Angela heeft bindingsangst en doet in deze blog verslag van haar belevingen. Ze komt net uit een relatie en sinds kort verliefd op Anthonie. ( >> lees hier zijn vorige blog)
Maandag 6 mei
Een nieuwe kans
Ondertussen zijn we weer een maand verder en ik moet zeggen: ik ben blij dat ik het nog een kans heb gegeven! Het gaat best goed tussen Anthonie en mij. Sinds onze “moeilijke periode” kan ik eigenlijk wel zeggen: beter dan ooit. Toen we elkaar weer zagen merkte ik meteen dat ik nog heel veel voelde voor Anthonie. En voor het eerst durfde ik echt te vertellen hoe ik onze relatie ervaarde. Hoe ik me soms geclaimd voel en hoe groot mijn behoefte is om alleen te zijn nadat we elkaar een weekend hebben gezien. Dat was een enorme opluchting!
Verlatingsangst en bindingsangst
Anthonie kwam met een nieuwe theorie op de proppen: dat hij last had van verlatingsangst en ik van bindingsangst. Dat hij last had van verlatingsangst herkende ik meteen. Hij zoekt naar mijn idee zoveel bevestiging van mij en is zo met mij bezig, dat het me niet verbaast in ieder geval. Maar ik was in eerste instantie wel een beetje beledigd dat hij zei dat ik bindingsangst had. Het is toch normaal dat ik ook mijn vrijheid wil?
Zelfinzicht
Toch ben ik me er een beetje in gaan verdiepen. Ik heb wat gegoogled en gelezen en zie inderdaad wel dat het ook iets over mij zegt dat ik benauwd word zodra de ander iets van mij wil of meer van mij verwacht. En dat ik snel afstand neem of ga twijfelen als iemand te dichtbij komt. Dit blijkt dus te wijzen op bindingsangst! Dus ik moet zeggen, het was wel een spiegel voor me. Sindsdien hebben Anthonie en ik er veel over gepraat en eigenlijk maakte dat het een stuk dragelijker!
Zondag 12 mei
Rottige bindingangst!
Vandaag heb ik weer enorm last gehad van die rottige bindingsangst! Anthonie had gisteren gevraagd of ik zijn ouders wilde ontmoeten. Ik kreeg meteen een gespannen gevoel. Waarom moet ik zo nodig zijn ouders ontmoeten, het gaat toch om ons? Maar omdat ik niet moeilijk wilde doen, zei ik ja. Te snel, bleek achteraf. Toen hij vandaag zijn ouders belde om af te spreken, kwam het gevoel dubbel zo hard terug. Ik werd er chagrijnig en gestrest van; allerlei gedachten als “waarom moet hij het zonodig verpesten met zijn officiële gedoe?” gingen door mijn hoofd. Omdat ik er niet uit kwam zei ik tegen Anthonie dat ik naar huis ging.
Half ruzie
Maar Anthonie liet me niet zomaar gaan. Hij vroeg of er wat was en toen ik ontkende zei hij: “ik ken die blik van jou! Er is iets mis en we hebben afgesproken erover te praten. Dus vooruit, ermee voor de dag, want ik heb geen zin me weer de hele middag onzeker te voelen hierover!”. Dat vond ik wel sterk van hem. En uiteindelijk heb ik het toch maar gezegd. Eerst was Anthonie beledigd en kregen we half ruzie, maar uiteindelijk lukte het ons toch om eruit te komen. Ik ben trots op ons! En het mooie is: ik heb uit mezelf gezegd dat ik toch wel even mee ga naar zijn ouders, en nu wil ik het ook echt! En nu maar hopen dat dat gespannen, angstige gevoel niet telkens de kop op steekt …
Angela
Herken je de gevoelens van Angela en Antonie en wil je er vanaf? >> Lees meer