Ik weet het nog goed, die vraag die ik elke keer kreeg toen ik single was: “Hoe kan dat nou, zo’n leuke vrouw als jij?”. Eventueel gevolgd door “Of ben jij zo kritisch?”. Goed bedoeld, maar het verergerde alleen maar het gevoel dat er iets mis met me was. Alsof ik ergens onderliggend toch niet leuk genoeg was “om een man te kunnen krijgen”. Of anders op zijn minst veel te veeleisend was. In ieder geval was voor mij helder: Ik leidde in hun ogen nog niet een volwaardig leven zolang ik geen relatie had. 

De singles die ik coach ervaren vaak hetzelfde. We bedenken wel eens samen welke antwoorden je kunt geven op deze ongemakkelijke vragen. Al is het maar om te relativeren. Een paar antwoorden die de laatste tijd voorbij kwamen: “Voorlopig geef ik even al mijn liefde aan mezelf”, “Ken je nog een leuke man/vrouw die leuk genoeg is voor mij?” of “Over mijn liefdesleven is nog weinig te vertellen,” gevolgd door de wedervraag: “Maar hoe gaat het nu écht met jouw relatie?”. Even al die mogelijkheden voorbij laten komen en er samen even om lachen helpt al enorm. 

Vriendin en schrijfcoach Nanda Huneman schreef het boek “weduwes worden niet verliefd” over single vrouwen in India. Onlangs was ze weer in India om een groep vrouwen daar te begeleiden. Ze vroeg haar deelnemers: “Hoezo kunnen we alleen maar ‘alleenstaand’, ‘getrouwd’ of ‘gescheiden’ zijn?” Ze gaf de vrouwen de opdracht om naar een nieuw label te zoeken. Zo ontstonden er Love Adventurers, Self Lovers en nog veel meer mooie benamingen. De oefening gaf de vrouwen meer vrijheid en ruimte. Mooi toch? Je zou denken dat zo’n oefening in ons open en tolerante Nederland met bijna 3 miljoen singles niet nodig is. Maar ook hier zijn er nog veel hokjes en staat bij sommigen het label “alleenstaand” gelijk aan “zielig”, “beperkt” of “moeilijk”. 

En dan moet ik eerlijk zeggen: dat idee leeft niet alleen bij mensen die al lang en breed in een relatie zitten. Ook singles voelen bijvoorbeeld een drempel om naar onze workshops te komen, omdat ze denken dat ze de enige normale, leuke single zijn tussen allemaal kneusjes. En regelmatig zit er ook onder hun zelfbeeld van “happy single” een klein vervelend stemmetje dat zegt: “misschien is er inderdaad wel wat mis met me”. 

Ik had dat stemmetje in het verleden in ieder geval wel. En pas toen ik echt snapte waarom ik op dat moment geen relatie had, en dat aspect van mezelf geaccepteerd had, deerden die vragen me niet meer. En besefte ik dat mijn idee dat ik pas “normaal” was als ik een relatie had, onzin was. En dat die mensen die wel een relatie hadden ook niet altijd gelukkig waren, en helemaal niet zo anders waren als ik. 

Ik hoor je denken: Maar als er niets mis is met singles, en ze regelmatig zelfs best een gelukkig leven hebben, waarom coach je dan singles richting die relatie? Mijn antwoord: Ik ben er van overtuigd dat veel singles die ik coach best op eigen houtje een relatie kunnen krijgen. Maar ze voelen zich dan niet gelukkig, of de relatie gaat na veel verdriet steeds weer over. Ik help singles om een goede relatie te krijgen. Een relatie waarin ze zich gelukkig voelen en zichzelf kunnen zijn. En ja, daar zouden net zo goed mensen mét een relatie gebruik van kunnen maken. Zo verschillend zijn we allemaal niet. Dus single of niet, laten we allemaal streven naar een gelukkige relatie!

Hoe kunnen wij jou helpen?

Ben jij succesvol in je werk, heb je een rijk sociaal leven en doe je leuke dingen? Maar mis je nog die leuke relatie? Dan is ons coachingsprogramma “Laat de liefde werken” zeker iets voor jou. Ons programma bewijst al jaren dat je wel degelijk invloed kunt hebben op je eigen liefdesleven. De singles die ons programma volgden wilden allemaal een relatie met iemand die écht bij ze past, zonder gedoe en getwijfel. Een relatie waarin ze zichzelf kunnen zijn en ze echte liefde ervaren. En dat is ze gelukt. Heb jij ook helemaal genoeg van alle dating- en relatiegedoe en ben je gemotiveerd om aan jezelf te werken? Kom dan ook eens met ons praten!

Grenzen aangeven en nee zeggen en is niet mijn sterkste kant. Dat wordt opnieuw glashelder als ik weer een mail in mijn mailbox zie met een vraag om persoonlijk relatieadvies van een onbekend persoon. Dit keer gaat het om iemand die niet weet om te gaan met de bindingsangst van haar partner. Rationeel gezien is me compleet duidelijk dat ik hier een grens moet trekken. Als ik mijn tijd ga besteden aan gratis mailadviezen aan willekeurige “vreemden” wordt mijn wachtlijst met mensen met soortgelijke vragen die graag persoonlijke coaching willen nog langer. Maar ergens zegt een stemmetje: “Maar ze zit in nood! En mailen kost toch maar 10 tot 15 minuten?”. Dus kies ik voor de slechtste strategie mogelijk: ik ga vermijden. Ik zet het mailtje in “later nog doen” en ga verder. 

Ik ben uiteraard niet de enige. Velen met mij vinden het moeilijk om grenzen aan te geven, zeker als het om de liefde gaat. Mijn coachklanten geven talloze voorbeelden. Dat ze liever stoppen met een Tindercontact, dan dat ze bij de ander aangeven dat ze niet van eindeloos chatten houden. Dat ze het zó moeilijk vinden om te zeggen dat ze geen tweede date willen, dat ze maar helemaal niets meer laten horen. En dat ze in plaats van te vertellen dat ze de ouders nog niet willen ontmoeten, liever de hele relatie uitmaken (“ja maar hij/zij ging veel te snel!”). Grenzen aangeven en zeggen wat je zelf wilt, is lastig. Dus vermijden we liever. 

Waarom is het zo moeilijk om “nee” te zeggen? Is het alleen omdat we zo graag aardig gevonden willen worden? Ergens zijn we blijkbaar zó bang om afgewezen te worden dat we elk potentieel conflict uit de weg gaan. Die angst zit ergens in ons onderbewuste geprogrammeerd en is in die zin heel menselijk. Maar ondertussen is het onderbewuste in dit geval wel een heel slechte raadgever! Want laten we wel wezen, je wordt weliswaar niet direct afgewezen in de bovenstaande situaties, maar je wordt niet echt veel aardiger gevonden als je gewoon niets meer laat horen aan de ander. Of de relatie uitmaakt zonder aan te geven wat je eigenlijk dwars zit. Sterker nog, je toont niet alleen weinig respect naar de ander, je neemt ook jezelf niet serieus. En dat is voor niemands zelfvertrouwen goed. En nee, het helpt ook niet om een leuke, duurzame relatie te krijgen. 

Als ik mijn coachklanten vraag om risico te nemen in de liefde en wél te zeggen wat ze willen of wensen, hoe kan ik dan aan mezelf verkopen dat ik een simpel mailtje onbeantwoord laat? Ik pak enigszins beschaamd de mail er weer bij. En stuur snel een net, maar kort antwoord waarbij ik aangeef dat ik er niet inhoudelijk op kan ingaan. Al kan ik het niet laten om er een link naar een toepasselijk artikel bij te plaatsen. Echt goed zal ik er nooit in worden. Maar vermijden, nee, dat probeer ik vanaf nu zoveel mogelijk te vermijden. Ik daag jou ook uit om te stoppen met vermijden en in de liefde te zeggen waar het echt op staat!

Hoe kunnen wij jou helpen?

Ben jij succesvol in je werk, heb je een rijk sociaal leven en doe je leuke dingen? Maar mis je nog die leuke relatie? Dan is ons coachingsprogramma “Laat de liefde werken” zeker iets voor jou. Ons programma bewijst al jaren dat je wel degelijk invloed kunt hebben op je eigen liefdesleven. De singles die ons programma volgden wilden allemaal een relatie met iemand die écht bij ze past, zonder gedoe en getwijfel. Een relatie waarin ze zichzelf kunnen zijn en ze echte liefde ervaren. En dat is ze gelukt. Heb jij ook helemaal genoeg van alle dating- en relatiegedoe en ben je gemotiveerd om aan jezelf te werken? Kom dan ook eens met ons praten!

Diane, mijn coachklant, belt met een rood hoofd aan voor een afspraak. “Wat is er?” vraag ik. “Ik kwam net een bekende tegen!” vertelt ze. “Gelukkig kan hij op je deur niet zien dat je singlecoach bent, dan was ik door de grond gegaan!” Diana zou zich erg beschaamd voelen als een bekende had gezien dat ze naar een singlecoach ging. En ze is niet de enige. Toegeven dat het zelf niet lukt met de relaties, is maar wat moeilijk!

Ik denk terug aan toen ik zelf begin 30 was. Ik was overspannen en ging naar een bedrijfspsycholoog. Ik schaamde me kapot: ik als psycholoog die zelf naar een psycholoog moest! Nu denk ik daar gelukkig anders over, want ik heb nog heel wat opleidingen, begeleiding en coaching doorlopen. Maar ik heb wel wat moeten overwinnen voordat ik makkelijk durfde te praten over mijn eigen kwetsbaarheden. Mijn overtuiging dat ik het allemaal maar moest kunnen, werkte me behoorlijk tegen. 

Ik vraag ik me af waarom die schaamte zo hardnekkig kan zijn als het gaat om hulp zoeken. Toegeven dat je iets niet zelf kan, iets moeilijk vindt, is blijkbaar nog steeds heel lastig. Ook al is het percentage van de Nederlanders dat een coach, psycholoog, of andere therapeut heeft bezocht vele malen hoger dan het percentage dat dat niet heeft gedaan. 

Schaamte is een lastige emotie. Uiteraard heeft deze emotie van oudsher een functie, net als alle emoties. Mensen zijn groepsdieren, en vroeger was het voorkomen dat je buiten de stam of groep viel een zaak van leven of dood. Schaamte zorgde ervoor dat je geen rare dingen deed, en behoedde je zo om buiten de groep te vallen. Maar in deze huidige tijd: schamen we ons niet veel te snel? Wat willen we allemaal graag “normaal” zijn! 

Ik denk terug aan de afgelopen tijd: Allereerst de jongen die zich schaamde dat hij nog nooit een vriendin gehad had. Zo erg dat hij tijdens dates nooit op zijn gemak was en de hele tijd op gespannen wijze onderwerpen aandroeg om dit onderwerp maar te vermijden. En dan was er de dame die zich zó schaamde voor haar buikje dat ze intimiteit bleef uitstellen. Net zolang tot de man in kwestie het uitmaakte. 

Ook coachte ik een vrouw die zich schaamde voor het feit dat ze altijd zulke korte relaties had. En omdat ze daar met niemand over durfde te praten had ze een vreselijk minderwaardigheidscomplex ontwikkeld. Ze had ondertussen hele theorieën over wat er allemaal mis met haar was, maar durfde dat bij niemand te checken. En dat is nog maar een deel van alle schaamtegevoelens die voorbijkwamen. Schaamtegevoelens die mij ook vaak genoeg heel bekend voorkwamen!

Wat mooi zou het zijn als we allemaal iets minder graag “normaal” zouden willen zijn. Want feitelijk betekent normaal niets meer dan gemiddeld. En het is toch saai om alleen maar gemiddeld te zijn? Bovendien levert openheid over onze “rariteiten” op dat we ons minder alleen voelen. Ik ga vandaag meteen deze koe bij de horens vatten, en met mijn vriend eens wat schaamtevolle momenten delen!

Hoe kunnen wij jou helpen?

Ben jij succesvol in je werk, heb je een rijk sociaal leven en doe je leuke dingen? Maar mis je nog die leuke relatie? Dan is ons coachingsprogramma “Laat de liefde werken” zeker iets voor jou. Ons programma bewijst al jaren dat je wel degelijk invloed kunt hebben op je eigen liefdesleven. De singles die ons programma volgden wilden allemaal een relatie met iemand die écht bij ze past, zonder gedoe en getwijfel. Een relatie waarin ze zichzelf kunnen zijn en ze echte liefde ervaren. En dat is ze gelukt. Heb jij ook helemaal genoeg van alle dating- en relatiegedoe en ben je gemotiveerd om aan jezelf te werken? Kom dan ook eens met ons praten!