Ik zal het maar ronduit zeggen: mijn kat heeft verlatingsangst. Zodra ik alleen maar aanstalten maak om het huis te verlaten, heeft ze het door en begint ze op alle manieren aandacht te vragen. Kopjesgeven, miauwen, om me heen draaien, op mijn tas gaan liggen: alles gooit ze in de strijd om me maar bij zich te houden.

Het is op zich goed te verklaren: ze is dochter van een zwerfkat en is waarschijnlijk te vroeg bij haar moeder weggehaald, of zelfs achtergelaten. Net als bij mensen is dat geen gunstig begin van het leven. Maar wat ik daarnaast interessant vind, is hoe ik reageer op al dit aandachtvragende gedrag.

Ik bemerk bij mezelf namelijk vooral een enorm… schuldgevoel. Ik voel me schuldig dat ik haar alleen achterlaat en voel me schuldig dat ik niet genoeg tijd met haar doorbreng. Ik ga haar zelfs nog even extra aaien, terwijl ik daar helemaal geen zin in of tijd voor heb.

Een tweede reactie die ik bij mezelf bemerk is irritatie: “Hallo Rupsje Nooitgenoeg, kun je me nu niet gewoon even mijn eigen ding laten doen?”. Soms denk ik zelfs even: “Had ik maar een andere kat, zoals die van mijn vriendin, die doet dit nooit…”.

Laatst bedacht ik me dat mijn reacties verdacht veel lijken op die van mijn klanten met bindingsangst. Want ook zij hebben voortdurend met deze gevoelens te maken. Steeds weer vertellen ze dat hun date of relatie meer liefde van ze wil dan zij kunnen geven. En vaak roept dit veel schuldgevoel op. Aan al deze verwachtingen van de ander kunnen ze immers nooit voldoen! 

En ook de irritatie is ze vaak niet vreemd. Het vragen om tekenen van liefde of bevestiging van de ander roept zoveel negatieve gevoelens op, dat ze al snel gaan bedenken waarom dit geen goede match is.

Vaak uit zich dit in eerste instantie in irritatie. Irritatie om de kleinste dingen, zoals ergernis om een licht accent, een raar lachje of een manier waarop iemand smakt in zijn slaap. Dit lijkt ineens zo onoverkomelijk en roept zoveel twijfels op, dat uit elkaar gaan of stoppen met daten nog de enige optie lijkt.

Maar, hoor ik de mensen met bindingsangst al zeggen: dat ligt toch gewoon aan de ander? Als hij/zij/hen niet zoveel bevestiging en aandacht zou vragen, zou alles gewoon goed zijn. En Meinou, jouw reactie op je kat is volstrekt herkenbaar en normaal: als zij geen verlatingsangst had, zou jij je niet zo voelen!

En deels is dat waar: verlatingsangst roept bindingsangst op en andersom. Maar daarnaast zijn er ook heel andere reacties op dit verlatingsangstige gedrag mogelijk. Mijn man bijvoorbeeld, laat zich totaal niet van de wijs brengen door het gedrag van mijn kat. Hij moet er om lachen, geeft haar nog een aaitje en sluit vervolgens fluitend de deur. Hij blijft met andere woorden stevig in zijn eigen kracht staan. Hij voelt zich niet oververantwoordelijk of schuldig en kan gewoon blijven genieten van alle leuke kanten van onze kat.

Er is van alles te doen aan bindingsangst. Maar twee van de meest simpele en toch doeltreffende tips zijn: 1. simuleer het gedrag van iemand met een veilige stijl en 2. focus op de positieve kanten van de ander.

En ik moet zeggen: bij mijn kat werkt het best goed. Ik probeer simpelweg mijn man na te doen. Geen extra aaitjes meer als ik geen zin heb. En mijn toetsenbord trek ik rücksichtlos onder mijn kat vandaan als ik deze nodig heb. En hoewel ze me dan even verwijtend aankijkt, blijkt ze het toch best te accepteren.

En tegelijkertijd focus ik op – en geniet ik van – al haar grappige en lieve kanten. En dat is mijn geval geen enkel probleem, want ze is een lief zacht zwart bolletje waar ik ook veel van houd. En terwijl ik dit opschrijf, geef ik haar, helemaal vanuit mezelf en omdat ík dat wil, een extra aai.

Hoe kunnen wij jou helpen?

Heb jij net als mijn kat verlatingsangst? Of voel je je juist snel schuldig of geïrriteerd omdat je niet aan alle liefdesverwachtingen van de ander kan voldoen? Wij hebben al veel mensen leren omgaan met deze hinderlijke gevoelens. Met als resultaat een veel relaxtere relatie!  Wil jij dat ook en wil je meer weten over hoe we jou kunnen helpen met ons coachingsprogramma? Maak dan een gratis en vrijblijvende afspraak voor een kennismakingsgesprek!

“Ik kom nooit verder dan een paar dates, daarna verbreek ik altijd het contact ”, vertelt Marjolein, een nieuwe klant van me.  Na wat doorvragen krijg ik algauw de reden te horen: “Die mannen vinden me dan al helemaal leuk en willen seks met me, maar ik voel nog niets! Dan stop ik er na zo’n drie dates maar mee, want ik wil ze ook niet langer laten wachten.”

Marjolein vertelt me later dat ze vaak wel zoent met de betreffende man, ook als ze er zelf nog geen zin in heeft. Omdat het toch “zo hoort”. Het ligt immers aan haar, vindt ze: zij is gewoon langzaam en voelt niet zo snel wat. Maar seks hebben tegen haar zin gaat haar echt te ver, dus kapt ze haar dates na zo’n drie keer maar af.

 Zoals Marjolein zijn er helaas velen. Zij denken dat ze snel moeten zoenen of seks hebben met hun date, omdat dat nu eenmaal verwacht wordt. En ze kunnen hun date toch niet zolang laten wachten?

Ik word er altijd een beetje boos over als ik dit hoor. Wie bedenkt die normen van “wat hoort” op een date? Seks is iets intiems waar je samen aan toe moet zijn en je beiden van hoort te genieten. Hoe kan het dat na al die openheid die er tegenwoordig is over seks, er nog zo over gedacht wordt? 

Nu zijn er over het algemeen veel meer overeenkomsten tussen mannen en vrouwen als het om daten gaat dan vaak beweerd wordt, maar als het over seks gaat zijn er toch echt wel een paar belangrijke verschillen.

Zo blijkt uit onderzoek dat mannen gemiddeld genomen een grotere seksdrive hebben dan vrouwen. Maar misschien nog belangrijker: mannen weten vaak veel sneller dan vrouwen of ze hun date (seksueel) aantrekkelijk vinden. Vrouwen hebben gemiddeld vijf dates (!) nodig om aantrekkingskracht te gaan voelen en dus te kunnen bepalen of ze de ander echt aantrekkelijk vinden.

En dat heeft wel belangrijke implicaties. Want vijf dates is een gemiddelde. Er zijn dus veel vrouwen die het sneller voelen, maar evenveel vrouwen die nog meer tijd nodig hebben. Dit betekent dat Marjolein helemaal niet langzaam is, en het heel normaal is dat ze op de derde date nog niet voelt dat ze seks wil met de ander. Dat zegt niets over het vervolg: met een beetje geduld kan er iets heel moois ontstaan. 

Dus hierbij wat adviezen, speciaal voor de mensen die vinden dat ze op seksueel vlak iets “moeten”:

• Mensen die gaan voor een relatie, zijn geïnteresseerd in de persoon en niet alleen in de seks. Als iemand meteen afhaakt als er niet gelijk seks is, is dat omdat het iemand alleen om de seks gaat.
• ·Maar… laat wel zien dat je de ander leuk vindt en communiceer wel over je verwachtingen! Want als je helemaal geen seksuele interesse toont, zal de ander het al snel als een afwijzing ervaren. Je wilt immers een liefdesrelatie, geen vriendschap. Dus geef aan dat je het leuk hebt met de ander en het graag een kans geeft, maar gewoon wat meer tijd nodig hebt en de ander eerst beter wilt leren kennen.
• Waardeer de pogingen van de ander om seksuele toenadering te zoeken (die ander neemt een risico en stelt zich in die zin ook kwetsbaar op), maar geef het duidelijk en vriendelijk aan als je er nog niet aan toe bent. Als daar geen respect voor is, weet je meteen wat voor vlees je in de kuip hebt en kun je het contact alsnog afkappen.
• Iemand binden met seks werkt niet.
• Zorg dat je het “geven en nemen” tijdens het daten redelijk verdeelt. Uit onderzoek blijkt dat als mannen steeds alle kosten voor de dates voor hun rekening nemen, zij vaker verwachten dat hier iets voor terug zal komen in de vorm van een seksuele of intieme relatie. 

Het allerbelangrijkste: laat je behoeftes, wensen en grenzen, én die van de ander, de leidraad zijn van wat je wel en niet doet in bed. Zo kan er fijne seks en een mooie relatie ontstaan.

Hoe kunnen wij jou helpen?

Vind jij het ook lastig om je wensen en grenzen te bespreken bij het daten en in een beginnende relatie? Wij hebben al veel singles geholpen om in een fijne duurzame relatie terecht te komen, waarin ze zichzelf kunnen zijn en kunnen bespreken wat ze wel en niet prettig vinden. Een relatie waarin ze zichzelf kunnen zijn. En dat is ze gelukt. Wil jij dat ook, kom dan eens vrijblijvend met ons praten.

Een heel enkele keer heb ik wel eens zo’n dag. Zo’n dag dat ik er allemaal geen zin meer in heb en me afvraag waarom ik het allemaal doe. Zo’n dag had ik vorige week. 

Die dag stroomde mijn mailbox over, werd duidelijk dat het maken van onze nieuwe website gruwelijk veel werk is, werd een potentiële klant boos omdat we geld durven te vragen voor onze diensten en zag ik dat een zorgvuldig door ons geschreven artikel weer eens klakkeloos was overgenomen door een concurrerende site.

Heel even schoot de vraag door mijn hoofd of ik niet gewoon weer in het bedrijfsleven moest gaan werken. Lekker bij zo’n bureau, waar ik de klanten gewoon aangeleverd krijg, me minder bezig hoef te houden met marketing en… eerlijk is eerlijk, veel meer kan verdienen.  

Maar de volgende dag was die gedachte als bij donderslag verdwenen. Er lag een kaartje op de mat. Het was een babykaartje van een oude coachklant, met een persoonlijk berichtje erbij. Hij was vreselijk gelukkig met zijn kindje en vertelde dat hij heel dankbaar was met de hulp tijdens de eerste stappen op de weg hiernaartoe.

En toen ik meteen daarna een coachgesprek had met iemand die voor het eerst in jaren weer een leuke date had gehad, wist ik weer waar ik het voor deed. Wat is mooier dan om te zorgen dat er meer liefde en geluk in de wereld komt!

Ook bij veel coachklanten zie ik vaak dipjes, grotere of kleinere. Een leuke date kan hoop geven, maar van een afgebroken contact of een afwijzing kan iemand volledig de put in raken. Het even helemaal willen stoppen met daten (“Ik blijf wel voor altijd alleen!”) is dan vaak de eerste reactie.

En natuurlijk is dat heel invoelbaar: je hoopt op de liefde en die kans is op dat moment weer verkeken. Je moet weer helemaal opnieuw beginnen. 

Maar vaak wordt de pijn veel erger omdat één van de volgende twee overtuigingen getriggerd wordt: 

• Zie je wel, ik kan het niet! (Varianten: niemand vindt mij leuk, ik verpest het altijd, ik ben te moeilijk.)
• Zie je wel, er zijn geen leuke partners meer! (Varianten: in mijn leeftijdscategorie zijn de leuke mannen op, alle vrouwen willen alleen maar een partner die langer/zelfverzekerder/grappiger is dan ik, met iedereen die nu single is, is iets mis.) 

Een van de basisovertuigingen: “Ik ben niet ok”, of “De ander is niet ok”, speelt een vernietigende rol. Mensen met deze overtuigingen vergeten dat er heel veel soorten mensen rondlopen (waarvan bijna 3 miljoen singles), met allemaal unieke kenmerken én unieke verwachtingen van de liefde. Met prachtige kwaliteiten, maar ook klungeligheden en fouten. 

Als je durft te geloven dat jij goed genoeg bent, en dat er veel leuke andere mensen rondlopen die met al hun gebreken toch de moeite waard zijn, dan komt de liefde wel. 

Ik zie het keer op keer. Dat singles die het ene moment nog in zak en as zitten, een jaar later blij rondlopen met een kersverse nieuwe partner aan hun zijde. En omdat ik dat elke keer mag zien – en daar actief aan mag bijdragen – heb ik het leukste vak van de wereld!

Hoe kunnen wij jou helpen?

Zit jij (ook wel eens) in een datedip en wil je leren hoe je hier snel weer uit kunt komen? Wij hebben al veel singles geholpen om de stap te zetten naar  een relatie met iemand die écht bij ze past, zonder gedoe en getwijfel. Een relatie waarin ze zichzelf kunnen zijn en echte liefde ervaren. En dat is ze gelukt. Wil jij dat ook, kom dan eens vrijblijvend met ons praten.

“Zei hij dat? Maar dat is toch niet eerlijk!” Mijn vriendin kijkt me begripvol aan. We zitten op het terras en ik vertel vol verontwaardiging hoe de discussie tussen mijn man en mij verliep … over onze kat. Gelukkig geeft ze me helemaal gelijk en voel ik me enorm gesteund in “het grote onrecht wat me is aangedaan”. Natuurlijk weet ik ergens best dat ik ook een aandeel had in ons meningsverschil, maar dat wil ik nog even niet horen. En mijn vriendin begrijpt gelukkig dat ze nog even moet wachten voordat ze daarover begint. 

Het is heerlijk als je bij je vrienden af en toe je verhaal kwijt kan. Dat ze je steunen en je af en toe een wijs advies of een nieuw inzicht geven. Maar bij het daten kan dat soms ook lastig zijn. Hoe goedbedoeld ook, de adviezen van je vrienden zijn niet altijd de juiste voor jou. 

Ik noem het voorbeeld van mijn coachklant Sem. Sem heeft nogal last van bindingsangst en vindt eigenlijk geen enkele date goed genoeg. Vaak is hij in het begin erg enthousiast. Maar daarna begint hij te twijfelen: hij ziet altijd wel iets wat niet goed is aan de ander. Hij belt dan vaak zijn vriend Erik, en vertelt alle twijfels die hij heeft. “Bij twijfel, niet inhalen. Als je het niet voelt voel je het niet!” zegt Erik altijd meteen. Erik is getrouwd en heeft zelf de ervaring dat hij bij de eerste aanblik van zijn vrouw meteen verliefd was. Dat gunt hij Sem ook. 

Of neem coachklant Linda: ook Linda vindt haar dates zelden goed genoeg. Ze is erg perfectionistisch en als de date waar ze op valt zich niet goed kleed, wat onzeker is of een verkeerde opmerking maakt, heeft Linda snel een oordeel. Linda ziet haar dates ook vaak door de ogen van haar (grotendeels single) vriendinnen. Als Linda een – beetje lacherig – vertelt over haar dates, lachen haar vriendinnen hartelijk mee. “Next!” roepen ze al snel, als Linda weer eens over een minpunt van een van hen vertelt.

Het is mijn ervaring dat het niet altijd goed is om naar je vrienden te luisteren als je aan het daten bent. Waarom?  

• Vrienden spiegelen vaak jouw mening. Als jij een bepaalde twijfel of een bepaalt gevoel deelt, zullen ze dat vaak gewoon bevestigen. 
• Vrienden hebben, net als de meeste mensen, vaak romantische ideeën over de liefde. Zeker als ze niet weten hoe het is om bindingsangst of verlatingsangst te hebben. Helemaal als ze zelf nooit de deksel op hun neus hebben gekregen, zullen ze vaak zeggen dat “het gewoon wel op je pad komt” en “je het vanzelf voelt als het de juiste is”. Of ze zullen andersom juist aangeven dat je “gewoon te kritisch bent”. Dat is niet altijd het juiste advies voor jou als je een patroon probeert te doorbreken. 
• Vrienden met een vaste relatie gaan vaak uit van hun eigen ervaringen. Ze hebben vaak het beste met je voor en willen dat wat zij hebben ervaren ook jou ten deel valt. Was het bij hun liefde op het eerste gezicht of liep alles als vanzelf? Dan zal hun advies vaak zijn dat je gewoon moet wachten totdat het jou ook gebeurt! 
• Single vrienden hebben er soms ook een (onbewust) belang bij dat jij niet in een relatie stapt. Het is immers niet leuk om je maatje en “partner in crime” te verliezen. 

Natuurlijk zijn er ook situaties waarin je wel degelijk naar je vrienden moet luisteren. Als jij bijvoorbeeld erg onzeker van jezelf bent en geneigd bent te vallen voor partners die niet respectvol met je omgaan, is het fijn als je vrienden kritisch meekijken. Het allerbelangrijkste: kies de vrienden uit die jou en je verhaal kennen. Als zij weten dat jij met iets worstelt of een patroon probeert te doorbreken, kunnen ze echt met je meedenken en je waar nodig een spiegel voorhouden. 

En ik? Ik ben ondertussen in staat om met wat meer afstand naar mijn – gisteren nog enorm belangrijke kattendiscussie – te kijken. Om mijn eigen aandeel te zien en in te zien dat het eigenlijk nergens over gaat. Mede mogelijk gemaakt door mijn vriendinnen.

Hoe kunnen wij jou helpen?

Wil je ook weten hoe je uit je niet werkende patronen kunt stappen? Kijk dan eens naar ons coachingsprogramma “Laat de liefde werken”. De singles die ons programma volgden wilden allemaal een relatie met iemand die écht bij ze past, zonder gedoe en getwijfel. Een relatie waarin ze zichzelf kunnen zijn en echte liefde ervaren. En dat is ze gelukt. Wil jij dat ook, kom dan eens vrijblijvend met ons praten.

Ik weet het nog goed. Ik zat om elf uur ’s avonds in mijn eentje in een Spaanse bus met allemaal wildvreemden en dacht maar aan één ding: “Ik wil naar huis!” 

Na een relatie van zeven jaar was het mijn eerste zomervakantie als single. In een vlaag van enthousiasme had ik me opgegeven voor een salsa-vakantie in Spanje: ik hield immers van dansen. Maar toen ik aankwam op het vliegveld in Barcelona en de rest van de groep ontmoette, dacht ik meteen: “Dit wordt ‘m niet”. 

Iedereen leek veel ouder dan ik. Daarnaast bleek de helft van de groep elkaar al te kennen van een of andere dansschool. En de dame waar ik naast in de bus belande, zag er vreselijk truttig uit (nog afgezien van het feit dat ze geen stom woord zei en meteen in slaap viel).

Ik was ervan overtuigd dat ik hier niet paste. In mijn hoofd maakte ik al plannen hoe ik er de volgende dag tussenuit zou kunnen knijpen. 

Natuurlijk bleek het na een nachtje slapen mee te vallen. Veel meer mensen bleken elkaar toch ook nog niet te kennen en het leeftijdsverschil viel bij het dansen al snel weg. En de truttige dame? Die bleek ontzettend grappig te zijn en we hadden veel meer gemeen dan ik dacht.

Uiteindelijk werd het een fantastische week en had ik de grootste lol met de groep. Maar het gevoel van “ik hoor hier niet thuis” en de neiging om rechtsomkeert te maken is me de jaren daarna bijgebleven. 

Ik herkende dat gevoel dan ook meteen bij een aantal van mijn deelnemers van de singleweek in Preau die ik een paar weken geleden samen met Hans Gierkink begeleidde.

Tijdens de eerste kennismaking werden er al meteen zorgen geuit: “Ik ben veel jonger dan de rest”. “Iedereen heeft al date-ervaring behalve ik”. “Ik ben de enige die nog nooit een lange relatie heeft gehad”. De grootste gemeenschappelijke zorg was: ik ben anders dan de rest!

Dit is niet zo raar: de mens heeft een ingebakken angst om buiten de groep te vallen. In de oertijd had het immers grote gevolgen om buiten de groep gezet te worden! En heb je in je vroege levensjaren een keer meegemaakt dat je buitengesloten werd, dan is die angst ook nog eens extra geactiveerd. “Er bij horen” en “hetzelfde zijn” lijkt dus enorm belangrijk.  

Uiteraard vielen ook in onze singleweek in Preau de verschillen al heel gauw weg. Er ontstond zelfs enorme verbinding en saamhorigheid in de groep. 

Hoe dat kwam? Iedereen stelde zich kwetsbaar op. En daardoor zag men ineens dat, hoe verschillend ook op de oppervlakte, er onderliggend enorm veel gemeenschappelijk was.

Bijna iedereen had dezelfde angsten, verlangens en dromen. Niet zo raar dus dat ook na die week de deelnemers elkaar nog veel opzoeken en steunen. De app-groep barst nog steeds uit elkaar van date-verhalen en steunende woorden over en weer.

Bij het daten werken precies deze principes. Zie je in het begin veel verschillen? Ga dan juist eens opzoek naar overeenkomsten. Daarbij helpt het om je kwetsbaar op te stellen. Juist als je diepere gevoelens, waarden en passies met elkaar deelt, blijk je vaak veel gemeen te hebben. Voor je het weet voel je een enorme verbinding met de man of vrouw die eerst nog totaal anders leek!

Hoe kunnen wij jou helpen?

Wij hebben al veel singles geholpen om in een fijne duurzame relatie terecht te komen, waarin ze zichzelf kunnen zijn en kunnen bespreken wat ze wel en niet prettig vinden. Een relatie waarin ze zichzelf kunnen zijn. En dat is ze gelukt. Wil jij dat ook, kom dan eens vrijblijvend met ons praten.