Angela heeft bindingsangst en doet in deze blog verslag van haar belevingen. Ze komt net uit een relatie en sinds kort verliefd op Anthonie. ( >> lees hier zijn vorige blog)
Zaterdag 1 juni
Niet weer!
Vandaag kwam Anthonie naar mij toe. Hij had me gebeld om af te spreken en ik had echt zin om even lekker samen de natuur in te gaan. Maar voordat we goed en wel de eerste kop koffie ophadden zei hij dat hij wilde praten. Het eerste wat ik dacht was: “Niet weer!” Ik had zin om lekker te gaan fietsen met hem en had helemaal geen zin om te praten! Soms heb ik ook het idee dat hij alles zo groot maakt. Dus toen hij begon met de zin “Ik wil het over de toekomst hebben” begon er meteen iets bij me te draaien. In mijn maag wel te verstaan. Ik kreeg het echt letterlijk benauwd. Ik zei dat ik naar de wc moest en ben daar geloof ik wel 10 minuten blijven zitten.
Allerlei spokende gedachten
Ik kwam langzaam een beetje tot rust en besloot te doen of er niets aan de hand was. Het was toch absurd dat ik zo reageerde? Wat moest ik hiermee? Betekende dit dat ik toch niet toe was aan een relatie als deze? Allerlei gedachten spookten door mijn hoofd. Ik stelde hem voor om eerst te gaan fietsen en dan halverwege ergens te stoppen en te praten. Ik hoopte stiekem dat ik dan voor die tijd van dat benauwde gevoel kon afkomen. De frisse lucht zou vast goed doen! Anthonie reageerde niet erg enthousiast op mijn voorstel, maar stemde gelukkig toe.
Hoezo de toekomst?
Hoe ik ook probeerde te genieten van de natuur om me heen, het enige waar ik aan kon denken was aan hoe ik me voelde en waarom. Het liefst wilde ik gewoon hard weg fietsen. Lekker alleen zijn, zonder al dit gedoe! Ook werd ik steeds kwader. Waarom moest hij nu zo nodig weer over de toekomst beginnen. Net nu het wat beter ging! Als hij gewoon eens van het moment kon genieten had ik me heel anders gevoeld en hadden we gewoon een lekker dagje gehad. Ik trapte steeds harder, tot Anthony me amper bij kon houden.
Inzicht
Maar toen gebeurde het ineens. Ik weet niet hoe het kwam, maar ineens leek het alsof ik van een afstandje naar mezelf keek en mezelf zag fietsen. Ik zag een vrouw, helemaal rood aangelopen, met een verbeten gezicht de pedalen intrappend. Niet om zich heen kijkend, maar alleen bezig met haar eigen malende en boze gedachten. Gedachten die alles groter maakten dan nodig. Gedachten die van een opmerking van haar vriend dat hij over de toekomst wilde praten al maakten dat het beter was om de hele relatie te verbreken. Ik deed precies wat ik Anthony verweet: van een mug een olifant maken! En in plaats van erover te willen praten, zoals Anthony probeerde, sloot ik me opnieuw af. Hoe vaak moest ik dat patroon nog herhalen voordat ik eens iets leerde?
Praten
En toen kon ik eindelijk praten. Toen ik eenmaal begon kon ik niet meer ophouden. Voordat ik het wist had ik alles eruit gegooid, over mijn benauwde gevoel, over mijn boosheid, over mijn uitmaak-gedachten. En godzijdank kon Anthony ermee omgaan. Hij moest zelfs een beetje lachen en vertelde toen dat hij een aantal van die malende gedachten wel herkende! En dat hij merkte dat hij zich ook afgesloten had om maar niet gekwetst te worden. Eigenlijk was dat een teken dat hij juist verder met me wilde, zei hij. Raar genoeg vond ik dat heel fijn om te horen!
Zaterdag 6 juli
Het begint te wennen
En nu, een maand verder, kan ik zeggen dat we al heel veel gepraat hebben. Soms gaat het fout en vertrekt één van ons totaal gespannen naar zijn eigen huis. Maar vaak gaat het ook goed. Ik kan zelfs voorzichtig zeggen dat ik er een beetje aan begin te wennen dat ik een relatie heb. En dat ik zo nog best even door wil. Eigenlijk zit er maar één ding me dwars: Ik ben bang dat Anthony binnenkort over samenwonen begint. En dat kan ik dus echt nog niet aan!
Angela