen dat we het fijn en goed hebben samen. En ik verwacht geen relatie of dat je met me gaat trouwen. Maar ik wil wel dat als je oud bent ik voor je ga zorgen.
    Nu is er telkens van zijn kant een muurtje hij tobt over dingen als over toekomst. Is niet geschikt voor een relatie. Etc etc ligt niet aan mij. Ik ben zooo lief. En dan hebben we het weer dagen goed met elkaar. En hups daar komt dat muurtje weer. Dan verteld hij weer dat hij niet weet wat hij moet. En vind het erg voor mij dat hij mij zo n pijn doet. En ja.. ik moet eerlijk zeggen. Ik kan hem niet missen. Maar die muurtjes en dat getwijfel van hem breken mij op. Ik voel me onzeker worden en denk dat het aan mij ligt. Ik ga langzaam kapot. Maar ik wil hem graag helpen. Ik hou van hem en hebben zoveel.goede en fijne momenten. En ik verwacht niet veel ik verwacht niet dat hij mij voorsteld als zn vriendin ik verwacht niet dat we gaan samenwonen. Ik kan niet in de toekomst kijken en dingen lopen zoals ze lopen..wel hoop ik oud te worden op deze manier met hem. Maar met die muurtjes van hem. En dat donker denkende over de toekomst is het erg zwaar. Ik moet proberen een manier te vinden om hier zo makkelijk voor mezelf mee om te gaan..maar ik weet niet hoe. En ik weet ook niet meer wat ik kan doen om hem van zn getwijfel en donkere kijkende toekomst af te helpen
    Heeft u een antwoord? Hij is ook nog is jaloers en soort onzeker over mij. Ik kom vast iemand anders tegen waar ik dan voor val. Etc etc. Ik laat nu ook bepaalde dingen voor hem omdat ik weet dat hij dat niet prettig vind. En ik wil dat hij me gewoon kan vertrouwen

  103. Ik herken mezelf heel erg in de symptomen van bindingsangst.. Ik ben 19 jaar en heb ook nog nooit een vriend gehad. Ik heb me zolang afgevraagd wat er ”mis” is met mij, en nu ik het eindelijk weet ”lucht” het ook wel een beetje op. Ik denk dat het ook heel erg te maken heeft met mijn thuis situatie, ik deel niet veel met mijn ouders. Ik mag van hun ook geen vriendje hebben. Ik weet nu niet echt wat ik hier tegen kan doen, heeft iemand misschien advies voor mij?

    1. Beste Amiera,
      Er zijn veel mensen die op hun 19e nog geen relatie hebben gehad. Dus ik zou het idee dat er iets “mis” met je is snel laten varen. Het maakt het wel lastig dat je ouders niet willen dat je een vriend hebt. Daarnaast, als je je herkent in symptomen van bindingsangst is er wel wat aan te doen. Je zou in de eerste plaats het boek “Verbonden” kunnen lezen, daarin staan veel tips over omgaan met bindingsangst. Ook zou je natuurlijk een workshop of coaching bij ons kunnen overwegen. Ik weet niet precies wat je herkent, maar wellicht heb je wat aan de tips die her en der in onze artikelen staan. Veel succes ermee in ieder geval!

  104. Hi,

    Ik wil ook even me verhaal doen.. in me relatie ook tijdens zwangerschap is mijn vriend paar keer vreemdgegaan met zijn ex.. en ondanks dat heb ik er toch voor gekozen hem te vergeven en verder te gaan.. nu ben ik twee maanden geleden bevallen.. en 5 dagen na me bevalling kreeg ik opeens paniek.. omdat ik niet meer wist wat ik voelde voor hem en voelde me echt heel erg angstig erover. En ik ging het ook idd controleren, door hem te knuffelen.. heel erg fijn maar toch raakte ik ook in paniek en toen kwamen er negatieve gedachtes over hem opspelen. En toen begon ik te piekeren en bepaalde dwanggedachtes aanhouden die me helemaal angstig maken.. het belemmerd zelfs mijn dagelijkse leven op dit moment.. omdat ik niks raars wil denken geen angst wil voelen en gewoon gelukkig wil zijn als gezin. Weet nou echt niet waar het aan ligt…

    1. Hoi,
      Wat mooi van je dat je in staat was je ex te vergeven en verder met hem te gaan. Wat bij sommige mensen gebeurt als hun partner vreemd gaat, is dat de hechting geheel of gedeeltelijk verstoord raakt. Vooral als dit als heel erg kwetsend en onveilig wordt ervaren. Hierdoor kun je opeens flink last krijgen van allerlei angsten, zoals verlatingsangst of bindingsangst. Hierbij wil ik je adviseren contact op te nemen met je huisarts en hem of haar je verhaal te vertellen. Hij of zij kan je dan doorverwijzen daar een psycholoog of therapeut die je kan helpen om met je angsten om te leren gaan. Ook belangrijk is om dan te laten controleren of het echt door het vreemdgaan is veroorzaakt (en het te maken heeft met de hechting) of vooral door de veranderende hormoonhuishouding als gevolg van je bevalling. Het kan ook een combinatie zijn.
      Veel sterkte en hopelijk lukt het ook om heel veel te genieten van je lieve kindje!
      Hans Gierkink
      Singlecoach

  105. Hallo,
    Ik appte heel veel met een jongen, ik kan alles bij hem kwijt alsof ik hem al jaren ken (wat niet zo is) in het begin vond ik hem helemaal niet leuk leuk zeg maar. Maar naar een paar weken veranderde dit en vond ik hem hartstikke leuk, maar op een gegeven moment toen we iets kregen waren al die gevoelens ineens minder… Ik weet niet zo goed meer wat ik voor hem voel, omdat ik veel nadenk wat andere er over zouden denken. Daarom weet ik niet zo goed wat ik zelf denk daarover.. ik merk ook elke keer dat als hij af wil spreken ik zoiets heb van ‘liever niet’. Heb ik dan last van bindingsangs ? Want in meerdere symptomen kan ik mij herkennen maar niet allemaal.

    1. Hoi J,
      Lastig voor je dat je niet precies weet wat je voor hem voelt. Wat natuurlijk ook niet helpt is dat je heel veel nadenkt over wat anderen over hem denken. Wat je beschrijft, dat je hem op een bepaald moment heel leuk vindt en toen jullie iets kregen je opeens veel minder voor hem voelde, is één van de verschijnselen van bindingsangst. Als je dit vaker meegemaakt hebt en je hebt meerdere kenmerken van bindingsangst, zoals je zelf beschrijft, dan is het goed te kijken wat je eraan kunt doen. Bij bindingsangst hoef je je zeker niet in alle symptomen te herkennen. Als je er van een paar last hebt, dan kan het al goed zijn daaraan iets te doen, zodat je gemakkelijker een fijne relatie krijgt.
      Veel succes!
      Hans Gierkink
      Singlecoach

  106. Hallo,
    Ik heb in augustus 2016 een man leren kennen en in het begin was het allemaal leuk!
    Op geestelijk vlak hadden we een superklik.
    De eerste date was geweldig en wilde hij mij snel weerzien, de tweede date noem ik een 4 dagendate, ook dit waren 4 leuke vlinderdagen.
    Na de tweede date begon het te knagen bij mij, hij nam wat meer afstand en na een week zei hij ineens het ligt niet aan jou maar aan mij, alles is ineens weer zo gewoon…… Ehhhhh huh?
    Ik vroeg of hij afstand wilde en er een punt achter wilde zetten maar dat wilde hij niet.
    Als ik vroeg of we elkaar weer zouden zien dan kletste hij hier gewoon overheen of maakte er een gemeen grapje over.
    Ik heb hem 3 weken met rust gelaten en heb hem toen weer benaderd via de app, deze gesprekjes lopen moeizaam, praten over gevoel kan al helemaal niet meer alleen als het over sex gaat dan kan ineens alles!
    Ik had nog een date afgesproken maar puntje bij paaltje was hij ziek en kon het niet doorgaan
    Van de week kreeg ik uit het niets een porno tekenfilmpje toegestuurd maar dan 1 die echt heel grof is en ik ben toen ook heel boos geworden waardoor hij zei het is goed zo we zitten duidelijk niet op 1 lijn…… Ook weet ik dat hij weer vrolijk verder kijkt op de markt voor een nieuwe date.
    Kan dit gedrag ook voortkomen uit bindingsangst of zit ik nou de hele verkeerde kant op te denken?

    1. Beste Anneke,
      Ik kan me voorstellen dat dit best wel naar en pijnlijk voor je is. Een man die steeds meer afstand neemt en vervolgens alleen nog maar seks wil. Het is een beetje kort door de bocht om iemand op basis van jouw verhaal het label “vermijdend gehecht” of “bindingsangst” op te plakken. Dit neemt niet weg dat een aantal van de gedragskenmerken die deze man laat zien wel gedragskenmerken zijn van bindingsangst. Denk aan plotseling afstand nemen als je een fijne tijd samen hebt gehad. Of niet over zijn gevoel willen praten en plotseling dates afzeggen. Alleen maar seks met je willen terwijl hij weet dat jij een relatie wilt valt niet onder bindingsangst maar is gewoon egoïsme. Dit soort mannen kun je beter mijden.
      Sterkte en hopelijk kom je snel een fijne man tegen die ook oog voor jouw behoeftes heeft.
      Hans Gierkink
      Singlecoach

  107. Beste Hans/Meinou,

    Sinds 2 maanden heb ik een relatie met iemand waar ik gek op ben. Voordat het een relatie werd hebben we +/- 3 maanden gedate en het rustig opgebouwd. Nu merk ik dat wanneer we bijvoorbeeld een leuk weekend samen zijn geweest, mijn vriendin even wat afstandelijker is of wanneer ik niet weet wanneer ik haar weer zie dan krijg ik last van een onrustig gevoel/ knoop in mijn maag en pieker gedachten. Ook merk ik dat ik de drang heb om bevestiging te krijgen, en te geven. Ergens heb ik de behoefte om mezelf kwetsbaar op te stellen, maar aan de andere kan beangstigd dit me ook weer met name om verlaten te worden/ de relatie te verliezen. Dit uit zich in eerdere relaties tot controlerend, jaloers en claimend gedrag. In deze relatie valt dit allemaal nog erg mee omdat ik deze drang vrij goed kwam bedwingen, al heb ik toch het idee dat mijn vriendin zich soms wat geclaimed voelt als ik wat verder in de toekomst dingen wil plannen, zoals weekendje weg o.i.d.

    Kortom, ik herken mezelf dus goed in de symptomen van verlatingsangst. Ik vermoed dat mijn vriendin zelf wat last heeft, in mindere mate, van bindingsangst. De reden dat ik dit denk is dat ze als (oudste) kind heeft veelal de taak van de moeder op zich moeten nemen en heeft wel eens aangegeven dat ze het gevoel van onafhankelijkheid belangrijk vind. (Ik weet niet het hele verhaal hoe het in de familie zit, bijvoorbeeld met de scheiding van haar ouders, dit zou ze me nog wel eens vertellen). Het uiten van gevoelens doet ze eigenlijk vrijwel niet in woorden. Zo zijn er nog wat andere kleinere dingentjes zoals weinig initiatief tot flirten, spontane lieve berichtjes, ik ben haar eerste vriend (zij 24, ik 26) etc. Dit alles hoeft natuurlijk niet te betekennen dat ze ook daadwerkelijk last heeft van bindingsangst of enkel wat symptomen hiervan heeft en dat het gewoon wat meer tijd kost voordat ze zich echt emotioneel bloot durft te geven.

    Zoals je misschien al een beetje merkt, heb ik niet echt een goed beeld wat er precies in het hoofd van mijn vriendin afspeelt en zit er dus aan te denken om open kaart te spelen en te vertellen over mijn angst en onzekerheid en om te begrijpen wat in haar omgaat, waar zij bang voor is, behoefte aan heeft etc.Ik ben alleen bang dat wanneer ik dit doe dat dit meer kwaad dan goeds zal doen in de zin dat dit haar mogelijk een beklemmend gevoel zou kunnen geven. Welk advies zouden jullie geven? Bespreken, of nog even geduld hebben, haar wat tijd geven in de relatie te groeien en dan pas te bespreken?

    1. Beste Dwayne,
      Goed dat je weet te reflecteren op jezelf, en probeert je verlatingsangst onder controle te krijgen. Dat is heel belangrijk als je graag een stabiele relatie wilt! Ik snap je twijfels wat je in het begin van een relatie wel en niet aan de orde moet stellen. Soms kan het op de ander overweldigend overkomen, als je meteen alles uitspreekt. Aan de andere kant is het wel heel belangrijk om over eigen gevoelens en behoeftes te communiceren. Ik zou je aanraden om het wel te doen, maar niet meteen te groot te maken. Houd het in het hier en nu (en vertel dus niet meteen alles over je voorgaande relaties). Bijvoorbeeld “Ik vond ons afgelopen weekend heel erg leuk, en merk dat je daarna weinig laat horen. Dat geeft mij een onzeker gevoel. Het gevolg is dat ik dan ga piekeren. Hoe is dat voor jou?” Afhankelijk van hoe ze reageert kan jij je meer openstellen. En geeft het haar misschien vertrouwen dat ook te doen. Belangrijk is dus om het bij jezelf te houden maar jezelf wel open te stellen. Communicatie is toch een sleutelfactor in een goede relatie. Succes!

  108. Beste Meinou, Hans,

    Ik heb in mijn beleving ook last van bindingsangst, in sterke vorm. Ik heb al meerdere jaren geen relaties meer. Toen mijn eerste serieuze relatie uitging heb ik erg veel last gehad daar mee om te gaan en ook voor zeer lange tijd. Destijds heb ik daar ook professioneel hulp bij gehad, maar in een volgende relatie heb ik gemerkt dat ik het niet goed heb verwerkt. Op het moment dat ik merkte dat dat iets kon worden, kreeg ik een knoop in mijn maag waar ik lang tegen heb gevochten. Ook al ben ik de relatie aangegaan, heb ik me nooit kunnen ontspannen en geven. Ook niet toen ik open was over mijn probleem. Uiteindelijk heb ik het toen opgegeven. Inmiddels is het zover dat simpelweg contact via online netwerken al tot spanningen leidt en die knoop in mijn maag weer doet opkomen. Ik krijg er letterlijk fysiek last van en uitslag, ik vermoed als uiting van de stress. Omdat dat voelbaar en zichtbaar is, raak ik verstrikt in een cirkel van voelbare en zichtbare stress die elkaar triggeren en versterken. Als gevolg leg ik dan ook weinig contact, al ga ik heel soms het gevecht aan maar met weinig succes omdat ik het simpelweg niet volhoud. Ik raak hier moedeloos van omdat Ik ver verwijderd ben van betekenisvolle relaties. Ik probeer wat meer rust in mijn dagelijks leven in te brengen zodat ik niet, wat ik wel vaak deed, mezelf verdoof met tv en andere stimuli. Ook al hoop ik dat dit meer mentale rust geeft en daarmee meer ruimte, denk ik niet dat dit voldoende zal zijn om mijn patroon door te breken van een trigger, angst en mentale en fysieke stress. Ook al heb ik in mijn beleving rationeel een duidelijk beeld van mijn patroon, ben ik gevoelsmatig niet in staat om de illusie er van in te zien of in ieder geval er voldoende acceptatie aan te geven zonder er kracht aan te geven door me er tegen te verzetten. Hebben jullie enig advies qua type therapie of literatuur?

    1. Beste Jaap,
      Ik kan me voorstellen dat je in een vicieuze cirkel terecht komt, en de knoop in je maag steeds sneller opkomt. Dat kan het aangaan van een fijne relatie inderdaad enorm belemmeren. Ik snap dat je soms wanhopig bent of je dat patroon nog kan doorbreken en dat je soms denkt dat het aangaan van een relatie voor jou niet meer is weggelegd. Toch hebben we bij onze coachees gezien dat wel kan. Een van de sleutels ligt bij het effectief omgaan met je (fysieke) stress. Hopen dat dit weggaat is meestal niet de weg, wel het accepteren ervan (en dat is niet altijd gemakkelijk). In onze coaching helpen we mensen daarbij. En ook begeleiden we ze om steeds kleine stapjes te maken in het date-proces, waardoor de angst die er onder zit hanteerbaar wordt. Ik denk dat een boek hierover lezen niet echt werkt. Je kunt coaching bij ons, of eventueel andere begeleiding bij het omgaan met stress en angst, overwegen. Veel succes!

  109. Hallo!
    Ik kom net uit een ingewikkelde relatie met de liefde van mijn leven voor 2,5 jaar. Altijd als ik er voor 100% voor wil gaan, wil hij opeens alleen zijn. En het rare is, dat ik ook gevoelens krijg van alleen zijn als hij voor mij wil gaan.
    Toen ik op reis ging voor een half jaar zonder hem, heb ik de relatie verbroken omdat ik behoefte had aan alleen zijn. Gedurende die tijd is hij naar China verhuisd en heeft veel contact met me gezocht en laten weten dat hij er klaar voor was om samen te wonen. Ik vond dat allemaal maar niet zo’n sterk idee, maar ben hem toch gaan opzoeken in China. Gedurende mijn tijd daar zijn we beiden van mening veranderd. Hij haalde mij over om daar te komen wonen, maar leek zelf steeds meer onzeker. Toen ik in Nederland was om alles te regelen, heeft hij heel plots de relatie verbroken met als enige reden dat hij behoefte heeft om alleen te zijn. En juist op dit moment nu hij het niet wil, stort mijn wereld in en wil ik het alleen maar meer. Ik denk dat we super erg van elkaar houden en ook echt de juiste persoon voor elkaar zijn, alleen deze dans van aantrekken en afstoten is slopend. Hij heeft er een duidelijk punt achter gezet, maar toch voelt onze relatie nog niet als definitief voorbij. Hij houdt de deur steeds op een kiertje open en zegt nog veel gevoelens voor me te hebben. Ergens heb ik het gevoel en de hoop dat op het moment dat ik verder ga, hij weer naar mij toe komt. En ik wil niet dat het dan te laat is. Heeft u misschien tips voor hoe ik deze situatie kan aanpakken en emotioneel beter kan verdragen?

    1. Beste Suzanne,
      Je zegt het mooi: zo’n dans van aantrekken en afstoten kan slopend zijn. Ik denk dat je gelijk hebt dat jullie ook veel van elkaar houden. Maar de angst voor echte commitment/nabijheid kan tegelijkertijd heel groot zijn en je bijna dwingen om afstand te nemen. Pas als de ander aangeeft zelf afstand te willen (bijvoorbeeld door de relatie te verbreken) voel je weer ruimte om te voelen wat er nog meer is. En dan pas voel je dat je van de ander houdt en bij de ander wil zijn.
      Het is dus inderdaad mogelijk dat als jij besluit echt verder te gaan zonder hem, hij weer de ruimte voelt en weer toenadering zoekt. Maar ook dan kan de dans weer gewoon verder gaan..
      Als je bereid bent allebei onder ogen te zien hoe het bij jezelf werkt, en bereid bent daar aan te werken, kun je het patroon doorbreken. Al dan niet met begeleiding. Dit betekent dat je leert over je angsten te praten en zorgt dat je een veilige basis biedt voor de ander. Als bereidheid er niet bij beide is, moet je je afvragen of je nog verder wilt met hem. Kans is dan groot dat je deze dans eindeloos voortzet en opnieuw gekwetst wordt. Het is goed om dan te gaan beseffen dat er meer mensen rondlopen die een aantrekkelijke partner voor je kunnen zijn, en die wel veilig gedrag vertonen in een relatie. Zoek in de tussentijd steun in je omgeving en besef dat de pijn hevig kan zijn, maar wel minder wordt.

      Meinou Lambeck
      Singlecoach

  110. Ik zit op dit moment in een relatie waarbij beide partners (man en vrouw) zowel bindingsangst als verlatingsangst vertonen. Het ene moment zet de 1 een stap dichterbij en het andere moment de ander. Dit probleem duurt nu al anderhalf jaar en eindelijk erkennen we de pijn die we onszelf hiermee aan doen. De partner die het meest bindingsangst vertoont wilt er nu voor gaan, 100%. De partner die het meest verlatingsangst vertoont heeft zich de afgelopen 1,5 jaar vooral weg gecijferd – heeft emoties en behoeften ondergeschikt gemaakt en wil niet meer gekwetst worden. Echter ontstaat hier nu ook angst om er 100% voor te gaan. Om niet weer gekwetst te worden. We houden van elkaar, en willen heel graag verder. Heb je adviezen voor ons om allebei sterker een relatie aan te gaan?

    1. Beste Linda,
      Dit is een herkenbaar patroon. Vaak kunnen bindingsangst en verlatingsangst elkaar afwisselen, het zijn in die zin twee kanten van dezelfde medaille. Goed dat jullie het probleem nu onderkennen en niet meer op deze manier verder willen. Het is logisch dat de gekwetstheid ook weer angst oproept om er nu echt voor te gaan. Maar als je dat niet doet blijf je in het patroon zitten. Dus spreek af dat je voorlopig beide niet meer praat over uitmaken van de relatie. Als er problemen zijn of nog liggen in het verleden, praat er dan over en probeer het op te lossen, zonder steeds te gaan twijfelen of je verder wilt gaan met elkaar. Praat zo veel mogelijk over je eigen gevoelens en behoeftes, luister echt naar de ander en maak zomin mogelijk verwijten. Succes!

      Meinou Lambeck
      Singlecoach

  111. Allereerst de beste wensen voor 2017!
    Ruim 2 jaar geleden kom ik een oud collega tegen en leuk om hem weer te zien en een tijdje leuke dingen gedaan, tot hij me vroeg voor een etentje en vanaf dat moment sloeg de vonk over.
    Hij 51 en ik 61jaar
    Hij voor de 2de X net gescheiden, ik, 6 jaar alleen.
    Super lieve man met een zoon (17) die door een ongeluk eenzijdig verlamd is en niet kan praten. Zoon woont bij z’n 1ste vrouw.
    Vlak na t ongeluk Wilt z’n 2de vrouw scheiden.
    We hebben het erg leuk, maar hij is meteen al bang dat ik eerder dood ga als hem! We wonen een tijdje samen, maar ik heb ook een zoon voor nood bij mij wonen. Irritaties groeien en hij wil weer naar z’n eigen huis. Ik ben de weekenden bij hem. Nu benauwd het hem en zegt dat hij vrienden wilt blijven want hij vindt me leuk lief en mooi en wil leuke dingen doen, maar hij heeft ineens vrijheid nodig. Volgens mij heeft hij 2 trauma’s en nu bindingsangt! Wat moet ik dien, wil m niet kwijt

    1. Beste Merel,
      Ik kan me voorstellen dat dit een lastige situatie voor je is. De eerste stap is om hierin verandering te brengen is bewustwording. En ook beide je aandeel leren kennen in deze situatie. Mogelijk wil hij wat lezen over hechting, bindingsangst en verlatingsangst. Je kunt vragen of hij dat voor jou/voor jullie wil doen. Van daaruit kunnen jullie het gesprek aangaan en kijken of er dingen te veranderen zijn. Door te kijken waardoor hij het benauwd krijgt en of er ook gedrag van jou is wat dat versterkt. Vaak komt het van beide kanten. Ik wens jullie veel sterkte met het oplossen hiervan.
      Meinou Lambeck
      Singlecoach

  112. Ik ben een persoon met ernstige emotionele verwaarlozing. Ik heb bindingsangst en verlatingsangst. Ik heb hard aan mezelf gewerkt, en een heleboel dingen geleerd. Ik ben ook zo’n persoon die veel berichtjes stuurt en er moeilijk mee om kan gaan als ik niet meteen antwoord terug krijg..Op dit moment vind ik een man leuk, ik heb hem al een aantal berichtjes gestuurd, en ik weet dat ik het nu aan hem moet laten. Met trots kan ik zeggen dat me dat ook goed af gaat. Wat ik graag zou willen weten is wat is “normaal”? Hoe kan ik voor mezelf bepalen of het genoeg is. Als ik bijvoorbeeld antwoord krijg, dan reageer ik meteen. Meer uit enthousiasme dan uit wanhoop.
    Hoe kan ik hier het beste mee omgaan?

    1. Beste Angelique,
      Wat goed dat je zo aan jezelf gewerkt hebt en veel hebt geleerd. Zou leuk zijn als je daarvan nog iets wilt delen om anderen te inspireren.
      Bij berichtjes sturen is het zo dat er geen regels zijn hoe snel of langzaam je moet reageren. Als je reageert vanuit enthousiasme is het altijd goed (in plaats van zoeken naar bevestiging, uit angst of onzekerheid). Zolang je maar niet allerlei berichtjes gaat sturen omdat je vindt dat de ander niet snel genoeg of goed genoeg reageert. De behoefte en mogelijkheden wat betreft snelheid van antwoorden en hoeveel/hoe vaak je elkaar berichtjes stuurt, ligt in de praktijk altijd wel iets uit elkaar. Het is goed om daar op een bepaald moment met elkaar over te praten.
      Met vriendelijke groet,
      Hans Gierkink
      Singlecoach

  113. Dag Hans,

    Mijn vriendin is gediagnosticeerd met een fixe bindingsangst (a.g.v. haar verdrietige jeugd). We houden zielsveel van elkaar maar ze heeft het nu 2x uit willen maken.
    Ik ben de eerste persoon waarvan ze zegt echt te houden en een toekomst mee te zien. Echter, ze loopt er tegenaan dat ze denkt dat ze het niet kan. Ze zit in een situatie nu dat ze niet werkt, burned out is, in therapie is.
    Zij en haar therapeute hadden bedacht dat ze eerst op zichzelf moest focussen en ze maakte het dus uit met mij. Maar vervolgens is ze dan zo ongelofelijk verdrietig. Ze zegt: ik kan geen ja zeggen en geen nee zeggen.
    Wat kan je ons aanraden? Kijk, als ze niet van mij zou houden dan zou ik het accepteren. Maar nu niet. Ik kan het niet verkroppen dat je relatie uitgaat terwijl je zo van elkaar houdt.
    Ik denk dat ze ook diep onzeker is, ze denkt voor mij. Ik ben bv ouder en financieel goed bedeeld. Zij niet. Mij maakt dat niet uit. Maar zij vindt dat lastig. Ze wil ook al jaren een andere baan maar komt er niet toe dat te doen.
    Momenteel werkt ze niet en heeft ze 2 x per week therapie. Maar is het dan een goed advies om de relatie te verbreken? Gaat haar dat wat opleveren?
    Of moeten we bij jou aankloppen?
    Ik zou je advies erg op prijs stellen

    1. Dag Mieke,
      Dit is een hele lastige situatie. En natuurlijk ook heel vervelend voor jou en je vriendin. Als je flinke bindingsangst hebt, kan een relatie ook veel stress, benauwdheid en druk opleveren. Als je het uitmaakt is dat weg, maar dan voel je je dus ook verdrietig en mis je elkaar. Ik kan me voorstellen dat haar therapeut voorstelt het uit te maken zodat je vriendin geen last meer heeft van de relatiedruk en zich op andere dingen kan focussen. Maar voor jou is dat natuurlijk vreselijk, en het verdriet dat het jouw vriendin oplevert helpt natuurlijk ook niet. Een tussenoplossing zou zijn om wel de relatie in stand te houden, maar veel meer afstand te nemen van elkaar. Dus elkaar minder zien en minder mailen en appen bijvoorbeeld. Dan moet je samen goed vaststellen wanneer zij zich niet meer benauwd voelt, weinig druk meer voelt, etc. Dat levert je vriendin dan minder relatiedruk op. Maar dat zal van jou ook veel vragen.
      Veel sterkte ermee.
      Hans Gierkink
      Singlecoach

  114. Hoi. Ik heb een vraag over mijn dochter van 26. Haar vader is bij ons weg gegaan toen ze 7 was en mijn 2e man is weg gegaan toen ze 18 was. Mijn dochter heeft al veel verschillende langere relaties gehad maar steeds als het te vast wordt dan krijgt ze gevoelens liever alleen te willen zijn of wordt ze verliefd op een ander. Ergens wil ze graag een vaste relatie maar ergens ook weer niet. Heel vreemd. Zou dit met mijn 2 scheidingen te maken kunnen hebben? Zou Ze Een Vorm Van Bindingsangst hebben? En hoe kan ze hier vanaf komen? Ze heeft nu een hele leuke begripvolle vriend al een paar maanden, het zou geel erg zonde zijn als deze relatie weer mis gaat.

    1. Hoi Daisy,
      Wat je beschrijft van je dochter zijn inderdaad gedragskenmerken van een vermijdende hechting, bindingsangst. Dus. Scheidingen hebben vaak een negatieve invloed op de hechting. Je zou haar bewust van haar probleem kunnen maken door een boek over dit onderwerp voor haar te kopen en te zeggen dat je zaken van haar gedrag in het boek herkend. Een goed boek over dit onderwerp is “Verbonden” van Amir Levine. Bewustwording is de eerste stap naar de oplossing.
      Succes!
      Meinou
      Singlecoach

  115. Hoi Hans!

    Geef jij ook tips aan mensen die iemand leuk vinden met bindingsangst. Ik vind namelijk iemand leuk die het zegt te hebben ;-). Echter word ik een beetje gek van het ‘wel contact en van alles suggereren en dan ineens uit het niets de radiostilte omdat het allemaal beklemmend is’. Er over willen oraten is er niet bij.

    Ik denk erover om het contact maar te verbreken, gewoon omdat ik niet tegen dat heen en weer geslinger kan. Maar vind dat dus ook zonde, omdat hij wel leuk is, en weet dat het niet per se aan mij ligt…

    Wat moet ik als potentieel partner doen?

    1. Hoi Jeltje,
      Als iemand bindingsangst of verlatingsangst heeft, en deze persoon weet dat van zichzelf en werkt eraan, dan kun je prima een relatie met elkaar aangaan. Als deze persoon het wel weet, maar niets aan het gedrag doet dat daaruit voortkomt, dan kan het knap lastig worden en zit je voor de rest van de relatie in een emotionele achtbaan als je niet oppast. Dus als je hem wel leuk vindt, maar je bent niet bereid te accepteren dat hij telkens niks van zich laat horen, afstand neemt, zijn gevoel niet meer uit, sterk gaat twijfelen over de relatie, etc. dan moet je duidelijk je behoeftes aangeven wat je wel verwacht. Als hij daar actief aan wil werken en dat ook laat zien, dan zal het meestal de goede kant opgaan. Vooral als jij hem niet gaat claimen als hij even ruimte nodig heeft. Als hij dat niet wil, niet kan of niet doet, dan voel je je continu aangetrokken en afgestoten. Over het algemeen wordt je daar best wel ongelukkig van en als je niet oppast gaat dat je hele leven beheersen…
      Ik wens je heel veel wijsheid bij het nemen van een beslissing.
      Met vriendelijke groet,
      Hans Gierkink
      Singlecoach

      1. Dankjewel voor je heldere antwoord! Ik ga me eens beraden ;-). Voor alsnog doet hij er zelf niets mee namelijk. En áls hij hulp wil zoeken, stuur ik hem naar jou!

  116. Beste Hans Gierink,,
    Sinds een ruim aantal weken heb ik een jongeman 32 (ik 29) ontmoet en wij zijn geïnteresseerd om een relatie aan te gaan. Ik ben nu zo’n 4 1/2 jaar single geweest na een zeer heftige relatie waarbij een 2e volgde die minstens zo beklemmend was. Beiden waren zeer dominant en controleren en een stuk ouder (14jaar). Met de eerste had ik een relatie van 4 1/2 jaar. En we waren dan ook heel serieus. Echter liep het fout, ik was nog te jong, had een laag zelfvertrouwen en wist nog niet goed wat ik wel of niet wilde.
    Dit is gelukkig intussen veranderd.
    Echter, nu ik deze jongen ontmoet heb voel ik me met de keer dat we elkaar zien banger en onzekerder worden. Hoe intiemer het word, hoe meer afstand ik daarna weer eigenlijk weer. Ik merk dat ik heel erg bang ben om hem te vertrouwen, en daarnaast ook mezelf. Vanaf het begin was er al sprake dat ik last van paniekaanvallen had, nu is dit zo toegekomen dat ik de hele dag door hartkloppingen heb, hyperventilatie en nog nauwelijks slaap. Mijn dagelijks functioneren heeft hier dan ook onder te lijden. Ik ben hier open over met mijn partner, maar vraag me af en toe af of het niet beter is om de relatie te stoppen. Moet ik mijn verleden met de heftige ervaringen bewuster verwerken en daarvoor in therapie gaan. Ik voel me steeds minder goed en raak volledig de kluts kwijt!

    1. Beste Bluebird,
      Dank dat je dit met ons deelt. Wat jammer voor je dat je weer helemaal in de stress schiet bij deze man. Dat is inderdaad niet gezond. Als deze man niet zo dominant is hoef je je natuurlijk ook minder zorgen te maken. Als hij dat wel, is kun je hem beter laten gaan. Wat goed is, is om te kijken of deze man aan je relatiewaarden voldoet, zie onze homepage (Hoe selecteer jij je partner). Als dat zo is, zit je helemaal goed. Maar door de dingen die je meegemaakt hebt in het verleden is het natuurlijk moeilijk om een man te vertrouwen. Als dit niet snel beter wordt, is het belangrijk om hulp te zoeken. Je hoeft het zeker niet uit te maken, maar wel goed is het dan om wat afstand te nemen en het langzaam onder begeleiding weer op te bouwen, stapje voor stapje. We wensen je heel veel sterkte.
      Meinou
      Singlecoach

  117. Beste, mijn vriend en ik proberen al 3 jaar een stabiele relatie op te bouwen. Duidelijk waarom ik hem graag zie (zijn interesses, warme persoonlijkheid, bezigheden, zijn uiterlijk, zijn geur, onze seksuele relatie,..), maar daarbuiten ook erg bewust van onze angsten (bindingsangst/verlatingsangst). Al veel eigen werk gedaan, maar ook al 10 keer in drama weer uit elkaar en na een tijdje weer terug samen. De drama’s worden minder en hij staat nu redelijk sterk in zijn schoenen. Ik heb de indruk dat mijn verlatingsangst is afgenomen, maar dat de angst mezelf te verliezen is toegenomen en de pijn van telkens opnieuw breken me nu een stevige bindingsangst in de weg lijkt te zitten. Hij heeft me beloofd om bij me te blijven … wat ik heel graag wil…als ik in mijn gevoel kan blijven dan stralen wij samen zo hard dat we overal waar we komen complimenten krijgen, mensen aan de kassa worden vrolijk van onze energie…heerlijk! Tot ik in mijn hoofd kom en mij afvraag of dit gezond is, of ik de angst hem opnieuw te verliezen zal blijven hebben, of ik nu te bang ben om mezelf helemaal te geven en mezelf te verliezen…want wat is zijn woord nog waard als hij zelf twijfeld over de mogelijkheid van een stabiele relatie …we willen het zo graag. Ik zie relatietherapie wel als een mogelijkheid om weer 100% veiligheid bij elkaar te vinden, maar hij vind dat onzin (het moet uit jezelf komen).
    We zijn zo mooi samen wanneer we ons “sterk” voelen…
    Zijn wij twee te gekwetste zielen of kunnen we hier toch doorgeraken omdat we wel weten hoe het anders kan.

    1. Hoi Miep,
      Ik heb bewondering voor je doorzettingskracht. Ik kan me ook wel voorstellen dat je doorzet, want als het goed gaat tussen jullie, is het geweldig. EFT relatietherapie (gericht op het herstellen van de veiligheid en de hechting tussen partners) zou jullie zeker kunnen helpen. Je kunt je vriend vragen of hij het niet voor jou wil doen, omdat het jouw behoefte is. Het boek “Houd me vast”, wat op deze therapie gebaseerd is, geeft je ook de nodige handvatten. Verder zou je het boek “Verbonden” kunnen lezen waar veel praktische tips in staan. Ik wens je heel veel sterke en natuurlijk ook liefde toe.
      Hans Gierkink, Singlecoach

  118. Na wat confrontaties met mijn vriend ben ik aan het zoeken naar omgaan met bindingsangst, gezien ik geloof dat we de mazzel hebben deze verlating/bindings dynamiek mee te pikken. Ik ben zelf (meen ik) goed op weg mijn aandeel in te zien en er iets aan te doen. Is er een manier om om te gaan met een partner met hardnekkige bindingsangst? Hij draait door als ik mijn gevoel uit (wens, behoeften, zonder verwijt!), tot haat toe over de lulligste dingen, maar wil wel met iemand praten…

    1. Beste Sietske,
      Zo te lezen zit je in een lastige situatie. Als beide partners hun aandeel pakken, is vaak goed met bindingsangst en verlatingsangst om te gaan. Als één van beide dat niet doet, en zoals je schrijft, niet goed op het uiten van de behoeftes van de partner reageert, dan wordt het lastig. De kans dat er dan iets gaat veranderen is klein. Het is dan belangrijk voor je zelf na te gaan hoeveel geluk en hoeveel ellende deze relatie je geeft. Als je je vaker ellendig en verdrietig voelt dan gelukkig in deze relatie, dan zegt dit natuurlijk wel iets. Dan kun je aangeven dat het zo echt niet langer gaat voor jou en dat er iets moet gebeuren. Soms kiest de partner dan eieren voor zijn/haar geld en gaat aan zijn of haar bindingsangst werken. En soms haakt de partner dan af en ben je hem of haar kwijt. Dus de enige manier om iets te bereiken is ook bereid te zijn hem kwijt te raken als hij niets wil veranderen. Als hij serieus bereid is met iemand te praten kun je samen naar een EFT-relatietherapeut gaan. Deze relatietherapeuten weten ook veel van hechting en bindingsangst.
      Hans Gierkink
      Singlecoach

      1. Bedankt voor de reactie Hans! Ik weet nog niet zo goed of ik bereid ben hem kwijt te raken (mijn verlatingsangst). Heb me nu gefocust op een maand lang ‘kritiek’ voor me houden. Doorgaans maak ik van m’n hart geen moordkuil, maar gezien dit een ongewenst resultaat geeft probeer ik want anders. Ik geloof in communicatie dus over een maand op naar een eft-coach! Mvg, Sietske

  119. Ik herken mezelf enorm in de verlatingsangst.. ik ben als de dood dat mijn vriend me in de steek laat.. heb alles voor hem over. Hij verteld me vaak hoeveel hij van me houd en toch kan ik dit niet geloven en doe ik mezelf emotioneel pijn door te gaan piekeren en onzeker te zijn. Ik ben al vaak gekwetst door mensen en snap soms echt niet waarom mensen zo gemeen kunnen zijn in dit leven. Zeker niet omdat ik echt altijd lief voor iedereen wil zijn en het beste met ze voor heb. Mijn vriend is nu 3 weken op vakantie, ik heb er een week opzitten.. en ik merk dat ik meer aandacht begin te vragen van hem en steeds onzekerder wordt.. Dit verdient hij helemaal niet.. hij probeert me te helpen hiermee, hij verteld me hoe leuk hij me vindt etc. Dus waarom moet ik dan onzeker zijn? Ik gun hem zijn vakantie zo erg en wil een positieve vriendin zijn, niet iemand die zo erg met zichzelf in de knoop zit en die continu verdrietig is en denkt dat hij me toch wel gaat verlaten.. Ik voel me echt soms een mislukkeling, maar probeer er wel aan te werken. Wat kan ik nog meer doen, hoe leg je zoiets uit aan iemand? Ik weet het niet meer.. vooral via sms lijkt dit bijna onmogelijk. 🙁

    1. eerlijkheid is het belangrijkste. hij heeft het recht om het te weten. Je hebt geen twijfels aan hem, alleen aan jezelf. En dat is volkomen normaal. Twijfel maakt menselijk en inperfectie maakt perfect.

      probeer hem te vertellen dat je het moeilijk vind dat hij zo lang weg is en dat je van hem houdt.

  120. Het afgelopen jaar heb ik een zeer emotioneel onstabile periode gehad waarin ik me helaas nog steeds verkeer. Ik weet dat ik erg onzeker ben en enorm last heb van verlatingsangst. Daten is daarom erg lastig, maar ik mis een fijne relatie enorm. Daarbij heb ik net voor mezelf uitgevonden dat ik ook op vrouwen val, wat het allemaal nog spannender en verwarrender maakt. Maar nu heb ik een meisje via internet ontmoet en het klikt goed. Ik heb binnenkort een date met haar. Wat me wel erg is opgevallen dat zij vaak mijn berichtjes niet goed interpreteert waardoor er ruzie ontstaat. Ik voel me dan enorm schuldig en ik vind het ontzettend moeilijk om hiermee om te gaan. Daarbij weet ik dat ik weer veel te hard van stapel loop, want ik ben al bang dat ze me verlaat voordat ik haar uberhaupt gezien heb. En ik wil constant bij haar zijn. Ik weet gewoon niet goed hoe ik hier mee moet dealen. Ik ben ook hard aan mezelf aan het werken al een jaar, maar dit blijft een issue. Het daten is me zelfs afgeraden door mn psycholoog omdat dat mijn onstabiliteit en onzekerheid vergroot. Maar ik kan mijn gevoel niet negeren en ik verlang zo naar een fijne relatie. Het zou super zijn als je een tip had.

    1. Beste Emily,
      Ik snap dat je een fijne relatie enorm mist. Het is super als je dat hebt. Ik kan me voorstellen dat je psycholoog je adviseert te wachten met daten als je heel onstabiel en onzeker bent. Daardoor kun je compleet van slag raken. Sommige mensen functioneren daardoor niet meer goed op bijvoorbeeld hun werk en bij vrienden. Maar aan de andere kant, als je naar een fijne relatie verlangt, heb je die neiging al wel snel om wel te gaan daten. Wat belangrijk is, is dat je heel hard gaat werken aan je zelfvertrouwen en gevoel van eigenwaarde. Dan ga je minder last krijgen van je verlatingsangst bij het daten. En dat je psycholoog je duidelijk maakt wat je in jouw geval het beste kunt doen om eerst weer wat stabieler te worden en daaraan gaat werken. Dat wordt het daten ook veel prettiger. Heel veel sterkte!

  121. Hallo,

    Wat ik heel erg vaak aan de hand heb, is dat ik me super snel hecht aan mensen die me veel liefde geven en laten zien dat ik iets beteken, ookal wil ik dat helemaal niet. Nu ben ik sinds juni aan het werk en donderdag is mijn laatste werkdag. Ik heb me deze 3 maanden echt rot geamuseerd met al die lieve mensen en ik weet gewoon nu al dat ik er kapot van ga zijn als ik ze moet verlaten. We hebben zo’n gezamenlijk groepje op whatsapp en dat is altijd super leuk! We praten echt constant en dat is ook alles wat ik wil! Zo’n situaties komen bij mij echt heel vaak voor. Altijd als ik iemand nieuw leer kennen plak ik echt aan die persoon vast. Ik kan ook heel dubbel over iemand denken. Als iemand bijvoorbeeld niet meer antwoord op mijn berichtjes of een lange tijd niets meer laat horen, kan ik vaak al denken dat die persoon me haat. Natuurlijk begin ik die persoon dan ook te haten omdat die persoon me niet meer nodig heeft en gewoon laat vallen. Hierdoor ben ik al heel veel vriendschappen verloren. Ik zeg ook vaak hoe ik me erbij voel en ze zeggen meestal wel dat ze me niet haten, maar toch blijf ik dat gevoel hebben. Ik heb echt al zo vaak gedacht dat iemand me haatte.. Ik zou die persoon natuurlijk ook niet zelf sturen want als diegene me echt nodig zou hebben, zou die al lang zelf gestuurd hebben.. Waar ik het ook heel moeilijk mee heb is alleen zijn. Als ik iets alleen moet doen heb ik echt het gevoel dat ik het niet kan. Nu met studeren bijvoorbeeld. Mijn tweelingzus gaat hetzelfde als mij studeren. Ik zie de studie wel zitten, maar ik weet niet of ik er ook aan begonnen zou zijn als ze er niet bij was, wat heel erg is.. Ik moet gewoon altijd van iemand weten of ik het wel goed doe.. Maar het meest van al zit ik er toch wel mee dat ik me steeds zo hard hecht en dat elk afscheid zo pijnlijk is.. Ik wil nu gewoon vermijden dat ik het gevoel ga krijgen dat mijn collega’s me gaan haten als ze geen tijd hebben om te sturen..

    Groetjes Emily

  122. Hallo ik ben een jongen van 13 en bang dat ik verlatingsangst heb
    Ik ben steeds bang al 3 jaar niet meer gelukkig
    Ik ben vaak bij mijn ouders en barst dan in tranen uit omdat ik bang ben dat 1 van ons dood gaat of ernstig ziek word ik zie ook echt voor me dat een van ons in een ziekenhuis ligt
    Of een begravenis . Bij ieder lichamelijk verschijnsel ben ik bang dat ik iets ergs heb of mijn ouders en dat we dan dood gaan en steeds bezig met de vraag is er iets na de dood ?? Zit de hele dag te googlelen maar kom niet echt op meer uit dan wat vage bewijsjes dus dan ben ik bang van zien we elkaar nog na de dood mijn ouders leggen het continu uit dat er wel iets is dus mijn vraag aan u is denkt u dat ik verlatingsangst heb daarvoor had ik het ook al maar toen nam ik gewoon van mijn ouders aan dat er wat is en nu niet meer . Ik over 4 weken na de psycholoog want ik kwam te vaak bij de huisarts voor lichamelijke klachten heb ik verlatingsangst???
    Met vriendelijke groet milan

    1. Beste Milan,
      Dat is niet fijn voor je als je vaak dit soort gedachtes hebt. Ik kan me voorstellen dat je je dan vaak verdrietig en bang voelt. Als ik je verhaal zo lees, denk ik niet dat je verlatingsangst hebt. Waardoor die vervelende gedachtes wel veroorzaakt worden, kan de psycholoog je vast vertellen. Goed dat je daar heen gaat. In de tussentijd kun je het beste stoppen met van alles hierover op te zoeken op internet. Daar wordt je alleen maar ongeruster van en het helpt je niets. Ook kun je kijken of je wat minder kunt piekeren en nadenken over dit soort nare situaties. Dus als je toch nog iets zoeken wilt op internet, zoek dan maar eens op “stoppen met piekeren”.
      Succes!

  123. Ik heb een meisje die mij leuk vind en graag een relatie zou willen met mij maar ze vind het moeilijk om een relatie aan te gaan met mij en nu is ze aan het huilen omdat ze denkt dat ze last heeft van bindingsangst. Ze zegt dat ze het wel heel graag wil maar ergens in haar hoofd dat het niet kan of dat ze niet wil. Alles wat ik zeg dat we het kunnen proberen maar dan zegt ze gelijk dat ze het niet kan.
    Kunt u mij hier mee helpen want ze is perfect voor mij en woont dicht bij want de lange afstandsrelaties die ik heb gehad werken helemaal niet
    Ze is 15 en ik ben ook 15 en ze is precies goed.
    Gr. Emiel

    1. Beste Emiel,
      Goed dat je die vraag voorlegt. Naar voor jullie dat ze graag wil maar het eigenlijk niet zo goed kan. Het zo is moeilijk te zeggen of ze echt last heeft van bindingsangst. Ze is ook nog niet zo oud met 15 jaar. Wat in ieder geval goed is, is om heel rustig aan te doen. Kijk hoe vaak zij het nog prettig vindt om elkaar te zien en dingen samen te doen. En praat ook goed met elkaar over hoe jullie vinden dat een relatie voor jullie eruit hoort te zien. Wat daar bij hoort. En kijk dan ook wat zij daar wel en niet fijn van vindt. Als je daar goede afspraken over maakt wordt het misschien voor haar minder heftig.

      1. Dat is ook het probleem ze wil me niet meer zien of dingen gaan doen omdat ze denkt dat het dan fout loopt. We hebben samen een week vrijwilligers werk gedaan en dasr heb ik hasr leren kennen. Ze had het ook gezegd wanneer ik vroeg of ze nog een keer iets wil gaan doen en toen was ze zo van ik wil dat dan wel doen alleen niet samen omdat dat niet klopt in haar hoofd. Ze zegt dat ze helemaal niks wil maar ik wil wel nog contact houden.

  124. Mijn vriendin heeft me gisteren gedumpt. Ik weet dat haar ex vrouw haar bedrogen heeft voor enkel weken/maanden. Ik begrijp dan ook waarom ze zich ineens benauwd voelt en allerlei excuses heeft gezocht om het voor zichzelf aanvaardbaar te maken om mij te dumpen. Toen we samen waren heeft ze vaak laten vallen dat ik het nu nog met haar kan vinden, maar dat ik haar toch na lange tijd ga verlaten.

    Ik heb zelf problemen gehad op vlak van bindings- en verlatingsangst, maar ik heb anders leren denken. Ik probeer mij nu nog te focussen op het positieve, dag per dag te leven en zien waar het naartoe gaat. Dit wil niet zeggen dat ik niet kan dromen over de toekomst. Ze heeft mij vanalles in m’n gezicht gegooid dat er blijkbaar niet veel goed is aan mij. Ik weet gelukkig wat er achter zit en ik kan dit wel plaatsen. Ze wilt mij niet meer zien, zelfs geen vrienden zijn. Eigenlijk heeft ze voor zichzelf een denkbeeldige fiasco voorkomen, dat ik haar in de steek zou laten. Ik zie haar nog zeer graag en ik wil het zeer rustig aan doen. Wat kan ik het beste doen? Want als ik nu hier zo maar mee akkoord ga en niets onderneem, dan is er een vicieuze cirkel in de maak dat ze in haar volgende relaties net hetzelfde gaat doen.

    Wat kan ik hier het beste aan doen? Als ik niets meer van mij laat horen dan is haar self-fullfilling prophecy uitgekomen. En dat wil ik niet. Ik wil niet dat ze zichzelf haar geluk ontneemt. Ze zei zelf nog, toen ik zei dat ze zichzelf boycot door mij weg te duwen, dat ze dan maar heel haar leven alleen gaat blijven. Dit verdient ze echt niet. Ze is het waard om gelukkig te zijn.

    Ik wil haar helpen, met natuurlijk een juiste balans dat ik zelf niet mee gesleurd word in het negatieve. Ik wil haar laten zien dat niet iedereen is zoals ze denkt dat iedereen is, mensen die anderen kwetsen en in de steek laten. Ze heeft zeer veel tijd nodig, dat weet ik en ik wil dat geduld echt opbrengen. Ook al komt dit nooit meer tot een relatie, ik wil niet dat ze in die diepe put valt.

    Wat kan ik doen?

    1. Beste Elly,
      Heel vervelend om zo gedumpt te worden. Vaak is het zo dat mensen met bindingsangst rare dingen doen als ze het te benauwd krijgen. Het is dus goed om haar tijd en ruimte te geven. Meestal komen ze dan weer tot zichzelf. Uiteindelijk zal ze ook met zichzelf aan het werk moeten om haar angsten te overwinnen. Dat kun jij niet voor haar doen.
      Heel veel sterkte ermee.

    2. Op het moment ben ik totaal aan het doordraaien. Ik heb een jarenlange relatie achter de rug, gewenst zwanger (ook door de vader) en tijdens mijn zwangerschap aan de kant gezet voor een andere vrouw. Na een aantal jaar single te zijn geweest en te hebben gedate heb ik nu sinds een jaar een relatie. Het eerste half jaar was ik constant op mijn hoede voor ontrouw en controleerde dat ook. Sinds een paar maanden is dit omgeslagen in angst of hij de ware wel is voor mij. Ondanks dat hij lief is, meeleeft, superlief voor mijn kind is, betrouwbaar is en me op mijn gemak stelt ben ik doodsbang voor de toekomst. Ik ben zo bang dat ik me nu alleen maar focus op de negatieve aspecten van hem en de situatie als we verder gaan met elkaar. Heel de relatie heeft voor mij nu zo’ n negatieve lading gekregen dat ik zelf veroorzaak wat ik wilde voorkomen: een fijne relatie met hem. Over selffulfilling prophesie gesproken. Het gaat al zover dat ik soms al denk aan het uitmaken, en dan krijg ik paniekaanvallen. Ik weet niet meer wat mijn echte gevoel is. Ik weet wel dat ik me waardeloos voel en veroorzaker van allerlei ellende. Ik wil niet zomaar opgeven, maar de situatie is nu voor mij onhoudbaar geworden waardoor ik haast niet meer kan functioneren door de paniekaanvallen en gepieker. Ik denk bij het minste geringste namelijk ook dat hij me zal verlaten. Wat te doen??

      1. Beste “Ik”,
        Wat een nare situatie voor je. Helemaal niet fijn wat er aan de hand is, maar mogelijk wel verklaarbaar. Het kan goed dat je door je vorige partner die bij je weggegaan is, emotioneel beschadigd bent. Het feit dat hij vreemd gegaan is en je en de steek gelaten heeft voor een andere vrouw terwijl je zwanger was, kan traumatiserend werken. Wat belangrijk is, is dat je snel hulp zoekt, voordat het nog erger wordt. Je kunt naar je huisarts gaan en je door laten verwijzen naar een psycholoog. Hij of zij kan je helpen de paniekaanvallen en het gepieker onder controle te krijgen. Vervolgens kan een EFT-relatietherapeut jullie samen helpen om de basis van je relatie sterker te maken en het vertrouwen te herstellen. Een EFT-relatietherapeut werkt ook heel veel met hechting, bindingsangst en verlatingsangst en is hiervoor de aangewezen persoon. Op internet vind je wel iemand in je buurt.
        Ik wens je heel veel sterkte!

      2. Jeetje, ik herken mijn vriend ontzettend in de bindingsangst! Afgelopen week heeft hij het na 2 jaar heel fijn te hebben plotseling uitgemaakt. Ik heb afgelopen week echt aangegeven meer richting de toekomst( echt samenwonen, niet logeren, eventueel kinderen) te willen denken. Dit heb ik al vaker gezegd, maar hij wuifde dat wat weg. Toen hij aangaf te willen stoppen, zei hij al langer twijfels te hebben en dat hij gemaakt is om alleen te zijn en dat hij te weinig energie heeft om echt te gaan samenwonen. Nu herken ik de bindingsangst!
        Mijn vraag, moet ik nog hopen op herstel, als hij inziet dat hij hulp nodig heeft?

        1. Hallo

          Ik heb hele gemengde gevoelens over de breuk met mijn ex en hoop hier duidelijkheid te verkrijgen over wat ik ermee moet doen of hoe ik het me achter kan laten.

          Mijn ex en ik waren vanaf de eerste dag zot van elkaar. Hij maakte me wel vrij vlug duidelijk dat hij er behoefte aan had om af en toe alleen met zijn vrienden iets te gaan doen en dat hij er geen nood aan had om me elke dag te zien of te horen. Ik had daar geen problemen mee.
          We hadden zelden woorden of ruzie en iedereen vond ons een pracht koppel.
          1,5 jaar later maakte hij plots van iets heel onbenulligs een drama en verbrak hij onze relatie.
          Twee weken later had hij enorm veel spijt.
          Voor mij was hij de ware, dus ik besloot om het terug een kans te geven.
          Na 1,5 jaar wou hij gaan samenwonen. Ik wou wachten tot ik vast werk had. Maar hij wou aan onze toekomst bouwen, huisje tuintje kinderen…
          We vonden een leuk huurappartementje. We hadden wel wat tegenslag en ik viel zonder werk, maar we waren zielsgelukkig met elkaar. Of dat dacht ik toch. Want heel soms leek het alsof hij zich afstandelijker gedroeg en 2 keer maakte hij ineens weer een groot ding van iets onbenulligs, waarbij hij me 2 dagen lang negeerde.
          Een half jaar heeft het geduurd. Toen maakte hij het heel onverwachts weer uit. Zijn gevoelens waren ineens weg, zei hij. 2 dagen ervoor ervoor hadden we een kleine ruzie gehad (mijn schuld, ik reageerde nogal hevig in een dronken bui maar ik had het direct weer goed gemaakt)

          Ik ging eraan kapot dus ik zocht direct een ander appartement. Enkele dagen voor mijn verhuis merkte ik dat hij spijt had. Maar hij ontkende het. Hij stelde wel voor om als gewone vrienden te blijven samenwonen owv het financiële, wat ik natuurlijk weigerde.

          1,5 jaar later stond hij terug aan mijn deur met een smoesje. Uiteindelijk belandden we terug in elkaars armen en hebben we savonds huilend terug afscheid van elkaar genomen.
          We hebben elkaar nadien nog 6 keer gezien, verspreid over 3 maanden. Hij nam anti depressiva, ging naar een psycholoog, zei dat hij bindings- en verlatingsangst heeft en dat hij tegen al z’n vrienden een leugen verteld had over de reden van onze breuk zodat hij zeker niet in de verleiding zou kunnen komen om naar me terug te komen. Want blijkbaar had hij zichzelf voorgelogen en hield hij nog wel van me op het moment toen hij het uitmaakte.
          Ik wist dat ik er niet mee door mocht gaan omdat ik een 3de breuk heel moeilijk te boven zou komen. Maar we zagen elkaar zo graag zo graag dus ik genoot van de momenten die we samen hadden.
          De laatste keer dat we elkaar zagen vroeg hij zelfs om mee op reis te gaan met zijn ouders. Maar toen ik hem vroeg of hij kon beloven dat hij het “later” niet weer zomaar, zonder reden, zou uitmaken in een onbezonnen moment, antwoordde hij dat hij dat niet kon beloven. Dus toen heb ik al het contact verbroken, hoeveel zeer het me ook deed.
          En toen hij enkele maanden later een berichtje stuurde op de dag waarop we normaal 5 jaar zouden samen geweest zijn, heb ik een boze mail terug gestuurd omdat ik voelde dat ik het alleen zo achter me zou kunnen laten.
          Hij heeft nadien nog 1 keer gebeld. Ik kon toen niet opnemen en hoopte stiekem dat hij achteraf nog zou terug bellen. Wat hij niet gedaan heeft, dus ik heb het maar zo gelaten.
          Maar eerlijk…. we zijn nu 3 jaar verder en ik mis hem hem nog steeds! Ik heb die gevoelens een hele tijd vrij goed kunnen negeren, maar de laatste tijd lig ik er weer heel der nachten over te piekeren. Dan vraag ik me af waarom ik nooit doorgevraagd heb, waarom we nooit echt gepraat hebben over die bindings- en verlatingsangst van hem, en of ik hem misschien toch terug een kans moet geven…. want als 2 mensen elkaar zo graag zien, en ze volgen enkele sessies om te begrijpen waar die gevoelens vandaan komen en wat het teweeg brengt, is de kans dan niet groot dat ze samen toch een mooie toekomst tegemoet kunnen gaan als ze er samen aan werken?
          Of denk je dat de tegenstrijdige gevoelens en “ons rugzakje” dat we ondertussen samen hebben, te hard doorwegen en na een tijdje terug gaan opspelen waardoor de kans groot is dat er terug een relatiebreuk volgt? (Sinds de breuk heb ik zelf precies ook veel last van verlatingsangst, dus ik weet niet hoe ik ga reageren als hij op bepaalde momenten afstand nodig heeft. Vroeger liet ik hem zijn ding doen, maar nu ga ik misschien bij het minste denken dat hij me terug wilt verlaten)

          1. Hi Kiki,
            Best een heftig verhaal wat je beschrijft over jullie relatie en alle aantrekken en afstoten. Niet raar dat je daardoor verlatingsangst ontwikkelt. Het heeft alleen zin om het nog een keer te proberen als hij weet hoe hij met zijn bindingsangst om moet gaan als hij afstand wil nemen en ook als hij het uit wil maken. En dat ook kan. Anders loop je een groot risico dat je voor de zoveelste keer aan de kant gezet wordt. En het is ook belangrijk dat jij weet hoe je met jouw verlatingsangst om moet gaan richting hem. Anders zet jij de relatie continu onder druk.
            Als je niet meer verder met hem wilt, is het belangrijk dat je alle hoop dat het ooit weer goed komt los laat. Want zolang er nog maar een klein sprankje hoop is, is het heel moeilijk hem los te laten.
            Veel sterkte met de situatie.
            Hans Gierkink
            Singlecoach

Geef hier je reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.

Copyright 2015 Single Coaching | All Rights Reserved