Onveilige hechting als oorzaak van moeite met een relatie

Onveilige hechting maakt het aangaan van een relatie een stuk lastiger. Wat betekent je manier van hechten voor je latere relaties? En wat betekent “onveilige hechting”? En tenslotte: wat kun je eraan doen als je onveilig gehecht bent? In dit artikel lees je er alles over.

De termen  “hechting”  en  “onveilige hechting”  worden vaak genoemd als oorzaak van de moeite die je kan hebben met relaties. En helaas is dat ook de realiteit. De wijze waarop je in je jonge jaren bent gehecht aan je ouders en andere belangrijke anderen, speelt een grote rol in je latere liefdesleven. Gelukkig is ook gebleken dat onveilige hechtingsstijlen veranderbaar zijn.

Wat is de invloed van hechting nu eigenlijk?

Onveilige hechting

De eerste, en ook bekendste onderzoeker die de invloed van hechting onderzocht, was de psychoanalyticus Bowlby. Bowlby ontdekte dat hoe we als kind een band krijgen met onze ouders, sterk overeenkomt met hoe we als volwassenen een band met onze partner opbouwen.

Als mensen zich dus niet goed hebben kunnen hechten aan hun ouders zie je dat terug in latere relaties. Deze verlopen vaak stroef en met veel conflicten. Maar onveilige hechting zorgt niet alleen voor problemen in de relatie. Wij hebben gemerkt dat onveilige hechting ook het aangaan van een nieuwe relatie enorm kan hinderen.

De relatie met de ouders bepaalt je hechtingstijl

Problemen in de hechting kunnen bijvoorbeeld ontstaan doordat ouders ten tijde van de opvoeding zelf teveel problemen hadden. Denk aan een situatie waarin moeder depressief is, of vader aan de drank is. Misschien hebben ze een tijd lang geen aandacht voor hun huilende baby of peuter. Het kan ook zijn dat ouders het sowieso lastig vonden om met de emoties en behoeftes van hun kind om te gaan. Bijvoorbeeld omdat ze dat zelf nooit geleerd hebben. Hun gedrag kan door een kind als afwijzend en onveilig worden ervaren. En dankzij onveilige ervaringen in de jeugd, kunnen we ons in het heden onveilig voelen in (het opbouwen van) relaties. Wat voor een “hechtingstijl” je vroeger hebt ontwikkeld, is dus heel belangrijk.

Veilige hechting

Mensen met een veilige hechtingsstijl zijn opgegroeid met ouders die voldoende liefde en aandacht gaven. Zij voelen zich later over het algemeen zelfverzekerd in de liefde. Zij zijn niet bang voor intimiteit of afhankelijkheid. Maar ook zijn ze niet snel bezorgd om verlaten te worden of alleen te zijn.

Marieke is veilig gehecht
“Ik ben sinds kort een leuke man tegen gekomen. Ik wil hem graag vaker zien, want we hebben het ontzettend leuk samen. Wat ik graag wil is ontdekken of we nog meer met elkaar gemeen hebben, in ieder geval kan ik er nu erg van genieten. Ik heb wel ontdekt dat hij soms wat ongeduldig is en wel erg dominant kan zijn, maar ja, iedereen heeft mindere eigenschappen. Dit weekend ga ik een weekend weg met vriendinnen, maar daarna kunnen we vast snel weer afspreken.”

Onveilige, angstige hechting

Mensen met een onveilige hechtingsstijl zijn simpel gezegd onder te verdelen in mensen met een angstige hechtingstijl of een vermijdende hechtingsstijl. De eerste groep, mensen met een angstige hechtingstijl (ook wel ambivalente/gepreoccupeerde hechtingsstijl genoemd), zijn vaak open over hun gevoelens en zoeken snel intimiteit. Zij ervaren al vroeg in een relatie een sterke behoefte aan een partner. Ze voelen zich alleen maar een half mens. Daarom zoeken ze veel bevestiging en kunnen ze snel argwanend of jaloers zijn of claimend gedrag vertonen. Verlatingsangst speelt een grote rol.

Saskia is onveilig angstig gehecht
“Ik ken hem nog maar kort, maar ik ben behoorlijk verliefd. Ik ben constant met hem bezig. Gisteren hadden we een hele leuke avond samen. Maar nu heeft hij al de hele dag én avond niets laten horen. Ik kijk elk kwartier om mijn telefoon, maar steeds niets. Eerst probeerde ik allerlei redenen te verzinnen waarom hij geen contact opneemt, maar nu word ik steeds bozer. Wat denkt hij wel: eerst zegt hij allemaal leuke, lieve dingen en nu laat hij me gewoon stikken. Hij vindt me gewoon niet belangrijk. Misschien moet ik hem maar appen dat ik er gewoon mee kap!”

Onveilig vermijdende hechting

Hans Gierkink over vermijdende hechting (bindingsangst) in Boer zoekt vrouw

Mensen met een onveilig vermijdende hechtingstijl vinden nauw contact met anderen niet erg prettig. Ze bewaren graag afstand in een relatie. Ook vinden ze het erg onprettig als ze het gevoel hebben dat de ander wat van ze verwacht. Mensen met deze hechtingsstijl worden vooral door ratio gestuurd en proberen vaak te bedenken in plaats van te voelen of de ander de moeite waard is. Ze trekken zich vaak terug als ze voelen dat ze onder druk komen te staan.  Bindingsangst speelt een grote rol.

Bart is onveilig vermijdend gehecht
“Ik ken haar nog maar 3 maanden,  en ik vond haar erg leuk. Even vroeg ik me zelfs af of ik verliefd was. Maar gisteravond voelde ik me ineens benauwd. Ze had het erover dat ze wilde dat ik mee ging naar een feestje met al haar vrienden. En ze had het ook al over samen op vakantie. Daar ben ik nog helemaal niet aan toe. Ze doet me denken aan mijn ex, die claimde me ook altijd zo. Ik wil me gewoon vrij kunnen voelen en dat doe ik nu niet meer. Dit is volgens mij een teken dat ik er beter mee kan stoppen, als ik nu al dit soort twijfels ervaar. Ik weet ook eigenlijk helemaal niet of ik haar echt wel zou leuk vind, gisteren viel me eigenlijk ook ineens op dat ze soms heel raar kan praten…”

Onveilige hechting is een aandachtspunt bij de start van een relatie

Als je een onveilige hechtingsstijl hebt, ben je overbezorgd dat nabijheid en verbondenheid leidt tot afwijzing. Dit kan in alle fases in een relatie een rol spelen. Maar juist in een startende relatie, waar onzekerheid nog een grote rol speelt, kan de onveilige hechting je parten spelen. De angst kan er zelfs toe leiden dat je maar liever single blijft. Gelukkig is er wel wat aan te doen.

Oplossingen voor onveilige hechting

Uit onderzoek is gebleken dat je hechtingsstijl niet onveranderbaar is. Door bijvoorbeeld langdurig in een relatie te zitten met iemand met een veilige hechtingsstijl, kan de invloed van je ervaringen in je jeugd afnemen. Daarnaast kun je ook zelf zorgen dat de onveilige hechting een minder negatieve invloed heeft op je relaties. Dit laatste kan al dan niet onder begeleiding.

Wil je iets doen aan de invloed van onveilige hechting? Dan is het in de eerste plaats van belang bewust te zijn van wanneer deze onveilige hechtingsstijl een rol speelt: Is het met name als je net iemand ontmoet, of blijft het in je hele relatie parten spelen? En hoe uit het zich bij jou?

Herken je eigen signalen

Heb je een vermijdende stijl dan wijs je misschien al iedereen af voordat je echt in een relatie stapt. Het kan zich ook uiten doordat je steeds blijft twijfelen of je huidige partner wel de ware is.

Heb je een angstige stijl, dan kan je onzekerheid vooral in het begin van de relatie tot claimend of onzeker en aangepast gedrag leiden. Maar het kan zich ook verder in de relatie uiten in overdreven jaloezie of verlatingsangst.

Dit is bij iedereen anders en het is handig als je jouw patronen kent. Een singlecoach kan je helpen deze in kaart te brengen.

Zelfvertrouwen versterken

Heb je moeite om je veilig te hechten in je huidige relaties, dan speelt er ook vaak een gebrek aan (zelf)vertrouwen. Je vind jezelf niet de moeite waard en/of hebt het gevoel dat anderen niet te vertrouwen zijn. Door beperkende overtuigingen en negatieve gedachten over jezelf en anderen te verminderen en een positiever zelfbeeld te ontwikkelen, kun je ook zekerder en met meer vertrouwen relaties aangaan. Ook hierbij kan singlecoaching je helpen.

Niet meteen handelen op je impulsen

Uit een onveilige hechtingsstijl komt in (beginnende) relaties niet effectief, en soms zelfs schadelijk gedrag voort. Zo zagen we in de eerdere voorbeelden dat Saskia met een onveilig angstige hechtingsstijl haar net nieuwe partner steeds wilde appen om bevestiging. En ze wilde plotseling stoppen met de relatie als ze die bevestiging niet kreeg. En dat Bart met een onveilig vermijdende hechting afstand wilde nemen of eveneens stoppen met de relatie. Als je eenmaal weet dat dit voortkomt uit onveilige hechting, dan kun je patronen doorbreken door er niet automatisch op te acteren. Doe in plaats daarvan iets anders, hoe veel moeite en angst dat soms met zich meebrengt. Op de lange termijn levert dit immers veel op!

Communiceer erover

Als je je bewust bent van je eigen patronen, communiceer er dan over met je partner. Spreek uit waar jij je prettig bij voelt en leg uit waarom je soms op een bepaalde wijze reageert. Als je je emoties deelt worden ze vaak vanzelf minder overheersend. Open communicatie en onderling begrip kunnen veel problemen oplossen én voorkomen!

Hulp bij het omgaan en herstellen van een onveilige hechting

Zoals we al schreven, is er iets aan een onveilige hechtingsstijl te doen. Dit gaat veel sneller en gemakkelijker als je daarbij professionele begeleiding krijgt. Ook is de kans op succes een stuk groter als je het niet alleen hoeft te doen. Om te zorgen dat jouw onveilige hechtingsstijl je niet langer belemmert om een vervullende, liefdevolle relatie aan te gaan, hebben we het coachingsprogramma “Laat de liefde werken” ontwikkeld. Hierbij werken we stap voor stap aan het ontwikkelen van een veiliger stijl, en zo kom ook jij in die fijne relatie. Wacht niet langer en neem contact op voor een gratis en vrijblijvend kennismakingsgesprek.

Schrijf je in voor onze nieuwsbrief. Dan krijg regelmatig nieuwe artikelen en tips in je mailbox.

Heb je ook een mening hierover of herken je jezelf in dit artikel? Scrol dan helemaal naar beneden en reageer hieronder.

78 reacties op “Onveilige hechting als oorzaak van moeite met een relatie

  1. Wij zijn een Saskia en Bart, net als in het voorbeeld (maar dan omgekeerd in hechtingsstijl). Dat vonden we wel grappig. We zijn nu ongeveer 8 maanden samen, beginnende veertigers met elk kinderen. We zoeken onze weg en we merkten algauw dat we het elkaar niet makkelijk maken wat vertrouwen en verbinding betreft. We voelen ons beiden soms onzeker door de ander en dat resulteert dan in een woordenwisseling en elkaar negeren. De ene vlucht dan (of sluit zich af) en de andere blijft dan in paniek achter. Uiteindelijk maken we het telkens weer goed, maar toch willen we dat het vertrouwen in onze engagementen sterker is dan het onzekere gevoel. Hoe kunnen we hiermee omgaan? Vriendelijke groeten, Bart.

    1. Hoi Bart en Saskia,
      Dit soort patronen komen veel voor in (beginnende) relaties en het is natuurlijk vervelend voor je als je in een dergelijk patroon zit. Wat je kunt oefenen is dat wanneer je getriggerd wordt door je partner, voorbij de boosheid te gaan en naar het gevoel daarachter. Dat kan gekwetstheid zijn, angst om de ander te verliezen, afwijzing, etc. Als je dat uit druft te spreken, kom je weer echt met elkaar in gesprek. Geweldloos communiceren kan daarbij een grote hulp zijn. Heel veel succes en liefde samen.

      Hans Gierkink
      Singlecoach

  2. Hi,
    Mijn partner heeft gisteren een pauze in onze relaties ingelast. Hij heeft vermijdende hechtingsproblematiek. Ik kom te dicht bij, echte liefde, en dat benauwd hem. Hij heeft aangegeven hulp te gaan zoeken. Wat kan ik nu het beste doen? Ik heb er heel veel verdriet van, juist omdat ik heel begripvol ben (geweest).

    1. Hi Sim,
      Dat is een heel vervelende en lastige situatie voor je. Dan ben je heel begripvol en krijgt hij echt liefde, en dan neemt hij alsnog afstand. Het enige dat je kunt doen is hem even flink wat ruimte geven. Dan kan hij weer tot zichzelf komen. Hoe meer ruimte je hem geeft, hoe sneller hij weer in staat is tot liefdevol contact. Let er wel op dat de situatie wel verbeterd voor je op termijn. Dat je niet in een eindeloze aantrekken en afstoten relatie terecht komt.
      Veel sterkte en succes!
      Hans Gierkink
      Singlecoach

      1. Hi Sim,
        Dat is een heel vervelende en lastige situatie voor je. Dan ben je heel begripvol en krijgt hij echt liefde, en dan neemt hij alsnog afstand. Het enige dat je kunt doen is hem even flink wat ruimte geven. Dan kan hij weer tot zichzelf komen. Hoe meer ruimte je hem geeft, hoe sneller hij weer in staat is tot liefdevol contact. Let er wel op dat de situatie wel verbeterd voor je op termijn. Dat je niet in een eindeloze aantrekken en afstoten relatie terecht komt.
        Veel sterkte en succes!
        Hans Gierkink
        Singlecoach

  3. Ik ben onveilig gehecht.Verlatingsangst onzekerheid,ik heb dat gecommuniceerd met mijn vriend.
    Hij liet me weten vaar je eigen koers,daarmee voedde hij mijn angst.Hij wil zijn eigen gang kunnen gaan,heeft veel vrienden/vriendinnen. Maar ik werk met hem en vindt hem nog leuk.We hebben op die manier best lol wat we allebei prettig vinden.Maar als ik iets van hem vraag houdt hij de boot af,ik geef nog om hem,ben er te veel mee bezig!Wat kan ik doen weggaan?

    1. Hoi Louise,
      Ik snap dat dit een lastige situatie voor je is. Als je niks doet, blijft de situatie zo en wordt continu je verlatingsangst en onzekerheid getriggerd. Het beste kun je dit open met hem bespreken en aangeven hoeveel last je van de situatie hebt. Als dat niet helpt, kun je alsnog overwegen weg te gaan als het je teveel raakt. Zorg goed voor jezelf!
      Hans Gierkink
      Singlecoach

  4. Het lijkt wel of dat stukje over onveilige hechting over mij gaat. Echt woord voor woord van toepassing op mij. En net als ik denk dat het allemaal te laat is e jammer dan, kom ik op jullie site. Ik denk dat ik hier iets mee wil!

  5. Ik heb een leuke jongen leren kennen. We gaan nu een maand met elkaar om. Hij heeft een moeilijke jeugd gehad. Vorige week was hij heel enthousiast over ons, we waren heel close, uiten beide dat we verliefde gevoelens hadden en hadden het over de toekomst enz. Nu heeft hijruimte nodig om voorzichzelf na te gaan wat dit gevoel voor mij is en of het genoeg is. We hebben bijna geen contact. Ik wil hem alle ruimte geven, maar vraag me ook af of dit echt is wat goed voor hem is en wat ons kan helpen of dat deze ruimte creëren alleen maar de makkelijkste weg is en hij zo afstand van mij neemt. Dat maakt me best angstig!

  6. Wat een positieve en begripvolle reacties van de therapeuten!
    Ik kom zelf uit een relatie waarbij mijn partner een vermijdende hechtingsstijl heeft. Daar ben ik gaandeweg de relatie achtergekomen echter geen hulp gezocht. De laatste drie jaren van onze relatie heb ik mij steeds meer teruggetrokken en haar alle vrijheid gegeven die zij nodig had om te kunnen functioneren. Echter wel afspraken proberen te maken om elkaar te zien. Haar gemoedstoestand werd bepaald door haar ex man, waarvan zij een dochter heeft, is nu 19 jaar, en haar dochter. Haar ex was ronduit vijandig naar mij en haar toe. Haar dochter was een papa’s kindje, zoals zij dat zelf noemde en zij haatte haar moeder. De moeder, mijn partner, deed alles voor haar kind en was altijd voor haar beschikbaar ongacht plaats en/of tijdstip: 24 uur per dag 7 dagen in de week. Afspraken met haar dochter hierover maken was volgens mijn partner niet mogelijk (?) wat zoals zij zei: je weet toch hoe dat gaat. Ik probeerde haar duidelijk te maken dat ik het van belang vind om haar dochter duidelijke maken dat wij elkaar ook wel wilden zien en daarom is het maken van afspraken hierover voor mij belangrjjk. Vervolgens heb ik het maken van afspraken met mijn partner om elkaar te zien volledig losgelaten. Belangrijkste reden voor mij was om teleurstellingen te voorkomen: je denkt een afspraakje te hebben maar gaat niet door of haar dochter had weer de beschikbaarheid van mijn partner nodig. Ophalen, wegbrengen, geld etc etc. . Daar een opmerking over maken was tegen het zere been van mijn partner en geen discussie over mogelijk: “je snapt toch wel hoe dat gaat”. Om een lang verhaal kort te maken en samenvattend ben ik tot de volgende conclusie gekomen: Als de moeder niet kiest voor een gezonde relatie met haar partner, ook niet kiest voor zichzelf maar voor haar dochter door schuldgevoel, angst om haar te verliezen aangepraat door haar ex en dochter, dan verlies je het. Hoewel ik niet denk in termen van verliezen of winnen voelt dit las een verlies. Misschien moet ik zeggen een gemiste kans voor ons als stel en die ik nog steeds graag wil goedmaken met behulp van professionals. Het leven wordt voorwaarts geleefd en achterwaarts begrepen……

    1. Ik chatte een maand met een jongen, dan wilden we afspreken en begon hij mij te ghosten, ik voelde me erg aangetrokken tot hem en kon hem niet vergeten,ongeveer 2 maanden later toch weer contact en we ontmoetten elkaar. Na 2 maanden op de moment dat we terug zouden afspreken en de relatie toch wat serieuzer werd ( hij zou thuis slapen bij mij en mijn kinderen ontmoeten), is het contact met de schaar afgesneden.. hij las mijn berichtjes niet meer en is niet komen opdagen.. ik heb 3 weken later niets meer van hem gehoord. Ik vind het verschrikkelijk. Vanuit de verhalen die hij vanuit zijn verleden vertelde ben ik vrijwel zeker dat hij hechtingsproblemen heeft.. met zowel bindings- als verlatingsangst als gevolg.
      Mijn vraag is hoe ik hier best op reageer. Zeg ik hem mijn bemerkingen.. misschien herkent hij die signalen en kan er iets mee doen of werkt het juist omgekeerd om hrm te psychoanalyseren.. ik wil graag laten weten dat ik er ben voor hem, mijn gevoelens oprecht zijn en ik zijn tempo wil volgen.. moest hij ook nog om mij geven.”

  7. Ik ben de jongste v drie kinderen. Mijn ouders zijn getekend door de tweede WO en zelf slachtoffer van hun ouders (koud, afwijzend, kil….)Overleven was het belangrijkste. Mijn ouders hebben alles zelf opgebouwd en ons alledrie laten studeren. Toch herinner ik mijn jeugd als kil, ik voelde me alleen en stond er alleen voor. ons moeder kon dagenlang niks zeggen (negeren) en mijn vader was afwezig (opgeslokt door zijn werk als Germanist hoger onderwijs). Regelmatig schreef ik brieven naar mijn ouders maar er werd nooit over gepraat. Roze olifanten overal maar er werd over niks gepraat. Iedereen leefde op zijn eiland en ik voelde me altijd eenzaam maar ik dacht dat dat normaal was. Op 21 ben ik naar de US gegaan en heb er drie jaar gewoond. Altijd had ik relaties of flings waarbij ik mezelf totaal verloor en alles deed om maar goed genoeg te worden bevonden. Dit draaide altijd op een fiasco uit waardoor ik altijd werd bevestigd niet goed genoeg te zijn. Jarenlang stewardess geweest. Vrij en blij en bang voor elke vorm van intimiteit. Ik weet gewoon niet hoe een normale relatie eruit ziet. Mijn ex ontmoet. Was ik helemaal idolaat van ( voestuk). Cijferde mezelf weg en confirmeren om goed bevonden te worden. Identiteit kwijt. Kind gekregen. Toen totaal misgelopen. Op het einde ik de stekker eruit getrokken, met kind van een jaar opnieuw begonnen. Nu vijf jaar single. En ik kan het niet meer. Ik zit op slot precies.ik heb we een vermijdende friend w benefits die ik aanbid maar mijn stresscentrum alleen maar benut. Normale mannen vind ik saai. Het prototype v angstig – vermijdende hechting ik.

  8. Kan je ondanks lieve ouders, maar wel met een moeilijke thuissituatie vroeger, hechtingsproblemen ontwikkelen. Ik ben 36 en heb nog nooit een relatie gehad omdat ik altijd een soort van gemis gevoel heb gehad en altijd een soort van moederfiguur zocht. Die gevoelens liepen door elkaar heen en zijn erg verwarrend. Ik kom uit een gezin met een vader die last had van angst en paniekaanvallen en vaak was opgenomen, en mijn moeder heeft zo goed en kwaad als het ging alles bij elkaar proberen te houden. Ik heb nooit de behoefte gehad om troost te zoeken als er iets was en keerde me dan ook van mijn moeder af, en ik was ook geen knufkind zeg maar, maar ik heb altijd met dat gevoel gezeten. Dat ik iemand zocht die mij kon troosten of zoiets of weet ik ook niet zo goed. Ondertussen kan ik dus geen relatie aangaan. Ik heb met mijn moeder een soort van ‘raak me niet aan’ relatie, terwijl ik echt waar de liefste moeder heb en ze dit ook niet wil. Ze gaf aan dat ik haar altijd afstootte en dat ze het ook niet goed wist en toen maar een beetje opgaf. Met mijn vader had ik vroeger ook door alles een moeizame relatie door de thuissituatie. Kan dit toch voor hechtingsproblemen hebben gezorgd? Zoals ik me voel hoor ik me niet te voelen. Ik voel me daardoor ook leeg en heel eenzaam.

    Bij voorbaat bedankt voor een reactie….

    1. Beste Judy,
      Wat naar dat je je vaak zo alleen voelt. Ook met lieve ouders kun je hechtingsproblemen krijgen. Ouders doen vaak dingen met de beste intenties, maar het hangt er vooral af van hoe een kind dat ervaart. Een kind kan nog niet relativeren of zich verplaatsen in waarom ouders bepaald gedrag laten zien. Zeker op gevoelige kinderen kunnen “kleine voorvallen” of onbewuste gedragingen van de ouders veel impact hebben. Als je merkt dat dit je belemmert in een relatie is het misschien wel verstandig er iets aan te gaan doen. Zeker als je je vaak leeg en eenzaam voelt. Veel sterkte!

      1. Dank je wel voor de reactie. Ik denk niet dat ik een heel gevoelig kind was, wel heel temperamentvol geloof ik. Het was denk ik een hele moeilijke thuissituatie met altijd spanning en veel ruzies en opnames als het niet goed ging. Het gevoel heeft me altijd belemmert, en nu weet ik zelf wel waar het vandaan komt. Maar ja nu moeite om verliefd te worden, intimiteit en nog meer. Ik zal proberen er aan te werken want ik weet ook hoe het komt. Het is wel jammer allemaal want voor mijn gevoel heb ik veel gemist, en kinderen zit er door vruchtbaarheidsproblemen ook niet meer in. Moeilijke situate die ook heel erg eenzaam maakt.

      2. Ikzelf heb last van ambivalente hechting, dit zorgt ervoor dat ik veel affectie en bevestiging zoek. Dat dit problemen kan veroorzaken in relaties is wel heel erg duidelijk. Maar ik vraag mij nu toch af welke gevolgen het heeft voor de hechting van mijn eigen kind?

    2. Hoi judy,

      Ik heb je reactie doorgelezen en ik herken veel dingen. Vind je het misschien een idee om hier een keer over te praten via de app bijv? Het zou mij persoonlijk wel fijn lijken om met iemand te praten die het mogelijk begrijpt, omdat ik me soms zo alleen en onbegrepen voel.

      Groetjes Milou

    3. Beste Judy,

      Dit bericht doet me denken aan ‘codependency’, zoek het maar op op internet, er is ook specifieke therapie voor te vinden! Je bent niet alleen!

  9. Hallo, ik ben 53 jaar en ik heb al 4 jaar een relatie en is nu uit. Naar de 15 x aan uit relatie weten we dat we wel van elkaar houden.ik heb hem ontmoet toen hij darmkanker en heb hem altijd bijgestaan in zijn ziektebeeld en het traject is nu afgelopen en hij nu gezond is. Toen ik hem heb leren kennen woonde hij bij zijn ouders en had geen werk. Ik heb zelf een koophuis en hij bleef veel bij mij en gebruikte mij en profiteerde van mij en daarom hebben wij steeds problemen ,om geld.ik heb hem nu 2,5 jaar aan het werk weer en ik vraag steeds of hij mij is betaald voor het leven in mijn huis en zegt steeds ik heb geen geld terwijl hij werkt en ik daar helemaal van door het lint ga en hem steeds naar zijn ouders stuur omdat hij mij financieel niet bij staat en ik ook 2 kinderen heb om voor te zorgen.hij is enig kind thuis en zijn vader is nu slecht en heeft niet lang meer te leven,dus hij heeft de relatie uitgemaakt en leeft bij zijn ouders nu. Hij had nooit geen geld en nu heeft hij een nieuweauto en zijn moeder lacht mij nu uit dat hij nu wel een auto kan betalen nu hij thuis woont. Ik heb sinds kort met hem gesproken en zegt tegen mij ik hou van jou en ik ben verliefd maar is bang dat ik niet veranderd ben? Ik ben juist bang voor hem omdat ik vindt nooit voor ons een rug heeft gehad met steeds de deur dicht trekken bij mij al ik om geld vroeg. Ik ben wel stapel verliefd op hem ,maar hij nu zegt erg druk heeft en vermijdt mij steeds. Wat is het beste nu om te doen????? Ik ben er helemaal kapot van.

    1. Ik snap helemaal dat je hier kapot van bent. Je hebt deze man weer helemaal op de been geholpen en je krijgt daar weinig voor terug. Niet meebetalen aan het huishouden en wel een nieuwe auto kopen kan natuurlijk niet. Zo krijgt hij ook geen respect voor jou. Het is belangrijk dat je duidelijke grenzen gaat stellen bij deze man. Hem duidelijk vertelt wat je wel en niet wilt en goed vindt. En ook zorgt dat je die grenzen handhaaft. Dus als hij zegt mee te willen betalen hij dat ook daadwerkelijk doet. Als hij echt van je houdt, dan zal hij ook rekening met jouw wensen houden als jij die heel duidelijk aangeeft en je grenzen stelt. Ik wens je heel veel sterkte met deze situatie.

      Hans Gierkink
      Singlecoaching

  10. Mijn man is onveilig gehecht, zijn moeder was emotioneel niet beschikbaar, hij heeft nooit een knuffel of wat dat ook gehad van haar. Hij is nu 50, ik ben 63 en we zijn 15 jaar samen. Hij heeft altijd overlappende relaties gehad, kan exen niet vergeten en wil er steeds opnieuw contact mee maken zodat ze hun ‘fouten’ misschien kunnen inzien en toegeven dat hij ‘gelijk’ had. De meesten willen hem niet meer zien of zeggen dan dat ze niet weten waar hij het over heeft, dus dat schiet niet echt op. Ons grootste probleem is sexueel: voor hem is bevestiging en sexuele connectie heel belangrijk, meer nog, hij verlangt naar een soort ‘super orgasme’ waarbij hij alles om zich heen vergeet en zijn ‘inner child’ volledig geaccepteerd voelt. Hij heeft dat twee jaar geleden 1x meegemaakt met een minnares (toen ik ziek was) en omdat ik intussen een lage sex drive heb- stelt hij voor dat hij dat dan bij anderen gaat zoeken, want voor de rest is hij tevreden met de relatie. Maar dat wil ik helemaal niet, want hij wordt dan ook steevast verliefd op andere vrouwen die hem wat aandacht geven. Ik hoop dat we die dingen samen kunnen beleven, maar we hebben al zo’n lange geschiedenis samen dat we allang niet meer onbevangen zijn- volgens mij lukt zoiets veel beter aan het begin van een relatie, of met iemand waar je verder (nog) niet veel mee hebt. Feedback heel welkom!

  11. Hallo,

    Ik heb hechtingsproblematiek. Het lijkt een combi van de verschillende vormen. Patroon van aantrekken en afstoten. Na eerst een lange stabiele relatie te hebben gehad van bijna 11 jaar heb ik het uit angst uitgemaakt. Jaren spijt van gehad. Toen diverse korte relaties gehad. Gelukkig na enkele jaren weer durven open te staan voor een nieuwe relatie, maar door mijn angst om mij echt te hechten (bang voor afwijzing en dat hij me toch zou verlaten) kwam deze onder grote druk te staan. We kregen teveel ruzie en mijn vriend sprak regelmatig net als ik zijn twijfels uit (en had het al 2x eerder uitgemaakt, maar kwam toch terug). Nu heeft hij mij onlangs verlaten. Voorgoed deze keer. Totale paniek ervaar ik nu wat zich uit in lichamelijke klachten (verlatingsangst) Heb ik mij eindelijk aan iemand kunnen/ durven te hechten, gaat deze alsnog weg… Nu krijg ik de bevestiging en lijkt een volgende relatie hierdoor onmogelijk…. en dat terwijl ik juist zo graag een stabiele relatie wil.. wat nu?

  12. Sinds kort ben ik me pas echt bewust geworden van de onveilige hechting.
    Na een scheiding dacht ik een fijne relatie terug te hebben.
    Hierin bleek al snel dat ik in oude negatieve patronen terugviel.
    Deze kwamen ( zie ik nu na 2,5 jaar verder) voort uit angst.
    Angst niet goed genoeg te zijn.
    Jammer genoeg wist ik toen niet waar het wegkwam.
    Ik heb getracht eea met cognitieve coaching te veranderen, wat enigzins verbetering gaf.
    Later in de relatie meer inzicht gekregen bij een relatie thetapeut en door mindfullness.
    Deze relatie heeft het niet geted helaas, wel nu plm 2 jasr later een nieuwe relatie gestart, dat leek heel mooi, veel vertrouwen en warmte maaarrr…. Toch die onveilige problemen, dat uitte zich in ” voelen” dat ik niet goed genoeg zou zijn, niets was minder waar, maar ik gedroeg mij weer alsof er niet in mijn behoefte werd voorzien.
    Binnen 7 weken was deze relatie al weer verbroken jammer genoeg.
    Net toen ik doorhad wat er gebeurde en hulp had gezocht, wel goed dat het nu beseft is door mij.
    Ik ga nu kijken wat EFT icm syteem therapie kan doen.
    De eerste om de emotionele lading eruit te kunnen halen.
    De 2e om beter te begrijpen wat mijn gedrag doet met mijzelf en mijn ( toekomstige) partner.

  13. Beste, het valt me op dat jullie erkennen dat er iets is wat jullie heeft geraakt en invloed op jullie heeft gehad. Ten eerste, chapeau! Het erkennen is essentieel om te kunnen helen.

    Ten tweede, ik ben een partner van iemand die een angstig vermijdende hechtingsstijl heeft, transgenerationeel, dus al meerdere generaties, helaas gaat dit gepaard met zeer pijnlijke en vernederde opmerkingen geadresseerd aan mij en hij ontkent de invloed van zijn hechtingsstijl in zijn vroege jeugd, hij wilt wel in relatietherapie mits zijn verleden niet besproken wordt in de therapie. We leven in het heden en nu, vanuit het verleden kunnen we niks veranderen, zegt hij. Hij negeert mijn vrouwzijn, hij sluit zichzelf buiten het gezin. Mijn vraag is aan jullie, hoe willen jullie benaderd worden in een relatie? Ik ben ten einde raad na twee decennia met hem samen te leven waarvan hij ons negeert op allerlei fronten, emotioneel, alleen met zichzelf bezig is, de woede die hij voelt omtrent zijn leven, de leegte, niet kunnen genieten van dingen die zo normaal lijken te zijn voor anderen. Ik heb het gevoel dat hij steeds de gebruiksaanwijzing herschrijft, geen enkele dag is hetzelfde, ik ben uitgeput van het grillige karakter die de dagen hebben.

    1. Beste Suzanne, ik kan me voorstellen dat het erg moeilijk voor je is. Zeker als hij zich niet respectvol naar jou gedraagt. Mijn advies: als je wel met hem verder wilt zou ik toch relatietherapie proberen (bij voorkeur EFT). Je zegt dat hij daar wel voor open voor staat, mits hij niet terug hoeft te gaan naar het verleden. Misschien kan de therapeut daar rekening mee houden. En kunnen de patronen die er zijn en doorbroken moeten worden wel besproken worden. Dat is toch het belangrijkste. En misschien is het op een gegeven moment toch veilig genoeg voor hem om te kijken naar waar zijn pijnpunten vandaan komen. Zo niet, is er nog steeds veel te winnen. Succes!

      1. Hallo.
        Ik heb sinds 2009 een relatie met met een man die de conclusie heeft gekregen..niet te sociaal te kunnen leven buiten zijn (ouderlijk)gezin.
        Ik heb hem ontmoet kort na dat mijn ex een narcist na 17 jaar plotseling ervandoor ging van de een op de anderedag .ik heb die zaterdag gehuild maar meer van opluchting .
        Zo als je begrijpt is ook al voelde ik me bevrijd. er nog de nodige elende rondom de scheiding heeft plaats gevonden.
        Nu 8 jaar later en zekerheid en rust in huis is is mijn vriend nog steeds erg onvoorspelbaar hij woont nog in zijn eigen woning. En komt het liefste als de kinderen opschool zijn.
        ik heb alles al geprobeerd vaak bij elkaar liep mis kan niks van de kinderen verdragen en kan ook niet op gepaste manier straf geven .het is alles of niks .nu is het zo dat we elkaar ca 4 maal per week zien en dan zonder kinderen. Soms zoals vaderdag bij opa was hij er wel maar dat loopt dan af met een drama.
        Na vertrek vraag ik buiten ga je nog mee naar huis of ben je te moe van de drukte ..iets waar hij ook niet tegen kan.na 6 maal heen en weer gevraagd van hem zeg jij. maar en ik Nee ik vraag jou.jij moet beslissen heb ik gezegd. nou ga dan maar naar huis .ik moet ook klaarmaken voor de maandag en spullen voor de kinderen gym kleding brood ed .
        Dan vertrekt hij zonder gedag nu nog niks gehoord van hem .normaal een appie of sms je. Nu kom ik zelf uit een heel warm en close gezin en voed mijn kinderen ook met liefde .maar ik twijfel steeds meer ik ben zelf ziek al een paar weken en had vorige week met hem een gesprek over als ik kom te overlijden dat ik me zorgen maakt over de kinderen. Dan is het antwoord in Nederland wordt alles goed geregeld en je vader 77 jaar. broer en zus enzovoort .
        Ik weet allang er dat ik niet een vader figuur voor mijn kinderen in hem heb gevonden ook al zijn blij als ze hem zien .
        Waarom ik dit schrijf weet ik ook niet zo goed ik denk dat ik graag wil horen als ik maar aan zijn en mijn dingen blijf werken het goed komt als in een normaal gezin en er altijd iemand is die er voor de kinderen is .ik weet dat dat niet zo is en ook nooit word.de laatste tijd vraag ik mezelf vaak af of zonder hem het niet beter is .maar dat kan ik alleen zelf beantwoorden ik ben niet meer de vrolijke altijd lachende moeder en ik weet dat hij me wel graag ziet maar het is erg moeilijk om met een beschadigde persoon te leven dank voor deze site

  14. Ik lees:
    Oplossingen voor onveilige hechting
    Uit onderzoek is gebleken dat je hechtingsstijl niet onveranderbaar is. Door bijvoorbeeld langdurig in een relatie te zitten met iemand met een veilige hechtingsstijl, kan de invloed van je ervaringen in je jeugd afnemen.

    Maar … als blijkt dat je op dat niveau ook ‘ bedrogen ‘ werd, dan krijg je een terugslag met een impact die niet te overzien is.
    De onveilige hechting waarmee ik zelf opgezadeld werd is na bedrog van mijn ex na 22 jaar huwelijk veel intenser geworden. Ik ben nu al 15 jaar niet in staat om mij nog aan iemand te hechten. Zelfs niet aan mijn eigen kinderen.
    Zoektochten, ontelbare gesprekken met therapeuten lossen niets op. Niemand kan mij helpen. Het heeft er alle schijn van dat ik hiermee de rest van mijn leven zal moeten leren mee leven. Ik vrees voor een eenzame oude dag. Nu ben ik al 62.

    1. Beste samsonjo

      Wat jij schrijft herken ik. Heb je al eens EMDR geprobeerd? Overweeg dat nu zelf. Enkel praten bij therapeuten, levert weinig op voor mijn rationele geest.

      Groetjes,
      Ikke

  15. Hallo,

    Ik vond het artikel behoorlijk interessant om te lezen en herken dingen van mijzelf hierin.
    Ik heb echt een enorm leuke jongen leren kennen maar heb last van beide negatieve bindingen. In het begin hield ik veel afstand en nu voel ik dat ik heel veel aandacht en bevestiging van hem nodig heb. Ik voel me ineens incompleet waar ik voor ik hem leerde kennen geen last van had (in de periode niet daten). Ik denk dat het vooral komt doordat hij uitgesproken heeft geen relatie te willen waardoor ik meteen in de ‘iedereen-verlaat-mij en ik-ben-niet-goed-genoeg ‘ stand schoot. Ik weet dat dat komt door mijn eerdere ervaringen en het feit dat mijn vader weg is gegaan zonder iets te zeggen.
    Ik krijg hier dus enorme paniekaanvallen van en slaap hierdoor minder. Mijn hersenen maken overuren omdat ik niet mezelf kan zijn bij hem en als ik instort+dichtklap vind hij me niet leuk. Dat is dus al een keer gebeurd dus nu heb ik mezelf al overtuigd dat hij me niet leuk genoeg meer vind, waar ik me vervolgens weer naar ga gedragen.
    ik voel me enorm zwaar op de hand, want het is namelijk echt geen domme jongen. Hij weet dat ik psychische problemen heb en wanneer en hoe dat zich uit.
    Ik klamp me vast aan het feit dat hij in een dronken bui gezegd heeft gelukkig te zijn met mij en dat hij in elk geval nog redelijk twijfelt over zijn gevoel(dit kan dus echt geen gezond gedrag zijn! En ik neem het hem ook kwalijk dat hij dan ineens geen relatie wil gezien hij eerst dus zei zo gelukkig te zijn).
    Ik weet dat ik me er meer op ga focussen omdat het de vakantieperiode is en ik minder te doen heb.
    Het een beetje van mij af schrijven heeft in ieder geval al goed geholpen met het kalmeren.

    1. Beste Sugar,
      Dank voor het compliment t.a.v het artikel. Vervelend voor je dat je in deze situatie zit. Ik kan me goed voorstellen dat je daardoor van slag raakt. Deze man vertoont “vermijdend gedrag”. Daardoor schiet je zelf in “angstig gedrag”, verlatingsangst. Het beste is om met hem te praten over wat dit met je doet en wat je graag van hem wilt. Zo doorgaan is heel ongezond voor jezelf. Als je hier meer van wilt weten kun je naar onze workshop komen en ook eens het boek “Verbonden” lezen. Daar staat zijn gedrag in beschreven met nog meer tips.
      Heel veel sterkte en succes ermee.
      Hans

    2. Hee Sugar, wat irritant, al dat piekeren! Dat ‘vreet je helemaal op’. Goed dat je van je afgeschreven hebt, dat helpt. Alles wat in het bovenstaande stuk staat helpt ook. ‘Patronen doorbreken door er niet op te acteren’ is er zo eentje, een empathische partner is dat ook, weten ‘waarom je bent geworden wie je bent’ is dat ook. Maar de impulsen waar we het bij onveilige hechting over hebben weerstaan is zo makkelijk niet. Dat gaat ook over geloven -vooral- in jezelf, en ook in de ander. Mij hielp, net als bij jou het van me af schrijven. Dat gaf lucht. Daarna las ik een artikel (was me juist op een dag dat ik van me af móest schrijven gemaild). Hoe toevallig: ik had er veel aan. Misschien is het wat voor jou: “phases of consciousness”, geschreven door Mary O’ Malley. Belangrijk stukje er in gaat over ‘de storyteller’ in je hoofd. Beetje spirituele kost, maar goed te lezen (hopelijk kun je Engels lezen :-). Succes verder, doei!

  16. hallo, ik vertoon beiden onveilige hechtingsstijlen, naargelang de situatie… zijn er nog zo mensen? Sofie

    1. Hoi Sofie,
      Dat is helemaal niet bijzonder. Er zijn heel veel mensen die dat ook hebben. Meestal is één van de onveilige hechtingsstijlen dominant (bindingsangst of verlatingsangst) en heb je daar het vaakst last van. Maar het kan heel goed zijn dat je bij bepaalde partners juist meer in de bindingsangst zit en en bij anderen weer in de verlatingsangst, al naar gelang hun gedrag. Of dat je eerst verlatingsangst hebt, en als je je helemaal veilig voelt in de relatie opeens last krijgt van bindingsangst.

  17. Beste,

    Ik ervaar al een hele tijd moeite met sommige relaties.. Ik had het vanochtend moeilijk en onder andere omdat mijn schoonmoeder deze avond komt eten, en ik wilde wat dieper gaan zoeken waarom ik die negatieve emoties ervaar, en dus ben ik beginnen nadenken, opschrijven en wat opzoekingen doen op internet.

    Ik vond een verband tussen mijn gevoelens in informatie over een “reactieve hechtingsstoring”:

    Even mijn situatie omschrijven:

    – Het feit dat mijn moeder me als kind een paar maand verliet ond mijn 5e levensjaar > gaf een negatief hechtingsproces. Ze is met een man weggegaan, ik herinner me enkel het moment dat ik huilend aan haar arm hing en dat ze me wegduwde en toch vertrokken is. Van de maanden erna NIKS.

    – Ik ben zeer opstandig geweest tijdens mijn puberteit en had geen goede relatie gedurende mijn jeugd, zeker niet met mijn vader en eigenlijk ook geen diepgaande band met mijn moeder

    – Ik had een relatie gedurende 8 jaar met iemand anders maar daar was ik zeer onderdanig en had weinig eigenwaarde – hij schold me uit bvb. je hebt een dubbele kin, je bent dik (ik woog 54 kg..) en ik liet dat begaan. Ik begon die relatie als ik 17 jaar was en heb ze uiteindelijk verbroken als ik mijn huidige vriend ben tegengekomen. Ik zag die wel graag, maar die opmerkingen, en ik wou eigenlijk ook gewoon weg van thuis…

    – Sinds 2008 heb ik een nieuwe relatie, die deed me veel beter voelen en gaf mij complimentjes en dat verhoogde mijn eigenwaarde, en ik voel me wel goed bij hem omdat hij me gewoon oprecht apprecieert. Dus volgens mij heeft hij ervoor gezorgd dat ik tov hem een goed hechtingsproces heb, we hebben altijd een heel goeie en close relatie gehad.

    – Ik had sinds 2008 een border collie, die 2 jaar geleden zeer plots gestorven is, dat was een trauma voor mij. Dat heeft volgens mij de gevoelens van hechting die vroeger slecht waren terug boven gebracht en dus het hechtingsproces omgekeerd, waardoor ik het sms zo moeilijk heb met situaties en mensen. We hadden naast die hond nog een hond en 3 katten. Ik heb me direct een nieuwe hond aangeschaft. Die hond overbescherm ik eigenlijk, en tov de andere hond koester ik enorme haatgevoelens (die is al 12 jaar nu), ik kan er niks aan doen. Mijn vriend zorgt er heel goed voor, maar ik kan er simpelweg geen affectie aan geven..

    Voordien had ik nooit een slechte of moeilijke relatie met mijn schoonmoeder, had ik geen slechte relatie met onze hond Zara, had ik geen problemen om affectie te tonen naar mijn vriend toe (wat ik nu wel heb, we knuffelden vaak vroeger, nu trek ik me eerder weg en we knuffelen weinig). Nu kan ik echt afstand nemen van mijn schoonmoeder, het raakt me heel diep als ze opmerkingen maakt (zoals bvb “Eva eet dat niet graag he”), en ik maak er mij druk in, , enz.

    Ook het feit dat ik niet graag “alleen” dingen doe, heeft volgens mij te maken hiermee. Vroeger, in mijn vorige relatie was ik eigenlijk heel vaak alleen op stap (winkelen, fietsen, bij mijn ouders of oma op bezoek..), en dit blokkeert nu echt soms. Ik denk dat dit een soort afhankelijkheid is, doordat we met 2 zijn, een soort bevestiging zoeken voor mijn eigen “belangrijkheid” (eigenwaarde).

    En dat doe ik wel vaker, ik denk dat ik dit zeker ooit al vernoemde, maar het “aandacht zoeken” van mensen is ook iets dat ik doe..

    Denken jullie dat dit gaat om een “reactieve hechtingsstoornis”? Iemand nuttige tips voor mij?

    Bedankt!

    Groetjes,
    Eva

  18. Hallo iedereen,

    Ik zit in een vervelende situatie. Ik sta via de huisarts al op een wachtlijst voor een psycholoog, maar voor ik aan de beurt ben zijn we waarschijnlijk zo’n 9 weken verder… Misschien kan een van jullie toch al wat licht op mijn situatie schijnen?

    Ik heb via een dating app een hele leuke jongen leren kennen, die vooralsnog een perfecte match lijkt te zijn als levenspartner. We hebben inmiddels 7x een hoop uren met elkaar doorgebracht, ongeveer eens per week.
    We hebben enorm veel overeenkomsten betreffende hobby’s en leefstijl, hij woont voldoende in de buurt, ik heb het altijd heel gezellig met hem, ik kan met hem lachen, ik vind dat hij een heel fijn gezicht heeft en voel al enige aantrekkingskracht soms, Hij toont begrip en respect, heeft geduld, ik kan met hem praten over dingen waar ik stress over heb (in betrekking tot ons) en hij lijkt me te begrijpen als ik iets over mezelf aan hem uitleg. Ik heb nog niets ‘niet leuks’ aan hem ontdekt. Dat ik hem heb gevonden, voelt (met mijn hersenen!!) dus als een lot uit de loterij.

    Ik kamp echter met een aantal emotionele problemen, die steeds erger lijken te worden, ons belemmeren in het contact en die ervoor zorgen dat ik geheel niet kan genieten van dat ik hem nu ken.

    Ik merk om te beginnen dat ik extreem veel problemen heb met druk en vermeende verwachtingen van zijn kant. Hij oefent echter juist nul druk uit, dus die druk die ik voel, creëer ik zelf in mijn hoofd. Ik voel druk dat hij een relatie verwacht, druk dat hij misschien bij de deur op een afscheidskus hoopt, druk om een bepaald keer per week af te ‘moeten’ spreken, omdat hij het anders misschien te weinig vindt, druk over ‘hij vindt mij leuk, dus nou moet ik hetzelfde gaan voelen binnenkort’, etc etc. Alles levert druk. Ondanks dat hij juist extreem veel ruimte geeft heel veel geduld heeft. Niet dat hij ze gebruikt, maar woorden als trouwen, kinderen, langdurige relatie, binding etc, leveren echter totaal geen stress of druk en zijn juist dingen waarnaar ik op zoek ben.
    Het tweede probleem is dat ik niet bij mijn gevoelens voor hem kan, waarvan ik wel denk dat ik ze heb, ergens. Ik denk dat ze onderdrukt worden door een enorme lading stress. Maar aangezien ik me niet verliefd voel / kan voelen, kan ik nu niet verder met hem. Dat levert opnieuw stress op, omdat ik wel verder wíl met hem. Dat dat niet lukt, frustreert me enorm en maakt me down en neerslachtig.
    Verder weet ik van mezelf dat ik last heb van een bepaald patroon, dat ook bij een vorige relatie/contact optrad. Als ik de ander wegduw/afwijs, door bijvoorbeeld te zeggen dat ik echt nog geen gevoelens voor hem heb of door te zeggen dat dit allemaal niet werkt en ik liever een tijd geen contact wil, creëert dat opluchting/ruimte/lucht/veiligheid en ren ik abrupt weer naar hem terug (figuurlijk gesproken). Alleen vlak nadat ik op zo’n manier ruimte heb gecreëerd, kan ik bij mijn (echte?) gevoelens. Een paar dagen geleden hadden we bijna besloten om maar (wel/niet definitief) contact te verbreken, omdat dit echt niet werkbaar voor me is. Ik ben niet blij als hij een berichtje stuurt, ik voel afkeer, voel me down, etc. Niet werkbaar dus. Contact verbreken zou me de kans geven om weer mijn vrolijke zelf te worden, zonder druk van dat ik weet dat hij op me wacht. De reeds opgebouwde stress zou dan even weg kunnen ebben, zo dachten we. Ik zou er nog even over nadenken eerst, of ik echt contact wil verbreken, en wat gebeurde er…? Direct de dag erna (gisteren), heb ik voor het eerst vlinders in mijn buik gevoeld voor hem. Eventjes een kwartiertje, maar toch. Ze waren er. Dat was uiteraard erg fijn. Ik heb dus last van wegduwen-en-erachteraan-rennen, emotioneel.
    Ook voelt het als een bedreiging dat ik weet dat hij mij leuk vindt. Geen idee waarom dat als bedreiging voelt, maar het is zo. Ik zou er denk ik veel beter bij kunnen functioneren als hij me nog niet leuk zou vinden, of als ik dat niet had geweten in elk geval.

    Al met al werkt dit alles dus voor geen meter, terwijl hij fantastisch is en er geen aanwijsbare externe factoren een probleem zijn.

    Ik herken mij in het stukje op deze site: “Mensen met een onveilig vermijdende hechtingsstijl vinden nauw contact met anderen niet erg prettig. Ze bewaren graag afstand in een relatie en vinden het erg onprettig als ze het gevoel hebben dat de ander wat van ze verwacht. Mensen met deze hechtingsstijl worden vooral door ratio gestuurd en proberen vaak te bedenken in plaats van te voelen of de ander de moeite waard is. Ze trekken zich vaak terug als ze voelen dat ze onder druk komen te staan.”
    Mijn jeugd was echter fantastisch; ik ben opgegroeid met beide ouders, die nog steeds gelukkig getrouwd zijn, nooit verhuisd, ik kreeg voldoende liefde en aandacht en heb ook nu een heel goede band met ze, heb nooit trauma’s o.i.d. gehad, etc. Voor zover ik kan beredeneren, kan er dus geen oorzaak liggen in mijn jeugd / bij mijn ouders.
    Wel heb ik een lichte vorm van pdd-nos. De psycholoog bij wie ik op de wachtlijst staat, is dan ook gespecialiseerd in autisme. De huisarts is van mening dat al deze stress ‘gewoon’ bij mijn pdd-nos hoort. Hij zegt dat ik kwetsbaar ben op gebied van de liefde, en dat een situatie als deze daarom ‘gewoon’ enorm stressvol voor me is. Een erg brede en vage statement dus. Maar vandaar de psycholoog op gebied van autisme.

    Is er bij mij nu sprake van een onveilig vermijdende hechtingsstijl? Ondanks mijn goede jeugd? Of is er naar jullie idee wat anders aan de hand? Jullie gedachtes hierover worden gewaardeerd, want ik zit nogal vast en wil graag dat het iets wordt met deze jongen.

    Groeten, Moniek (28 jaar)

  19. Hallo Iedereen. De verhalen die ik hier lees raken me erg. Het is voor het eerst dat ik echt op zoek ben gegaan naar gelijksoortige verhalen over hechtingsstijlen van andere mensen.

    Ik heb een gepreoccupeerde hechtingsstijl en dit heeft een hele grote invloed gehad op mijn doen en laten.
    Mijn ouders zijn gescheiden toen ik anderhalf was. Ik heb het idee (vrijwel zeker moet ik er nu van zijn) dat mijn moeder niet stabiel was. Het ene moment was ze vrolijk, rustig en lief voor me. En het andere moment kreeg ik
    ineens huisarrest of werd ze heel boos. Ik weet bijna zeker dat ze een manisch-depressieve periode had, omdat ze veel dronk in combinatie met antidepressiva vroeger. Dit kan een oorzaak zijn voor mijn hechtingsproblematiek.

    Mijn eerste zoen was met een man van 36 (ik was 13) op vakantie. Het was voor een nacht en ik had nog nooit zo’n
    aandacht gehad van iemand waar ik altijd zo naar verlangde. De dag dat ik weg ging moest ik telkens huilen en voelde ik me intens verdrietig en ik kan me nog herinneren dat het me verbaasde, ik wist niet waar het vandaag kwam. Ik heb sinds ik klein was altijd een drang gehad voor aandacht van mannen. Oudere mannen vooral. Het maakte niet uit wie het was, als er iemand naar me lachte en me aandacht gaf was ik dolgelukkig.

    Ik heb een relatie gehad van 2 jaar met een hele lieve jongen die wel veilig gehecht was. Als ik eerder had geweten dat ik dit had was het niet zo misgelopen. Ik ben een keer vreemd gegaan (gekust met een oudere jongen) en dat heb ik een paar maanden verzwegen. De angst om hem kwijt te raken is er natuurlijk al heftig met deze stijl, en door die stomme actie was het nog erger. Daarom is het zo lang stil gebleven. Hij is daarna vreemd gegaan op zijn vakantie (zoenen, aanraken etc) en dat maakte alles uit balans. Ik heb een hele tijd met het idee gezeten of ik echt van hem hield of van de aandacht die hij mij gaf. Achteraf wist ik dat het hem was, je merkt het helaas altijd achteraf.

    In de tijd daarna had ik een lange periode waar ik een soort van ontspoorde. (voor mijn doen) Ik dronk meer alcohol, gebruikte meer drugs en ging opzoek naar andere mannen. Ik heb een lange tijd met een man van 37 gedatet, puur om seks. En op mijn werk heb ik ook een oudere collega versierd, en een paar jongeren. Het is een spel, ik wil weten of ze me mooi vinden, knap en sexy. Ik schaam me hier erg voor en wou dat het anders was.

    Ik heb lang in therapie gezeten en dit uitgebreid besproken met mijn therapeute. Nadat de therapie was gestopt ben ik zelf verder gegaan met die proces. Ik lees boeken erover, internetforums en zoek er zoveel mogelijk over op. Ik heb zelfs hulpmiddelen bedacht die me helpen die automatische gedachtes te verzachten en te relativeren. De gedachtes en gevoelens die hierbij horen ken ik goed, dus stap 2 voor mij is om er mee om te gaan. Een belangrijke tip die ik kan meegeven is dat je jezelf niet moet afrekenen op je tekortkomingen. Die hechtingsproblemen zijn er, daar kan JIJ niks aan doen. Ik denk altijd: ‘Oke, deze gedachtes zijn er, dit hoort bij mijn probleem, dit kan ik oplossen dmv… ) Als jij gaat denken dat je een verschrikkelijk persoon bent dan zak je nog dieper weg. En dat is niet de bedoeling.

    Ik heb sinds een paar maanden een relatie met een hartstikke leuke jongen. Heel anders dan mij maar daardoor passen we ook weer goed bij elkaar. Ik merk ook dat ik weer tegen dezelfde dingen aanloop: extreme jaloezie, niet reëel verdriet, hem missen zodra ik niet bij hem ben, me onzelfstandig voelen, mijn humeur daalt ervan als hij er niet is (deze is soms). Natuurlijk dit niet allemaal in een keer maar ze komen wel naar boven. Ik vraag me af: gaat dit ooit over? Ik vetrouw hem zeker maar ik merk ook dat ik leer vertrouwen. Hoe lang kan zoiets duren? Ik doe mijn uiterste best om deze problematiek aan te gaan, te ondervinden en op te lossen. Hebben jullie tips voor mij?

    Ik word namelijk nog steeds verleid door aandacht van anderen. Altijd als ik over straat loop verheug ik me op blikken van mannen die ik vang, glimlachende of fluisterende mannen als ik langs ze loop. Ik check mijn gezicht in ELKE spiegel die ik voorbij loop en ik ga niet de deur uit voordat ik 100% tevreden ben over mijn uiterlijk. Anders voel ik me ‘lelijk’. Mijn doel is dus ook om me beter te voelen, zelfstandig te zijn (deze lukt al aardig sinds ik op mezelf woon) en mezelf te accepteren zoals ik ben. Zodat ik kan zeggen: Ik ben tevreden met mezelf, en jij mag er bij, i.p.v: Ik heb je nodig om me goed te voelen, kom erbij.

    Bedankt voor het lezen van mijn lange verhaal,

    Liefs,

    18 Jarige Citroen.

    1. Beste Citroen,
      Dank dat je je verhaal zo uitgebreid met ons deelt. Als je wat langer een relatie hebt en je durft je beide open en kwetsbaar op te stellen, ga je je steeds rustiger en veiliger voelen. Het gevoel van verlatingsangst zal waarschijnlijk nooit altijd helemaal weggaan, maar wordt wel een heel stuk minder. Belangrijk is om aan je zelfvertrouwen en je gevoel van eigenwaarde te werken. Dan wordt je ook minder onzeker. En bespreek af en toe met hem dat je je onzeker en angstig voelt. Heel veel succes!
      Hans Gierkink

    2. Hoi Citroen,

      Had je geen omgangsregeling? Misschien dat je daardoor onveilig bent gehecht. Want dat gebeurt ook heel veel.
      Mijn ouders zijn ook gescheiden toen ik heel klein was, maar ik en mijn brussen hadden gelukkig geen omgangsregeling. Wij zijn allemaal veilig gehecht. Mijn moeder was ook depressief. Het enige waar ik wel last van heb is van het huiselijk geweld in de periode dat mijn vader er was. Wij hebben gelukkig veel mensen om ons heen gehad als kind zijnde, om toch gezond op te groeien. .

      Ik heb 10 jaar samengeleefd met mijn eerste liefde, heb mijn Masterdiploma behaald en heb, weliswaar na het verbreken van de relatie, een zeer goede carrière gehad. Ook als leidinggevende.
      Daarentegen ben ik veel leeftijdgenoten tegen gekomen die zijn opgegroeid onder een omgangsregeling. Zij zijn over het algemeen er erg slecht van af gekomen. Vaak laag opgeleid of helemaal geen opleiding, instabiele persoonlijkheid, veel claimen en opeisen, zeer impulsief gedrag, onzelfstandig in wonen, werken en soms op latere leeftijd een rijbewijs.

      Dus, het is niet zo dat je hechtingsproblemen hoeft te ervaren bij een moeder met depressie na scheiding. Mijn ervaring is dat je met een omgangsregeling slechter af bent.

      Over je relatie, geef eerlijk aan wat jou overkomen is. Misschien heeft hij begrip voor jou, steun hij je en geeft hij je ruimte en ondersteuning in jouw herstel. Is het iemand die negatief reageert en steun hij jou helemaal niet, dan weet je waar je aan toe bent.

  20. Hallo, ik heb lang erover nagedacht om hier iets te schrijven.

    Ik ben een meisje van 25 jaar en zie nu na een aantal jaren pas in dat ik een hechtingsstoornis heb. Ik heb 2 hele lange relaties gehad( een van 4 en een van 5 jaar. Beide relaties zijn uiteindelijk kapot gegaan door mijn problemen vermoed ik wat ik voorheen niet in wilde zien of begreep. Op het begin van de relaties was ik altijd helemaal verliefd, wou alleen nog maar bij diegene zijn, was best jaloers en als ik dan naar huis ging was ik helemaal verdrietig en voelde me eenzaam. Maar bij allebei de relaties kreeg ik ongeveer na een half jaar een hele rare kronkel in mijn hoofd. Ik ging ontzettend twijfelen aan mijn gevoelens en ik wilde wel van ze houden maar ik kon het niet. Ik stootte beide personen helemaal af en heb mezelf helemaal gek gemaakt met gedachtes. Hou ik van hem of hou ik niet van hem. Vindt ik het leuk om hem te zien of vindt ik het niet leuk. Als ik hem nou zou bellen vindt ik dat fijn of niet. Enz. Dag en nacht gingen deze gedachtes door mijn hoofd. Ik wou het vaak uitmaken maar op een of andere manier kon ik dat niet. Ik heb met beide partners nooit echt hierover gecommuniceert omdat ik mezelf niet begreep en hun geen pijn wou doen. Ik was ontzettend depressief en heb veel last van angsten gehad in die tijd. Uiteindelijk zijn beide relaties tot niks uitgelopen. Toen ben ik 2 jaar single geweest heb mijn hele leventje op orde gekregen en voelde me ook erg goed en stabiel.

    Maar nu heb ik weer iemand leren kennen… Ik was/ben helemaal verliefd. Deze jongen heeft bindingsangst en op het begin was het heel moeilijk voor mij omdat ik zoveel voor hem voelde maar hij was zich niet bewust van zijn eigen gevoelens. Ik heb me in die tijd helemaal opgevreten van binnen maar ondanks alles wou hij toch een relatie met mij. Samen helemaal gelukkig. Het voelt ook echt als maatjes en we vertellen echt alles aan elkaar en hebben heel veel plezier, ik ben ook niet meer jaloers of maak me zorgen dat ik verlaten wordt, maar ik krijg nu weer dat twijfelende gevoel zonder aanleiding ergens van. Ik ben me weer helemaal gek aan het maken en wil dit gewoon niet meer. Ik wil zo gelukkig met deze jongen zijn we hebben het ook zo leuk als we samen zijn maar ik raak helemaal in de war van deze gedachtes. Het ene moment vindt ik hem leuk en helemaal verliefd een paar uur later voel ik niks meer. En zo gaat het constant. Hij weet wel van mijn probleem we praten er ook over en dit doet me erg goed. Er is wel een klein verschil bij deze jongen komt mijn gevoel wel steeds terug bij mijn andere beide relaties was dit niet het geval. Ik weet gewoon niet wat ik moet doen ben nu ook weer depressief geworden hierdoor omdat ik gewoon helemaal in de war ben en het eigenlijk gewoon leuk wil hebben met hem. Verder ben ik eigenlijk best een positief persoon en wil er alles aan doen of veranderen dat het allemaal goed komt maar weet gewoon niet wat ik moet doen en waar te beginnen.

    Hartelijke groet, marleen

    1. Hoi Marleen,

      Ik herken zo ontzettend veel van jouw verhaal. Ik ben je er dankbaar voor dat je jouw verhaal hebt gedeeld. Ik herken alles van wat jij vertelt, maar dan in mijn partner. Twee weken geleden heeft hij onze relatie na 2,5 verbroken en ik ben er helemaal kapot van. We waren ontzettend gelukkig, op alle gebieden. We hebben in onze relatie al veel grote stappen gezet, waarvan de meeste zelfs op zijn initiatief. Ook hadden we zelfs al besproken om aankomende zomer te beginnen aan kinderen. Het verbreken van de relatie kwam voor mij dan ook geheel onverwachts en ik kan het maar niet begrijpen. Zelf kan hij het ook niet goed uitleggen en zegt hij dat er iets niet klopt of dat er iets mist, maar hij kan niet goed verwoorden wat dat dan is. Ik ben zelf hulpverlener en enigzins bekend met hechtingsproblematiek. Gezien zijn kindertijd, wist ik dat hij beschadigd was. Maar omdat alles goed leek te gaan, ben ik hier nooit veel dieper op ingegaan. Nu dit is gebeurd, ben ik zelf meer gaan lezen en heb ik me meer verdiept in hechtingsproblematiek. Ik herken zo’n beetje alles in hem. Ik heb alleen de term van hechtingsproblematiek voorzichtig bij hem neergelegd en gevraagd of hij erover wil lezen als hij daar klaar voor is. Ik zie dat dit het probleem is en het doet me zoveel pijn dat hij me afstoot. Ik hou met heel mijn hart van hem en wil hem onvoorwaardelijk steunen in dit proces, maar het begint bij erkenning en bewustwording. Wat heb jij ervoor nodig gehad om bij je jezelf in te zien je deze problematiek hebt? Hoe heb jij deze eerste stappen gezet? Zou je me advies kunnen en willen geven over hoe ik mijn vriend kan helpen, zonder dat ik hem benauw of verder van me af duw? Ik zou een reactie ontzettend waarderen, ik voel me zo machteloos en ben zo intens verdrietig. Al is het alleen om onze ervaringen te delen, omdat we er allebei van een andere kant naar kijken.

      Lieve groeten,
      Laura

      1. Nog even ter aanvulling op mijn verhaal; de relatie was 2,5 jaar. Ook wil ik er nog aan toevoegen dat mijn vriend er zelf van overtuigd is dat hij ‘gewoon’ niks meer voelt en dat niet kan veranderen.

  21. Hallo, Ik ben nog erg op zoek naar wat voor onveilige hechting ik heb, maar dat ik onveilig gehecht ben dat is mij volkomen duidelijk. In het begin ben ik ontzettend onzeker, heb ik constant bevestiging nodig en heel erg claimerig. Ik merk nu ook dat ik altijd de verkeerde mannen aantrek, manipulatieve mannen, alcohol/drugs verslaafden, narcisten etc. Waardoor de eerste jaren meestal goed gaan tot rond de 2/3 jaar en dan blijkt dat ik mezelf helemaal gegeven heb voor iemand die alleen maar “genomen” heeft. Het maakt me aan het twijfelen over mezelf, ligt het aan mij of toch aan hem. Ben ik gewoon te veeleisend? Dan raak ik al mijn liefde Kwijt voor diegene en maak ik het uit om vervolgens me weer helemaal te storten op een andere vent. Ik geloof er niet meer in ooit een fatsoenlijke relatie te krijgen met een partner die mij hetzelfde geeft als ik hem. Dat maakt mij erg verdrietig 🙁

  22. Ik loop eigenlijk al mijn hele leven tegen relatieproblemen op. Telkens als ik iemand toe laat en intiem met haar ben slaat direct de twijfel toe of zij wel echt zo geschikt is voor mij als ik denk. Over het algemeen kan ik heel goed met vrouwen omgaan en er zijn er doorgaans veel die interesse in mij hebben, ik laat echter alleen de vrouwen toe waarvan ik vrij zeker ben dat ik ze kan krijgen en vertrouwen.

    Ik ben vaak langere periodes alleen, omdat samenzijn met een vrouw mij veel energie kost. In deze periodes ben ik vaak wel obsessief bezig met vrouwen en seks (masturberen). Ik onthoud mij echter van intiem contact omdat ‘het toch wel weer uit de hand zal lopen en ik dan heel moeilijk van haar kan loskomen’. Ik ga in deze periodes vrouwen dus duidelijk uit de weg. Als ik met iemand ben geef ik haar alle aandacht en liefde die ze in mijn ogen ook verdiend. Maar na een tijdje of direct begin ik na te denken over hoe ik het uit kan maken om me weer vrij te voelen en alleen verder te gaan. Deze gedachten zijn voor mij heel benauwend en lijden mij vaak af van mijn dagelijkse bezigheden, met name werk.

    Wanneer ik alle moed bij elkaar heb geraapt en het uit maak (gebruikelijk na een maand of 3) voel ik mij eerst een dag opgelucht, waarna een periode van een aantal dagen van diepe depressie en eenzaamheid volgt. Vervolgens leg ik weer contact en zien wij elkaar weer alsof er niets is gebeurd.

    De vrouw waarmee ik hier nu doorheen ga is een superlief en mooi. Onze normen en waarden komen overeen, we kunnen lachen en zij lijkt mijn ruimte te respecteren. Toch lukt het mij niet zelfs maar te kijken ‘hoe het loopt’.

    In het verleden heb ik, mede door situaties met vrouwen, te kampen gehad met een angst stoornis en deppressie. Wat ik graag wil is gewoon met leuke vrouwen omgaan zonder mij verplicht te voelen een relatie in het vooruitzicht te stellen. Ik wil mezelf graag de gelegenheid bieden om te kunnen daten om zo de ware te vinden zonder dat ik zo enorm opzie tegen het be-eindigen en eenzaam zijn.

    Graag uw tips!

    1. dank je Jarno je hebt me erg geholpen. Voel me ook afgewezen door deze bindingsproblematiek bij mijn partner.Hij gaat vele emotionele relaties tegelijkertijd aan maar zijn echte diepere zelf blijft buiten de relatie.Hij is bang dat hij slecht/lelik is maar bij hem is er zelfafwijzing negatieve gedachten over zichzelf en daardoor ook naar anderen

    2. Hoi,
      Ik heb een vriend gehad en in het begin was het geweldig. We gingen al in de eerste week bij elkaar slapen en in de tweede maand op vakantie. Hij zou namelijk zijn familie in Frankrijk bezoeken en had mij uitgenodigd omde laatste week erbij te zijn. Hij vond het zo apart dat zijn familieleden geen Engels sprak en ik geen Frans maar dat ze me toch leuk vonden! Een van de laatste dagen zei hij…je houdt me te vaak vast en als je naar de keuken gaat om voor jezelf drinken te pakken, dan hoef he mij niet te vragen of ik ook wat te drinken wil, want wat nou als de relatie over is…dan moet ik het ook zelf doen. Zo gingen er later dagen voorbij waarop hij mij aansprak over de manier waarop ik liep…hoe ik danste….Hij leek op alles commentaar te hebben. Als hij niks kon vinden, verzon hij iets en bleef volhouden dat het waar was. Na 4 maanden was de relatie ook over. Volgens hem gaf ik hem zijn ruimte, zorgde ik voor hem en luisterde ik naar hem. Dat was het. Mijn reactie was dat ik met initiatieven kwam om samen dingen te ondernemen maar dat hij liever met zijn vrienden wat ging doen. Na de breuk zijn we na 3,5 maand tot op heden weer met elkaar in contact: We hebben tijd gehad om te reflecteren. Hij heeft aangegeven dat hij zo in elke relatie heeft gedaan en zijn excuses aangeboden. Hij heeft aangegeven dat hij vaker de mensen die dicht bij hem staan van zich afstoot. En dat hij eindelijk heeft geleerd dat zijn visie niet de juiste visie is en zijn excuses aangeboden dat hij het pas na de breuk heeft ontdekt want hij vond de relatie eigenlijk wel goed.
      Het contact nu is anders: We steunen en zorgen voor elkaar…Af en toe kom ik bij hem eten of hij bij mij, als de een ziek is, dan staat de ander voor hem klaar en we hebben vaker samen geslapen. Iets van 4 keer nadat we dus weer met elkaar in contact zijn. Het voelt elke keer zo goed. We kunnen elkaar niet loslaten…voorheen ook niet. De laatste keer was bij mij: Hij zei dat hij zich bij mij op zn gemak voelt. Alsof hij rust in zijn hoofd en lichaam heeft. Hij begon te dansen en te zingen. Ik voelde weer vlinders. Eenmaal in bed…terwijl hij in mijn armen lag, gaf ik hem een aantal kusjes in de nek, hij draaide zijn hoofd om en we hadden geweldige seks. Nu weet ik dus niet of het liefde was…Want na de sex zei hij…We kunnen dit niet op deze manier doen….Ik heb liefde voor jou maar ik weet niet of ik jou lief heb zoals ik een partner lief moet hebben en als we een vriend(je) hebben dan kunnen we dit niet meer doen. Vervolgens weer even gaan liggen en het was weer raak!
      Hij heeft vaker gezegd dat hij geen nieuwe relatie aangaat omdat hij niet weet of hij in Lissabon blijft of terug gaat naar Frankrijk.
      Wat moet ik met deze hele situatie? Ik lijk signalen te krijgen dat hij eigenlijk wel wilt….maar t niet aandurft. Het zo laten en het geen relatie noemen? Of hem met de neus op de feiten drukken? Of iets anders? Ik weet het niet meer….

  23. Boeiend artikel maar het gaat niet alleen om het veilig of onveilig hechten, het is meer dimensionaal, zoals het altijd kiezen van een partner die je ‘herkent’ in mijn geval een narcist of een ander onveilig gehecht persoon. En daarmee zit je, met de schade van niet veilig gehecht zijn in een vicueuze cirkel waarbij je lage zelfwaarde steeds weer een duw krijgt omdat je ‘weer een foute keuze hebt gemaakt’ of weer in je eigen valkuilen bent gelopen. Dus het is niet zo simpel van ‘even je hechtingsproblematiek aanpakken’ het is veel compelxer dan dat. Je bent in je wezen, je identitiet beschadigd als je opgevoed bent in een gezin waar het dagelijks onveilig was en liefde alleen voorwaardelijk was.

    Het behandelen van je hechtingsproblematiek is nog maar 1 stapje…..wellicht de eerste, maar daarna ligt je leven op zijn kop, want dan moet je gaan werken aan interpertaties van relaties en mensen, zelfwaarde, grenzen stellen, identiteit enz. En het wordt heir wel een beetje lichtvaardig neergezet, zo van: dat lossen we samen even op. Alsof je dat binnen 6 sessie kunt ofzo. het is een lang traject, met terugval en worsteling en doorbreken van barrieres. Niet onmogelijk, maar wel een levenslange klus. *mijn ervaring*

  24. Hallo,

    In het verleden heb ik problemen gehad met hechting. Ik was erg aanhankelijk richting een docente en dat werd van kwaad tot erger, na wat gestuntel begon mijn angst om haar niet meer te zien steeds groter te worden omdat mijn gedrag een negatieve invloed op haar had. uiteindelijk is er zelf aangifte gedaan van stalking en bedreiging. stalking te onrechte omdat ik juist wel oog had voor haar ongemakkelijke gevoelens en ik handelde daar ook naar. het gevoel dat begon te overheersen was dat ik gewoon normaal met haar om wilde gaan, maar daar was het al te laat voor.

    Nu bijna 10 jaar later loop ik tegen een hulpverleenster aan die mij vanaf het beging gelijk al aansprak, ik was erg op haar gericht het begon zelf andere op te vallen. ik vind het vreselijk moeilijk om haar te moeten missen en ik zou graag normaal met haar om blijven gaan ook al is er soms de angst om teleurgesteld in haar te raken als ik niet genoeg aandacht krijg, ik begon van alles te verzinnen om het toeval een handje te helpen, ik heb zelfs plannen gemaakt zoals het inhuren van een particulier-onderzoeker om erachter te komen waar zij haar boodschappen doet zodat ik haar daarbij weer tegen zou kunnen komen. maar ik kan het risico niet nemen dat ze erachter komt, want dan is alles kapot, en haar angst zou ook behoorlijk groot worden, het gevoel dat ze telkens achterom met kijken zou ik vreselijk voor haar vinden.

    Dit is toch niet normaal? Waarom raak ik soms toch zo gehecht als het om vrouwen gaat? en ze zijn altijd wel een stuk ouder dan dat ik ben.
    Omdat ik steeds een soort herhaling zie uit het verleden lijkt het net alsof ik in een soort cirkel leef wat aanhankelijkheid betreft.

    Mijn vader was vroeger (en nu nog) erg wispelturig hij is zelfs een tijdje bij een psycholoog geweest vanwege depressies.
    Mijn moeder was vrij humeurig.

    Ben ik echt onveilig gehecht? of is er iets ander aan de hand, daar probeer ik achter te komen.

    1. Beste Renee,
      De gedragskenmerken die je beschrijft kunnen inderdaad met een onveilige hechting te maken hebben. Maar het is wel een beetje kort door de bocht om op basis van deze informatie een diagnose te stellen. Het lijkt erop alsof je nog steeds een sterke behoefte aan een “moederfiguur” hebt in je leven. Het is in ieder geval goed om aan je zelfvertrouwen en gevoel van veiligheid te werken.
      Veel succes!

  25. Hallo,
    Ik ben reeds 2 jaar bezig om mezelf beter te leren kennen. Ik heb kunnen besluiten dat ik een angstig-vermijdende hechtingsstijl heb. Het boek ‘Blijf bij mij’ van Erika Ponnet heeft mij hier veel inzicht ingegeven. Het is elke dag hard werken en daarom ben ik ook op deze site terecht gekomen. Ik besef nu dat ik zo gevormd ben door de band met mijn ouders en dat dit een deel van mij is waar ik mee moet leren omgaan. Veranderen kan je niet maar je kan wel evolueren. Ik heb 3 maanden aan het daten geweest met iemand die op emotioneel vlak een tegenpool van mij is. Iemand met een afwijzend vermijdende hechtingsstijl. Ik ben letterlijk door een hel gegaan gedurende de dateperiode. Het was een periode van vallen en opstaan. Ik ben geconfronteerd geweest met mijn angsten en ik heb mijn best gedaan om ze onder ogen te zien en er mee om te gaan. Ik heb geleerd dat zelfcontrole hierbij zeer belangrijk is. Ik wilde constant aandacht en bevestiging van hem. Het maakte me onrustig als hij niets liet weten, ’s morgens geen berichtje stuurde… Bewust heb ik er voor gekozen om hier niet op in te gaan en geprobeerd om de negatieve gedachten los te laten. Dit was zeer moeilijk en pijnlijk. Frustraties kwamen hierbij ook aan te pas. Ik heb geprobeerd om dit een plaats te geven en vervolgens ook geprobeerd om mij uit te leggen aan hem hoe ik emotioneel functioneer. Dit gaat in kleine stapjes omdat ik hem ook niet wil wegduwen. Ik wou heel graag een relatie met hem maar hij wist het allemaal niet goed. De ene week zag hij het zitten en de andere week weer niet. Door mijn angstige hechtingsstijl is het moeilijk om voor mezelf op te komen maar ook hier ben ik in veranderd. Ik heb meer zelfvertrouwen opgebouwd waardoor ik duidelijke grenzen aan mijn date kon stellen. Ik ben het waard dat iemand 100 percent voor me gaat en niet voor 50 percent. Als hij mij niet kon geven wat ik verdiende ging ik op zoek naar iemand die mij wel waard is. Dit heb ik naar hem gecommuniceerd. 2 dagen later is hij 180 graden gedraaid en wou hij plotseling wel een relatie met mij. Ik heb hem niet gezegd wat hij moest doen want dit werkt meestal omgekeerd met deze soort van mannen. Ik heb het op een manier gecommuniceerd waarbij hij zelf moest gaan nadenken. Dit heeft gewerkt! Nu ik ben zeer blij met de relatie maar aan de andere kant heb ik ook weer bang. Nu komt mijn vermijdend kantje naar boven. Ik zweef steeds tussen 2 dimensies. Ik ben me ervan bewust maar ik vind het moeilijk om er mee om te gaan. Dit gaat mijn volgende werkpunt worden, iemand vertrouwen, niet achterdochtig zijn… Dit vraagt allemaal zeer veel energie waarbij ik het soms ook wil opgeven. Momenteel ben ik aan het denken dat mijn vorig leventje ook niet slecht was, gewoon single zijn. Maar ik wil hier niet aan toe geven want ik weet dat ik hem graag zie maar hechtingssysteem vertelt me weer iets anders. Ik weet dat dit een slechte raadgever is maar het kan soms zo overheersend zijn. Alle hulp of tips zijn welkom.
    Groetjes

    1. Beste Greet,
      Dank je wel voor het delen van je verhaal. Sommige patronen die je beschrijft zullen heel herkenbaar zijn voor andere singles. Het klopt dat mensen met een angstige/ambivalente hechtingsstijl veel doen om de ander te krijgen en behouden, maar toch gaan twijfelen als de ander uiteindelijk wel voor de relatie wil gaan. Angst voor de plotselinge nabijheid en angst voor afwijzing speelt hier onderliggend een grote rol. Dit (h)erkennen is stap 1. Werken aan het omgaan met deze angst kan op vele manieren. Wellicht heb je iets aan de tips in onze artikelen hierover. Om hier stappen in te maken kun je ook deelnemen aan onze workshop “Wie is er bang voor binding(sangst)?”. Wij wensen je in ieder geval veel succes!
      Meinou Lambeck

  26. Ik bemerk dat ik in mijn relatie met mijn partner, die onveilig/vermijdend gehecht is, stappen wil zetten. Ja we wonen ver uit elkaar en daar kan niets in veranderen vanwege onze kinderen. Maar ik heb geen idee hoe hij “onze” toekomst ziet. Of hij een gezamenlijke toekomst wil?
    Ik wil dat wel. Ik wil niet samenwonen maar wil iets gezamelijks opbouwen. Nu is dat niet aan de orde. we hebben het er niet over. als we over de toekomst praten heeft hij het over “ik” en ik wil het eigenlijk over “ons” hebben.
    Ik weet dat hem dat beangstigt, maar ik wil dat wel.
    Ik wil een toekomst met hem en heb steeds vaker het gevoel dat ik mijn leven in de wacht heb staan. ik zie hem stappen zetten mede dankzij zijn therapie en we praten meer dan ooit hiervoor over zijn problemen met hechten dat hij dat wil leren dat het hem verdriet doet dat hij moeite heeft met liefde ontvangen en geven enz. Dat hij dat heel graag wil veranderen. dat geeft hoop maar ik heb ook het gevoel dat ik me op het punt van bijvoorbeeld een gezamenlijke toekomst in moet houden omdat ik hem anders afschrik. Aan de andere kant doe ik mezelf hierin tekort omdat ik het wel belangrijk vind. Ik heb dus ook besloten dit gesprek met hem aan te gaan en ook aan te geven dat ik weet dat dit hem afschrikt.
    Ik weet dat het feit dat we ver uit elkaar wonen en ikzelf ook veel behoefte heb aan vrijheid en ruimte het relatief makkelijk voor hem maken. Aan de andere kant wil ik meer commitment. Ik wil die verbondenheid op de een of andere manier meer vorm geven.
    Ik weet niet of er een toekomst voor ons is maar ik zie hem de laatste maanden wel stappen zetten waaruit ik kan opmaken dat hij echt van me houdt. Het feit dat hij dat nu ook zegt en uitspreekt naar anderen betekent veel voor me.
    Als iemand nog tips voor me heeft, dan hoor ik het graag….

  27. Hallo, wat fijn om deze verhalen te lezen.
    Mijn ex en ik zijn nu 7 weken uit elkaar.
    Ergens weet ik dat ik het moet laten, maar ik wil hem graag begrijpen.
    Hij is geadopteerd, in een gezin terecht gekomen waar liefde niet vanzelfsprekend was.
    Toen we elkaar leerden kennen waren we dolgelukkig. Ik met hem en hij met mij. Het gezin waar ik uit kom is hecht en er is heel veel liefde. Dat kende hij niet, maar gaf me aan heel erg blij te zijn met deze aanvulling.
    We wonen 2,5 uur van elkaar en zagen elkaar alleen in de weekenden. Magisch waren ze!
    Hij was zo gelukkig, ik was de eerste vrouw met wie hij kinderen wilde. Ik zou over een tijdje werk gaan zoeken daar.
    Tot dus een aantal weken geleden.
    Hij belde me (!!!) en zei dat hij wilde stoppen. Hij zag het niet meer zitten…ineens…
    Hij kwam er later heel even op terug en zei dat we het waard waren om voor te vechten.
    Totdat hij bij mij op de bank zat. Hij wilde ineens toch niet meer.
    Nu, een paar weken verder, heeft hij ook met een aantal vrienden gebroken, praat met niemand en geeft mij alleen aan dat het super met hem gaat.
    Hij zei me altijd dat hij wel wist hoe t leven werkte, dat hij zo relaxed was, dat ik soms het gevoel kreeg dat ik nog heel veel moest leren.
    Maar nu heb ik het gevoel dat het andersom is.
    Ik weet dat ik niet de persoon ben om hem te helpen, maar ik wil het graag begrijpen. Ik ken hem niet meer.
    Is het stoppen voordat het te intiem wordt? Voordat het te echt wordt?
    Ik maak me zorgen om hem…

  28. Ruim 2 jaar heb ik contact met een man met hechtingsproblemen/bindingsangst. (onveilig vermijdende hechting) Sinds ruim een half jaar noemen we ons contact een relatie hoewel we elkaar daarvoor ook al met grote regelmaat zagen (net zoals nu) enz. Voor hem wel echt heel wat omdat hij altijd veel moeite had met dat woord.
    Ik herken veel dingen in dit artikel in hem.
    We wonen ver van elkaar en zien elkaar niet veel.
    Hij trekt zich vaak terug/stoot me af wanneer ik te dicht bij kom of dingen van hem wil. Lange termijn plannen maken zoals een vakantie plannen vindt hij lastig.
    Hij zegt sinds kort dat hij van me houdt en stelt zich meer open. Praat iets meer over zijn jeugd waar sprake was van langdurige ernstige mishandeling (is niet gehecht met zijn ouders en heeft zijn hele leven geen veilige omgeving gekend).
    Hij stelt zich kwetsbaarder op. Hij heeft er nog wel veel moeite mee om mij echt te vertrouwen en toe te laten en vindt het zelf heel moeilijk om van iemand te houden of om liefde toe te laten. Ook heeft hij een negatief zelfbeeld en is hij pleasend naar anderen. Het lijkt alsof hij liefde niet toestaat en bij anderen soms een toneelstukje speelt. Hij zegt zelf dat het gevoel wat hij wel voor me heeft hem beangstigt. Ik kom dichtbij en dat geeft hem zoals hij zelf zegt soms een angstig gevoel. Hij heeft er ook moeite mee om me aan te kijken.
    De laatste tijd toont hij vaker emotie. Hij wil veranderen zo lijkt het dan maar desondanks blijft hij me soms nog van zich afduwen o.a. door contact met andere vrouwen op te zoeken. Hij biecht dat uiteindelijk dan op. kwetsend en onaanvaardbaar voor mij. Het lijkt of hij een bevestiging uitlokt zodat blijkt dat relaties met hem toch gedoemd zijn te mislukken. dat hij onmogelijk is enz.
    Ik zie en weet dat ik bijzonder voor hem ben. Hij zegt dat ook. Hij is in therapie gegaan en praat meer en meer met mij. Maar ik merk dat ik heel erg moet balanceren tussen het aangeven van mijn grenzen en benoemen wat ik nodig heb enerzijds en begrip tonen voor zijn problemen.
    Het vraagt veel energie van mij en ik voel me soms uitgeblust. Het kan soms maanden goed gaan dan hebben we het echt heel erg leuk met elkaar, doen we leuke dingen enz. tot er weer iets gebeurt en hij weer uit de bocht vliegt door te liegen of te bedriegen. Het lijkt alsof hij zichzelf saboteert. Ik ben niet zijn hulpverlener maar voel me soms wel zo. Hij vindt het soms prettig om met mij over zichzelf te praten. Hij neemt veel van me aan en ik zie dat hij echt zijn best doet om te veranderen. Niet omdat ik het zeg, want dat zeg ik niet maar omdat hij dat wil. Hij is ook uit zichzelf in therapie gegaan.
    Ik weet niet of ik nog iets kan doen om de situatie te verbeteren maar weet soms echt niet wat nu de beste weg is om te bewandelen. Ik zie dat hij stappen zet en meer vertrouwen krijgt maar het gaat zo langzaam……
    Ik zou zo graag tips hebben over hoe ik het beste om kan gaan met deze man van wie ik ondanks alles heel veel hou.

    Groet,
    Julia

    1. Hoi Julia, mag ik vragen hoe het er inmiddels bij jullie voor staat? Ik zit in een soortgelijke situatie, en ben erg benieuwd hoe dit bij jullie is uitgepakt.

  29. Ik kijk op deze site en waag toch een poging. Zelf weet ik al langer dat ik onveilig gehecht ben, alleen ervaar ik nu problemen doordat ik iemand leuk vind. Ik heb dit gevoel al 4 jaar niet gehad, zo lang ben ik al vrijgezel. Wat geen.probleem.is, ik ben 25. Ik heb voor het eerst sinds toen dat ik echt het gevoel dat het wel goed zit tussen ons. Ik heb al enige zelfkennis door mijn studie en gesprekken die ik heb gehad met een spv’er. Vroeger ben ik door de psychische problemen van mijn moeder 2x uit huis geplaatst, later weer terug. Ik weet dat dit mede voor mijn onveilige hechting heeft gezorgd

    Zoals het eerste voorbeeld al weergeeft ben ik bijna geobsedeerd als ik iemand leuk vind. Ik voel me onzeker en oveilig, wil constant bevestiging en duidelijkheid. Dit was in mijn vorige relatie ook zo. Toen mijn ex me wel echt het gevoel gaf dat ik ertoe deed, kon het juist ook benauwend zijn. Het gevoel van onzekerheid voelt ellendig,maar toch ga ik altijd voor de onbereikbare egoïstische jongens om mijn eigen onzekerheid en het idee dat ik er niet toe doe te bevestigen, waardoor ik altijd alleen bleef. Als of ik de afwijzing opzoek door mijn opdringerige gedrag.
    de jongen waar het nu over gaat heb ik nog maar twee (wel hele leuke) dates mee gehad en ik merk dat ik hem nu echt leuk begin te vinden,wat ik doodeng vind. Ik voel me niet mezelf,
    wil constant bevestiging contact en.hem weer zien. Tegelijkertijd wil ik hem niet overwelmen met mijn vastlkampigheid maar er rustig, open instaan en hem de ruimte te geven om.mij te kunnen laten zien (als hij dat wil) mij ook leuk vind en moeie wil doen. Normaliter doe ik al het werk en haakt de jjongen naar mijn mening af omdat ik teveel druk leg. Heel verhaal, maar hoe kan ik hier het beste mee omgaan zonder mezelf gek te maken? Groetjes

    1. Beste Johanna,
      Fijn dat je weer een leuke vriend hebt. Nu is het de uitdaging deze gevoelens die uit de onveilige hechting voortkomen onder controle te krijgen (claimgedrag, benauwd voelen, etc.). Wat in ieder geval belangrijk is, is om je te realiseren dat je niet je gevoel bent, maar gevoel hebt. Dat gevoel is niet de baas en je hoeft niet mee te gaan in die gevoelens. Ook praten over deze gevoelens zorgt dat de intensiteit afneemt. Hou het wel goed bij jezelf en ga je vriend geen verwijten maken of onmogelijke dingen vragen. Tenslotte is het belangrijk dat je aan de zelfvertrouwen gaat werken. Als je meer zelfvertrouwen hebt, heb je ook minder bevestiging nodig. Zoek hulp als je niet verder komt hiermee. Ik wens je veel liefde en geluk toe.

  30. Ik ben blij dat ik op deze site ben beland. Ik ben 25, en ga momenteel door een heel moeilijke periode. Als kind ben ik seksueel misbruikt door mijn opa, maar ik heb daar nooit professionele hulp voor gezocht omdat ik het niet nodig achtte. Mijn relaties waren altijd heel tumultueus, ik liet me eigenlijk veel te hard doen en durfde het vaak niet uit maken omdat “alles beter was dan alleen zijn”. De laatste 2 jaar ben ik begonnen met het verwerkingsproces van het misbruik en zijn ook mijn ouders op de hoogte. Ik heb nu sinds een halfjaar een hele lieve vriend (die ook op de hoogte is) en waarvan ik echt denk dat het de man van mijn leven is. Probleem is dat nu mijn onveilige ambivalente hechting in de weg staat. Ik ben zó onzeker, zó irrationeel bang dat hij misschien toch dingen achterhoudt, misschien toch een ander heeft, en heb zo belachelijk veel bevestiging van hem nodig, elke dag opnieuw. We wonen nog niet samen, wonen op een uur rijden van mekaar en na elk weekend ben ik er letterlijk ziek van (misselijk, overgeven) dat we weer uit mekaar moeten. Liefst van al wil ik dan ook samenwonen, al besef ik dat dit geen oplossing is voor mijn probleem. Ik vind mezelf zo vermoeiend, ben het zo beu.. wil gewoon genieten van mijn relatie en gelukkig zijn. Gelukkig ben ik op deze site uitgekomen en kan ik er nu werk van maken met mijn psycholoog. Hopelijk ben ik tegen de zomer beter…

  31. Ik weet al heel lang dat ik een hechtingsprobleem heb door mijn verleden met mijn ouders. Het uit zich in de vele relaties die ik heb gehad. Het resultaat is dat ik te snel sterke gevoelens heb en ook verlatingsangst heb ontwikkeld. De band met mijn ouders is nog steeds niet zoals het hoort te zijn. Ik zie ze alleen wanneer ik wil en over gevoelens en emoties praten gaat moeizaam. Over vriendjes en relaties thuis praten is bijna een taboe, dus kan ik er niet mee bij hun terecht als het weer eens mis gaat.Ik heb het gevoel van waardeloosheid en een laag zelfvertrouwen.
    Op dit moment is het voor mij erg lastig om buiten de deur te gaan omdat ik alleenstaande ouder ben van 2 schoolgaande kinderen, zonder werk zit, financieel erg moeilijk heb en zonder rijbewijs zit waardoor ik erg aan huus gebonden ben. Ik raak er gedeprimeerd van en ik begrijp dat ook al kan ik het zonnetje in huis zijn, ik toch de uitstraling van een gedeprimeerd persoon heb en dat is niet aantrekkelijk. Ik wil alleen een stabiel leven met iemand die me daarin steunt. Maar die vallen niet als blaadjes uit de bomen of komen spontaan aan je deur. Dus…wat kan ik doen? Groetjes Y.

  32. Heel herkenbaar wat ik hier allemaal lees. Ik ben na een mislukte relatie, waar twee prachtige kinderen uit geboren zijn, door een diep dal gegaan. Uiteindelijk werd mijn onvermogen om te communiceren ons fataal. Ik zat vast, kon alleen nog maar van mezelf uit gaan.
    Na twee jaar kreeg ik een nieuwe relatie, voor mijn gevoel de liefde van mijn leven. En dat was vice versa. Maar ze was vanaf het begin vrij heftig aan het trekken, omdat ze in een hele moeilijke en onzekere periode in haar leven zat. Ik merkte dat ik hier vrij sterk op reageerde, dus een ambivalente EN een ontwijkende hechtingsstijl in een relatie. En dat besef ik me nu.
    Het resultaat van deze cocktail is dat we tot vier keer samengewoond hebben. En de relatie tot vier keer toe catastrofaal geeindigd is, er ondanks alle liefde en goede intenties we nooit het lek boven water hebben kunnen krijgen. Zij die veel bevestiging en communicatie nodig had. En ik die zelf ook niet bewust was van de ontwijkende stijl, die sinds mn vorige relatie waarschijnlijk alleen maar sterker geworden is.

    En waarom zijn we toch steeds weer verder gaan? Omdat we toch heel erg veel van elkaar houden, elkaars beste maatje zijn en de hoop hadden dat het nu wel goed zou gaan. Maar we hebben blijkbaar nooit stilgestaan bij een mogelijke hechtingsproblematiek.

    De laatste keer dat het mis ging, was vlak voor de geboorte van onze baby. Echt vreselijk. Ik zat helemaal vast en kon niets meer anders. Wat een emotie en ellende, vrienden, families en acherban betrokken en de scheiding en verwijdering was erg hardhandig. En zowel zij als ik hebben onafhankelijk van elkaar gezworen dit nooit meer mag en zal gebeuren.

    Maar toch. De liefde en verlangen om bij elkaar te zijn blijft bestaan. Na enkele maanden, is veel verdriet verwerkt maar blijft de vraag waarom? En hoe hadden we dit kunnen voorkomen?
    En ik ben gaan researchen naar hoe het toch elke keer weer fout is gegaan. Want ik heb wel het verlangen om het probleem definitief op te lossen en alle beschadigde banden te herstellen. Al was het alleen al om verplichting naar elkaar toe, om onze baby.

    Maar hoe nu verder? Is dit te doen?

    1. Beste Anoniempje,
      Ik kan me voorstellen dat dit niet gemakkelijk is, ook al omdat jullie nog steeds van elkaar houden. Als je niet beide heel goed weet hoe je hiermee om moet gaan, zijn dit soort situaties lastig te voorkomen. Het is belangrijk dat jullie beide gaan werken aan je onveilige hechting. Daar is op zich veel aan te doen. Het begint met het herkennen van je eigen gedrag, leren omgaan met je eigen angsten en hierover met elkaar op een goede manier te praten. Als je hier meer over wilt weten mag je ons altijd bellen of vrijblijvend langs komen voor een kennismakingsgesprek.

  33. Hallo,

    Ik ben er sinds een tijdje achter dat ik onveilig gehecht ben. Ik heb daar vooral in de relatie met mijn partner heel veel last van. De reacties die ik hier lees komen me dan ook erg bekend voor. Ik kan echter niet zoveel met de gevoelens en gedachten die bij mij naar boven komen als het gaat om het vinden van rust in mijn relatie en ook in de rest van mijn leven.
    Ik heb constant het gevoel dat het gras ergens anders groener is, maar weet ook wel dat dat niet zo is. En in mijn relatie twijfel ik veel en heb ik last van paniek en onrust en heel veel moeite met intiem zijn.
    De gevoelens en gedachten die hierbij naar boven komen zijn voor mij zo echt dat ik het gevoel heb dat ze ook echt waar zijn en ik daarnaar moet handelen (al ben ik tot nu toe nog niet weggegaan en we hebben al meer dan 3 jaar een relatie).
    Dat legt een behoorlijke druk op de relatie, omdat mijn partner wel verder kan, maar door mij tegengehouden wordt. Ook wil ik mijn partner geen verdriet doen, maar voor mij is het erg vermoeiend en onveilig.
    Ik heb al een aantal therapievormen geprobeerd, vooral ook omdat niemand echt wist wat bij mijn problemen zou passen. De laatste therapie is Basistherapie geweest. Dit wordt echter niet vergoed door de zorgverzekering, waardoor ik niet vaak genoeg kon gaan en er nu zelfs een punt achter heb moeten zetten, omdat ik het niet meer kan betalen. Ook ben ik wel bang dat ik niet te helpen ben, zoveel heb ik al geprobeerd. Hebben jullie een idee wat ik zou kunnen doen?

    1. Beste Yvonne,
      Aan jouw probleem is gelukkig veel te doen. Het is echter wel belangrijk dat je behandelaar veel van hechtingsproblematiek weet en ervaring heeft met het behandelen van onveilige hechting. Zo niet, dan kun je beter verder zoeken. Het is lastig om te zeggen wat je nu het beste kunt doen, omdat je ook al diverse dingen geprobeerd hebt. Het beste kun je even telefonisch contact met ons opnemen om te kijken waar je staat en wat je nu nodig hebt. Hans: 06 – 13 666 593 of
      Meinou: 06 – 26 042 038.

      Een belangrijke tip is in ieder geval dat je je moet realiseren dat jij niet je gevoelens en gedachten BENT, maar dat je gevoelens en gedachten HEBT. Je kunt er dus voor kiezen niet met je negatieve gevoelens en gedachten mee te gaan. En verder is het goed om over je gevoelens en gedachten te praten met je partner. Praten helpt heel erg om negatieve gevoelens en gedachten te verminderen. Geef daarbij wel duidelijk aan richting je partner dat het jouw probleem is en dat hij er verder niets mee hoeft of moet. Begrip is voldoende.

  34. Beste hechtingsteam,

    Mijn moeder heeft vroeger een nare jeugd gehad. De troost, warmte en geborgenheid waar een kind behoefte aan heeft, werd haar niet door haar ouders gegeven. Zij moest vroeger sterk zijn zonder haar emoties te tonen. Ze voelde zich door hun vaak niet geaccepteerd, genegeerd en in de steek gelaten. Verbaal kreeg ze de naarste dingen over zich heen.
    Dit uitte zich in haar tienertijd in baldadig gedrag, grote mond tegen leerkrachten, stelen etc.
    Door deze nare tijd ging ze al op jonge leeftijd op zichzelf gaan wonen en verbrak ze het contact met haar ouders. Haar zussen en broer hadden haar hierin niet begrepen en namen geen contact meer met haar op.
    Nu op later leeftijd merk ik dat ze bepaalde nieuwe mensen en familieleden van mijn vaders kant van zich af stoot en niet in staat is om nieuwe vriendschappen aan te gaan of ze te onderhouden. Kortom ze heeft alleen haar man en ik. Ze is hierdoor erg eenzaam maar wilt niet in contact komen met anderen, hoe veel voorstellen van leuke ontmoetingsgelegenheden ik heb gedaan. Bang om hierin teleurgesteld of gekwetst te worden. Bang dat ze niet geaccepteerd zal worden en dat ze niet communicatief zou kunnen aansluiten met de rest. Bang om te worden verlaten. Ze heeft me zelfs een aantal keer gevraagd of ik haar ook niet zal verlaten. Als kind heb ik de warmte en zorg ontvangen die ik nodig had en daar ben ik haar juist heel dankbaar voor!
    Ze houdt niet van haarzelf zoals ze is. Ze is erg met haar uiterlijk bezig en wat anderen van haar denken. Ze heeft weinig zelfvertrouwen in haar eigen mogelijkheden; ze wilt veel maar heeft niet de discipline om hetgeen ook daadwerkelijk uit te voeren.
    Ik vind het erg moeilijk om te zien dat mijn moeder zich eenzaam voelt en zich vereenzaamt. Het feit dat ze hiernaast nog een ziekte heeft waar ze niet makkelijk met anderen over kan praten maakt hetgeen alleen maar lastiger. Ik gun haar juist zo de warmte van anderen..
    Zou ze ooit nog uit haar isolement kunnen komen en weer het vertrouwen in anderen kunnen krijgen?

    Liefs Tamara

    1. Beste Tamara,
      Een lastige en vervelende situatie waar je moeder en jij je in bevinden. Helaas wordt niet dit niet snel vanzelf zomaar beter of anders als je moeder er niet zelf iets aan wil doen. Het zou mooi zijn als je moeder er eens met haar huisarts over wil praten. Die zou haar dan door kunnen verwijzen. Verder kun je haar veel liefde en warmte geven.
      Veel sterkte ermee.

  35. Ik heb mijn liefde gedurende 6 maanden moeten afremmen. Ik was zijn eerste serieuze relatie. Hij was in alles overweldigend. Hij reageerde en handelde, als een jonge pup, vanuit zijn gevoel. Wat ik wilde voorkomen is toch gebeurt; een paar dagen per week veranderde in 7 dagen per week bij elkaar.. We hebben ons beide laten meeslepen. Op 9/10 vlakken kwam alles overeen, de liefde was en is er nog steeds vol overgave. Ik was en ben, toen en nog steeds, zo zei hij, zijn grote liefde, perfect voor hem en er is niets waar hij geen omgang mee kon vinden.. Toch heeft hij de relatie verbroken. Reden hiervoor is: behoefte om de focus op zichzelf te leggen (persoonlijke ontwikkeling en doelen halen) en daarbij te doen wat hiervoor nodig is, zonder dat hij mij tekort zal doen en verantwoording hoeft af te leggen. Hij had daarbij het voorbeeld: stel wij kunnen elkaar 2 a 3 weken achtereen, omwille van ‘wat dan ook’ niet zien of hij moet weekenden achtereen werken, dat vindt hij naar mij toe, geen doen. Bij elkaar blijven om elkaar niet te willen verliezen en er uiteindelijk, gevoelsmatig, teveel voor in te leveren, dat verdien ik niet, zei hij. In de tijd dat het nu uit is, gaat er geen dag voorbij dat hij mij niet bericht, belt en zegt dat hij mij mist. Tijdens een van de vele gesprekken zei hij drie dingen: hij wil niet in een relatie zitten, hij wil zijn doelen behalen en hij wil mij blijven zien.

    Wat moet ik hier nu mee?

  36. Beste,
    ik heb sinds 3 maanden een relatie met een 14 jaar jongere vriendin. We hebben het leuk, en zijn regelmatig bij elkaar. Ook zij heeft soms even tijd voor zich zelf nodig wat ik respecteer. Maar nu komt het, ik ben verliefd. Zij is graag bij mij, en aanhankelijk maar als iemand haar op de man af vraagt wat ze voelt is het blanco. Toch laat zij mij kennis maken met de mensen die voor haar erg belangrijk zijn, haar ouders en haar beste vrienden. Zij bespreekt alles met haar beste vriendin en zitten hele dagen te ‘appen’. Uiteindelijk willen wij gaan samenwonen, maar nog niet te snel, immers ik heb 2 kinderen. Ik krijg sterk de indruk dat zij niet veilig gehecht is. wat kan ik hiermee doen, ?

    1. Beste Annoniempje,
      Probeer het gedrag in het kader van haar onveilige hechting te benoemen en bespreekbaar te maken. Zeg wat het met je doet op gevoelsniveau (afstand, buitengesloten, etc.). En vertel wat je behoeften zijn. Mogelijk dat dit openingen biedt om er over te praten.
      Succes!
      Hans

  37. Hallo
    Ik heb sinds 4 maanden een relatie. Tussendoor even uit geweest. Nou ik ken haar al 6 jaar altijd een goede vriendin geweest. Ook al een keer eerder haar meer dan leuk gevonden. Afgelopen winter werd ik weer verliefd dacht elke dag aan haar en hoe het met haar zou zijn. Met kerst is ze bij mij in bed beland. Ik voelde me top en in januari kregen we een relatie. Na 3 weken sloeg de twijfel toe ik voelde me benauwd en vroeg me af of ik nog wel verliefd was en of ik nog wel een relatie wilde vondt andere vrouwen ineens interessant en snapte mijn eigen gedachtes niet meer, kreeg angsten en paniek overviel mij met momenten. Zij begon over vakantie en over later en ik kon daar niet goed mee omgaan en sinds dien voel ik me niet meer op mijn gemak. Ik vraag me af of ik onveilig ben gehecht of dat ik gewoon klaar met de relatie ben.
    Ps mijn ouders hadden veel ruzie en ben regelmatig belachelijk gemaakt en nog steeds wat mijn zelfvertrouwen geen goed doet. Ik snap niet dat ik zo verliefd was en ineens is dat weg op een of andere manier

    1. Hoi Juul,
      De reactie die je vertoont is heel gebruikelijk bij mensen met bindingsangst, een uitingsvorm van onveilige hechting. Wat er gebeurt als iemand emotioneel te dicht bij komt of het te intiem wordt is dat je uit te gevoel gaat. Je voelt de liefde niet meer omdat er als het ware een gevoelsblokkade ontstaat. Angsten en paniek kunnen daar ook bijhoren. Als je een tijdje afstand neemt komt het gevoel bij altijd wel weer terug. Maar dat zal je vriendin niet leuk vinden. Dus het beste is gewoon met je onveilige hechting aan de slag te gaan. Dan ga je je veel beter voelen en voorkom je dat je relatie er teveel onder lijdt. Op onze site kun je genoeg hierover vinden.

  38. Mij moeder kon niet voor me zorgen dus ik werd overgeplaatst voor 6 maanden en toen werd ik weer naar een andere familie gestuurd waar ik voor altijf bleef wonen. Daarom ben ik nu niet goed gehecht en maakt dat me leven heel moeilijk. Ik heb met mensen om me heen heel veel moeite, het lukt me gewoon niet. Ik durf mensen ook niet recht in de ogen aan te kijken en als andere mensen dat bij mij doen moet ik blozen. Ik voel ik me heel erg bedreigd. Met mijn ouders gaat het ook heel slecht omdat ik heel vaak boos op ze ben terwijl het eigenlijk helemaal geen nut heeft. Maar ik voel me gewoon niet vrij bij mijn ouders en dat is echt niet leuk. Ik heb heel veel moeite met hechten aan andere mensen. Ik heb ook maar 1 vriendin maar zij is het niet waard voor mij. Ik wil ook niet dat ik geen vriendin meer over houd. Ik zit op therapie, maar het blijft gewoon zo moeilijk voor mij. Iedereen uit mijn klas mag me niet want eerst durfde ik nog heel veel en nu niet meer en dat vinden ze heel raar. Wat ook een beetje begrijpelijk is. Kan iemand me helpen?

    1. Beste Saskia,
      Ik kan me voorstellen dat je moeite hebt om je te hechten door je situatie. Wat in ieder geval belangrijk is, is om trouw je therapie te blijven volgen en daar de problemen die je ervaart te bespreken. De kans groot dat je je daardoor beter gaat voelen en gemakkelijker vriendschappen durft te sluiten en mensen durft te vertrouwen.

  39. ik heb ook heel veel last van hechtingsproblemen ik heb weinig zelfvertrouwen en heb heel veel moeite met hechten aan andere mensen ik heb ook maar 1 vriendin maar zei is het niet waard voor mij maar ik wil ook niet dat ik geen vriendin meer over houd ik zit op therapiemaar het blijft gewoon zo moeilijk voor mij iedereen uit me klas mag me niet want eerst durfde ik nog heel veel en nu niet meer en dat vinden ze heel raar wat ook een beetje begrijpelijk is maar ik durf mensen die ik niet ken ook recht in de ogen aan te kijken als iemand dat bij mij doet voel ik me al gelijk bedreigt wat ik eigenlijk niet wil maar dat gebeurt door de hechtingsproblemen kan iemand me helpen!?

  40. Ik denk dat ik ook leid aan onveilige ambivalentie , en denk dat ik een fobie heb.
    Omdat ik veel heb mee gemaakt, ik was net 17 jaar toen mijn eigen vader mij op
    straat gooide, Ik was 5 jaar dakloos, Daarna heb ik twee kinderen alleen opgevoed ,
    dat was ook zwaar, ik heb weinig of geen vertrouwen, Het is moeilijk.Ik zou graag willen weten of ik echt een fobie heb of onveilige ambivalentie.

    1. Beste Helen,
      Ik kan me voorstellen dat je weinig of geen vertrouwen hebt. De kans is heel groot dat je onveilig gehecht bent met alles wat je meegemaakt hebt. Of je ook een fobie hebt is moeilijk zo te zeggen. Daarvoor zou je bij een psycholoog of therapeut een diagnose moeten laten stellen.

  41. Ik heb op dit moment een relatie van 7 maanden en weet ook niet wat ik precies wilt. Ik ben niet verliefd op hem (nooit geweest). Ik ken hem ongeveer 3 jaar we waren goede vrienden. Hij wou al vanaf het begin een relatie met mij maar ik zei altijd nee we blijven vrienden. En toch op een avond na een feestje belanden we op bed en kreeg ik dus wel een relatie, waar ik enorm veel spijt van heb. Hij is nog steeds verliefd maar ik ben zo onzeker en weet niet wat ik wilt. We hebben vaker ruzies gehad en uit elkaar geweest. En na 2 weken mis ik hem en hij mij en dan is het weer goed voor een paar dagen. Het is net een knipperlicht relatie. We kunnen niet met elkaar en niet zonder elkaar. Wanneer hij bij me is doe ik soms afstandelijk en heel kattig en wanneer we uit elkaar gaan voel ik me weer eenzaam . Wie kan mij helpen ?

  42. Bedankt voor je stuk in flair. Was meteen nieuwsgierig. Ik heb eigenlijk na mijn 20ste nooit meer een relatie gehad. Ik stort me er te snel in en heb vervolgens moeite met hechten. Als dichter van expat ouders deels ook wel last van bindingsangst. Ik zou heel graag een leuke relatie opbouwen. Maar ik kies onbewust altijd een man die ook moeite heeft met hechten. Ik leg wel contact. Maar als ik een jongen leuk vind beland ik er meteen mee in bed en het wordt nooit serieus. Het lukt me niet om
    Het echt te doorbreken. Al ben ik inmiddels 35. Alle hulp is welkom. Woon in den haag.

Geef hier je reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.

Copyright 2015 Single Coaching | All Rights Reserved