Wie zet de eerste stap…?

“Dan ga ik toch over haar grenzen heen?”
“Dat vind ik veel te spannend!”
“Dat kun je toch niet meer maken in de tijd van #MeToo?”
“Dat hoort een man toch te doen”?

Vaak hoor ik de bovenstaande argumenten als reden waarom een date heel gezellig en vooral ook vriendschappelijk blijft. Er is van beide kanten wel (seksuele) aantrekkingskracht, maar geen van beide zet een verdere eerste stap. Geen van de twee laat blijken dat hij of zij die ander niet alleen als potentiële goede vriend of vriendin ziet, maar ook seksueel aantrekkelijk vindt.

Een ongemakkelijke dans waar niemand de leiding neemt. Kortom: welkom in de wondere wereld van het daten – waar de regels vaag zijn en de verwachtingen hoog.

Het gevolg is uiteindelijk dat één van beide het contact na een aantal dates afbreekt. Vaak met de mededeling: “Ik voel geen klik”. Of erger nog: “Ik ben niet verliefd”. De conclusie die dan al heel snel getrokken wordt is: “Hij of zij vindt mij niet (seksueel) aantrekkelijk”, “Als hij geen initiatief neemt, dan houdt het op, ik ga het niet doen”, “Zij is een ijskoningin, want ze houdt alles af”.

Bij een goede vriendschap bouw je een mooie band op mentaal en emotioneel niveau op. Het grote verschil tussen een goede vriendschap en een liefdesrelatie is dat er bij die laatste ook nog een derde aspect komt kijken: seksuele aantrekkingskracht. En juist dat blijkt in de huidige tijd steeds vaker een grote hindernis te zijn bij het daten.

Toen ik zelf begon te daten, voelde ik me als een pinguïn op een tropisch strand – klunzig en totaal misplaatst. Ik wist niet eens hoe ik mijn eigen armen moest bewegen, laat staan hoe ik een ‘move’ moest maken! En veel belangrijker nog: ik was erg bang dat mijn move door haar afgewezen zou worden.

Ik kan mezelf nog goed herinneren dat ik bij mijn eerste vriendinnetje voor de eerste keer mijn arm om haar heen wilde slaan. Dat voelde echt heel spannend en ik was erg bang dat ze mijn arm weer terug zou duwen. Ik ging er zelfs van zweten en toen ik het deed, voelde het ook nog heel onnatuurlijk. En toen… vond ze het gewoon helemaal ok. Ik voelde me enorm opgelucht en durfde vanaf dat moment wat meer.

Als ik met een coachklant in gesprek ga over de reden dat er na drie dates nog geen enkele blijk is van wederzijdse aantrekkingskracht, krijg ik eerst vaak redenen te horen waarmee ik mijn blog begonnen ben. Als ik dan wat verder doorvraag, zit er meestal nog een diepere reden achter, net als waar ikzelf ook last van had: de angst voor afwijzing.

Maar als je je laat leiden door deze angst … stopt het daten of kom je keer op keer in de “friendzone” terecht.

Maar hoe ga je dan om met die angst voor afwijzing? Als je het spannend vindt om initiatief te nemen, kun je het ‘t beste rustig opbouwen. Neem kleine stapjes, bijvoorbeeld door eerst eens ietsje dichterbij te komen en te kijken hoe de ander daarop reageert. Als dat goed gaat, kun je telkens een klein stapje extra zetten en daarmee de spanning steeds verder opbouwen. Door telkens kleine stapjes te zetten, zie je of je date al dan niet non-verbaal toestemming geeft om verder te gaan.

Wat ook helpt is je goed bewust te zijn van je angst voor afwijzing, en deze te accepteren. De angst mag er zijn. Vervolgens kun je tegen jezelf zeggen: “Ik voel angst, en ik doe het toch”.

Vind je dat allemaal te eng en wil je toch verder? Dan kun je het onderwerp “aanraken en zoenen” altijd nog bespreekbaar maken bij je date. Dat voelt misschien als het gaan praten over de olifant in de kamer. Maar wist je dat het praten over zoenen ook heel sexy kan zijn? En wie weet, redt het jouw datingavontuur van de ondergang!

Hoe kunnen wij je helpen?

Wil jij ook je dates meer succesvol maken en belemmeringen doorbreken? En gaan voor een liefdevolle duurzame relatie met iemand die echt bij je past? Kom eens langs voor een vrijblijvend en gratis kennismakingsgesprek om te kijken of ons coachingsprogramma iets voor je is.