Mijn coachklant Tineke weet het nu zeker: ze kan beter “hard to get” gaan spelen. Ze vertelt me dat ze wéér afgewezen is door een man. Terwijl zij juist liet zien dat ze hem leuk vond. Haar enige conclusie: ze moet de “regels” die ze op internet gevonden heeft toch maar volgen. En die regels zijn: Laat geregeld weinig horen, wees mysterieus over wat je doet als je hem niet ziet, wees niet te open en laat het contact vooral aan hem over. Dat maakt dat hij naar je verlangt! 

Ik kan er vrij kort over zijn: dat is geen goed idee. Maar toch had Tineke een punt.Hoe zit dat?  

Als psycholoog ben ik geneigd om populaire denkwijzen over daten en relaties wat verder uit te zoeken: wat wordt van al die theorieën die je op internet leest nu ondersteund door onderzoek? En hoewel de onderzoeken elkaar op sommige onderwerpen tegenspreken, zijn ze hier eenduidig over: hard-to-get spelen werkt averechts! 

Het is simpel: mensen vinden de mensen het aardigst die hén aardig vinden. En eveneens geldt: je vindt iemand het meest aantrekkelijk die jóu aantrekkelijk vindt en oprechte interesse in je toont. Tenslotte blijkt keer op keer dat openheid en kwetsbaarheid lonen. Als je met andere woorden weinig interesse toont en weinig over jezelf prijsgeeft, haakt een ander die oprecht geïnteresseerd is om jou te leren kennen, snel af. 

Wat dan wel weer uit onderzoek naar voren komt is het volgende: Een man vindt een vrouw het meest aantrekkelijk als zij hard-to-get is voor verder iedereen, behálve hem! De neiging van vrouwen om bijvoorbeeld het aantal bedpartners dat zij hebben gehad nogal naar beneden af te ronden, blijkt dus te werken. Hm, interessant toch?

Maar goed, nu terug naar Tineke. Waarom bleek zij toch een beetje gelijk te hebben met haar conclusie dat ze meer hard-to-get moest gaan spelen? De reden is als volgt: Tineke heeft nogal last van verlatingsangst. En hoewel ze hieraan werkt, laat haar date-gedrag nog wel wat te wensen over. 

Toen ik doorvroeg over hoe Tineke het aangepakt had, bleek namelijk dat zij constant als eerste contact zocht. Zij had niet alleen het initiatief genomen tot het eerste online contact, maar ook tot de eerste date en bijna al het app-contact daarna. Tineke was namelijk constant met haar date bezig en vond een halve dag op een appje wachten al bijna niet uit te houden. Dan stuurde zij maar weer een berichtje.

En de gemiddelde mens zit daar niet op te wachten. Je wilt dat de ander ook een eigen leven heeft. Je wilt niet een relatie met een ander om het eenzame zwarte gat van die ander op te vullen. Je wilt dat de ander geïnteresseerd is in jóu, en een relatie met je wil omdat hij of zij jóu leuk vindt. Niet omdat die ander per se een relatie wil en jij toevallig voorbij komt. En door gedrag zoals dat van een verlatingsangstige Tineke, krijg je wel dat idee. 

Een tweede reden waarom Tineke een beetje gelijk had met haar conclusie, is omdat zij juist valt op mannen met bindingsangst. En mensen met bindingsangst vinden, in tegenstelling tot mensen die zich gemakkelijker committeren, het wél fijn als je hard-to-get speelt. 

Want als jij weinig van je laat horen en niet te veel van jezelf laat zien, betekent dat dat zij dat ook niet hoeven. En als jij wacht tot ze contact opnemen, hoeven zij pas contact op te nemen wanneer zij daar behoefte aan hebben, en niet eerder. Niet te snel, niet te veel en niet te intiem, dat is precies wat zij aankunnen! Maar let wel op: Als jij je in een later stadium alsnog enthousiast of open gaat gedragen, zullen ze je snel verwijten dat je véel te snel gaat en mogelijk afhaken. 

Gelukkig heb ik met Tineke gewerkt aan het omgaan met haar verlatingsangst. Het lukt haar nu zich autonomer op te stellen. Ze speelt nog steeds geen ‘hard-to-get’, maar stelt zich wel iets terughoudender op. Gewoon omdat ze eerst kijkt of de ander écht bij haar past, in plaats van meteen bovenop de eerste de beste te duiken die interesse in haar toont.  

Hoe kunnen wij je helpen?

Herken jij het gedrag van Tineke? Of heb je juist kenmerken van bindingsangst en wil je liever dat de ander op afstand blijft? Kom eens langs voor een vrijblijvend en gratis kennismakingsgesprek om te kijken of ons coachingsprogramma iets voor je is.

Toen ik vroeger single was had ik twee grote voordelen: 1. Ik was ondernemend en vond het altijd leuk om veel dingen uit te proberen. Hierdoor kwam ik veel nieuwe mensen tegen 2. Ik vond het gemakkelijk om contact te leggen met vreemden en waar nodig ook mijn flirtvaardigheden in de strijd te gooien. Dit zorgde ervoor dat ik nooit afhankelijk was van de datingapps, en altijd live iemand ontmoette. 

Helaas waren er ook een aantal dingen waar ik minder goed in was, en één daarvan was mijn grenzen bewaken. Ik wist bijvoorbeeld wel hoe ik een praatje kon starten, maar niet hoe ik het met goed fatsoen weer kon afbreken. Als ik contact maakte met iemand die me potentieel leuk leek, zat ik er naar mijn idee ook meteen aan vast. 

Het kwam dan ook regelmatig voor dat ik na een paar minuten wist dat deze persoon beslist niet mijn type was, maar vervolgens nog een half uur verwoed glimlachend naar nietszeggende verhalen zat te luisteren van degene die ik aangesproken had. “Wie A zegt, moet ook B zeggen”, zo redeneerde ik. ik was er immers zelf op afgestapt, dus kon ik niet zomaar weer weg.  

Dit zorgde niet alleen voor minstens een half uur weggegooide tijd van zowel mijzelf als de ander, maar ook dat ik alleen maar meer in de problemen kwam. Want door een half uur beleefd te luisteren en te doen alsof ik het enorm naar mijn zin had, werd de ander alleen maar verder aangemoedigd. Het werd nog moeilijker om daarna zonder consequenties afscheid te nemen. Voor ik het wist kreeg ik de vraag waarom ik mijn telefoonnummer niet gaf: “we hadden toch enorm leuk gepraat?”  

Dit zorgde ervoor dat ik een stuk minder spontaan werd in het flirten… Hoe kon ik nog flirten met iemand zonder dat ik zeker wist dat ik met deze persoon verder wilde, tot de dood ons zou scheiden? Dat was veel te riskant! Pas toen ik leerde hoe ik grenzen kon stellen en hoe ik ook prima weer afscheid kon nemen, zonder de ander een vervelend gevoel te geven, werd het weer ontspannen en leuk. Tip: houd het simpel. Zeg iets als “leuk je even gesproken te hebben, ik ga weer door”.  En weg ben je! 

Tijdens mijn flirtworkshops hoor ik vaak dat ik beslist niet de enige ben die dit als een probleem ervaart. Mensen durven niet alleen niet te flirten omdat ze bang zijn afgewezen te worden, maar ook omdat ze bang zijn dat ze te veel verwachtingen scheppen!  

Interessant is ook dat dit deels een terechte veronderstelling is, zo blijkt uit onderzoek. Het blijkt dat statistisch gezien mannen iets minder goed zijn in het lezen van non-verbale signalen dan vrouwen. En omdat flirten vaak non-verbaal is (denk aan net iets langer oogcontact maken) heeft een man gemiddeld ook net iets meer kans deze signalen verkeerd te interpreteren. 

In heteroseksuele contacten blijkt daarom dat het gedrag van vrouwen die zelf het idee hebben dat zij alleen vriendelijk en warm reageren, door mannen regelmatig onjuist geïnterpreteerd wordt. Mannen zien in dit soort gevallen onterecht signalen van romantische of seksuele belangstelling.  

Belangrijk is dus om enerzijds duidelijk aan te geven wat wel en niet gewenst is. Anderzijds is het belangrijk om signalen goed te interpreteren. Let bijvoorbeeld goed op hoe de ander reageert als jij aan het flirten bent of wat dichterbij komt. Draait iemand subtiel weg, maakt hij of zij een licht afwerende beweging of slaat hij of zij haar armen of benen over elkaar? Dan kom je te dichtbij en is het (in ieder geval op dat moment) niet gewenst! 

Maar er is een grote troost: als je dit spel eenmaal kent, zijn je mogelijkheden oneindig. Mijn devies: laat die vervelende dating-apps lekker achter je en geniet van het flirten! En ja, in mijn geval leidde mijn flirtgedrag inderdaad tot trouwen. Gelukkig was het huwelijk dit keer helemaal gewenst!  

Hoe kunnen wij je helpen?

Wil jij ook leren flirten en signalen herkennen? Kom dan naar onze workshop “Leer flirten en contactleggen in één middag” op vrijdagmiddag 14 juni. Voor vrouwen nog één plek, voor mannen nog een paar plekken beschikbaar! 

Wil je liever ons uitgebreide coachingsprogramma volgen? Je bent welkom voor een gratis en vrijblijvend kennismakingsgesprek.

Als Lineke vertelt over haar ex-partners, stormt het in mijn hoofd. Hoe kon zo’n leuke, knappe, sociale en intelligente vrouw haar leven zo in het teken laten staan van deze mannen? 

Linekes eerste partner ontmoette ze toen ze 19 was. Het was een veel oudere man met kinderen. Na een paar leuke eerste maanden was hij vooral druk met zijn werk in het buitenland, en had hij nauwelijks tijd voor haar. Ook niet voor zijn eigen kinderen. Terwijl haar medestudenten plezier maakten, probeerde zij zo goed en kwaad als het ging zijn kinderen op te voeden.

Haar tweede man had wel tijd voor haar. Hij was een stuk liever dan haar eerste man. Maar hij had een totaal ander denkniveau dan zij, met als gevolg dat ze elkaar totaal niet begrepen. Ook had hij een angststoornis, waardoor hij het liefst de boze buitenwereld buitensloot. Lineke zag haar vriendinnen en familie nauwelijks meer, omdat hij liever “samen wilde zijn”. 

Beide relaties duurden meer dan 5 jaar. Toen ik Lineke vroeg wanneer ze doorhad dat dit niet de beste matches voor haar waren zei ze: “vrijwel meteen”. Haar tweede partner vond ze zelfs vanaf het begin af aan niet aantrekkelijk.  

Waarom bleef Lineke bij deze mannen? Simpel: Lineke had weinig zelfvertrouwen. Diep van binnen was ze bang dat ze niet goed genoeg was voor een echt leuke man. Als mannen haar het hof maakten die meer in hun mars hadden, werd ze zenuwachtig. Aan al die verwachtingen kon ze vast niet voldoen, ging er dan door haar hoofd. 

En hoewel ze droomde van een leuke, intelligente man die haar ook steunde en hielp als dat nodig was, vond ze het veiliger om te kiezen voor mannen die haar weinig te bieden hadden. Dan hoefde ze tenminste niet de schijn op te houden. Ze kon zelfs iets toevoegen door voor hen te zorgen. En dat ze er zelf weinig aan vond, nam ze dan maar op de koop toe. 

Ik ken het wel, dat gevoel dat je voor veilig kiest in plaats van voor wat je echt leuk lijkt. Dat je op een feestje toch maar bij die saaie bekende buurvrouw gaat staan, in plaats van bij het hard lachende groepje. Omdat ze je er misschien niet bij willen hebben. Of dat je een tennismaatje kiest die nét wat minder tennist dan jij, omdat je bang bent dat die goede tennisser niet met jou wil spelen maar geen nee durft te zeggen. De angst voor afwijzing wint het dan van het volgen van wat je eigenlijk zou willen. 

Maar als je dat principe ook toepast op een liefdespartner, heeft dat wel erg grote consequenties. Misschien wordt het dan tijd om je over oude angsten en overtuigingen heen te zetten en te gaan voor iemand die je écht leuk lijkt. Ook al is het risico aanwezig dat je afgewezen wordt.  

Lineke is haar oude kritische stemmen succesvol te lijf gegaan. Zij is nu aan het daten met een man die ze écht leuk vindt. En hoewel ze het doodeng vindt, geniet ze ook met volle teugen! 

Wil jij ook zorgen dat je oude angsten niet jouw leven bepalen? En wil je met meer zelfvertrouwen je liefdespad op? Kom dan as zondag naar onze training “Stevig staan in de Liefde”!

Hoe kunnen wij je helpen?

Wil je wat uitgebreidere begeleiding op weg naar die vervullende relatie? En kun je daar wel wat hulp bij gebruiken? Kom eens langs voor een vrijblijvend en gratis kennismakingsgesprek om te kijken of ons coachingsprogramma iets voor je is. Of ga mee met onze singleweek in Frankrijk (voor vrouwen de laatste plaatsen)! 

Het staat me nog steeds bij, het moment dat ik – laat ik hem Thomas noemen – ontmoette. Ik was ergens in de dertig en zag hem voor het eerst op een feestje. Hij viel me meteen op. Hij was niet alleen knap, maar had ook een enorm charmante en open uitstraling. Toen hij op me af kwam was ik blij verrast. Al snel stonden we geanimeerd te praten. En dat stopte pas uren later.

Hij was iets ouder dan ik, maar dat zag ik niet als een probleem. Hij was slim, geïnteresseerd en had een brede interesse. En wat ik als psycholoog erg aantrekkelijk vond: hij had zich behoorlijk in de psychologie verdiept en we konden heerlijk samen over allerlei menselijke eigenaardigheden praten, inclusief die van onszelf. Daarnaast hadden we veel leuke spontane en ook romantische uitstapjes samen. Omdat hij ondernemer was, kon hij veel tijd voor me vrij maken en binnen enkele weken had ik het gevoel dat we elkaar al maanden kenden.

Ik weet nog dat ik vond dat ik enorm geluk had: hoe kon het dat ik zo’n leuke, intelligente aantrekkelijke man had ontmoet! En hij vond ook mij helemaal fantastisch, dat bleef hij steeds maar weer herhalen. Geen vuiltje aan de lucht dus. 

Totdat… ik van de een op andere dag niets meer van hem hoorde. Toen hij na een week eindelijk op mijn berichten reageerde, was zijn boodschap erg kort en liet hij alleen weten dat hij op vakantie was. En je raadt het al… vrij snel daarna stierf onze prille liefde een stille dood. 

Ik weet nog dat ik enorm teleurgesteld en verdrietig was. Hoe kon ik het nu allemaal zo verkeerd ingeschat hebben? Nu, 20 jaar ouder en 13 jaar singlecoachings-ervaring rijker, herken ik echter feilloos alle rode vlaggen die ik toen gemist had.

Hij had bijvoorbeeld nooit een lange relatie gehad, maar had daar geen andere verklaring voor dan dat zijn exen stuk voor stuk iets tekort kwamen. Mij daarentegen hemelde hij vanaf het begin op: ík was de vrouw waar hij altijd op gewacht had! Het ging allemaal heel snel en binnen twee weken opperde hij de eerste romantische toekomstplannen. Alle uitjes waren enorm romantisch, maar elkaars dagelijkse realiteit en omgeving leren kennen was er niet bij. Evenmin als écht praten over hoe we onze beginnende relatie stonden. 

Uiteindelijk was hij vooral verliefd op het verliefd zijn. In het droombeeld van mij als perfecte vrouw kon hij zich even verliezen. En ik…, ik liet me daar toentertijd heerlijk in meeslepen. Maar zodra er wat eerste scheurtjes optraden, viel ik keihard van mijn voetstuk. 

Natuurlijk, iedereen kent een verhaal van een buurman of vriendin waarin het gelukkige stel elkaar zag, de bliksem insloeg en alles vanaf dat moment goed was tot in de eeuwigheid. Maar heel vaak komt dat helaas niet voor. Meestal gaat de opbouw naar een relatie anders en moet je elkaar eerst rustig leren kennen, elkaars mooie én zeker ook minder mooie kanten. En is de cynische werkelijkheid: als het te mooi lijktom waar te zijn… ís het te mooi om waar te zijn.

Ook bij mijn coachklanten zie ik dit regelmatig. En laten we eerlijk zijn: Het verliefde gevoel en de romantische bubbel waar je samen in zit voelen natuurlijk fantastisch. Maar is iemand bereid om te gaan met jouw chagrijnige buien, je moeder te ontmoeten en je een nat doekje aan te reiken als je moet overgeven? En kunnen jullie ook praten over de relatie zelf, en de verwachtingen van elkaar? 

Mijn minder romantische boodschap is dan ook: Geniet lekker, maar houdt ook een beetje je (realistische) hoofd erbij!

Hoe kunnen wij je helpen?

Wil jij naast kortdurende romantiek ook een stabiele duurzame relatie? En kun je daar wel wat hulp bij gebruiken? Kom eens langs voor een vrijblijvend en gratis kennismakingsgesprek om te kijken of ons coachingsprogramma iets voor je is. Of ga mee met onze singleweek in Frankrijk (voor vrouwen de laatste plaatsen)!