Ik weet het nog goed. Ik zat om elf uur ’s avonds in mijn eentje in een Spaanse bus met allemaal wildvreemden en dacht maar aan één ding: “Ik wil naar huis!”
Na een relatie van zeven jaar was het mijn eerste zomervakantie als single. In een vlaag van enthousiasme had ik me opgegeven voor een salsa-vakantie in Spanje: ik hield immers van dansen. Maar toen ik aankwam op het vliegveld in Barcelona en de rest van de groep ontmoette, dacht ik meteen: “Dit wordt ‘m niet”.
Iedereen leek veel ouder dan ik. Daarnaast bleek de helft van de groep elkaar al te kennen van een of andere dansschool. En de dame waar ik naast in de bus belande, zag er vreselijk truttig uit (nog afgezien van het feit dat ze geen stom woord zei en meteen in slaap viel).
Ik was ervan overtuigd dat ik hier niet paste. In mijn hoofd maakte ik al plannen hoe ik er de volgende dag tussenuit zou kunnen knijpen.
Natuurlijk bleek het na een nachtje slapen mee te vallen. Veel meer mensen bleken elkaar toch ook nog niet te kennen en het leeftijdsverschil viel bij het dansen al snel weg. En de truttige dame? Die bleek ontzettend grappig te zijn en we hadden veel meer gemeen dan ik dacht.
Uiteindelijk werd het een fantastische week en had ik de grootste lol met de groep. Maar het gevoel van “ik hoor hier niet thuis” en de neiging om rechtsomkeert te maken is me de jaren daarna bijgebleven.
Ik herkende dat gevoel dan ook meteen bij een aantal van mijn deelnemers van de singleweek in Preau die ik een paar weken geleden samen met Hans Gierkink begeleidde.
Tijdens de eerste kennismaking werden er al meteen zorgen geuit: “Ik ben veel jonger dan de rest”. “Iedereen heeft al date-ervaring behalve ik”. “Ik ben de enige die nog nooit een lange relatie heeft gehad”. De grootste gemeenschappelijke zorg was: ik ben anders dan de rest!
Dit is niet zo raar: de mens heeft een ingebakken angst om buiten de groep te vallen. In de oertijd had het immers grote gevolgen om buiten de groep gezet te worden! En heb je in je vroege levensjaren een keer meegemaakt dat je buitengesloten werd, dan is die angst ook nog eens extra geactiveerd. “Er bij horen” en “hetzelfde zijn” lijkt dus enorm belangrijk.
Uiteraard vielen ook in onze singleweek in Preau de verschillen al heel gauw weg. Er ontstond zelfs enorme verbinding en saamhorigheid in de groep.
Hoe dat kwam? Iedereen stelde zich kwetsbaar op. En daardoor zag men ineens dat, hoe verschillend ook op de oppervlakte, er onderliggend enorm veel gemeenschappelijk was.
Bijna iedereen had dezelfde angsten, verlangens en dromen. Niet zo raar dus dat ook na die week de deelnemers elkaar nog veel opzoeken en steunen. De app-groep barst nog steeds uit elkaar van date-verhalen en steunende woorden over en weer.
Bij het daten werken precies deze principes. Zie je in het begin veel verschillen? Ga dan juist eens opzoek naar overeenkomsten. Daarbij helpt het om je kwetsbaar op te stellen. Juist als je diepere gevoelens, waarden en passies met elkaar deelt, blijk je vaak veel gemeen te hebben. Voor je het weet voel je een enorme verbinding met de man of vrouw die eerst nog totaal anders leek!