Angela heeft bindingsangst en doet in deze blog verslag van haar belevingen. Ze komt net uit een relatie en sinds kort verliefd op Anthonie. ( >> lees hier zijn vorige blog)
Dinsdag 19 maart
Een maand zonder Anthonie
En ineens is het al een maand geleden dat ik Anthonie voor het laatst gezien heb. We hebben die bewuste dag afscheid genomen met de afspraak dat we het allebei zouden laten bezinken. Maar dat “even” is best lang geworden. Ik kan me er maar niet toe zetten om contact met hem op te nemen. Allerlei gevoelens gaan door me heen: Ik voel me verschrikkelijk schuldig ten opzichte van Anthonie, ik ben boos op mezelf omdat ik met een ander heb gezoend, en nog steeds voel ik me ook geclaimd en beklemd als ik aan Anthonie denk. En omdat ik me daar geen raad mee weet, blijf ik het maar uitstellen om contact met hem op te nemen. Ik geef mezelf het excuus dat hij net zo goed die stap had kunnen zetten. Blijkbaar vindt hij het ook niet zo belangrijk! Maar stiekem weet ik wel beter…
Lekker alleen
En eerlijk gezegd vind ik het ook wel lekker alleen. Niemand om rekening mee te houden, niemand om verantwoording aan af te leggen: ik kan doen wat ik wil! In het weekend hoef ik niet te bedenken hoe ik mijn aandacht moet verdelen tussen Anthonie en mijn vrienden. Ik praat en ga uit met wie ik wil en hoef me niet schuldig te voelen als ik even geen aandacht aan hem besteed. En verder heb ik lekker gesport, heel goed aan mijn studie gewerkt en heb ik naast mijn drukke baan ook nog tijd gehad om te niksen! Tegelijkertijd mis ik Anthonie ook. Afgelopen zondag, ’s ochtends alleen bij het ontbijt, stond ik op het punt hem te bellen… maar heb het niet gedaan.
Woensdag 27 maart
Een besluit
Zojuist heb ik na mijn werk een lange wandeling gemaakt en eens goed nagedacht over wat ik wilde. En dat heeft wel verheldering gebracht. Ik besef dat ik Anthonie heel erg mis en dat ik hem niet wil laten gaan. Vóór Anthonie is het tijden geleden dat ik echt verliefd was. En nu ben ik eindelijk weer verliefd, dus dat is bijzonder. Dus moet ik het niet te snel opgeven. Misschien heeft onze docente Marlies gelijk. Ik dacht steeds dat het aan Anthonie lag, dat als hij me niet zo claimde het allemaal goed zou zijn. Maar misschien heb ik er zelf ook wel een aandeel in door telkens te veel afstand te willen nemen van hem. Daar moeten we het dan ook maar eens over hebben.
Stikzenuwachtig
Morgen zie ik Anthonie voor het eerst weer bij de opleiding. Daar ga ik tenminste van uit. De vorige keer, 2 weken geleden, was ik erg gespannen om hem weer te zien. Ik was bang voor de confrontatie, maar dat bleek voor niets te zijn. Anthonie kwam gewoon niet opdagen. Van een studiegenoot hoorde ik dat hij ziek was. Of wilde hij mij ontwijken?
Maar nu zal hij toch wel komen neem ik aan. Ik ben stikzenuwachtig. Zou hij nog boos zijn? En nog belangrijker: zou hij me nog terug willen?
Angela
Herken je de gevoelens van Angela en Antonie en wil je er vanaf? >> Lees meer