Ik weet het nog goed: het was kerst, ik was tweede helft 30 en mijn relatie was net uit. Dat was geen goede combinatie. De eerste kerstdag ging nog wel. Mijn ouders, mijn zus, haar vriend en kinderen en ik: het was ondanks mijn liefdesverdriet best gezellig. De tweede kerstdag was erger: mijn vrienden hadden allemaal al wat anders en ik wist niet wat ik die dag in vredesnaam moest doen.

Mijn ouders hadden het gelukkig door; zij zouden bij vrienden gaat eten en nodigden mij ook uit. Het schrikbeeld om met tweede kerstdag alleen met een doos tissues op de bank te zitten was zo groot, dat ik ja zei. En daar zaten we tweede kerstdag: mijn ouders, hun twee vrienden, hun dochters van 22 en 24, mét hun aanhang, en ik. Ik heb het begrip “oude vrijster” die avond nieuw leven ingeblazen. En ben nog nooit zo blij geweest dat de feestdagen weer voorbij waren.

Wat ik me achteraf afvraag, is wat ik destijds tegen mijn vrienden gezegd heb. Heb ik verteld dat ik enorm behoefte had aan hun gezelschap en hebben zij nee gezegd? Of heb ik me stoerder voorgedaan en gezegd dat ik de kerstdagen prima doorkwam? Ik vrees dat laatste. Ik denk dat ik het toentertijd best lastig vond om me kwetsbaar op te stellen en te vertellen dat ik ze nodig had. En laten we eerlijk zijn, maar weinigen vinden dat gemakkelijk. Hulp vragen, je kwetsbaar opstellen en vooral aangeven dat je je alleen voelt, lijkt wel een taboe.

Mijn coachklanten liepen hier dit jaar nog meer tegenaan dan anders. Waar je normaal nog wel bij andere stellen kon aansluiten, gooide de lockdown met het maximale aantal van 2 of 3 bezoekers roet in het eten. En waar je vroeger met wat singles samen een feestje kon bouwen, was dit nu onmogelijk. In plaats van dat iedereen elkaar ging bellen en zocht naar een oplossing waarin ze lekker knus met een ander op de bank gingen zitten, bleven velen alleen. Waarom? Omdat niemand wilde toegeven dat het moeilijk was om gezelschap te vinden.

Het voelt blijkbaar als leuren met jezelf, als je mensen moet vragen of zij al wat te doen hebben. En toegeven dat je alleen zit, voelt voor velen als falen. “Ik zit liever alleen films te kijken, dan dat ik moet toegeven dat ik zo’n sneue single ben die niets heeft”, zo verwoorde een coachklant het. Een andere klant had een oplossing gevonden met een Tinderdate, maar die zei op het laatste moment af. Waardoor ze zich verschrikkelijk alleen voelde. Maar haar vrienden met een relatie bellen durfde ze niet, die wilde ze niet “lastigvallen”.

De feestdagen zijn weer voorbij, dus dit hele probleem lijkt weer verleden tijd. Maar helaas zijn Corona en de lockdown dat nog niet. En kan dus ook de eenzaamheid nog de kop op steken. Laten we in 2021 dus vooral erkennen dat we ons af en toe alleen voelen. En dat we behoefte hebben aan gezelschap en verbinding. Daar is niets “sneus” aan, dat bewijst alleen maar dat je mens bent. En als jij daarom graag een relatie wilt en daar hulp bij wilt zoeken, is dat eveneens eerder een teken van kracht dan van zwakte. Ik wens iedereen een fijne relatie toe, waar openheid, kwetsbaarheid en steun geven én vragen de normaalste zaak van de wereld is. Niet alleen met een leuke geliefde, maar ook met vrienden en familie. Op een mooi 2021!

Hoe kunnen wij jou helpen?

Ben jij succesvol in je werk, heb je een rijk sociaal leven en doe je leuke dingen? Maar mis je nog die leuke relatie? Dan is ons coachingsprogramma “Laat de liefde werken” zeker iets voor jou. Ons programma bewijst al jaren dat je wel degelijk invloed kunt hebben op je eigen liefdesleven. De singles die ons programma volgden wilden allemaal een relatie met iemand die écht bij ze past, zonder gedoe en getwijfel. Een relatie waarin ze zichzelf kunnen zijn en ze echte liefde ervaren. En dat is ze gelukt. Heb jij ook helemaal genoeg van alle dating- en relatiegedoe en ben je gemotiveerd om aan jezelf te werken? Kom dan ook eens met ons praten!

Nu de tweede halve lockdown een feit is geworden, zitten mijn vriend en ik weer meer samen thuis. Soms irriteren we ons dan flink. Maar ook merk ik hoe fijn ik het vind om het op zo’n herfstige donkere dag even samen gezellig te maken. Kaarsjes aan, samen lekker “kneuteren” op de bank, heerlijk. En als ik weer een groep agressieve Corona-ontkenners op tv voorbij zie komen, ben ik zo blij dat ik even met hem kan delen dat dit me angstig maakt. En dan merk ik weer dat een arm en een beetje begrip al zoveel helpt.

Dit is precies wat mijn coachklanten vaak tegen me zeggen in deze tijden. “Ik wil gewoon iemand die even een arm om me heen slaat als ik me gestrest voel. Iemand waarmee ik kan delen wat ik meemaak nu ik thuis aan het werk ben. Iemand waarmee ik gezellig op de bank kan zitten op een regenachtige dag.” Festivals, verre reizen, ambitieuze toekomstplannen: het lijkt allemaal heel ver weg. Samen kunnen zijn met kerst lijkt ineens belangrijker dan “elkaar kunnen inspireren om het beste uit onszelf te halen”.

Maar als iedereen zo terug gaat naar de basis en misschien wel naar waar het écht om gaat (het delen, het samen zijn, het je verbonden voelen, het elkaar steunen), waarom komt dat dan niet terug in de eisenlijstjes tijdens het daten? Waarom worden die ellenlange lijsten met criteria dan ineens weer tevoorschijn getoverd? Waarom moet de ander dan ineens weer knap, vlot, bereisd, ambitieus, zelfstandig, grappig, spiritueel, sociaal, financieel onafhankelijk, ondernemend, sportief, ontwikkeld, extravert, empathisch, creatief, nuchter én minstens 1m85 lang zijn/maatje 36 hebben om gelukkig te kunnen worden?

Ik zie dat er ook in deze tijden nieuwe, succesvolle relaties ontstaan. Vooral tussen mensen die hun eisenlijsten even aan de kant durven te leggen. Die durven zeggen: “ik vind het fijn met je, ik voel me op mijn gemak en ik heb behoefte aan verbondenheid. En de rest zien we later wel”. En natuurlijk zitten daar ook miskleunen bij. Mensen die na een tijdje merken dat zij andere normen en waarden hebben, mensen die toch in lastige patronen terecht komen of mensen die ook later de aantrekkingskracht onvoldoende voelen. Maar deze (voormalige) singles creëren ook een kans om iets moois te laten groeien. Iets waar hun kritische veeleisende kant normaliter allang een stokje voor gestoken had. En zij ervaren dat er ook liefde kan ontstaan met iemand die niet aan het ideaalbeeld voldoet. En nee, zij hebben niet het gevoel dat ze “voor minder gaan”.

Ik denk dat het geen kwaad kan deze tijd te gebruiken om terug te gaan naar de basis. En ons te richten op wat nu echt belangrijk is. Het ideale toekomstplaatje even te laten voor wat het is, in plaats van te blijven zoeken naar iemand die daar feilloos inpast. Zo kan er hopelijk wat moois ontstaan in deze moeilijke tijd. Als mijn ergernis de kop op steekt, probeer ik me in ieder geval zo weinig mogelijk te focussen op al die triviale zaken. Zijn troep die er nog ligt, zijn soms enorme getreuzel, zijn andere manier om met iets om te gaan als ik… ik laat het even voor wat het is. Ik geef hem liever een grote knuffel en steek nog een kaarsje aan.

Hoe kunnen wij jou helpen?

Ben jij succesvol in je werk, heb je een rijk sociaal leven en doe je leuke dingen? Maar mis je nog die leuke relatie? Dan is ons coachingsprogramma “Laat de liefde werken” zeker iets voor jou. Ons programma bewijst al jaren dat je wel degelijk invloed kunt hebben op je eigen liefdesleven. De singles die ons programma volgden wilden allemaal een relatie met iemand die écht bij ze past, zonder gedoe en getwijfel. Een relatie waarin ze zichzelf kunnen zijn en ze echte liefde ervaren. En dat is ze gelukt. Heb jij ook helemaal genoeg van alle dating- en relatiegedoe en ben je gemotiveerd om aan jezelf te werken? Kom dan ook eens met ons praten!

“Waarom heb je me eigenlijk niet gebeld na je vakantie?” Mijn goede vriendin kijkt me gekwetst aan. Ik schrik. Normaliter bel ik haar inderdaad altijd zodra ik terug ben. En ook nu had ik met mijn telefoon in de hand gestaan. Tot ik me bedacht dat zij een lang weekend weg was met haar vriend. “Ze wil vast niet gestoord worden”, zo redeneerde ik, en ik belde haar een paar dagen niet. Verkeerd ingeschat dus. En ineens flitst in mijn hoofd dat oude ezelsbruggetje voorbij: NIVEA. Oftewel: “Niet Invullen Voor Een Ander”.

Mijn vriendin vertelde dat toch even door haar hoofd geschoten was dat ik het (lees: haar) niet belangrijk vond. En bij mij was blijkbaar het idee gerezen dat ik haar zou storen met een telefoontje (lees: ik ben teveel). Zo worden kleine dingen groot. Gelukkig kwam mijn vriendin erop terug, zodat we erachter kwamen dat we beide andere verwachtingen hadden en onterechte aannames deden. Zo blijft onze relatie goed. Maar in een beginnende liefdesrelatie, en helemaal tijdens de date-fase, is dat vaak een stuk ingewikkelder!

Een kleine greep uit de aannames die de afgelopen weken voorbijkwamen bij mijn coachklanten:

• “Hij heeft al twee dagen niets laten horen, dus heeft hij blijkbaar geen interesse. Ik stop er maar helemaal mee. Als hij nu al zo weinig moeite doet….”;
• “Ik ben bang dat ik te eager over kom als ik teveel app. Ik heb gehoord dat je na een date twee dagen niets moet laten horen”.
• “Zijn appjes zijn zo oppervlakkig, hij vraagt steeds hoe mijn dag was en dan hebben we het over werk. Ik moet wel geprikkeld worden, dus ga hier geen date meer aan besteden”;
• “Ze ging nu al vragen naar mijn vorige relaties. Volgens mij zoekt ze nu al of er iets mis is met mij. In zo’n ondervraging heb ik geen zin hoor, ik houd het gewoon even gezellig”.

Bij alle coachklanten stelde ik dezelfde vraag: “Heb je aangegeven dat je het anders wilde?” En telkens was het antwoord hetzelfde: “Nee”. Onbewust verwachten we dat we de ander moet ruiken wat wij belangrijk vinden. We doen telkens een verkeerde aanname: dat als iemand nu bepaald gedrag laat zien, dit van alles zegt over de ander en de toekomst. Zo maken we kleine dingen groot. En worden er heel wat potentieel mooie relaties om zeep geholpen.

Het aangeven van wat we willen en verwachten in die beginnende fase is enorm belangrijk. “Nu al? Toch niet al tijdens het daten!?”, hoor ik je denken. Ja, juist nu al! Hoe minder goed de ander jou kent, hoe minder hij of zij kan afstemmen op jouw behoeftes. En hoe meer hij of zij “maar wat doet”. En vaak niet eens omdat die persoon nu eenmaal zo is, maar eerder uit naïviteit, door eerdere ervaringen, of omdat hij of zij ergens heeft opgepikt dat het zo hoort.

Dus is het enorm belangrijk dat je je behoefte aangeeft als je het anders wilt. “Leuk dat je zo enthousiast bent. Ik ben zelf alleen niet zo’n ‘apper’ dus laten we gewoon verder praten als we elkaar zien, ok?”. Of check je aannames: “Ik heb al even niets gehoord. Heb je nog zin om elkaar te zien, of laat je het hier liever bij?”

Mijn boodschap is duidelijk: geef aan wat je wilt en check je aannames! En weer komt één van die ietwat afgezaagde en gezochte afkortingen in mijn hoofd op. Die zinnetjes die eindeloos voorbij kwamen in de communicatietrainingen die ik vroeger gaf, en waarvan ik aannam dat ik ze nooit meer zou noemen. Een verkeerde aanname dus, want nu komt hij toch nog goed van pas. “Denk aan ANNA!”: Alles Navragen, Niets Aannemen.

Hoe kunnen wij jou helpen?

Ben jij succesvol in je werk, heb je een rijk sociaal leven en doe je leuke dingen? Maar mis je nog die leuke relatie? Dan is ons coachingsprogramma “Laat de liefde werken” zeker iets voor jou. Ons programma bewijst al jaren dat je wel degelijk invloed kunt hebben op je eigen liefdesleven. De singles die ons programma volgden wilden allemaal een relatie met iemand die écht bij ze past, zonder gedoe en getwijfel. Een relatie waarin ze zichzelf kunnen zijn en ze echte liefde ervaren. En dat is ze gelukt. Heb jij ook helemaal genoeg van alle dating- en relatiegedoe en ben je gemotiveerd om aan jezelf te werken? Kom dan ook eens met ons praten!