Tijdens het afgelopen Paasweekend was mijn man samen met zijn zoon naar Engeland. Ik had een lekker weekendje voor mezelf. Al snel merkte ik echter dat de vrienden waarmee ik dacht af te spreken ook allemaal op stap waren. Met Pasen ga je blijkbaar òf naar familie, òf in een huisje op een Waddeneiland of de Ardennen zitten. Goed, dan maar eindelijk al die klusjes doen die ik al tijden op mijn to-do lijstje had staan. Financiële administratie, mijn mailbox leegmaken: wat een heerlijk idee dat dat na dit weekend allemaal weggewerkt zou zijn!

Dat heerlijk opgeruimde gevoel draaide echter om als een blad aan een boom, toen ik mijzelf van achter mijn computer vandaan trok en naar buiten ging. Overal zag ik vrolijke mensen fietsen, kletsen en samen op terrasjes zitten. En ineens voelde ik me… eenzaam.  

Ik herkende dit gevoel van vroeger, toen ik single was. Hoeveel leuke vrienden ik ook had, als ik op een mooie zomerse dag alleen was, bekroop me regelmatig het gevoel dat ik de enige op de wereld was die niets leuks te doen had en eenzaam thuis zat. En hoe fijn ik het ook toen al vond om af en toe alleen te zijn, op dat moment móest ik dit gevoel zo snel mogelijk laten verdwijnen. Niets doorvoelen… ik moest dit oplossen en zo snel mogelijk iemand vinden om mee af te spreken!

Deze neiging herken ik ook bij veel van mijn klanten. Niets voor niets zeggen ze vaak dat ze een relatie willen omdat ze dan samen met hun partner leuke dingen kunnen ondernemen. En dat het hen heerlijk lijkt om niet meer altijd moeite te hoeven doen om iets af te spreken. In de vakanties, de feestdagen en gewoon die mooie weekenddagen in de zomer. Niet omdat ze geen vrienden hebben, maar omdat vrienden nou eenmaal niet altijd beschikbaar zijn en soms druk zijn met partner of gezin.

Als je je als single regelmatig alleen voelt en iets wilt doen aan je eenzaamheidsgevoel is dat heel logisch. Mensen zijn nu eenmaal sociale dieren en aandacht en emotionele verbinding zijn basisbehoeftes van de mens. Niet voor niets blijkt uit onderzoek dat eenzaamheid slecht is voor de mentale én fysieke gezondheid. Goede relaties versterken het immuunsysteem, bevorderen het herstel na een operatie en verminderen de kans op angst en depressies, om maar wat te noemen.

Het wordt pas een probleem als de gedachte aan alleen zijn je meteen grote angst aanjaagt. Als je niet een dagje of avond op jezelf kan zijn omdat je je dan meteen eenzaam en verlaten voelt. En je dat eenzaamheidsgevoel koste wat het kost wilt vermijden. Als je, zoals sommige van mijn klanten, onmiddellijk overspoeld wordt door verlatingsangst als je even zonder gezelschap zit. En je meteen een oude ex gaat appen of een Tinderdate probeert te regelen, om dit gevoel maar niet te hoeven ervaren.

Het is dan fijn om je gevoelens gewoon toe te leren laten. Ook die van eenzaamheid. Om te beseffen dat je het gevoel hébt, maar niet bént. Dat je niet alles meteen hoeft te fixen. En niet elk moment een ander nodig hebt om jouw ongemakkelijke gevoelens op te lossen. Dat je gevoelens, als je ze echt ruimte geeft, ook weer voorbijgaan. Oftewel, dat je met jezelf kan zijn, ook als het even minder prettig is.

En omdat ik dat een stuk beter kan dan vroeger, hoefde ik niet meteen toe te geven aan mijn eerste impuls om snel wat te gaan ondernemen met die ene bekende die net als ik nog in Utrecht vertoefde. En daarom heb ik nu een opgeruimde, lege mailbox. En kijk ik alweer uit naar mijn volgende dag alleen, zodat ik ook mijn financiële administratie kan doen!

Hoe kunnen wij je helpen?

Wil jij ook leren omgaan met gevoelens van eenzaamheid of verlatingsangst? Of wil je gewoon wat hulp bij het vinden van een partner om leuke dingen mee te doen? Wij hebben een coachingsprogramma ontwikkeld waarbij we je helpen om relaxter een duurzame relatie aan te gaan. Kom eens langs voor een vrijblijvend en gratis kennismakingsgesprek.

Afgelopen week waren mijn ouders zestig jaar getrouwd. Zestig jaar… in mijn ogen een ongelooflijke prestatie. Tijdens het diner die dag vroeg ik mijn vader wat hun geheim was. Mijn vader dacht een tijd na en zei toen: “Het zijn drie dingen. Nummer één is het elkaar accepteren zoals je bent. Nummer twee is interesse tonen in elkaar. En nummer drie is het uit (blijven) gaan van de goede intenties van de ander.

Mijn vader zat, zonder dat hij het wist, dichtbij wat de literatuur er over vertelde. Die avond dacht ik nog over zijn antwoord na. Ik vroeg me af hoe goed ik deze punten eigenlijk zelf in de praktijk bracht…

Mijn conclusie: Met nummer één en twee zit het wel goed: ik accepteer mijn man zoals hij is en ik toon ook na tien jaar altijd nog veel interesse. Maar op punt drie, het uitgaan van zijn goede intenties, heb ik tot mijn schaamte soms nog best wat te winnen.

Zoals afgelopen week: mijn man had mijn fiets geleend en prompt het fietssleuteltje verloren. Hij beloofde het meteen de volgende dag op te lossen en een reservesleutel te laten maken. Toen ik er die avond naar vroeg, zei hij dat hij er niet toe was gekomen. In plaats van dat ik vroeg wat er aan de hand was schoot er ogenblikkelijk door mijn hoofd: “Zie je wel, hij vindt zijn werk weer belangrijker!” En even snel vloog er een geïrriteerde reactie mijn mond uit. Oeps…

Gelukkig kan ik ondertussen redelijk snel herkennen als iemand een oud pijnpunt van mij triggert. En gelukkig kent mijn man mijn pijnpunten ook. Daardoor escaleerde het niet. Maar als ik het na tien jaar nog moeilijk vindt er automatisch vanuit te gaan dat mijn man het beste met mij voor heeft, hoe moeilijk is het dan datzelfde in je achterhoofd te houden als je iemand nauwelijks kent?

En precies dat zie ik als één van de grootste hobbels bij singles die aan het daten zijn. Doordat een aantal van hen in eerdere relaties geschaad is en/of hun oude pijnpunten op hun kersverse date projecteert, gaan ze met wantrouwen een date in. Maar al te vaak zien ze in onschuldige acties van de ander hét bewijs dat de ander slechte intenties heeft. “Weer zo’n zelfde type…” denken ze dan. Om er vervolgens snel mee te stoppen.

Dit was ook het geval bij Berend, een coachklant van me. In een eerdere sessie hadden wij zijn oude pijnpunten verkend, die mogelijk een rol speelden in hoe hij met relaties omging. “Ik moet presteren, anders ben ik niet goed genoeg” was zo’n oude pijnlijke overtuiging, die hij al in zijn jeugd van zijn vader had meegekregen.

Berend was nu al twee maanden aan het daten met een leuke vrouw, waar hij tot dan toe erg enthousiast over was. Toen Berend ineens vertelde dat hij twijfelde, was ik dan ook erg benieuwd wat er aan de hand was.

“Ze wil me te veel veranderen en is veel te kritisch” begon Berend. Toen ik vroeg wat er gebeurd was, kwam al snel de aap uit de mouw: tijdens de seks had de dame in kwestie gezegd dat ze het fijn zou vinden als Berend haar iets zachter aanraakte. Berend was geschrokken en had zich meteen teruggetrokken en gezegd dat hij “te moe was”. De volgende dag was zijn getwijfel over hun match begonnen.

Het duurde even voordat Berend besefte dat hij zo gekwetst was doordat hij geraakt was in zijn oude overtuiging. Dat de opmerking van zijn date hem het gevoel gaf dat hij moest presteren en niet goed genoeg was. En dat zij misschien wel goede intenties had en juist met haar opmerking de intimiteit had willen vergroten.

Merk jij dat jij ook vaak uitgaat van negatieve intenties van je date? Je hebt vast een goede reden en natuurlijk hoef je niet overal naïef in mee te gaan. Maar eerst even checken wat de bedoeling is van de ander voordat je negatieve conclusies trekt, kan zeker helpen. En kan voorkomen dat je misschien wel een potentieel goede relatie verbreekt.

Neem het maar van mijn vader aan, die heeft zestig jaar ervaring!

Hoe kunnen wij je helpen?

Wil jij ook leren je belemmeringen bij het aangaan van een relatie op te lossen? Kom dan eens vrijblijvend met ons praten. Wij hebben een coachingsprogramma ontwikkeld waarbij we je helpen om relaxter een duurzame relatie aan te gaan. Kom eens langs voor een vrijblijvend en gratis kennismakingsgesprek.

“Ik pleit voor meer flirtcursussen! En ik vertel mijn vrienden die bij universiteiten werken dat ze ook vakken moeten geven over de psychologie van een huwelijk en over de keuze van een partner….”.

Dit citaat zou uit mijn mond kunnen komen, maar aan het woord is Dave Brooks, een invloedrijke columnist van de New York Times. Hij vertelde afgelopen februari in een interview in de Volkskrant over het belang van het leren aangaan van relaties. En hij roerde daarin ook een onderwerp aan dat sterk bepaalt of contact goed verloopt, namelijk: mensen die vragen stellen en mensen die dat niet doen.

En laat dit nou ook bij het daten een hot topic zijn. Want als er iets is waar veel singles (en laat ik eerlijk zijn, vooral vrouwen) na een date tegen mij over klagen, dan is het dat er zo weinig vragen gesteld worden.

“Hij praatte alleen maar over zichzelf!” en “Hij vroeg totaal niet door”, hoor ik regelmatig. Maar ook: “zij kletste zoveel, ik werd er gek van!”. En ja, voor velen is dit niet alleen een reden om te klagen, maar ook om de date acuut te stoppen!

Ook ik was zo iemand die klaagde toen ik aan het daten was. In het verleden was ik sowieso niet zo scheutig met het uit mezelf delen van (persoonlijke) informatie. Pas als de ander echt geïnteresseerd leek, vertelde ik iets meer over mezelf. En als een date vervolgens niet genoeg doorvroeg lachte ik beleefd, ging ik direct weer over tot de vraagstel-stand en liet ik achteraf weten dat ik niet door wilde daten.  

Tegenwoordig laat ik in gesprekken meer van mezelf zien, ook als de ander niet een bedreven doorvrager is. Toch betrap ik mezelf erop dat ik regelmatig mijn interesse verlies als mensen in mijn ogen te veel “zenden”.

Waarom is dat? Waarom is het stellen van vragen op een date zó belangrijk? Waarom haken zoveel mensen af als iemand veel vertelt, ook al zijn het nog zulke interessante verhalen?

Het antwoord is dat mensen het stellen van vragen associëren met échte interesse en aandacht. En mensen willen niets liever dan gezien en gekend worden. Doordat de ander vragen stelt, krijg je het gevoel dat die ander écht wil weten wie je bent. Of zoals Dave Brooks zegt: “Vragenstellers richten het warme licht van hun aandacht op mensen en geven hen het gevoel dat ze groter en completer zijn, gerespecteerd en gezien.”

Als dit dan zo belangrijk is, waarom doen dan toch zoveel mensen dat niet? Je zou toch zeggen dat je automatisch veel interesse hebt in je date, je wilt die ander immers leren kennen?  Redenen die ik regelmatig hoor zijn bijvoorbeeld: “Ik ben te veel met mezelf bezig: hoe ik over kom of hoe ik indruk kan maken,” “Ik heb geleerd dat vragen stellen onbeleefd is”, of “De ander stelt veel vragen aan mij, dus blijf ik lekker op de praatstoel zitten”.

Als jij ook weinig of geen vragen stelt, richt je dan eens op het maken van meer verbinding tijdens het daten. Wees oprecht nieuwsgierig naar de ander. Besteed de volle aandacht aan de ander, en je geeft die persoon een fijn gevoel. Over zichzelf, maar ook over jou en de date.  

Maar ik pleit ook voor de andere kant: Heb jij te maken met een niet-vragensteller? Schrijf de ander niet meteen af. Misschien is de ander niet ongeïnteresseerd, maar spelen andere redenen een rol. Geef ook dan liefdevolle aandacht, stel de ander op zijn of haar gemak en vertel op milde wijze wat je nodig hebt. Wie weet komt er dan ook echte verbinding, en een heel mooie date, uit voort!

Hoe kunnen wij je helpen

Wil jij nog veel meer tips over hoe je je dates succesvoller kan laten verlopen?  Schrijf je dan nu in voor de training “Succesvol daten: verbinding en aantrekkingskracht”

Of wil je jouw pad naar de liefde een stuk gemakkelijker maken? Kom dan eens vrijblijvend met ons praten. Wij hebben een coachingsprogramma ontwikkeld waarbij we je helpen om relaxter een duurzame relatie aan te gaan. Kom eens langs voor een vrijblijvend en gratis kennismakingsgesprek.

Uitzicht op de zee, de bergen en een stralende zon… dat is wat ik zie als ik boven mijn laptop uitkijk. Gevoelens van rust en dankbaarheid overvallen me. Wat ben ik blij dat ik hier zit!

Elk jaar werk ik een maand vanuit Spanje. Ik werk én houd een beetje vakantie. Want een Spaans huis huren in februari is betaalbaar en ik kan mijn coachklanten ook op afstand vooruit helpen. Dus waarom niet?

Het “waarom wel” is in ieder geval heel duidelijk. Ik merk op deze afstand weer hoe vaak ik in Nederland “aan sta”. Veel aan het werk, veel sociale activiteiten en altijd wat te doen. Ik ben alerter, maak meer adrenaline aan en heb mijn voelsprieten constant uitgestoken in sociale situaties. Handig voor mijn werk, maar te lang in “standje aan” doet niemand goed, ook mij niet.

Deze alertheid zie ik ook vaak bij mijn klanten. Met name als er een potentiële nieuwe liefde in hun leven is staan ze constant aan. Constant wegen ze af of ze het wel goed doen, of ze wel het goede voelen, of ze niet afgewezen worden. De stress loopt regelmatig hoog op. Geen wonder dat ze even bij moeten komen als het daten stopt of het contact toch wordt afgebroken.

Zo ook Hester. Zij vertelde: “Ik heb nu 3 dates gehad met Alwin. Bij de eerste date voelde ik me nog vrij en vol zelfvertrouwen. Maar daarna begon het gepieker en gestress al. Na veelvuldig appen kreeg ik ineens geen berichtjes meer. Alles voelde ineens onveilig. Ik dacht eindeloos na over wat ik verkeerd zou kunnen hebben gezegd of gedaan.

Toen Alwin me daarna gewoon weer appte was ik weer even opgelucht, maar ook tijdens de date daarna was ik er constant alert op of ik niets verkeerds zei of deed. Toen hij ergens kortaf op reageerde voelde ik me meteen afgewezen. Ik was doodmoe toen ik thuiskwam…”

Als het gevoel van voortdurende alertheid in je liefdesleven je bekend voor komt, is het goed om daar eens nader naar te kijken. Regelmatig heeft het te maken met je hechtingsstijl. Als je een onveiliger hechtingsstijl hebt, ben je gewend om alert te zijn op onveiligheid in je omgeving. Soms komt dat voort uit een onveilige situatie in een eerdere relatie, maar vaak ontstaat die al in je jeugd.

Misschien had jij in het verleden ook een reden om goed af te stemmen op je omgeving. Moest je bijvoorbeeld constant goed opletten of je vader niet weer boos werd, of dat je je moeder niet tot last was. Je leert dan al vroeg goed op je tellen te passen en goed je voelsprieten uit te steken, want voor je het weet dreigt er afwijzing.  

Het is dan de kunst om in je latere leven – en vooral je liefdesleven – weer te zorgen voor een veilig gevoel in jezelf. Om te voelen dat je nu je volwassen bent en veilig bent, en afwijzing best aan kan. En dat je best een keer iets fout mag doen, zonder dat alles misgaat.

Hester uit het bovenstaande voorbeeld werd zich steeds meer bewust van haar eigen mechanismes. Zij leerde om meer rust in zichzelf te creëren, ook als het daten spannend werd. Dat gaf haar veel meer ruimte om ook te kijken naar haar eigen behoeftes en om te voelen wie er echt bij haar paste.

Je hoeft dus echt niet naar de Spaanse zon voor wat meer rust. Maar ach, mag een mens ook een excuus hebben 😉?

Hoe kunnen wij je helpen

Wil jij het pad naar de liefde gemakkelijker maken? Kom dan eens vrijblijvend met ons praten. Wij hebben een coachingsprogramma ontwikkeld waarbij we je helpen om relaxter een duurzame relatie aan te gaan. Kom eens langs voor een vrijblijvend en gratis kennismakingsgesprek.

Valentijnsdag: Een dag waarop mensen elkaar de liefde betuigen. Een dag waarop veel verliefde stelletjes een etentje plannen, elkaar een kadootje geven of iets romantisch gaan doen. Maar ook een dag die veel singles maar liever snel voorbij laten gaan, omdat je als single niet geconfronteerd willen worden met “dat iedereen om je heen gelukkig is in de liefde, behalve jij”.

Maar misschien ken je ook deze traditie nog: Valentijnsdag was nog niet zo lang geleden dé dag waarop je een anoniem kaartje stuurde naar je heimelijke liefde. De dag waarop je eindelijk je lang opgekropte liefde kenbaar kon maken, zonder dat het risico op afwijzing te groot was (want je ondertekende je “kaart vol hartjes” natuurlijk niet). Het was ook de dag waarop je verlangend naar de brievenbus liep, hopend op een bericht van die nog onbekende prins(es) op het witte paard.

Ik kan het me nog steeds herinneren, die keer in mijn studententijd, dat er op de deurmat ineens maar liefst 5 kaarten lagen van een onbekende aanbidder. Ik kon mijn geluk niet op. Een dag lang was ik aan het fantaseren over wie deze mysterieuze liefde in spé kon zijn. Ik was enigszins teleurgesteld toen het “gewoon” mijn overbuurjongen bleek te zijn, die minstens twee keer per week bij mij en mijn huisgenoot kwam eten. Maar stoer vond ik het wel, dat hij op deze manier zijn beginnende verliefdheidskriebels kenbaar maakte.

Eigenlijk was het ook heel handig, dat je op deze manier nog even een tussenstapje kon maken in het bekennen van je liefde. Maar het zet ook aan het denken: waarom is het zo moeilijk om kenbaar te maken dat je een ander leuk vindt?

Ik hoor van mijn klanten dat ze soms maanden verliefd zijn op die leuke persoon van de sportschool, die buurman, of die vriendin van die ene vriend. Maar het vertellen? Nooit. Stel je voor dat het niet wederzijds is. Ook tijdens het daten blijven velen afstandelijk. Ze sturen niet te veel berichtjes, en laten vooral niet merken hoe geïnteresseerd ze zijn in die ander.

Alles beter dan dat die ander weet dat ze hem of haar daadwerkelijk leuk vinden. Misschien kom je wel te “needy” over…! Zelfs op een leuk iemand afstappen en een praatje maken, is voor velen vaak een grotere drempel dan met een bungeejumptouw van een brug springen.   

Ik weet zelf maar al te goed hoe spannend het kan zijn om je gevoelens voor de ander te uiten. Ik had ooit een etentje met een verre collega, en merkte dat ik hem heel erg leuk vond. Omdat ik wist dat ik hem weer maanden niet zou zien, stuurde ik hem de volgende dag met knikkende knieën een berichtje. Of we het etentje nog een vervolg konden geven?

Hij liet me een dag wachten. Die dag duurde in mijn hoofd zeker een week. En toen hij me daarna belde (dat vond hij netter) om me omstandig uit te leggen dat het niet wederzijds was, kon ik wel door de grond zakken.

Maar toch ben ik blij dat ik de stap destijds genomen heb. Afgewezen worden is niet leuk, je dromen laten verbrijzelen, over wat er mogelijk zou kunnen zijn tussen jullie, evenmin. Maar is eeuwig wachten op iemand die jou niet wil, beter? Of het scenario dat die ander niet verder met je wil daten, juist omdat je zo afstandelijk blijft, niet erger? En belangrijker: wil je echt de kans voorbij laten gaan dat het misschien wél wederzijds is en jullie samen gelukkig worden?

De angst voor afwijzing is een heel natuurlijk gegeven; jouw “reptielenbrein” wil je beschermen tegen pijn. Maar een ander verhaal is of je je leven daardoor moet laten bepalen. Je hebt niet voor niets ook een bewust brein meegekregen die zich boven je oer-angsten kan plaatsen. Die kan zeggen: “Ik ben er bang voor, maar ik doe het toch”.

En ter geruststelling, mijn overbuurjongen in de studententijd kwam na een wat ongemakkelijk begin gewoon weer bij me eten. En ik kon gewoon weer samenwerken met die ene collega. Ik heb het gewoon weer overleefd. Dus heb jij een nog onbeantwoorde liefde? Grijp vandaag je kans: stap op de ander af, schrijf dat berichtje of doe gewoon dat anonieme kaartje door de bus!

Hoe kunnen wij je helpen

Wil jij leren hoe je op die leuke ander kan afstappen, contact kan leggen en kan flirten, zonder dat de angst voor afwijzing je te veel in de weg staat? Kom dan naar de workshop “Leer flirten en contactleggen in één middag”. Of wil je meteen alle belemmeringen te lijf gaan die een mooi vervullend liefdesleven in de weg staan? Kijk dan eens naar ons coachingsprogramma “Laat de liefde werken“. Zet die eerste stap (je overleeft het vast) en kom eens gratis en vrijblijvend kennismaken!