Toen ik vroeger single was had ik twee grote voordelen: 1. Ik was ondernemend en vond het altijd leuk om veel dingen uit te proberen. Hierdoor kwam ik veel nieuwe mensen tegen 2. Ik vond het gemakkelijk om contact te leggen met vreemden en waar nodig ook mijn flirtvaardigheden in de strijd te gooien. Dit zorgde ervoor dat ik nooit afhankelijk was van de datingapps, en altijd live iemand ontmoette. 

Helaas waren er ook een aantal dingen waar ik minder goed in was, en één daarvan was mijn grenzen bewaken. Ik wist bijvoorbeeld wel hoe ik een praatje kon starten, maar niet hoe ik het met goed fatsoen weer kon afbreken. Als ik contact maakte met iemand die me potentieel leuk leek, zat ik er naar mijn idee ook meteen aan vast. 

Het kwam dan ook regelmatig voor dat ik na een paar minuten wist dat deze persoon beslist niet mijn type was, maar vervolgens nog een half uur verwoed glimlachend naar nietszeggende verhalen zat te luisteren van degene die ik aangesproken had. “Wie A zegt, moet ook B zeggen”, zo redeneerde ik. ik was er immers zelf op afgestapt, dus kon ik niet zomaar weer weg.  

Dit zorgde niet alleen voor minstens een half uur weggegooide tijd van zowel mijzelf als de ander, maar ook dat ik alleen maar meer in de problemen kwam. Want door een half uur beleefd te luisteren en te doen alsof ik het enorm naar mijn zin had, werd de ander alleen maar verder aangemoedigd. Het werd nog moeilijker om daarna zonder consequenties afscheid te nemen. Voor ik het wist kreeg ik de vraag waarom ik mijn telefoonnummer niet gaf: “we hadden toch enorm leuk gepraat?”  

Dit zorgde ervoor dat ik een stuk minder spontaan werd in het flirten… Hoe kon ik nog flirten met iemand zonder dat ik zeker wist dat ik met deze persoon verder wilde, tot de dood ons zou scheiden? Dat was veel te riskant! Pas toen ik leerde hoe ik grenzen kon stellen en hoe ik ook prima weer afscheid kon nemen, zonder de ander een vervelend gevoel te geven, werd het weer ontspannen en leuk. Tip: houd het simpel. Zeg iets als “leuk je even gesproken te hebben, ik ga weer door”.  En weg ben je! 

Tijdens mijn flirtworkshops hoor ik vaak dat ik beslist niet de enige ben die dit als een probleem ervaart. Mensen durven niet alleen niet te flirten omdat ze bang zijn afgewezen te worden, maar ook omdat ze bang zijn dat ze te veel verwachtingen scheppen!  

Interessant is ook dat dit deels een terechte veronderstelling is, zo blijkt uit onderzoek. Het blijkt dat statistisch gezien mannen iets minder goed zijn in het lezen van non-verbale signalen dan vrouwen. En omdat flirten vaak non-verbaal is (denk aan net iets langer oogcontact maken) heeft een man gemiddeld ook net iets meer kans deze signalen verkeerd te interpreteren. 

In heteroseksuele contacten blijkt daarom dat het gedrag van vrouwen die zelf het idee hebben dat zij alleen vriendelijk en warm reageren, door mannen regelmatig onjuist geïnterpreteerd wordt. Mannen zien in dit soort gevallen onterecht signalen van romantische of seksuele belangstelling.  

Belangrijk is dus om enerzijds duidelijk aan te geven wat wel en niet gewenst is. Anderzijds is het belangrijk om signalen goed te interpreteren. Let bijvoorbeeld goed op hoe de ander reageert als jij aan het flirten bent of wat dichterbij komt. Draait iemand subtiel weg, maakt hij of zij een licht afwerende beweging of slaat hij of zij haar armen of benen over elkaar? Dan kom je te dichtbij en is het (in ieder geval op dat moment) niet gewenst! 

Maar er is een grote troost: als je dit spel eenmaal kent, zijn je mogelijkheden oneindig. Mijn devies: laat die vervelende dating-apps lekker achter je en geniet van het flirten! En ja, in mijn geval leidde mijn flirtgedrag inderdaad tot trouwen. Gelukkig was het huwelijk dit keer helemaal gewenst!  

Hoe kunnen wij je helpen?

Wil jij ook leren flirten en signalen herkennen? Kom dan naar onze workshop “Leer flirten en contactleggen in één middag” op vrijdagmiddag 14 juni. Voor vrouwen nog één plek, voor mannen nog een paar plekken beschikbaar! 

Wil je liever ons uitgebreide coachingsprogramma volgen? Je bent welkom voor een gratis en vrijblijvend kennismakingsgesprek.

Als Lineke vertelt over haar ex-partners, stormt het in mijn hoofd. Hoe kon zo’n leuke, knappe, sociale en intelligente vrouw haar leven zo in het teken laten staan van deze mannen? 

Linekes eerste partner ontmoette ze toen ze 19 was. Het was een veel oudere man met kinderen. Na een paar leuke eerste maanden was hij vooral druk met zijn werk in het buitenland, en had hij nauwelijks tijd voor haar. Ook niet voor zijn eigen kinderen. Terwijl haar medestudenten plezier maakten, probeerde zij zo goed en kwaad als het ging zijn kinderen op te voeden.

Haar tweede man had wel tijd voor haar. Hij was een stuk liever dan haar eerste man. Maar hij had een totaal ander denkniveau dan zij, met als gevolg dat ze elkaar totaal niet begrepen. Ook had hij een angststoornis, waardoor hij het liefst de boze buitenwereld buitensloot. Lineke zag haar vriendinnen en familie nauwelijks meer, omdat hij liever “samen wilde zijn”. 

Beide relaties duurden meer dan 5 jaar. Toen ik Lineke vroeg wanneer ze doorhad dat dit niet de beste matches voor haar waren zei ze: “vrijwel meteen”. Haar tweede partner vond ze zelfs vanaf het begin af aan niet aantrekkelijk.  

Waarom bleef Lineke bij deze mannen? Simpel: Lineke had weinig zelfvertrouwen. Diep van binnen was ze bang dat ze niet goed genoeg was voor een echt leuke man. Als mannen haar het hof maakten die meer in hun mars hadden, werd ze zenuwachtig. Aan al die verwachtingen kon ze vast niet voldoen, ging er dan door haar hoofd. 

En hoewel ze droomde van een leuke, intelligente man die haar ook steunde en hielp als dat nodig was, vond ze het veiliger om te kiezen voor mannen die haar weinig te bieden hadden. Dan hoefde ze tenminste niet de schijn op te houden. Ze kon zelfs iets toevoegen door voor hen te zorgen. En dat ze er zelf weinig aan vond, nam ze dan maar op de koop toe. 

Ik ken het wel, dat gevoel dat je voor veilig kiest in plaats van voor wat je echt leuk lijkt. Dat je op een feestje toch maar bij die saaie bekende buurvrouw gaat staan, in plaats van bij het hard lachende groepje. Omdat ze je er misschien niet bij willen hebben. Of dat je een tennismaatje kiest die nét wat minder tennist dan jij, omdat je bang bent dat die goede tennisser niet met jou wil spelen maar geen nee durft te zeggen. De angst voor afwijzing wint het dan van het volgen van wat je eigenlijk zou willen. 

Maar als je dat principe ook toepast op een liefdespartner, heeft dat wel erg grote consequenties. Misschien wordt het dan tijd om je over oude angsten en overtuigingen heen te zetten en te gaan voor iemand die je écht leuk lijkt. Ook al is het risico aanwezig dat je afgewezen wordt.  

Lineke is haar oude kritische stemmen succesvol te lijf gegaan. Zij is nu aan het daten met een man die ze écht leuk vindt. En hoewel ze het doodeng vindt, geniet ze ook met volle teugen! 

Wil jij ook zorgen dat je oude angsten niet jouw leven bepalen? En wil je met meer zelfvertrouwen je liefdespad op? Kom dan as zondag naar onze training “Stevig staan in de Liefde”!

Hoe kunnen wij je helpen?

Wil je wat uitgebreidere begeleiding op weg naar die vervullende relatie? En kun je daar wel wat hulp bij gebruiken? Kom eens langs voor een vrijblijvend en gratis kennismakingsgesprek om te kijken of ons coachingsprogramma iets voor je is. Of ga mee met onze singleweek in Frankrijk (voor vrouwen de laatste plaatsen)! 

Het staat me nog steeds bij, het moment dat ik – laat ik hem Thomas noemen – ontmoette. Ik was ergens in de dertig en zag hem voor het eerst op een feestje. Hij viel me meteen op. Hij was niet alleen knap, maar had ook een enorm charmante en open uitstraling. Toen hij op me af kwam was ik blij verrast. Al snel stonden we geanimeerd te praten. En dat stopte pas uren later.

Hij was iets ouder dan ik, maar dat zag ik niet als een probleem. Hij was slim, geïnteresseerd en had een brede interesse. En wat ik als psycholoog erg aantrekkelijk vond: hij had zich behoorlijk in de psychologie verdiept en we konden heerlijk samen over allerlei menselijke eigenaardigheden praten, inclusief die van onszelf. Daarnaast hadden we veel leuke spontane en ook romantische uitstapjes samen. Omdat hij ondernemer was, kon hij veel tijd voor me vrij maken en binnen enkele weken had ik het gevoel dat we elkaar al maanden kenden.

Ik weet nog dat ik vond dat ik enorm geluk had: hoe kon het dat ik zo’n leuke, intelligente aantrekkelijke man had ontmoet! En hij vond ook mij helemaal fantastisch, dat bleef hij steeds maar weer herhalen. Geen vuiltje aan de lucht dus. 

Totdat… ik van de een op andere dag niets meer van hem hoorde. Toen hij na een week eindelijk op mijn berichten reageerde, was zijn boodschap erg kort en liet hij alleen weten dat hij op vakantie was. En je raadt het al… vrij snel daarna stierf onze prille liefde een stille dood. 

Ik weet nog dat ik enorm teleurgesteld en verdrietig was. Hoe kon ik het nu allemaal zo verkeerd ingeschat hebben? Nu, 20 jaar ouder en 13 jaar singlecoachings-ervaring rijker, herken ik echter feilloos alle rode vlaggen die ik toen gemist had.

Hij had bijvoorbeeld nooit een lange relatie gehad, maar had daar geen andere verklaring voor dan dat zijn exen stuk voor stuk iets tekort kwamen. Mij daarentegen hemelde hij vanaf het begin op: ík was de vrouw waar hij altijd op gewacht had! Het ging allemaal heel snel en binnen twee weken opperde hij de eerste romantische toekomstplannen. Alle uitjes waren enorm romantisch, maar elkaars dagelijkse realiteit en omgeving leren kennen was er niet bij. Evenmin als écht praten over hoe we onze beginnende relatie stonden. 

Uiteindelijk was hij vooral verliefd op het verliefd zijn. In het droombeeld van mij als perfecte vrouw kon hij zich even verliezen. En ik…, ik liet me daar toentertijd heerlijk in meeslepen. Maar zodra er wat eerste scheurtjes optraden, viel ik keihard van mijn voetstuk. 

Natuurlijk, iedereen kent een verhaal van een buurman of vriendin waarin het gelukkige stel elkaar zag, de bliksem insloeg en alles vanaf dat moment goed was tot in de eeuwigheid. Maar heel vaak komt dat helaas niet voor. Meestal gaat de opbouw naar een relatie anders en moet je elkaar eerst rustig leren kennen, elkaars mooie én zeker ook minder mooie kanten. En is de cynische werkelijkheid: als het te mooi lijktom waar te zijn… ís het te mooi om waar te zijn.

Ook bij mijn coachklanten zie ik dit regelmatig. En laten we eerlijk zijn: Het verliefde gevoel en de romantische bubbel waar je samen in zit voelen natuurlijk fantastisch. Maar is iemand bereid om te gaan met jouw chagrijnige buien, je moeder te ontmoeten en je een nat doekje aan te reiken als je moet overgeven? En kunnen jullie ook praten over de relatie zelf, en de verwachtingen van elkaar? 

Mijn minder romantische boodschap is dan ook: Geniet lekker, maar houdt ook een beetje je (realistische) hoofd erbij!

Hoe kunnen wij je helpen?

Wil jij naast kortdurende romantiek ook een stabiele duurzame relatie? En kun je daar wel wat hulp bij gebruiken? Kom eens langs voor een vrijblijvend en gratis kennismakingsgesprek om te kijken of ons coachingsprogramma iets voor je is. Of ga mee met onze singleweek in Frankrijk (voor vrouwen de laatste plaatsen)!

Een tijdje terug las ik over een man in de Verenigde Staten die altijd pal naast een bovengronds metrostation in een drukke stad had gewoond. Dag en nacht was er zoveel herrie, dat hij gewend was altijd te schreeuwen om zich in zijn eigen huis verstaanbaar te maken. Door het constante lawaai sliep hij slecht en ervaarde hij veel stress. Het was zijn droom om te wonen in een landelijke omgeving, met groen en rust om zich heen.  

Na twintig jaar kwam zijn droom uiteindelijk uit: hij kreeg een huisje toegewezen in een rustige wijk met uitzicht op een park. Maar de man kon niet wennen. Hij vond de stilte doodeng. Ondanks dat hij hier altijd naar verlangd had – en het aantoonbaar beter was voor zijn gezondheid -, wilde hij niets liever dan terug naar zijn vertrouwde lawaaiige omgeving.

Ik moest hier aan denken bij het laatste gesprek met mijn coachklant Rosa. Rosa was altijd gevallen voor dominante mannen die haar weinig respectvol behandelden. Meestal deed zij in haar relatie enorm haar best, en lieten deze mannen het zich een beetje aanleunen. Haar exen waren vaak erg op zichzelf gericht en waren er niet voor haar in moeilijke tijden. Een aantal van hen ging meerdere keren vreemd.

Toen zij begon met een coachingsprogramma bij mij, vertelde ze dat ze helemaal klaar was met dit soort mannen. Ze wilde niet meer in dezelfde valkuil stappen en haar droom was om eindelijk een lieve, steunende man vinden.

Maar dit was gemakkelijker gezegd dan gedaan. Want Rosa was haar hele leven gewend om dit soort relaties te hebben. Niet alleen haar liefdespartners, maar ook haar vader vertoonde dit – voor haar vertrouwde – gedrag. Hoewel ze wel inzag dat dit soort relaties niet in de haak waren (sterker nog, het deed enorm pijn), was in haar onbewuste de koppeling gemaakt: dit is wat liefde is!

Met Rosa nam ik de rode vlaggen door en na een tijdje lukte het haar redelijk om in een vroeg stadium te herkennen wanneer ze weer met zo’n man te maken had. Ik was echt trots op haar toen ze na een paar dates het contact met een knappe, charmante maar egoïstische en emotioneel afstandelijke man verbrak!

Maar toen kwam uitdaging nummer twee: zich openstellen voor de mannen die haar wel oprecht liefde wilden geven.  Hoewel ze hier altijd van gedroomd had, was dit in de praktijk niet gemakkelijk. Net als de Amerikaanse man die eindelijk zijn drukke omgeving had verlaten maar niet kon wennen aan de stilte in zijn droomhuisje, kon zij niet wennen aan mannen die lief voor haar waren. Ze vond dit soort mannen doodeng!

Dit was bijvoorbeeld het geval toen Rosa Edwin ontmoette. Ze voelde aan alles dat hij anders was dan haar exen. Edwin nam zelf initiatief tot afspraken met haar en kwam ze bovendien na. Hij was geïnteresseerd in wat haar bezighield. En toen ze zich onzeker voelde reageerde hij niet geringschattend zoals haar exen deden, maar wilde hij haar juist steunen.

Ideaal op papier. Maar Rosa moest nu leren om niet weg te rennen en het contact gelijk te verbreken zodra zo’n liefdevolle man als Edwin te dichtbij kwam. Dit keer moest Rosa haar eigen “rode vlaggen” leren kennen.

Zo vond ze hem ineens na de vierde date niet meer aantrekkelijk. Ze vond hem zelfs saai en had sterk de neiging weer contact op te nemen met een van haar spannende exen.Toen ik vroeg wat er die vierde date gebeurd was, bleek dat ze best veel verteld had over haar moeilijke jeugd. En Edwin had oprecht naar haar geluisterd en haar emotioneel gesteund… iets wat ze totaal niet gewend was. Dat kwam veel te dichtbij! Dus zag ze het nare gevoel in haar buik aan voor een signaal dat hij niet de juiste man voor haar was.

Haar onbewuste had maar één boodschap om met deze spanning om te gaan: wegwezen!  

Ik weet niet of de man in de VS weer terug is gegaan naar het metrostation of toch is gaan wennen aan zijn nieuwe huisje in de rustige omgeving. Maar Rosa kon haar eigen patronen gelukkig doorzien en is goed op weg om te wennen aan een liefdevolle man.

Wennen aan het onbekende is niet gemakkelijk. Maar ik zie steeds weer dat het kan!

Hoe kunnen wij jou helpen?

Wil jij ook belemmerende patronen doorbreken? En gaan voor een liefdevolle duurzame relatie met iemand die echt bij je past? Kom dan naar onze training Overwin bindingsangst en verlatingsangst op 25 mei. Of kom eens langs voor een vrijblijvend en gratis kennismakingsgesprek om te kijken of ons coachingsprogramma iets voor je is.

Tijdens het afgelopen Paasweekend was mijn man samen met zijn zoon naar Engeland. Ik had een lekker weekendje voor mezelf. Al snel merkte ik echter dat de vrienden waarmee ik dacht af te spreken ook allemaal op stap waren. Met Pasen ga je blijkbaar òf naar familie, òf in een huisje op een Waddeneiland of de Ardennen zitten. Goed, dan maar eindelijk al die klusjes doen die ik al tijden op mijn to-do lijstje had staan. Financiële administratie, mijn mailbox leegmaken: wat een heerlijk idee dat dat na dit weekend allemaal weggewerkt zou zijn!

Dat heerlijk opgeruimde gevoel draaide echter om als een blad aan een boom, toen ik mijzelf van achter mijn computer vandaan trok en naar buiten ging. Overal zag ik vrolijke mensen fietsen, kletsen en samen op terrasjes zitten. En ineens voelde ik me… eenzaam.  

Ik herkende dit gevoel van vroeger, toen ik single was. Hoeveel leuke vrienden ik ook had, als ik op een mooie zomerse dag alleen was, bekroop me regelmatig het gevoel dat ik de enige op de wereld was die niets leuks te doen had en eenzaam thuis zat. En hoe fijn ik het ook toen al vond om af en toe alleen te zijn, op dat moment móest ik dit gevoel zo snel mogelijk laten verdwijnen. Niets doorvoelen… ik moest dit oplossen en zo snel mogelijk iemand vinden om mee af te spreken!

Deze neiging herken ik ook bij veel van mijn klanten. Niets voor niets zeggen ze vaak dat ze een relatie willen omdat ze dan samen met hun partner leuke dingen kunnen ondernemen. En dat het hen heerlijk lijkt om niet meer altijd moeite te hoeven doen om iets af te spreken. In de vakanties, de feestdagen en gewoon die mooie weekenddagen in de zomer. Niet omdat ze geen vrienden hebben, maar omdat vrienden nou eenmaal niet altijd beschikbaar zijn en soms druk zijn met partner of gezin.

Als je je als single regelmatig alleen voelt en iets wilt doen aan je eenzaamheidsgevoel is dat heel logisch. Mensen zijn nu eenmaal sociale dieren en aandacht en emotionele verbinding zijn basisbehoeftes van de mens. Niet voor niets blijkt uit onderzoek dat eenzaamheid slecht is voor de mentale én fysieke gezondheid. Goede relaties versterken het immuunsysteem, bevorderen het herstel na een operatie en verminderen de kans op angst en depressies, om maar wat te noemen.

Het wordt pas een probleem als de gedachte aan alleen zijn je meteen grote angst aanjaagt. Als je niet een dagje of avond op jezelf kan zijn omdat je je dan meteen eenzaam en verlaten voelt. En je dat eenzaamheidsgevoel koste wat het kost wilt vermijden. Als je, zoals sommige van mijn klanten, onmiddellijk overspoeld wordt door verlatingsangst als je even zonder gezelschap zit. En je meteen een oude ex gaat appen of een Tinderdate probeert te regelen, om dit gevoel maar niet te hoeven ervaren.

Het is dan fijn om je gevoelens gewoon toe te leren laten. Ook die van eenzaamheid. Om te beseffen dat je het gevoel hébt, maar niet bént. Dat je niet alles meteen hoeft te fixen. En niet elk moment een ander nodig hebt om jouw ongemakkelijke gevoelens op te lossen. Dat je gevoelens, als je ze echt ruimte geeft, ook weer voorbijgaan. Oftewel, dat je met jezelf kan zijn, ook als het even minder prettig is.

En omdat ik dat een stuk beter kan dan vroeger, hoefde ik niet meteen toe te geven aan mijn eerste impuls om snel wat te gaan ondernemen met die ene bekende die net als ik nog in Utrecht vertoefde. En daarom heb ik nu een opgeruimde, lege mailbox. En kijk ik alweer uit naar mijn volgende dag alleen, zodat ik ook mijn financiële administratie kan doen!

Hoe kunnen wij je helpen?

Wil jij ook leren omgaan met gevoelens van eenzaamheid of verlatingsangst? Of wil je gewoon wat hulp bij het vinden van een partner om leuke dingen mee te doen? Wij hebben een coachingsprogramma ontwikkeld waarbij we je helpen om relaxter een duurzame relatie aan te gaan. Kom eens langs voor een vrijblijvend en gratis kennismakingsgesprek.