Als je zegt dat je alleen wilt blijven heb je bindingsangst! Dit is de stelling die Egil Linge en Dan Josefsson (min of meer) aanhangen in hun boek de Relatiesleutel. Immers, de mens heeft een aangeboren behoefte aan nabijheid. En dus ook de behoefte om een duurzame, intieme relatie aan te gaan. Goede vriendschappen kunnen deze behoefte gedeeltelijk, maar niet volledig vervangen. Als je langdurig geen liefdesrelatie aangaat, heeft dat te maken met dat het onveilig voelt om je te hechten. Kortom, je hebt dan angst om je te binden.
Als singlecoach zie ik vaak mensen die wel een relatie wíllen, maar waar dat maar niet lukt. Singles die de ander na een paar dates toch nooit leuk genoeg vinden. Of singles die alleen vallen op een onbereikbare (getrouwde of in het buitenland verblijvende) partner of onbetrouwbare partners (notoire vreemdgang(st)ers). Of singles die nooit langer relaties hebben dan een paar maanden omdat ze zich benauwd gaan voelen als het serieuzer wordt. En ja, als zij wel goede sociale vaardigheden hebben en voor de rest prima in staat zijn relaties te onderhouden met vrienden en familie, dan kan daar bindingsangst (of de variant verlatingsangst) aan ten grondslag liggen.
Anderzijds zijn er ook veel zogenaamde “happy singles”. Singles die (nog) flink van het vlinderen genieten. Of een heel andere variant: singles die na een foutgelopen relatie of het overlijden van een partner het wel goed vinden zonder. Deze singles worden soms boos als ze horen dat ik singles coach om een relatie te krijgen. Zij hebben het idee dat ik daarmee zeg dat zij als single niet gelukkig zouden zijn alleen. Of nog erger, dat zij überhaupt niet single zouden mogen zijn. Onzin natuurlijk!
De vraag is natuurlijk of deze laatste categorie singles bindingangst hebben. Zijn zij stiekem bang om een intieme relatie toe te laten of bang om uiteindelijk afgewezen te worden? Zijn zij door een eerdere relatie zo gekwetst dat zij het niet opnieuw aan durven gaan? Zijn zij door een onveilige hechting in hun jeugd niet in staat om zomaar een langdurige relatie aan te gaan?
Egil Linge en Dan Josefsson zeggen van wel. Ik hou het erop dat het per individu verschilt. In ieder geval is voor mij het onderscheid of je uiteindelijk een relatie wilt, of niet. Als jij dat niet wilt is dat prima, en blijft genieten van je leven als happy single. Net als vele anderen. Maar als je wel een relatie wilt, maar het lukt maar niet, dan zou je eens kritisch je eigen patronen onder de loep kunnen nemen, al dan niet met behulp van singlecoaching. Wie weet heb je last van bindingsangst of verlatingsangst en zou je als je daar vanaf komt, zomaar een leuke partner kunnen ontmoeten!
Meinou Lambeck
Meld je aan voor onze nieuwsbrief en je wordt regelmatig geattendeerd op nieuwe blogs en artikelen.
Herken je jezelf in dit artikel? Of heb je een mening hierover? Reageer dan hieronder.
Hallo!
Ik ken mijn beginnende relatie inmiddels 1,5 jaar. Het eerste jaar hebben wij ‘verspild’ door de machtsstrijd tussen verlatingsangst (en bindingsangst) vs bindingsangst. Ik ben keihard met mezelf aan de slag gegaan en mijn eigen verlatingsangst (en bindingsangst) zo goed als opgelost en zie ook dat hij heel duidelijk bindingsangst heeft! Ik merkte dat de dynamiek tussen ons tweeen een stuk beter werd. Geen ruzie meer, bij vertoon van ‘randwaarden’, nam ik afstand of deelde ik mijn gevoel. Ook heb ik hem een linkje gestuurd met bindingsangst en het daar bij gelaten. Uiteindelijk heb ik hier op een later moment om gevraagd (in zijn ‘liefde’ periode geeft hij aan dat hij gekwetst is door de vrouw waar hij een toekomst mee bedacht had, losbanig vroeger te zijn geweest maar een goede relatie te hebben met zijn ouders) Ik merkte dat hij mij meer begon op te zoeken, en ook meer kenmerken begon te vertonen van ’toenadering’ (berichtjes op whatsapp, aanrakingen, hand vastpakken lange tijd verstrengeld, besloot uit zichzelf om te blijven slapen ipv letterlijk ‘weg te rennen’. Voorheen verweet hij mij dat ik andere had, wantrouwde mij erg.. dat in twijfel trekken is grotendeels over!…). Ik merk dat mijn houding naar hem een deel van de randwaarden heeft doen verdwijnen. Door corona heeft hij minder kans om te vluchten in verschillende banen, woonplaatsen ect. Hij heeft er voor gekozen om zijn huis te verbouwen ivm zijn ‘leefcomfort te vergroten’. Opzich een goede keuze. Ik ben het gesprek met hem aangegaan, maar hij denkt dat het ‘vanzelf overgaat’ en is zich niet bewust van zijn onderbewuste en alle afzwijgingen die hij mijn kant op strooit.. Inmiddels neem ik dat niet persoonlijk meer, waardoor ik hem ook rust en ruimte kan geven en niet meer boos wordt. Ik ben me gaan realiseren dat wij van elkaar wel echt potentiele partners zouden kunnen zijn (zelfde relatiewaarden hebben en ook veel op elkaar lijken – klik hebben.
Helaas merk ik sinds de laatste weken dat het maken van ‘afspraken’ met hem, nog moeilijker wordt dan voorheen. Op het begin kwam het vooral uit hem (mijn eigen angst en vanuit hem de bevestiging laten komen), echter weet ik dat hij de bevestiging nu van mij nodig heeft nu hij steeds kwetsbaarder wordt. Alleen, loopt hij nu weg, als ik rustig naar hem toe loop en hem niks verplicht… Hij geeft heel duidelijk aan dat ik ‘hem moet uitnodigen’, maar wanneer ik dat nu doe kon hij alleen heel laat op de avond of bij de laatste keer zelfs niks meer laat horen, terwijl het wel gelezen wordt op whatsapp..
Wat kan ik in deze situatie het beste doen? Ik heb het namelijk al eerder geruime tijd gelaten, maar als ik na een aantal weken contact met hem opnam, nadat hij mij ‘onbewust’ afwees, vroeg hij zich af waar dat ineens vandaan kwam en had hij er eigenlijk op gewacht.. Het liefst wil ik natuurlijk open met hem kunnen praten hierover en zien, maar door zijn angst, komt een reallife afspraak helaas niet tot stand..
// 1 Hij geeft heel duidelijk aan dat hij mijn bevestiging nodig heeft en mijn initiaitief, maar als ik hem dat nu geef.. neemt hij afstand, terwijl hij wel mijn ‘bevestiging’ nodig heeft dat ik er nog ben ondanks dat hij niet door heeft dat hij mij wegduwt. Nadat ik een voorstel gedaan had om af te spreken en hij het gelezen had, heb ik het open gelaten en niks meer gestuurd. Echter weet ik niet wat verstandig is om te doen. (1) Hem rust geven en afstand nemen, maar waarschijnlijk ook de indruk wekken dat ik ‘weg ben’, en hij mijn bevestiging vandoor vertrouwen in zijn overtuiging kwijtraakt – of – (2) Moet ik een berichtje sturen waarin ik aangeef dat ik denk dat hij ruimte nodig heeft, mijn gevoel erbij zonder verwijten en het initiaitief voor contact bij hem leg, zodat ik hem daarin vertrouwen kan geven?
// 2 Kan het zijn dat mijn houding die veranderd is, ervoor gezorgd heeft dat hij meer ‘gevoelens’ ontwikkeld of zelfs strijd tegen verliefdheid (hij noemde mij wel ‘future wifey, door het 4 uur lang mijn hand vasthouden, vertelt al te graag over zijn kinderwens en deelt zijn ‘eigen’ toekomst plannen wel met mij uitzichzelf als we samen zijn zonder dat ik er om vraag ect..), waardoor het constrast steeds groter lijkt te worden bij hem?
Ik ben benieuwd of u wellicht een advies hierover hebt en wie weet hebben andere lezers er ook wat aan. Ik ben in ieder geval blij met alle blogs en reacties, heeft mij zoveel duidelijkheid gegeven, waardoor ik niet meer wacht – en ook door kan gaan!